ජාතික ප්‍රශ්නය රාමුවෙන් පිටතට ගනිමු

පසුගිය සතියේ අප විසින් ලියන ලද 'ලංකාවේ දෙමළ වර්ග සංහාරයක් සිදු වුණා ද?' යන ලිපිය ගැන සමාජ ජාල ඔස්සේ සිදු වූ සංවාදවලදී මාධව වීරසිංහ නම් වාමාංශිකයා කරන ලද පහත සඳහන් ප්‍රකාශය අප උපුටා ගන්නේ හේතුවක් ඇතිවයි. ඔහුගේ ප්‍රකාශය ජාතික ප්‍රශ්නය සම්බන්ධයෙන් මෙන් ම, සමස්ත සමාජ සංවර්ධනය ම සම්බන්ධයෙන් ගතානුගතික මාක්ස්වාදීන්ගේ සීමා ප්‍රශ්න කරන්නට ඉවහල් වෙනවා. ඔහු මෙසේ පවසනවා: "ඇත්තටම අද වන විට අජිත් පැරකුම් ජයසිංහ ඇතුළු අයට ඇත්තේ දමිළ ජන සංහාරය පිළිබද උද්ඝෝෂණයන්ගෙන් යහපාලන ආන්ඩුවේ න්‍යාය පත්‍රය අවුල් වේය යන භීතියයි. රාජපක්ෂලාගේ කාලයේදී යුධ අපරාධ පිළිබදව අතිශයින් සංවේදී වූ ඇතැම් වාම/ලිබරල් මහත්වරුන් අද වන විට මුනිවත රකින්නේද එබැවිනි. තවත් සමහරෙකු ඉන් නොනැවති ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත පවත්වාගෙන යාමෙහි වැදගත් කම ගැන බණ කියනු ද ඇසෙයි."

"අජිත් තම තේමාව කර ගෙන ඇති, 'ඔබ මෙන් නොව මා දේශපාලනය කරන්නේ සිංහල ජනතාව සමගයි' ආදි නිදහසට අදාළ කාරණා යලි පණ ලබන්නේ එම සංදර්භය තුළයි. [පෙ.ස.ප. පවා ඉහත කී කරුන සම්බන්ධයෙන් සම්පූර්නයෙන් නිදහස් නොවන බවද කිව යුතුයි.] ඇත්තටම මෙතන තමයි තීරනාත්මක ලක්ෂ්‍යය. සිංහල ජාතිවාදයද බොහෝ විට මෙබදු ආවරණයන් පසුපස සැගවෙනු අප දැක තිබෙනවා. දේශප්‍රෙමය, හලාල් විරෝධය වැනි තේමා දෙස මඳකට බලන්න. ඒවායේ වාහකයන් කිසිවෙක් තුමූ ජාතිවාදිහු බව කියත්ද......? නැහැ.

"වර්ෂ 2009 දී උතුරේ සිදු වූයේ සංවිධානාත්මක සංහාරයක්. අවශ්‍ය නම් එය වළක්වා ගත හැකිව තිබුනා. නමුත් රාජපක්ෂලාට මෙන්ම ඊට කර දුන් ජ.වි.පෙ. ඇතුළු 'සිංහල බෞද්ධ' වාම වාදින්ට මෙන්ම යම් පමනකින් ඊනියා බටහිර ප්‍රජාවටද අවශ්‍ය වුයේ කවර හෝ මිනිස් ජීවිත ප්‍රමාණයක් වැය කර අදාළ යුද්ධය ජයග්‍රහණය කරා ගෙන යන්නයි. අවසාන මොහොතේදි වෙල්ල මුල්ලෛවයික්කාල් වෙත කොටු වූ ජනයාට 'බර අවි' වලින් පහර දෙන ලෙස 'මාක්ස්වාදී' අමරසිංහ කල බෑගිරි ගෑම ගැන මදකට හිතන්න. එය සංහාරය සදහා කළ විවෘත ආයාචනයක්. හිට්ලර්ගේ නාසි අපරාධකරුවන්ටත් එවැනි චෝදනා තිබුනා. අජිත්ට අවශ්‍ය නම් සංහාරයකට අදාළ මෙවැනි නිදසුන් තවත් ගණනාවක් සැපයිය හැකියි. විශේෂයෙන්ම ඊට මුහුණ දුන් දහස් සංඛ්‍යාත දෙමළ ජනයා සාක්ෂි සහිතව එම සංහාරයේ තතු අද වන විට ලොවට හෙලි කර තිබෙනවා. යුක්තිය පිළිබද දමිළ ජන අභිලාෂයන් සමග ඇතැම් තැනකදී ජාතිවාදය ද මුසු වී ඇති බව පැහැදිලියි. ඒ වගේම සංහාරය සදහා රාජපක්ෂලාට සහය දුන් බටහිර ප්‍රජාව තමන්ගේ සහයට එනු ඇතැයි ඔවුන් සිතන බව ද පෙනෙනවා. අදාළ සාධක සාකච්ඡාවට ලක් විය යුතු කාරණාවන්ය. නමුත් ඒවා හේතු කර ගනිමින් සිදු වූ සංහාරය යට ගැසීම පිළිකුල් සහගතයි."

