ඖෂධ පනත හා දොස්තර මාෆියාවෙන් බේරෙන හැටි

රජය විසින් පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කර තිබෙන එෟෂධ පනත පිළිබඳව පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂය ඊයේ පුවත්පත් සාකච්ඡාවක් පැවැත්වූයේ ය. 

මෙම පනත මාර්තු 04දා සම්මත කර ගන්නට නියමිතයි. එහෙත්, ඖෂධ පනත පිළිබඳ ප්‍රමාණවත් සංවාදයක් ඇති වී තිබෙන බවක් දකින්නට නැහැ. 

ඖෂධ කියන්නේත් කිරි වගේ ජාතියක්. අපි කිරි මිළ අඩු කරන්නැයි උද්ඝෝෂණ කරනවා. එහෙත්, මූලික ප්‍රශ්නයක් අමතක කරනවා. අපි මොකටද කිරි බොන්නෙ? නො බී ඉන්න පුළුවන් නේ. පුංචි කාලේ මව්කිරි බිව්වාට පස්සෙ හරක් කිරි බොන්න අනිවාර්ය අවශ්‍යතාවක් නැහැ. 

ඖෂධ ගැනත් මේ කතාව අදාළයි. නිරෝගී ජීවිත වෙනුවෙන් අවශ්‍ය පාරිසරික සාධක, ආර්ථික සාධක, විවේකය, විනෝදය ආදී කාරණා ගැන අපි යොමු කරන්නේ අවම අවධානයක්. බෙහෙත් ගැන ඊට වැඩි අවධානයක් යොමු කරනවා. 

කිසිම දේශපාලන සංවිධානයක් මේ රටේ ක්‍රීඩා පිටිවල පහසුකම් ගැන අවධානය යොමු නො කරන්නේ ඇයි. ජනතාවට විවේකය, විනෝදය ලබා ගැනීමට ඇති පහසුකම් ගැන උද්ඝෝෂණ කරන්නේ නැත්තේ ඇයි? ජනතාවට ව්‍යායාම කරන්න පුරුදු කරන එක දේශපාලනික වැඩක් නෙමෙයි ද?

කෙසේ වෙතත්, ඖෂධ පනත ගැන සංවාදය හොඳයි. ඒ වුණාට මේ සංවාද කෙරෙන්නේ තහනම් වචනයකුත් එක්කයි. ඒ තමයි වෛද්‍යවරයා.

ලංකාවේ නිදහස් අධ්‍යාපනයෙන් විපුල ඵල ලබාගෙන, ජනතාවගේ ආයෝජනයෙන් වෘත්තියකට එහා ගොස් ධන උල්පතක් පාදා ගන්නා, එයින් සමාජ හිනි පෙතේ ඉක්මන් නැග්මකට අවස්ථාව ලබා ගන්නා වෛද්‍යවරුන් කියන සමාජ තීරුවට තමන්ට ඉහළ යන්නට දුන් මේ රටේ ජනතාව ගැන තිබෙන හෘදය සාක්ෂිය කියන කාරණය මෙහිදී ඉතා වැදගත් වෙනවා. 

ඖෂධ සමාගම්වලින් අල්ලස් නො ගන්නා වෛද්‍යවරයෙක් සොයා ගැනීම අද වන විට අතිශය දුෂ්කරයි.  බෙහෙත් තුණ්ඩු ලියන කොළ කෑල්ලේ සිට රට සවාරි හා යාන වාහන දක්වා මේ අල්ලස් පරාසය විහිදෙනවා. වෙළඳ නාමයෙන් බෙහෙත් තුණ්ඩු ලිවීමෙන් පමණක් මාසයකට ලක්ෂ ගණනක් මුදල් උපයා ගන්නා වෛද්‍යවරු මේ රටේ ඉන්නවා. 

ඇත්ත ප්‍රශ්නය තිබෙන්නේ මෙතැනයි. 

ඊළඟට ලංකාවේ ෆාමසි ව්‍යාපාරය තිබෙනවා. මෙය සුළු හා මධ්‍ය පරිමාණ ව්‍යාපාරයක්. විශාල පිරිසක් එයින් ජීවනෝපාය සලසා ගන්නවා. ඒ අතර ෆාමසිස්ට්වරු හෙවත් ඕෂධවේදීන් කියා පිරිසක් කැපී පෙනෙනවා. පසුගියදා අප සමග කතා කර ඖෂධ ප්‍රශ්නය ගැන අප දැනුවත් කළ වෘත්තියෙන් ඖෂධවේදියකු වන අපගේ පාඨකයෙක් පෙන්වා දුන්නේ ලංකාවේ ඇත්තෙන් ම ඖෂධවේදීන්ගේ හිඟයක් නැති බවයි. ඔහු පැවසූ පරිදි  බාහිර විභාගය හරහා ඖෂධවේදී සුදුසුකම ලබා ගන්නා පුද්ගලයන් බොහෝ දෙනෙක් වෘත්තීය ඖෂධවේදීන් බවට පත් වන්නේ නැහැ. මේ විභාගය ලියන බොහෝ දෙනෙක් වෙනත් වෘත්තීන්හි යෙදී සිටින අයයි. ඔවුන් ‍කරන්නේ තම සහතිකය ගනිකා වෘත්තියේ යෙදවීමක්. ෆාමසි කීපයකට සහතිකය විකුණා ඔවුන් නිකම් ඉඳ අමතර ආදායමක් ලබා ගන්නවා. ඖෂධවේදියෙකුගේ සේවය වෙනුවෙන් අවශ්‍ය වැටුප ගෙවන්නට මුදල් නැති සුළු පරිමාණ ෆාමසිකරුවෝ මේ සහතික හිමියාට සුළු මුදලක් ගෙවනවා. 

