නූතනත්වය හා ගතානුගතිකත්වය අතර විභේදනය නිර්මානය කරන මහින්ද

මේ වන විට ආණ්ඩුවත්, විපක්ෂයත් පැහැදිලිව හඳුනාගත නො හැකි අමුතුම පාලනයක් ලංකාවේ බිහි වී තිබේ. එය කෙතරම් අවුල් සහගත තත්වයක් ද යත් පාර්ලිමේන්තුවේ විපක්‍ෂනායක ධුරය හිමිවිය යුත්තේ කාටද යන්න තමන්ටද ගැටලුවක්‌ව ඇතැයි කතානායක චමල් රාජපක්ෂ මාර්තු 24 දා පාර්ලිමේන්තුවේදී ප්‍රකාශ කළේ ය.

මේ පිළිබඳ කතා කරමින් ජවිපෙ නායක අනුර කුමාර පෙන්වා දුන්නේ මෙය හවුල් ආණ්ඩුවක් බවත්, ආණ්ඩුවට සම්බන්ධ වූ පක්ෂයේ ම කොටසක් විපක්ෂයේ ද සිටීම පාර්ලිමේන්තු සම්ප්‍රදායට හා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට හිතකර නැති බවත් ය.

එහෙත්, 2005 සිට ම මේ තත්වය තිබිණි. විපක්ෂ එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ මන්ත්‍රීවරු පිරිසක් ආණ්ඩුව සමග එක් වී හවුල් ආණ්ඩුවක ස්වරූපයෙන් කටයුතු කරද්දී එජාපය විපක්ෂ නායක ධුරය ද හෙබවූයේ ය. මහින්දගේ දෑත් ශක්තිමත් කරන්නට ගිය එජාප මන්ත්‍රීවරු කිසිවෙක් තමන් එජාපයෙන් ඉවත් වූ බව නිල වශයෙන් පිළි ගත්තේ නැත. එදා තත්වයත් අද තත්වයත් අතර වෙනස වන්නේ එදා විපක්ෂ නායකයා එය අනුමත නො කිරීම හා අද විපක්ෂ නායකයා එය අනුමත කිරීම පමණි. මේ අනුමත කිරීම ද ඇත්තෙන් ම වචන පමණි. එදා මේ චමල් රාජපක්ෂට ම මෙවැනි ගැටලුවක් එදා ඇති වූයේ නැත.

මහින්ද රාජපක්ෂගේ මූලික පාලන උපායමාර්ගය වූයේ විරුද්ධ පාක්ෂිකයන් බිලී බාගෙන හා මිළ දීගෙන සිය පෞද්ගලික හා පවුල් අරමුණු මත පාදක වූ දේශපාලනය ඉදිරියට ගෙන යාමයි. අතිශය පෞද්ගලික වාසි සඳහා වූ 18වන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය සඳහා තුනෙන් දෙකේ බලය ලබා ගත්තේ මේ ක්‍රමවේදය ඔස්සේ බව කවුරුත් දනිති. එදාත් එය ව්‍යවස්ථාදායකය තුළ අවුලකි. එහෙත්, ඒකාධිපති විධායක ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂගේ පුද්ගල බලය විසින් මේ අවුල යටපත් කරන ලදී.

එහෙත් වර්තමානයේදී මේ අවුල මහා වියවුලක් ලෙස මතු කරනු දක්නට ල‍ැබේ. හේතුව අන් කිසිවක් නොව, විපක්ෂයේ සහයෝගය ලබා ගනිමින් මේ සැරසෙන්නේ 18වන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයෙන් ජනාධිපතිවරයා ගොඩනගා ගන්නා ලද ඒකාධිපති බලතල ආපසු හරවා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය තහවුරු කරන්නට වීමයි.

ඇත්තම කියනවා නම් මෙතන මහා අවුලක් නැත. ඇත්තේ වියවුලක් පිළිබඳ මත ගොඩනැගීමකි. අනෙක් පැත්තෙන් එවැනි අවුලක් නැති බව පෙන්වා දෙන්නට මත ගොඩනැගීමේ හැකියාවක් ආණ්ඩුවේ ජනමාධ්‍යවලට නැත. මෙය වනාහි දීර්ඝකාලීන ඒකාධිපති පාලනයක් තුළ රටේ ජනතාව හා දේශපාලකයන් අතර ගොඩනැගී තිබෙන නිවට සංස්කෘතියේ ප්‍රකාශනයකි. ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී 18වන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ගෙන එන විට නො දුටු අවුලක් 19වන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයෙන් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය තහවුරු කරන්නට හදන විට පෙනේ. එහෙත්, 18 මෙන් ම 19 ගෙන එන විට ද අනුගමනය කෙරෙන්නේ එක ම ක්‍රමවේදයකි. ඒකාධිපතිවාදය තුළ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වලපල්ලට යවන විට නො තිබූ ගැටලුවක් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය තහවුරු කරන්නට උත්සාහ කරන විට දැකීම ඇත්තම කියනවා නම් සමාජයේ හා දේශපාලනයේ ගැටලුවකි.

