ඝාතන සංස්කෘතිය තීරණාත්මක ලෙස අවසන් කළ යුත්තේ ඇයි?

2010 ජනවාරි 24දා ප්‍රගීත් එක්නැලිගොඩ සහෝදරයා පැහැරගෙන ගොස් අතුරුදහන් කළ සිද්ධිය ගැන සැක සංකා රැසක් තිබිණි. සාමාන්‍ය විරුද්ධ පක්ෂ දේශපාලනයක් කළ, කැරැලි-කුමන්ත්‍රණ සම්බන්ධයක් නො තිබුණු, එතරම් අභියෝගාත්මක මාධ්‍යකරණයක ද නො නියැලුණු ඔහු මරා දැමීමට හේතුවක් අප ද ඇතුළු බොහෝ දෙනෙකුට තේරුම් ගත නො හැකි විය.

මාධ්‍යවේදී සිවරාම් මරා දැමීමට හේතුව ඔහු අති දක්ෂ ලෙස කොටි සංවිධානය වෙනුවෙන් මානසික යුද මෙහෙයුමක් දියත් කිරීමට සමත් වීමයි. ලසන්ත වික්‍රමතුංග අභීත මාධ්‍ය වෘත්තිකයකු ලෙස රජයේ දූෂණ ප්‍රශ්න කළේ ය. ඔවුන්ට සාපේක්ෂව ප්‍රගීත් එතරම් අභියෝගාත්මක මාධ්‍යකරුවකු වූයේ නැත.

එහෙත්, දැන් හෙළිදරව් වන තොරතුරු අනුව, එවැනි අහිංසකයන් පවා මරා දැමීමේ ලේ පිපාසයකින් පෙලුණ උම්මත්තක නායකත්වයක් එකල රට පාලනය කළ බව දැන් පැහැදිලි ය.

ප්‍රගීත් පැහැරගත් සමයේ රට අරාජික වී තිබුණේ නැත. එපමණක් නොව, ආරක්ෂක අංශ තිබුණේ දැඩි මධ්‍යගත පාලනයක් තුළ ය. ආරක්ෂක අංශවල ඉහළ අනුග්‍රහයකින් තොරව මෙවැනි දඩ බල්ලන්ට පැවැත්මක් නැති බව පසුගිය සතියේ සත්හඬ පුවත්පත සමග සම්මුඛ සාකච්ඡාවකට සහභාගි වූ, පැහැරගෙන ගොස් මරා දමන්නට පෙර ජීවිතය බේරා ගත් ඩොනල්ඩ් පෙරේරා පළ කළ අදහස්වලින් හෙළිදරව් වේ. මර්වින් සිල්වාගේ හිතවතකු වූ ඩොනල්ඩ් පැහැරගෙන යාම පිළිබඳ මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයා දැන සිටි බව ද, ඔහු නිදහස් කළේ ද ජනාධිපතිවරයාගේ මැදිහත් වීමෙන් බව ද ඩොනල්ඩ් පවසයි.

අන්තර් විශ්ව විද්‍යාල ශිෂ්‍ය බල මණ්ඩලයේ ක්‍රියාකාරිකයන් දෙදෙනෙකු වූ ජානක බණ්ඩාර ඒකනායක හා සිසිත ප්‍රියංකර යන සිසුන් දෙදෙනා 2012 සැප්තැම්බර් 27දා ගම්පහ දිස්ත්‍රික්කයේ ඉඹුල්ගොඩ ප්‍රදේශයේදී මිය ගිය හ. ඔවුන්ගේ මරණවලට හේතුව මෝටර්සයිකල් අනතුරක් බව පොලිසිය පවසයි. එහෙත්, අන්තර් විශ්ව විද්‍යාල ශිෂ්‍ය බල මණ්ඩලය මෙම මරණ ඝාතන බව දැඩිව අවධාරණය කරයි. ඒ පිළිබඳ සාධක රැසක් ද ඔවුන් විසින් ඉදිරිපත් කරනු ලැබේ.