මෙතැනදී මෙවැනි අය අමතක කරන කාරණාවක් තිබෙනවා. කවර හෝ මිනිස් ජීවිත ප්‍රමාණයක් වැය කර යුද්ධය දිනීමේ උවමනාව තිබුණේ රජයට හා සිංහල ජනතාවට පමණ ද? කොටි සංවිධානය හා එයට මුදල්, අවි, පිරිස් බලය හා මතවාදී සහාය සපයමින් දායක වූ දෙමළ ජනතාවගේ උවමනාව වුණේ ද එය ම නොවේ ද? මේ දෙපාර්ශ්වයට ම යුද්ධයක් උවමනා වූ බවට ‍ඕනෑ තරම් සාධක තිබේ. යුද්ධයේ ජයග්‍රහණය අනෙක් පැත්තට කැරකුණා නම් තත්වය කෙබඳු වනු ඇද්ද? කොටි සංවිධානය ඉතා පැහැදිලිව ම තමන්ගේ පාලන ප්‍රදේශයේ ජීවත් වූ ජනතාව මිනිස් පළිහක් ලෙස භාවිතා කළ බවත්, පළා යන ජනතාවට වෙඩි තැබූ බවත් ජනතාව ප්‍රතිප්‍රහාරවලින් අනතුරට පත් විය හැකි පරිදි සිවිල් වැසියන් අතර සිටිමින් බර අවිවලින් පහර දුන් බවත් ඇත්තයි. ‍රජය මෙන් ම කොටි සංවිධානයත් යුද්ධයේ අවසන් සමයේ සිදු වූ දැවැන්ත ජන ඝාතනයට වගකිව යුතුයි. යුද්ධයේ ජයග්‍රාහකයා වූ රජය අතින් වැඩිපුර මානව හිමිකම් උල්ලංඝනය වූ බව හා යුද අපරාධ සිදු වූ බවත් ඇත්තයි. එහෙත්, කොටි සංවිධානය මෙම යුද්ධය සඳහා කෙතරම් අවි බලයක් සූදානම් කර තිබුණා ද යන්න සිතා බලන්න. පිරිස් බලයේ, යටිතල පහසුකම්වල, යුදමය වශයෙන් මානව සම්පත් සංවර්ධනයේ හා ජාත්‍යන්තර දේශපාලනයේ අවාසිය තමයි ඔවුන්ගේ පරාජයට හේතු වුණේ. අනෙක් පැත්ත කඩු ගා දැමීමේ උවමනාවෙන් දෙපාර්ශ්වයක් යුද්ධයක් සිදු කර පරාජය වූ පසු ජයග්‍රාහී පිලට එල්ල කරන වර්ග සංහාර චෝදනාව සාධාරණ නො වන්නේ මෙම සංදර්භය නිසායි.