කෙසේ වෙතත්, අවසානයේදී 19වන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය සභාගත කරන්නට ආණ්ඩුව සමත් වී තිබේ. ඒ සඳහා අවම හෝ එකඟතා ප්‍රමාණයක් ඇති කරගෙන තිබේ. මැතිවරණ ක්‍රමය සංශෝධනය කිරීම මෙම ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයට ඇතුළත් කර නැත. එ් සඳහා කල් ගැනීමට අවශ්‍ය නම් කල් ගැනීමේ ඇති වරද කුමක් ද? ඒකත්, මේකත් එකට ම එන්නට ඕනෑ ය කියා කොන්දේසි දමන්නේ නො කෙරෙන වෙදකමට කෝඳුරු තෙල් හත්පට්ටයක් ද මදි අයයි. ඒ නිසා දැන් මේක කරමු. මැතිවරණ ක්‍රමය සංශෝධනය කිරීම පසුව කරමු.

මහ මැතිවරණය කල් යාම යටින් සිට මේ සියල්ල අවුල් කරන ප්‍රතිගාමී මහින්ද කඳවුරට ද මෙම තත්වය නරක නැත. පසුගිය සමයේ මහින්ද රාජපක්ෂගේ සෙවණේ සිටිමින් මහජන මුදලින් අයුතු වරප්‍රසාද භුක්ති විඳි බලවේගය දැන් ක්‍රමානුකූලව ප්‍රතිසංවිධානය වෙමින් තිබේ. මහින්ද හා කලාකරුවන් ලෙස තමන් හඳුන්වාගන්නා නලාකරුවන් අතර පැවති රැස්වීම මේ ප්‍රතිසංවිධානයේ එක් සන්ධිස්ථානයකි.

මහින්දගේ පුනරුත්පත්තිය ඇත්තෙන් ම කලබල විය යුතු කාරණයක් නො වේ. මහින්ද විසින් මේ සමාජය ඉතා පැහැදිලි රේඛාවකින් ඛණ්ඩනය කරමින් සිටියි. වර්තමාන අවුල නිර්මානය වන්නේ ද මෙම ඛන්ඩනය තුළයි. ඔහුට මෙම ඛණ්ඩනය නිර්මානය කිරීම සඳහා කාලය අවශ්‍ය ය. ඔහු එය සම්පූර්ණ කරන විට මෙම අවුල ද ලිහෙනු ඇත.

මහින්ද මේ සමාජය ඛණ්ඩනය කරමින් සිටින්නේ ඉතා පැහැදිලිව ම නූතනවාදය හා ගතානුගතිකවාදය ලෙසයි. ඇමරිකාවේ නම් මෙය ලිබරල් හා කොන්සවටිව් ලෙස සිදු විය. වත්මන් ආණ්ඩුවත්, එය සමග එක් වී තිබෙන විපක්ෂ කොටසුත් සහයෝගය දෙන්නේ ප්‍රගතිශීලී ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයකටයි. එම සංශෝධනයෙන් පාර්ලිමේන්තුව, ස්වාධීන කොමිෂන් සභා හා රාජ්‍ය සේවය ශක්තිමත් වේ. මහින්දගේ රැස් වළල්ල වටා එක්රැස් වෙමින් සිටින්නේ මේ සියල්ලට වඩා පුද්ගල බලය වැදගත් කොට සලකන පිරිසකි.

මහින්දගේ ප්‍රචාරණ ව්‍යාපාරය යනු ඒකීය දෙයක් නො වුණත්, ආණ්ඩුවට එරෙහි ප්‍රචාරණය ඒකීය සමූහයක් ලෙස සලකන්නට පුළුවන. එය අවසානයේදී සේවය කරන්නේ මහින්දගේ අරමුණටයි. මහින්ද කඳවුරේ සමාජ මාධ්‍ය ප්‍රචාරණ ව්‍යාපාරය අධ්‍යයනය කිරීමෙන් මෙය යම් දුරකට තේරුම් ගන්නට පහසු ය.