මේකත් මේ ප්‍රශ්නයේ වැදගත් සාධකයක්. 

ඊළඟට ඖෂධ ආනයනය. අපගේ මිතුරා පෙන්වා ‍දුන් පරිදි ලංකාවට දැන් 95%ක් විතර ම වගේ ඖෂධ ආනයනය කරන්නේ ඉන්දියාව, පකිස්ථානය, බංග්ලාදේශය වැනි රටවලින්. එතනම ප්‍රශ්නයක් මතු වෙනවා, ඇයි අපට අවශ්‍ය ඖෂධ අපේ රටේ ම හදන්න බැරි කියලා. ඉහළ වෙළඳ නම්වලින් අධික මිළක් අය කර විකුණන මේ රටවලින් ආනයනය කරන ලද ඖෂධවල වුණත් ගුණාත්මකභාවය ඔය කියන තරම් ඉහළ ද කියන එක ප්‍රශ්නයක්. සීයට දෙතුන් දාහක හෝ ඊටත් වඩා ලාභ ලබමින් විකුණන මේ ඖෂධ වර්ගවල ලාභය සීමිත පිරිසක් අත බෙදී යනවා. මෙතැන තිබෙන්නේ අතිශය කෲර ආකාරයෙන් රෝගීන් සූරාකෑමක්. 

වෙළඳ නාමයෙන් ඖෂධ ලිව්වා ම ඇති වන තවත් ප්‍රශ්නයක් ගැන අපේ ඖෂධවේදී මිතුරා පෙන්වා දුන්නා. ඔහු කියන පරිදි ෆාමසියට එන දුප්පත් මිනිස්සු බෙහෙත්වල මිළ අහලා අතේ ඇති මුදලට දවසකට, දෙකකට විතරක් බෙහෙත් අරන් යනවා. අවසානයේදී සිදු වන්නේ ඒ ගන්නා බෙහෙත්වලිනුත් හරිහමන් ප්‍රතිඵලයක් නො ලැබෙන එකයි. 

මේ ප්‍රශ්නයට විසඳුම මොකක් ද? රජයේ ආර්ථික ප්‍රතිපත්ති අනුව මේ ඖෂධ වෙළඳපොළ බිඳ වට්ටන්න ඔවුන්ට බැහැ. විශාල පිරිසකට ජීවනෝපාය සපයා තිබෙන සුළු හා මධ්‍ය පරිමාණ කර්මාන්තයක් බිඳ වට්ටන්න රජයට බැහැ. ඒ වගේ ම දොස්තර පංතිය කියන මාෆියාව එක්ක හැප්පෙන්න ලංකාවේ කවුරුවත් සූදානම් නැහැ. අඩු තරමේ විප්ලවවාදී ය කියන පක්ෂවත් මේ සැබෑ ප්‍රශ්නය ගැන කතා කරන්නේ නැහැ. රජයෙන් ආන්තික ඉල්ලීම් ඉදිරිපත් කළත්, දොස්තරලා ගැන කතා කරන්න ඔවුන් සූදානම් නැහැ.මෙතැන තිබෙන්නේ සංස්කෘතික ප්‍රශ්නයක්. අපි හැමෝම ඉන්නේ දොස්තර හීනෙක. අපට බැරි වුණ ඒ හීනය අපේ දරුවන්ගෙන්, බැරි නම් මුණුබුරන්ගෙන් හෝ සැබෑ කර ගන්න බලාගෙන ඉන්න සමාජයක දොස්තර මාෆියාවට එරෙහිව කතා කරන අප වැනි අය ගැන කවුරුත් හිතන්නේ ඉරිසියාකාරයන් ය කියලායි. හැබැයි, මම නම් බය නැතිව කියනවා, රෝගීන් සූරා කන මේ ඖෂධ ජාව‍ාරමට මූලිකව ම වග කියන්න ඕනැ මේ දොස්තර මාෆියාවයි.