මෙම මරණ පිළිබඳ මෙවැනි බරපතල සැකයක් මතු වී තිබෙන මෙම සන්දර්භය තුළ ඒ පිළිබඳ පරීක්ෂණ පැවැත්වීම අනිවාර්යයෙන් ම කළ යුතු ය.

පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂයේ මුල් අවස්ථාවක් වූ ජන අරගල ව්‍යාපාරයේ ක්‍රියාකාරිකයන් දෙදෙනෙකු වූ ලලිත් කුමාර වීරරාජ් හා කුගන් මුරුගානන්දන් අතුරුදහන් වූයේ 2011 වසරේ මානව හිමිකම් දිනය වෙනුවෙන් යාපනයේ මාධ්‍ය හමුවක් සංවිධානය කරමින් සිටියදී ය. පසුව ඔවුන් ගමන් ගත් යතුරු පැදිය කෝපායි පොලිසියේ තිබී හමුවීම විශේෂත්වයක් විය. ආරක්ෂක අංශ ඔවුන් නීති විරෝධී ලෙස රඳවාගෙන සිටින බව පෙරටුගාමී පක්ෂය කලක් තිස්සේ පැවසී ය. එහෙත්, ඔවුන් ආපසු ආවේ නැත.

මොවුන් දේශපාලනයට සම්බන්ධ අයයි. එහෙත්, 2013 වර්ෂයේ සැප්තැම්බර් 2දා සුදු වෑන් රියකින් පැහැරගෙන යාමෙන් පසු අතුරුදහන් වූ අනුරාධපුරයේ මදුෂ්ක හරිස් ද සිල්වා කිසිදු දේශපාලනයකට සම්බන්ධ අයෙක් නො වේ. සිය සැමියා සොයා දෙන්නැයි ඔහුගේ බිරිය හා දරු දෙදෙනා අදත් මහ මග සිට උද්ඝෝෂණය කරති.

රගර් ක්‍රීඩක තාජුඩීන්ගේ මරණය ඝාතනයක් ද යන්න පිළිබඳ දැන් පරීක්ෂණ සිදු වෙමින් පවතී.

උතුරේ සිදු වූ මෙවැනි ඇතැම් ඝාතන හා අතුරුදහන් කිරීම් ආවරණය කළේ කොටි සංවිධානය නැවත පණගන්වනවා ය යන තර්කයට ය. දකුණේ තවත් විශාල පිරිසක් මරා දැමුවේ භයානක අපරාධකරුවන් ලෙස හංවඩු ගසමිනි.

මේ කුමන නම් ඝාතන සංස්කෘතියක් ද? ඒ ගැන පරීක්ෂණ පවත්වා, නූතනත්වයට කිසි සේත් අනුගත නැති මේ ම්ලේච්ඡ සංස්කෘතිය අවසන් කළ යුතු ය. එය පැතිරවූවන්ට දඬුවම් කළ යුතු ය. නීති විරෝධී අණ ක්‍රියාත්මක කළ අයට වඩා දඬුවම් ලැබිය යුතු වන්නේ ඒ අණ දුන් අයයි.

ඒ අණ නිකුත් වී තිබෙන්නේ මහා මිනීමරු සංස්කෘතියකින් බව දැන් ඉතා පැහැදිලි ය. එය වනාහි මිනිසුන් මරා දැමීමෙන් සතුටු වූ සංස්කෘතියකි. ඒ සංස්කෘතිය ආරක්ෂක අංශවල ඉහළ සිට පහළට විහිද තිබූ බව පෙනේ.