මහින්ද කඳවුරේ ප්‍රචාරකයන් විසින් මතු කර දක්වන ප්‍රධාන තේමා දෙකක් මේ මොහොතේ දක්නට ලැබේ. එකක් ජාතික ගීය දෙමළෙන් ගැයීම සඳහා යළි අවසර දීමට ආණ්ඩුව ගත් තීරණයයි.

ආනන්ද සමරකෝන් ශූරීන් විසින් නිර්මානය කරන ලද නමෝ නමෝ මාතා ගීය ජාතික ගීය ලෙස පිළි ගනු ලැබුවේ 1951දී ය. එසමයේදීම එම ගීයේ තනුවට එම් නල්ලතම්බි විසින් 'නමෝ නමෝ තායේ නම් ශ්‍රී ලංකා' නම් ගීය දෙමළ කිවි එන්. නල්ලතම්බි විසින් නිර්මානය කරන ලදී. ජ්‍යොතිෂ කාරණයක් මත පදනම්ව 1961දී මෙම ගීය ශ්‍රී ලංකා මාතා ලෙස වෙනස් කරන ලදී. 

ශ්‍රී ලංකාවේ ජාතික ගීයේ සිංහල මෙන් ම දෙමළ ගී දශක ගණනාවක් තිස්සේ භාවිතාවේ තිබිණි. බොහෝ රාජ්‍ය හා නිල උත්සවවලදී සිංහල ජාතික ගීය ගායනා කරන ලද අතර ඇතැම් අවස්ථාවලදී දෙමළ ගීය ද ගායනා කරනු ලැබිණි. උතුරු හා නැගෙනහිරපළාත්වලදී හා දෙමළ බස කතා කරන ජනතාවගේ උත්සවවලදී බොහෝ විට ගායනා කරනු ලැබුවේ දෙමළ ජාතික ගීයයි. 1956දී සිංහල පමණක් එකම රාජ්‍ය භාෂාව ලෙස පිළිගැනීමෙන් පසුව පවා ජාතික ගීයේ දෙමළ ස්වරූපය අහෝසි කර දමන්නට ආණ්ඩුව පියවර ගත්තේ නැත. හැටගණන්වලදී ඩඩ්ලි සේනානායක අගමැතිවරයා යාපනයේ සංචාරය කළ අවස්ථාවේදී ජාතික ගීයේ සිංහල මෙන් ම දෙමළ ස්වරූපය ද ගායනා කරන ලදී. අලුතින් ඉදි කරන ලද ශ්‍රී ලංකා විශ්වවිද්‍යාලයේ යාපනය මණ්ඩපය විවෘත කිරීම පිණිස අගමැතිනි සිරිමා බණ්ඩාරනායක 1974දී යාපනයට පැමිණි අවස්ථාවේදී ද භාෂා දෙකෙන් ම ජාතික ගීය ගැයිණි.

1978 ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් සිංහල ජාතික ගීය ද ව්‍යවස්ථාගත කරන ලදී. හත්වන වගන්තියේ ඒ පිළිබඳ මෙසේ සඳහන් වේ. එහෙත්, යුද්ධය ජය ගත් මහින්දගේ ආණ්ඩුව 2010දී චක්‍රලේඛනයක් මගින් තහනම් කරන තෙක් දෙමළ ජාතික ගීය භාවිතාවේ තිබිණි. යුද්ධයේ ජයග්‍රහණයෙන් පසු ජාතික ගීය පිළිබඳ ඇති වූ කතිකාව පනස් වසරක කාලයක් තුළ තිබුණු කතිකාවට හාත්පසින් ම වෙනස් එකකි. ජයග්‍රාහී සිංහල ආණ්ඩුව පරාජිත දෙමළාගේ සොහොන් කොත් පවා උදුරා දැමූ අතර, යුද්ධයෙන් මිය ගිය ජනයා සැමරීමේ අවස්ථාව ද අහිමි කළේ ය. එතැනින් නො නැවතී ජාතික ගීයේ දෙමළ පරිවර්තනය ද අහෝසි කරන ලදී. 

ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල ආපසු හැරවූයේ මේ ප්‍රතිගාමී පියවරයි. මහින්ද කඳවුරේ අය සිටින්නේ ජාතික ගීය ගැයිය යුත්තේ එක බසකින් පමණක් ය යන ස්ථාවරයේ ය. මෙම කතිකාව ප්‍රබුද්ධ තලයකදී සලකා බැලූ විට මා ඉහත කී විභේදනය පැහැදිලිව දැකිය හැකි ය. මහින්ද ඉන්නේ ගතානුගතිකත්වයේ ය. මෛත්‍රීපාලගේ කඳවුර නියෝජනය කරන්නේ නූතනත්වයයි. එහෙත් මෙම විභේදනය ලංකාව විෂයෙහි නරක නැත. එය වත්මන් අවුලෙහි සංකීර්ණත්වය අවම කරයි. අනෙක් පැත්තෙන් මෙය අලුත් ම තත්වයක් ද නො වේ. මහින්ද හැමදාමත් හිටියේ ගතානුගතිකත්වය, රණකාමය, ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධය වැනි කාරණා සමගයි. දැන් තිබෙන එකම වෙනස වන්නේ මහින්ද රාජපක්ෂගේ පරාජය නිසා නූතනවාදී බලවේග ශක්තිමත් වීමයි.