"සර්බියානු අර්බුදය තරමක් වෙනස්. එය එසේ තිබියදී මිලෙසොවිච් යුධ අපරාධකරුවෙක් බව අජිත් කියා සිටිනවා. එහි ගැටලුවක් නැහැ. නමුත් සර්බියානු මෙන්ම වඩා පුළුල් ස්ලාව් ජාතිකවාදයන් තුළ එය එළෙස පිලි ගැනෙන්නේ නැහැ. අජිත්ගේ තර්කයට අනුව නම් බහුතර සර්බියානුවන් සමග දේශපාලනය කිරීමට අදාළ සංහාරය යට ගැසිය යුතුයි. සංහාරය සර්බියානුවන් නමට ලියවෙන විට අජිත් එහි ප්‍රචාරකයෙක්. නමුත් එය ඉක්මවා යන දැවැන්ත සංහාරයකට තමන් නියෝජනය කරන සිංහලයන්ගේ නම සම්බන්ධ වන විට ඔහු කරන්නේ විවිධ අන්ධභූත තර්ක ගෙන ඒමයි," යි මාධව වීරසිංහ ලියනවා.

මෙතැනදී මිලෙසොවිච්ට එරෙහි වර්ග සංහාර චෝදනාව විමර්ශනය කර පිළි ගැනීමට ලක් වූ එකක්. එහෙත්, ලංකාවේ වර්ග සංහාර චෝදනාව තවමත් පරීක්ෂණයක් සඳහා යෝජනාවක් පමණයි. දෙමළ ජාතිවාදීන්ගේ පැත්තෙන් පරීක්ෂා කරන්නැයි යෝජනාවක් එනකොට මාක්ස්වාදීන් නිගමනයටත් පැමිණ අවසන්. ඔවුන් දැන් ඉන්නේ ඔවුන්ගේ නිගමනය පිළිගන්නේ නැති අයට බැන අඬගසන තැනකයි. මා මගේ ලිපියේ ඉතා පැහැදිලිව කිව්වා මෙම චෝදනාව විමර්ශනය කළ යුතු බව. කිසිදු විමර්ශනයකට ලක් නො කර, චෝදනාවට ලක් වන අයට නිදහසට කරුණු දක්වන්නටත් ඉඩ නො දී නිගමනවලට එන මාක්ස්වාදී ක්‍රමවේදය මට නම් ප්‍රශ්නයක්. අනෙක් පැත්තෙන්, උතුරු පළාත් සභාව චෝදනා කරන්නේ දකුණේ ආණ්ඩුවලටයි. මේ ආණ්ඩු බලයට පත් වුණේත්, පාලනය ගෙන ගියේත්, සෑහෙන තරම් සිංහල, දෙමළ, මුස්ලිම් ජන සහයෝගයක් ඇතිවයි. මේ වර්ග සංහාරය‍ට ඊපීඩීපී සංවිධානයත් ඡන්දය දුන් එක ගැන විකල්ප වෙබ් අඩවිය සමග සංවාදයකදී රෝහිත භාෂණ මහත් උද්දාමයෙන් කතා කරනවා. ඩග්ලස් දේවානන්දාගේ අතුරු හමුදා දේශපාලන සංවිධානය යුද්ධයේ සැලකිය යුතු කාල පරිච්ඡේදයක් තුළ සිටියේ ආණ්ඩුව සමගයි. මේ වර්ග සංහාර යෝජනාව අනුව ඔවුහු ද විත්තිකරුවෝ වෙනවා.

මාධව වීරසිංහ මෙසේ ද පවසනවා  "ඒ වගේම මේ කාරණයත් නොකියාම බැහැ. තම විමුක්තිකාමී අභිලාෂයන් තිබියදීම කොටි සංවිධානය මුස්ලිම් ජනයා මෙන්ම සිංහල ජනයා විෂයෙහි එල්ල කළ සමූහ ඝාතක ප්‍රහාරයන්ද අප හෙළා දැකිය යුතුයි. එවැනි දෑ විමුක්ති අරගලයක සාරාර්ථ සාධනයට බරපතල බාධක බව ඉතාම පැහැදිලියි." 