දොස්තර මාෆියාව නැති කරන්න රජයට බැහැ. සෞඛ්‍ය ඇමතිත් දොස්තර කෙනෙක් නේ. ඒ නිසා මේක හරියට හොරාගෙ අම්මගෙන් පේන ඇහීමක් වෙනවා. ඒත්, රජයට කරන්නට පුළුවන් දේවල් තිබෙනවා. ඉන් එකක් තමයි, දොස්තරලා සමස්තයක් ලෙස රජයේ රෝහල් සේවයේදී කරන කාර්යයන්ගේ ඵලදායිතාව නැංවීම සඳහා පියවර ගැනීම. අත්සන් කරන්න පොතක් දැම්මොත් නේ ප්‍රශ්නය. කමක් නැහැ. තමන්ගේ ඩියුටිය හා ඕවර්ටයිම් එක තමන් විසින් තමන්ගේ ම ඩයිරියේ ලියාගෙන තමන් සේ ම බොරු කරන ලොක්කකු ලවා අනුමත කරගෙන දැන් කරන පව්කාර වැඩේ එහෙමම කරගෙන යන්න ඔවුන්ට ඉඩ දෙන්න. ඒත්, ඔවුන්ගේ හෘදය සාක්ෂිය අවදි කරන්න උත්සාහ කරන්න. මේවා නීති රීතිවලින් විසඳන්න බැහැ. දොස්තරලාගේ හෘදය සාක්ෂිය අවදි වෙනවා නම් මේ ප්‍රශ්නය විසඳා ගන්න බැරි නැහැ. 

සමස්තයක් ලෙස ම රජයේ රෝහල්වල ඵලදායිතාව ඉහළ නංවනවා නම් දුප්පත් මිනිසුන්ට තිබෙන මූලික ප්‍රශ්නයක් විස‍ඳෙනවා. සල්ලි තිබෙන අයට පෞද්ගලික රෝහල් තෝරාගන්නට තිබෙන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතියටත් අත තැබීමක් වෙන්නේ නැහැ. අනෙක් කාරණය තමයි, රජයේ රෝහල්වලින් ලියන සියලු ‍ඖෂධ රජයේ රෝහල්වල ඔසුසල්වලින් ම නොමිළේ ලබා දීමයි. රජයේ රෝහල්වලට ඖෂධ මිළ දී ගැනීමේදී හා රජයේ වෛද්‍යවරුන් ඖෂධ නියම කිරීමේදී එය ජෙනරික් නමින් පමණක් කළ හැකියි නේ. 

එතකොට දුප්පත් මිනිහා කියන රැවුලත් බේරෙනවා, දොස්තර පංතිය හා ඖෂධ ව්‍යාපාරය කියන කැඳත් බේරෙනවා. 

තමන්ගේ ආණ්ඩුවක් පිහිටුවාගෙන සියලු ප්‍රශ්න විසඳන්න බලන් ඉන්න විප්ලවවාදීන්ටත් වැඩක් තිබෙනවා. ඒ තමයි, රජයේ රෝහලේ සේවා කාර්යක්ෂමතාව ගැන නිරන්තර අවදියෙන් සිටීම හා ජනතාව රජයේ රෝහල්වලට ම යොමු කිරීම. ඒ අතරවාරයේ නිරෝගීව ජීවත් වන හැටි ගැන ජනතාව එක්ක සංවාදයක් ආරම්භ කළ යුතුයි. 

සමාජවාදී ජීවිතයක් ප්‍රවර්ධනය කිරීම කියා අපි කියන්නේ එයටයි. විප්ලවවාදීන්ට මුලින් ම තමන්ගේ ජීවිතයෙන් මෙය පටන් ගන්න පුළුවන්.

මේ ලිපිය වෙන අයත් එක්කත් බෙදා ගන්න. උපුටා ගන්නවා නම් ‍මෙතැනින් ගත් බව කියන්න

ඔබගේ අදහස් අපි මහත් සේ අගයමු. නිර්නාමිකව හෝ අදහස් පළ කිරීමට අවස්ථාව ලබා දී තිබෙන්නේ එම නිසා ය. එහෙත්, එය අපහරණය නො කිරීම ඔබ‍ගේ වගකීමකි. අසභ්‍ය යයි සාමාන්‍ය ව්‍යවහාරයේ පිළි ගැනෙන වචන සම්බන්ධයෙන් සදාචාරවාදී නො වන මුත්, අනුන්ට අපහාස කිරීම සඳහා එවැනි වදන් භාවිතා කර තිබෙන අවස්ථාවලදී ඒවා ඉවත් කිරීමට සිදු වන බව කරුණාවෙන් සලකන්න. එසේම, නීතිමය ගැටලු මතු කරන අදහස් පළ කිරීම් ද ඉවත් කරනු ලැබේ. අදහස් පළ කිරීම සම්බන්ධ කාරණාවලදී සංස්කාරක වගකීම් සමග සහයෝගයෙන් කටයුතු කිරීම බලාපොරොත්තු වෙමු.