විප්ලවවාදී පෙරටුගාමී පක්ෂ අතරින් මිනිස්කම සොයා යාමේ අරගලය / The struggle in search of humanity among the revolutionary vanguard parties

ආයෙමත් කියවන්න: Little Red Riding Hood
වෘකයාගේ භූමිකාව වෙනුවට
දර කපන්නාගේ භූමිකාවට
අපි මාරු විය යුතුයි.

අපට ලැබී ඇති තොරතුරු අනුව ජවිපෙ දේශපාලන මණ්ඩලයේ බහුතරය ද, මධ්‍යම කමිටුවේ බහුතරය ද දැන් කැරළිකාර කණ්ඩායම ලෙස නම් ලැබ සිටින අයට සහයෝගය පළ කරති. 


දැන් අවුල වී ඇත්තේ ජවිපෙ අභ්‍යන්තර නියෝජිත සම්මේලනයකින් පත් කර ගන්නා ලද ඇත්ත මධ්‍යම කාරක සභාව එකක් ද, හයවන සමුළුවේදී නිල වශයෙන් පත් කර ගන්නා ලද මධ්‍යම කමිටුව තවත් එකක් ද වීමයි. 


පක්ෂ ලේකම් ටිල්වින් සිල්වා මැතිවරණ කොමසාරිස්ට මධ්‍යම කාරක සභාව ලෙස දන්වා යවන ලද නාම ලේඛනයේ කුමන නම් ඇද්ද යන්න දැන් කැරළිකරුවෝ සැක කරති. 


ජවිපෙ වැඩ කළේ මූලධාර්මිකව හෝ ක්‍රම විරෝධී පිළිවෙලකට ය. එහෙත් දැන් නඩු කියන්නේ ධනේශ්වර අධිකරණයේ ය. බහුතර සහයෝගය නැතත්, ජවිපෙ නාමයේ නිල අයිතිය, පක්ෂ මූලස්ථානයේ අයිතිය ආදිය අත් පත් කර ගන්නට සමත් වූ පිරිස මුල් වටයේ ජයග්‍රාහකයෝ වී සිටිති.


කැරළිකරුවන් තවමත් සිය පදනම බවට පත් කර ගන්නට උත්සාහ කරන්නේ පක්ෂ හෘදය සාක්ෂියයි. ඔවුන්ගේ පැරණි නායකයන් හා සහෝදරයන් පිරිසක් හෘදය සාක්ෂියට සමච්චල් කරමින් වංචනික කෲරත්වයකින් දේපල පැහැර ගනිමින් සිටින ආකාරය පිළිබඳ අපූරු දේශපාලන අත්දැකීමක් දැන් ඔවුන් විඳිමින් සිටිනවා ඇත. 


මේ අත්දැකීම වමේ බිඳී යාම්වල ඉතා සුලබ දෙයකි. පක්ෂය මිනිස්කමට වඩා උත්තරීතර දෙයක් ලෙස සැලකීම අප්‍රකාශිත වාම මූලධර්මයකි. 


මෙම මූලධර්මය මත පිහිටා පක්ෂය වෙනුවෙන් ඕනෑම ජඩකමක් කිරීමට  පක්ෂය විසින් සාමාජිකයන් පුහුණු කෙරේ. මේ ජඩකම්වල අද ගොදුරු බවට පත් වී සිටින අය කලින් වෙනත් අයට එරෙහිව ජඩකම් කළ අයයි. අද ජඩකම් කරන අය හෙට ඒවායේ ගොදුරු බවට පත් වෙති. (තමන් ඉවත් වූ විප්ලවවාදී යයි කියන දේශපාලන කණ්ඩායමක සිටි මහා මානව හිතවාදීන් කවියන් ලෙස පෙනී සිටින පැරණි මිතුරන්, සහෝදරයන් කූට හා නිර්දය අන්දමින් තම ජීවිතය දේශපාලනිකව මෙන් ම ශාරීරිකව ද විනාශ කරන්නට උත්සාහ කළ ආකාරය පිළිබඳ සජීවී අත්දැකීමක්  මෙම ලේඛකයාට තිබේ.) 