මෙතනදී මාධව පාවිච්චි කරන වචන බලන්න. ඔහු පාවිච්චි කරන්නේ සමූහ ඝාතක ප්‍රහාර යන යෙදුමයි. සිවිල් ජනතාව අතර පිපිරවූ බෝමබවලින් කළ ඝාතන, සිංහල මායිම් ගම්මානවල කළ ඝාතන, කාතන්කුඩි පල්ලිය තුළ කළ මුස්ලිම් ඝාතන, යාපනයෙන් මුස්ලිම් ජාතිකයන් පළවා හැරීම වැනි කාරණා සමබන්ධයෙන් ඔහුගේ ස්ථාවරයට මම එකඟයි. මේවා සමූහ මිනිස් ඝාතන. ඒවා තුළ වර්ග සංහාරක අරමුණක් තිබුණා යයි මම කියන්නේ නැහැ. එහෙත්, සිංහලයන්ට වර්ග සංහාර චෝදනා එල්ල කිරීමේදී දෙමළ ජාතිවාදීන් වගේ ම මේ වර්ගයේ මාක්ස්වාදීනුත් ඉතා නිර්ලෝභීයි.

මාධව වීරසිංහ කරන පහත සඳහන් ප්‍රකාශය නම් තරමක් පරස්පර විරෝධීයි. එයත් මේ වාමාංශිකයන්ගේ ලක්ෂණයක්. "සුළු ජන කොටස්වල ප්‍රජාතාන්ත්‍රික අයිතීන් පිළිබදව මෙන්ම දෙපාර්ශවයේම සංහාරක හා ප්‍රහාරක ඉලක්කයන්ට ගොදුරු වූවන්ට යුක්තිය ඉටු විය යුතුය යන කාරනා සාකච්ඡාවට ගැනීම සදහා අප ධෛර්ය සම්පන්න විය යුතුය. එය ජාත්‍යන්තර යුධ අපරාධ අධිකරනය හෝ එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව හිමිකම් කොමිසම ආදී ආයතනවල න්‍යාය පත්‍රයන් ඉක්මවා යන්නකි. එමෙන්ම ''දින සියයකින්'' කළ නොහැකි අසීරු කාර්යයක්ද වන බව නිසැකය."

එසේ ම ඔහු මෙසේ ද පවසනවා. "සිංහලයන් අතර දේශපාලනය කිරීම සදහා කවර හෝ 'මළ ජරාවක්' වැළද ගැනීම අවස්ථාවාදයේ පදනමයි. ඒ වගේම විවිධ ලෙස 'නිදහසට කාරණා' සොයමින් සිංහල ජාතිවාදය සමග සම්මුතිවලට යාමෙන් එය පරාජය කළ නොහැකි බවද කිව යුතුයි." 

දැන් මා ඔහුගේ ම ප්‍රකාශය මෙසේ වෙනස් කර ලියුවොත් සිදු වන්නේ කුමක් ද? "සිංහල ජාතිවාදයට එරෙහිව දේශපාලනය කිරීම සඳහා කවර හෝ 'මළ ජරාවක්' වැළඳ ගැනීම අවස්ථාව‍ාදයේ පදනමයි. ඒ වගේ ම විවිධ 'නිදහසට කාරණා' සොයමින් දෙමළ ජාතිවාදය සමග සම්මුතිවලට යාමෙන් එය පරාජය කළ නො හැකි බව ද කිව යුතුයි."

මාක්ස්වාදීන් ජාතිවාදය සමග සම්මුතිගත වීම විෂයෙහි දීර්ඝ ඉතිහාසයක් තිබෙනවා. රුසියානු විප්ලවය මහා රුසියානු ජාතිවාදයේ ගොදුරක් වුණා. චීන ජාතිවාදය අද වන විට ලෝකයට ම තර්ජනයක්. ලංකාව සූරා කා චීනයට සාරය ගෙන යන සමාජවාදයක් චීනයේ නිර්මානය වුණේ එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙසයි. කියුබානු, වියට්නාම්, උතුරු කොරියානු ආදී‍ මේ සියලු මාක්ස්වාදී රාජ්‍යයන් තුළ දක්නට ලැබෙන මූලික ලක්ෂණය ජාතිවාදයයි. මෙය ජාතිකවාදය ලෙස හඳුන්වන්නට මාක්ස්වාදීන් කැමති වුණත්, එයත්, ජාතිවාදයත් අතර වෙනස අපැහැදිලියි.

