ශ්‍රී සිද්ධාර්ථ ගෞතම 'චිත්‍රපටය' බැලීමි

අලුත උපන් රාහුල කුමරු සමග යසෝධරා සයනයෙහි වැතිර සිටියි. අභිනිෂ්ක්‍රමණය සඳහා තීරණය කර සිටින සිද්ධාර්ථ පැමිණ රාහුල කුමරු හා යසෝධරා ස්පර්ශ කරන්නට ගොස් යළි අත ඉවතට ගෙන කුටියෙන් නික්ම යයි. නිදි සේ සිටින යසෝධරාගේ දෑසින් කඳුළු බිඳුවක් රූරා යයි. මම ඒ ජවනිකාවට කැමැත්තෙමි. 

එහෙත් අවාසනාවට මෙන් ඒ වනාහි බොළඳ ජාතිකවාදී හා ආගමික සිංහල සිනමා රැල්ලේ  උච්චස්ථානයක් වන ශ්‍රී සිද්ධාර්ථ ගෞතම චිත්‍රපටය බැලීමට වැය කළ පැය කීපයක කාලය වෙනුවෙන් ලැබුණු එකම වින්දනීය අවස්ථාවයි.

ශ්‍රී සිද්ධාර්ථ ගෞතම චිත්‍රපටය ගැන හොඳම විවරණය කළේ චිත්‍රපටය මැදදී 'කම්මැලියි ගෙදර යමු'යි කී මගේ කුඩා දියණියයි. ඒ වනවිට මා කීපවරක් නිදි කිරා වැටී තිබිණි. 

අබාගෙන් ඇරඹුණ මේ ජාතිකවාදී සිනමා රැල්ල තුළ අලෙවි කළ හැකි සෑම ‍ඓතිහාසික සිද්ධියක්ම පාහේ අලෙවි කරන ලද අතර සිද්ධාර්ථ ගෞතමයන් පිළිබඳ කළ මේ චිත්‍රපටය උපරිම ලාභ බලාපොරොත්තුවෙන් අඩු වියදමින් කරන ලද කම්මැලිම කම්මැලි බයිස්කෝප් එකකි. එය කලාවක් වශයෙන් සමාන වන්නේ තොරණකටය.


පහළ පංතියක බුද්ධ ධර්මය පෙළ පොතක් කියවීම මේ චිත්‍රපටය බලනවාට වඩා හොඳය. මන්ද එහි අඩු තරමේ පිළිගත් බුද්ධ චරිත ප්‍රබන්ධ කතාව විකෘති කර නැත. සාමාන්‍ය පෙළපොත් බුද්ධ චරිත කතාව පටලවන මෙම චිත්‍රපටය බලන ළමයින් විභාගවලදී ප්‍රශ්නවලට වැරදි උත්තර ලියන්නට ඇති ඉඩ වළකින්නේ එය පෙළපොතක් තරම්වත් හිතට වදින එකක් නොවන නිසාය.

සිද්ධාර්ථ ගෞතම චරිතය චිත්‍රපටයකට නඟන අධ්‍යක්ෂවරයකුට මේ ශ්‍රේෂ්ඨ පුද්ගලයා පිළිබඳ යම් අදහසක් තිබිය යුතුය. බව තරණය ලියූ මාටින් වික්‍රමසිංහයන් සිද්ධාර්ථ චරිතය අතිශයෝක්ති ප්‍රබන්ධයෙන් යථාර්ථවාදී ජීවිතය වෙත ඇදගෙන පොදු මිනිස් ගති ස්වභාව තුළ සිද්ධාර්ථ සුවිශේෂ වන හැටි විවරණය කිරීමට උත්සාහ කරයි. එහෙත් එයද මහා කම්මැලි නවකතාවකි. 

සිද්ධාර්ථ යනු තියුණු බුද්ධියක් සහිත දීප්තිමත් පුද්ගලයෙකි. බුදුන් වැනි සක්‍රිය සමාජ විපර්යාසකාරකයකු පිරිපුන් යොවුන් වියේදී සෝමාරියකු විය නොහැකිය. ඔහු ඔතෑනි පුද්ගලයකු ලෙස නිරූපණය කිරීම බුද්ධ චරිතයට කළ හැකි දරුණුම අවමානයයි. චිත්‍රපටය පුරාවට සිටින සියලු චරිත රූකඩ ගොඩකි. විචිත්‍ර නාට්‍යමය දර්ශන තිබිය යුතු කපිලවස්තු පුරය 'නීරසය' උතුරන තැනකි. .

‍මේ චිත්‍රපටය ගැන කතා කිරීමත් තේරුමක් නැති දෙයකි. එහෙත් මා චිත්‍රපටය බැලුවේ 'හවුස්ෆුල්' ශාලාවකය. 

චිත්‍රපටය අතරමගදී විනාඩි කීපයක් ශබ්දය නතර වී තිබුණුමුත් කිසිවෙක් හූ කීවේ නැත. අතරමගදී ට්‍රිබල් බේස් කැස්සක් කැස්ස ‍මහළු ප්‍රේක්ෂකයකුට උපාසකම්මලා හිනාවුණේ මොකුත් හිනාවෙන්නට දෙයක් චිත්‍රපටයේ නොතිබුණු නිසා විය යුතුය. හාස්‍යය පමණක් නොව අන්කිසි රසයක් එහි තිබුණේ නැත. චිත්‍රපටය අවසන් වූ හැටියේ එය බලමින් සිටි අය නැගිට දිවූ ආකාරය හාස්‍යජනකය. ශාලාවෙන් එළියට පනින වෙහෙසට පත් පිරිස දුටු මට කොහේ හරි පොතක කියවූ 'පැසවූ හොරියකින් පනින සැරව සේ' යන උපමාව සිහි විය.

මේ චිත්‍රපටද හරියට බණ වැනිය. බණ  අසන්නේ එය තේරුම්ගන්නට නොව ඇසීමෙන් පින් සිදුවන නිසාය. ජාතිකවාදී දේශපාලනය විසින් දැන් මේ ජාතිකවාදී චිත්‍රපට බැලීම රට, ජාතිය  වෙනුවෙන් කරන සේවයක් යයි සිතෙන තත්වයක් නිර්මානය කර දී තිබේ. 'කම්මැලියි ගෙදර යමු'යි කියා කුඩා දරුවකු හැර වෙන කෙනෙකුට කියන්නට බැරි එසේ කීවොත් තමන් දේශද්‍රෝහියකු වේ යයි බිය සිතෙන නිසාය.

දෙස, බස, රැස රැකගත හැක්කේ උසස් සංස්කෘතියක් ගොඩනඟාගැනීමෙනි. ඒ සඳහා අපි උසස් රුචිකත්වයක් සහිත මිනිසුන් බවට පත් විය යුතුය. මෙවැනි චිත්‍රපට හදා ඒ මට්ටමට රසිකත්වය පහත දැමීම සපත්තුවේ ගානට කකුල කැපීම වැනිය. 

චිත්‍රපටය බැලුව තැන ගැන රසවත් විස්තරයක් මෙතැනින්

මේ ලිපිය වෙන අයත් එක්කත් බෙදා ගන්න. උපුටා ගන්නවා නම් ‍මෙතැනින් ගත් බව කියන්න