විප්ලවවාදී  පක්ෂ යයි කියන අද්භූත ව්‍යූහ තුළ මිනිසුන්ට අත් වන ශෝචනීය ඉරණම මෙයයි. මිනිස් වර්ගයාගේ උන්නතිය පිණිස යයි ප්‍රවර්ධනය කරනු ලබන විප්ලවය අඩු තරමේ පක්ෂ සාමාජිකයාට හෝ සාධාරණ එකක් නො වීම අපූරු තත්වයකි. 


මෙය එක පැත්තකින් නව ලිබරල් ධනවාදයේ සමායතනවාදයේ ද්විත්ව ප්‍රතිපාර්ශ්වයකි. නව ලිබරල් ධනවාදය තුළ විශාල සමායතනවල භූමිකාව ද එක්තරා අන්දමකට විප්ලවවාදී අරගලය තුළ පක්ෂ භූමිකාවට සමාන වේ. මේ සමායතනවලට නිශ්චිත පැහැදිලි අයිතිකරුවෝ නැත. සමායතන සිය ලාභය නැවත, නැවත ආයෝජනය කරමින් බූවල්ලකු සේ වැඩේ. 


අවසානයේදී බැලූ කල සමාගම් පවතින්නේ සමාගම් සඳහා ය. විප්ලවාදී යයි කියන පක්ෂ පවතින්නේ එකී පක්ෂ සඳහා ය. මිනිසුන් වෙනුවෙන් නො වේ. හරියට අර කවිය කවිය සඳහා ය කියූ පැරණි සංවාදය සේ ය. 


අලුතින් හිතන්නට මිනිසුන් පෙළඹෙන මෙසමයේ අපි මෙසේ කියමු. වම නැවතත් මිනිස්කම සොයා යා යුතු ය. 


එක බත් පත, එක ඇඳුම සමගින් ජීවිතය බෙදා ගනිමින් සිටි  සහෝදරයන් ක්ෂණයකින් එකිනෙකාට එරෙහිව අවි අමෝරා ගන්නා තත්වයට පත් කරන පෙරටුගාමී යයි කියන පක්ෂ නම් අද්භූත ව්‍යූහ විශේෂයකින් මිනිස් සමාජයට කිසිදු සෙතක් සිදු වන්නේ නැත. ඒ බව ඔප්පු කිරීම සඳහා නිදසුන් තවත් ඕනෑ නැති තරම් එමට ය. 


විප්ලවවාදය මැදින් යළි මිනිස්කම සොයා ගැනීම ද අතිශය දුෂ්තර සටනකි. 


කවුරු මොනවා කීවත්, විමල් වීරවංශලා ජවිපෙන් කැඩී ගොස් අලුතින් පක්ෂයක් හදන්නට උත්සාහ කළ වකවානුවේ එහි අභ්‍යන්තරයේ හීනියට මේ මිනිස්කම පිළිබඳ සංවාදය මතු වෙමින් තිබුණු බව අපි නිරීක්ෂණය කළෙමු. 


එහෙත්, සීගිරිය බලන්නට යන්නට බැරි වූ බව කියා හඬා වැටුණු විමල් වීරවංශ වැනි ජීවිතය විඳින්නට අසමත් වූ මිනිසුන් පිරිසකගේ ඉක්මණින් ඇරියස් ඇල්ලීමේ පෙරේතකම එම ව්‍යායාමය සැණෙකින් ආක්‍රමණය කළේ ය. 


ජවිපෙ පාර්ශ්ව දෙකෙන් එකක් හොඳයි, අනෙක නරකයි කියා කියන්නට අප හදිසි නො විය යුතු තරම් සංකීර්ණත්වයක් මෙම බෙදීම තුළ තිබේ. 


බෙදීම් සමග කවුරුත් මේ කාරණා පිළිබඳ කලින්ට වඩා සංවේදී බවක් පෙන්වන්නට උත්සාහ කරති. එහෙත්, කොකාගේ සුද පෙනෙන්නේ ඉගිලෙන විටදී ය. 


ජවිපෙන් මෙතෙක් කැඩී ගිය කොයි කණ්ඩායමේත් හිටියේ ජවිපෙ සිටි වර්ගයේ ම පාලම් කොක්කු බව ඉගිලෙන විට පෙන්නුම් කෙරිණි. 

මේ ලිපියට ඔබ කැමති නම් වෙන අයත් එක්කත් බෙදා ගන්න