උතුරේ අධි ආරක්ෂක කලාප ලෙස පවත්වාගෙන යන ලද ඉඩම් ඒවායේ සම්ප්‍රදායික හිමිකරුවන්ට ආපසු පවරා දීම විෂයෙහි ද මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ආණ්ඩුව අනුගමනය කරන්නේ ප්‍රගතිශීලී, මානුෂීය, නූතනවාදී ප්‍රවේශයකි. එයට එරෙහි ජාතිවාදී බලවේග ද මහින්ද රාජපක්ෂ කඳවුර තුළ සිටගන්නේ අහම්බෙන් නො වේ. 

අධි ආරක්ෂක කලාප ලෙස නම් කර හමුදාව විසින් අත්පත් කරගෙන තිබූ උතුරේ ඉඩම් අක්කර දහසක් ජනතාවට යළි පවරා දීමට රජය තීරණය කර තිබේ. එහි සංකේතාත්මක මුල් පියවර ලෙස ඉඩම් අක්කර 425ක් ජනතාවට භාර දීම සඳහා යාපනයේ උත්සවයක් පැවැත්විණි. මෙම සංකේතාත්මක මොහොතට ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන, රනිල් වික්‍රමසිංහ හා චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක යන තිදෙනා ම සහභාගි වූයේ ආණ්ඩුව ඒ කෙරෙහි දක්වන සැලකිල්ල සංකේතවත් කරමිනි. පසුගිය සමයේ හිටි හැටියේ උග්‍ර දෙමළ ජාතිවාදියකු ලෙස හැසිරුණු උතුරු පළාත් සභාවේ මහ ඇමති සී.වී. විග්නේශ්වරන් මෙම උත්සවයේ කැපී පෙනුණු අනෙක් අමුත්තා ය.

මේ ඉඩම්වල නීත්‍යානුකූල හිමිකරුවෝ ඇතැමෙක් පරම්පරාවක කාලයක් සරණාගත කඳවුරුවල ජීවත් වෙති. විග්නේශ්වරන් කියන පරිදි ඔවුන් ජීවත් වන සරණාගත කඳවුරු 16ක් වසා දැමීමෙන් රජයට වටිනා ඉඩම් විශාල ප්‍රමාණයක් ආපසු ලබා ගත හැකි ය.

ජනතාවගේ ඉඩම් ආපසු ජනතාවට ලබා දීම පිළිබඳ අකැමැති වන දෙකොටසක් සිටිති. ඒ වනාහි සිංහල හා දෙමළ ජාතිවාදියෝ ය. සිංහල ජාතිවාදීන්ට අවශ්‍ය මුළු යාපනය ම හමුදා ජනපදයක් කරන්නට ය.‍ දෙමළ ජාතිවාදීන් කරන්නේ හමුදාව විසින් අත්පත් කර ගන්නා ලද සියලු ඉඩම් වහා ආපසු දෙනු යන අතිධාවනකාරී ඉල්ලීම ඉදිරිපත් කිරීමයි. එයින් හමුදාව හා සිංහල ජාතිවාදීන් කුපිත කර, රජය හා සිංහල දෙමළ ප්‍රගතිශීලී දේශපාලනය අපහසුවට පත් කර, කිසිවක් සිදු නො වන තැනට තල්ලු කර ගන්නට ඔවුහු කැමති ය.

ඇත්තෙන් ම දැන් මේ ඉඩම් හමුදාව යටතේ තබා ගැනීමේ කිසිදු අරුතක් නැත. කොටි සංවිධානය හෝ වෙනත් කැරැලි හමුදාවකට උතුරේ සම්ප්‍රදායික යුද්ධයක් ආරම්භ කිරීමේ කිසිදු අවස්ථාවක් නැත. එවැනි තර්ජනයක් මවා පාමින් මේ ඉඩම් හමුදා යටතේ තබා ගැනීම සාධාරණීකරණය කරන්නන් කරන්නේ ලංකාවේ ආරක්ෂක අංශවලට අපහාසයකි.