දෙමළ මිනිසුන් මරා දමද්දී මෙන් ම අපරාධකරුවන් ලෙස හංවඩු ගසන ලද මිනිසුන් ‘ආයුධ පෙන්නන්නට රැගෙන යද්දී' ද සිංහල මහා සමාජය එම ක්‍රියා අනුමත කළේ ය. එපමණකින් නො නැවතී එය වීරත්වයට දා නැඟුවේ ය. යුද අපරාධ සිදු කළ අය දඬුවම් ලැබිය යුතු ය යන සාමාන්‍ය සදාචාරය පවා සිංහල සමාජයට දරා ගත නො හැකි ය. අද වන විට යුද අපරාධ පිළිබඳ චෝදනා සිංහල සමාජය වෙත පොළා පනිමින්, ජාතියේ අනාගතය ඉදිරියේ අඳුරු වළාවක් සේ සිටගෙන සිටියි. මේ ඝාතන සංස්කෘතිය සිංහල සමාජයේ ජනප්‍රිය සංස්කෘතියේ ද අංගයක් විය. සමස්ත සමාජය ම පාහේ එක් ආකාරයක මිනීමැරුම්වලින් සතුටු වන ම්ලේච්ඡයන් පිරිසක් බවට පත්ව සිටිය හ. ඒ අතරතුර ම වෙනත් ආකාරයකින් හරකුන්, බල්ලන්, කුකුළන් වැනි සතුන් හිංසනයට ලක් කිරීමට පවා එරෙහිව අරගල කරන සංවේදීභාවයක් ද මේ සමාජයේ තිබිණි.

අප වෙනස් කළ යුතුව තිබෙන්නේ ඒ ඝාතන සංස්කෘතියයි. සතුරන්, විරුද්ධ මතධාරීන් හිංසනයට ලක් කරන, ඝාතනය කරන ඒ සංස්කෘතිය වනාහි නූතනත්වයට කිසි සේත් ම ගැලපෙන තත්වයක් නො වේ. එය මානුෂිකත්වයට නින්දාවකි. ආරක්ෂක වෘත්තීන්වලට දරුණු අපහාසයකි. තමන්ගේ වෘත්තීය නාමයන් පිරිසිදු කර ගැනීම පිළිබඳ ආරක්ෂක අංශවල වෘත්තිකයන් ගැඹුරින් සිතිය යුතුව තිබේ.

නීතියේ ආධිපත්‍යය හා යහපාලනය ස්ථාපිත කිරීමෙන් මෙම තත්වය පාලනය කර ගත හැකි ය. එය මෙවැනි ඝාතන සංස්කෘතියක් රටේ ව්‍යාප්ත වීමට හේතු වන තත්වයන් වෙනස් කරයි. මේ කාරණා පිළිබඳව ද සුපුරුදු ලෙස ම නිශේධනීය ආකල්ප පතුරුවන පිරිසක් සිටිති. අප මේ පිළිබඳව සමාජ මාධ්‍ය ඔස්සේ කරන ලද සංවාදයකට සහභාගි වූ අයෙක් විසින් දක්වන ලද පහත සඳහන් අදහස සංකේතාත්මක ය.

“මිනිසුන් නිහඩ කිරීම සදහා විවිධ කටයුතු සිදුකරන අතර තනතුරු වරදාන ලබාදීමද, බියට පත්කිරීමද , අඬුබඬු කඩා දැමිමද, භෞතිකව ම ඉවත් කිරීමද හැමවිටම සිදුකරයි. පොලිසි, හමුදා පවත්වා ගෙන යමින් එවා නඩත්තු කරමින් පවතිනුයේ සැබවින්ම පාලකයන්ගේ අරක්ෂාව සදහාය. එවා විසින් සිදුකරන කාර්යයන් සාධාරණිකරණය කිරිම ද, එම ආයතන මහජන විරෝධයකින් තොරව නඩත්තු කිරීමට අවශ්‍ය සාධාරණීකරණය කිරීමේ කාර්යය ද දැනුවත්ව හෝ නොදැනුවත්ව මාධ්‍ය ඇතුලු සිවිල් සමාජයෙන් සිදුකරමින් පවති.