කිසියම් නාගරික හෝ අර්ධ නාගරික හෝ ගරිල්ලා යුද්ධයක් නැවත ආරම්භ කිරීමේ හැකියාව මුළුමනින් ම බැහැර කළ නො හැකි මුත්, එවැන්නකට අවස්ථාව තිබෙන්නේ ජනතාවගේ මෙවැනි ප්‍රශ්න විසඳන්නේ නැතිනම් බව ද අප මතක තබා ගත යුතු ය. දෙමළ සමාජය තුළ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ස්ථාපිත කිරීමෙන්, අයිතිවාසිකම් ලබා දීමෙන් හා බලය බෙදා ගැනීම ඔස්සේ සාමය හා සංහිඳියාව ස්ථාවර කර ගැනීමෙන් යුද ගැටුම් වළක්වා ගත හැකි ය. සාමය සඳහා අධි ආරක්ෂක කලාප අවශ්‍ය නැත.

මහින්ද කඳවුර ‍ඉදිරි කාලයේදී කෙටිකාලීනව දැඩි ජාතිවාදී ස්ථාවරයන් තෝරනු ඇති බව පැහැදිලි ය. ඔවුන් විසින් නිර්මානය කරමින් තිබෙන විභේදනය තුළ  ගතානුගතික කඳවුර තුළ බලය තහවුරු කර ගැනීම සඳහා ඔවුන්ට තිබෙන මාර්ගය එයයි. එයට සමාජයේ ඉල්ලුමක් ද ඇත. පහත් හැඟීම් ඇවිස්සීම කොහොමත් පහසු දෙයකි. එයට අවශ්‍ය විලි ලජ්ජා නැතිකම ඔවුන්ට ඕනෑවටත් වඩා ති‍බේ. 

ප්‍රගතිශීලී සමාජ ව්‍යාපාරය මහින්දගේ අභියෝගය දෙස සුබවාදී ඇසකින් බැලිය යුතු බව මගේ අදහසයි. ආමන්ත්‍රණය කළ යුතු අභියෝග වෙන් කර දක්වන්නට මහින්ද පියවර ගනිමින් සිටියි. මෙම වියවුල හමුවේ අපි ද ඔලුව අවුල් කර ගත යුතු නැත. එය දේශපාලන නායකත්වයේ අවුලක් මිස අපේ අවුලක් කර ගත යුතු නැත. අප බැලිය යුත්තේ මේ සියල්ල මැදින් ජනතා න්‍යාය පත්‍රය ඉදිරියට යනවා ද කියා ය. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසංස්කරණය ඉදිරියට යමින් තිබේ. එය මැතිවරණ ක්‍රමය සංශෝධනය කිරීම දක්වා දීර්ඝ කළ යුතු ය. සොරුන්ට එරෙහිව ක්‍රියාමාර්ග ගැනීමේ වේගයේ අඩුවක් තිබේ. එය වේගවත් කළ හැක්කේ ආයතන ශක්තිමත් කිරීමෙනි. හෙමින් වුණත්, ස්ථිරසාර ගමනක් වෙත අප පිවිස තිබේ. ශක්තිමත් සතුරකු ලෙස මහින්ද පිළිගත යුතු ය. එය ඉදිරිගමනට අත්වැලක් කර ගත යුතු ය.
- රාවය 2015 - 03 - 29 

මේ ලිපිය වෙන අයත් එක්කත් බෙදා ගන්න. උපුටා ගන්නවා නම් ‍මෙතැනින් ගත් බව කියන්න

ඔබගේ අදහස් අපි මහත් සේ අගයමු. නිර්නාමිකව හෝ අදහස් පළ කිරීමට අවස්ථාව ලබා දී තිබෙන්නේ එම නිසා ය. එහෙත්, එය අපහරණය නො කිරීම ඔබ‍ගේ වගකීමකි. අසභ්‍ය යයි සාමාන්‍ය ව්‍යවහාරයේ පිළි ගැනෙන වචන සම්බන්ධයෙන් සදාචාරවාදී නො වන මුත්, අනුන්ට අපහාස කිරීම සඳහා එවැනි වදන් භාවිතා කර තිබෙන අවස්ථාවලදී ඒවා ඉවත් කිරීමට සිදු වන බව කරුණාවෙන් සලකන්න. එසේම, නීතිමය ගැටලු මතු කරන අදහස් පළ කිරීම් ද ඉවත් කරනු ලැබේ. අදහස් පළ කිරීම සම්බන්ධ කාරණාවලදී සංස්කාරක වගකීම් සමග සහයෝගයෙන් කටයුතු කිරීම බලාපොරොත්තු වෙමු.