“මහින්ද ඇතුලු දුෂිතයින් රාජත්වයට නංවන්නේද, ඔවුන්ගේ සියලු ක්‍රියාවන් අනුමත කරන්නේද ඒ වෙනුවට රනිල් තොරාගන්නේද, තමන් දෙසට තුවක්කු දිගුකරගෙන සිටින හමුදා නිලධාරින් උත්කර්ෂයට ලක්කරන්නේද, 2009 පාරවල්වල කිරිබත් කෑවේද, ආයුධ පෙන්නීමට යන අපරාධකරුවන් මරා දමනවිට එය නිවරදි බව පවසන්නේද, යහපාලනයක් ඉල්ලා සිටින්නේද එකම ජනතාවක්ය. එනිසා සැබැවින්ම සිදු කල යුතුව තිබෙනුයේ ජනතාව වෙනස් කිරීමයි. ඔබ ඇතුලු මාධ්‍යවලද, සිවිල් සංවිධාන හා සිවිල් පුද්ගලයන්ගේද සීමාව වනුයේ නීතීය සහ යහපාලනය යථාවත් කිරීමෙන් එය විසඳෙන බවයි. උදාහරණයක් ලෙස අපරාධකරුවන් ආයුධ පෙන්විමට ගොස් මරා දැමීම වෙනුවට සිවිල් සමාජය යෝජනා කරනුයේ අධිකරණය හරහා පුනරුත්තාපනය කිරීම, දඩුවම් කිරීම හෝ මරා දැමීමය. එහෙත් අප යෝජනාකල යුත්තේ එතනින් ඉදිරියට ගොස් අපරාධකරුවකු බිහිවිමට අවස්ථාව සලසා ඇති සමාජ තත්වයන් වෙනස් කිරීම ය.”

මෙම අදහස එක්තරා දුරකට මාක්ස්වාදී ය. අපරාධකරුවන් බිහි වන සමාජ තත්වය වෙනස් කිරීම යනුවෙන් එම පුද්ගලයා අදහස් කරන්නේ සමාජවාදී විප්ලවය විය හැකි ය. එහෙත්, එය සිදු වන තෙක් අපි කිසිවක් නො කර නිකම් බලා සිටිය යුතු ද? මේ සියලු ගැටලු ධනේශ්වර ක්‍රමයේ අර්බුද ලෙස දකිමින්, එය මෝදු වන්නට හැරීමෙන් සමාජවාදී විප්ලවය සඳහා අවශ්‍යතාව තීව්‍ර කර ගන්නට උත්සාහ කිරීමේ ගතානුගතික, වාමාංශික දේශපාලනය තවමත් බලවත් බව මෙවැනි තර්කවලින් පෙනේ. එහෙත්, අපගේ මූලික තර්කය වන්නේ සමාජවාදය නිර්මානය වන්නේ දියුණු සමාජයන් තුළින් මිස ම්ලේච්ඡත්වයෙන් නො වන බවයි. නීතියේ ආධිපත්‍යය හා යහපාලනය වෙනුවෙන් අප අද සටන් කළ යුත්තේ ඒ නිසා ය.

(මේ සතියේ රාවයට යැවූ ලිපිය)

මේ ලිපිය වෙන අයත් එක්කත් බෙදා ගන්න. උපුටා ගන්නවා නම් ‍මෙතැනින් ගත් බව කියන්න

ඔබගේ අදහස් අපි මහත් සේ අගයමු. නිර්නාමිකව හෝ අදහස් පළ කිරීමට අවස්ථාව ලබා දී තිබෙන්නේ එම නිසා ය. එහෙත්, එය අපහරණය නො කිරීම ඔබ‍ගේ වගකීමකි. අසභ්‍ය යයි සාමාන්‍ය ව්‍යවහාරයේ පිළි ගැනෙන වචන සම්බන්ධයෙන් සදාචාරවාදී නො වන මුත්, අනුන්ට අපහාස කිරීම සඳහා එවැනි වදන් භාවිතා කර තිබෙන අවස්ථාවලදී ඒවා ඉවත් කිරීමට සිදු වන බව කරුණාවෙන් සලකන්න. එසේම, නීතිමය ගැටලු මතු කරන අදහස් පළ කිරීම් ද ඉවත් කරනු ලැබේ. අදහස් පළ කිරීම සම්බන්ධ කාරණාවලදී සංස්කාරක වගකීම් සමග සහයෝගයෙන් කටයුතු කිරීම බලාපොරොත්තු වෙමු.