මාක්ස්වාදීන් ජාතික විමුක්ති අරගල සම්බන්ධයෙන් ප්‍රධාන ස්ථාවර දෙකක් ගන්නවා. එකක් තමයි, ජාතික විමුක්ති අරගලවලට විසදුම තිබෙන්නේ සමාජවාදය තුළ පමණයි කියන ස්ථාවරය. මේ ස්ථාවරය ගන්නා ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ වැනි මාක්ස්වාදී කණ්ඩායම් කරන්නේ ජාතික විමුක්ති අරගලවලට ‍එරෙහි වෙමින් පීඩිත ජාතීන් ද සමාජවාදය සඳහා තමන් විසින් දියත් කර තිබෙන අරගලයට දායක විය යුතු බව කීමයි.

අප ද කලක් අයත් වූ හිරු කණ්ඩායම වැනි කණ්ඩායම් කරන්නේ ජාතික විමුක්ති අරගල සමාජවාදය සඳහා වූ අරගලයේ පෙරමුණක් ලෙස විග්‍රහ කිරීමයි. ඒ නිසා ඔවුන් යෝජනා කරන්නේ ජාතික විමුක්ති අරගල සමග මුළුමනින් ම බද්ධ වීමයි. ‍අප සමග සංවාදයට එළඹි මාධව වීරසිංහ වැනි අය ද අයත් වන්නේ මෙම වර්ගයටයි. ඔවුන්ගේ මූලික අරගලය පීඩිත ජාතියේ විමුක්ති අරගලයයි. ඔවුන් සියලු කරුණු විග්‍රහ කරන්නේ එය සාධාරණීකරණය කිරීමටයි. නිදසුනක් ලෙස විකල්ප වෙබ් අඩවිය සමග භාෂණගේ සංවාදයේදී ඔහු තර්ක කරන්නේ ලංකාවේ ප්‍රජාතාන්ත්‍රික අයිතීන් අහෝසි වීම සඳහා මූලික හේතුව වන්නේ දෙමළ අරගලය මර්දනය සඳහා ගන්නා ක්‍රියාමාර්ග බවයි.

ජාතීන්ගේ ප්‍රශ්නයට එකම විසඳුම ලෙස ඔවුන් දකින්නේ වෙනම ජාතික රාජ්‍යයක් පිහිටුවීම පමණයි. උදාහරණයක් ලෙස ලංකාවේ දෙමළ ප්‍රශ්නයට විසඳුම ඊලාම් රාජ්‍යයක් පිහිටුවීමයි. ලංකාවේ ඊලාම්වාදී වාමාංශිකයන්ගේ සීමාව කෙතරම් පටු ද කියනවා නම්, ඔවුන් ජාතික ප්‍රශ්නය ලෙස හඳුනා ගන්නේ දෙමළ ජනයාගේ දේශපාලන බලය පිළිබඳ ප්‍රශ්නය පමණයි. මොවුන් කෙතරම් දෙමළ ජාතිවාදයේ ගිලෙනවා ද යත් මුස්ලිම් ජනතාවගේ දේශපාලන ඉල්ලීම් ඔවුන්ගේ අවධානයට ලක් වන්නේ නැහැ.

වාමාංශිකයන්ගේ මේ මූලික ස්ථාවර දෙකට ම විරුද්ධව අපි යෝජනා කරන්නේ ජාතීන්ගේ ප්‍රශ්නයට විසඳුම දේශපාලන ප්‍රජාවන් පුළුල් කිරීම සඳහා කටයුතු කිරීම බවයි. සිංහල, දෙමළ, මුස්ලිම් ආදී ජාතීන්ගේ සීමාවන් තුළ ගැටුම්කාරී තත්වයක තිබෙන ලංකාවේ දේශපාලන ප්‍රජාවන් ජාතික සීමාවන් පසු කරමින් සංවර්ධනය කිරීම සඳහා කටයුතු කළ යුතු බවයි අපි යෝජනා කරන්නේ.

දේශපාලන ප්‍රජාවන් සංවර්ධනය වෙන එක ඓතිහාසික තත්වයක්. මහාචාර්ය කාර්තිගේසු සිවතම්බි වරක් තිස්ස නායගම් සංස්කරණය කළ නෝත්ඊස්ටර්න් හෙරල්ඩ් සගරාවේ ලිපියක ලංකාවේ දෙමළ ජාතිය ගොඩනැගුණු ආකාරය විස්තර කළා. එහිදී ඔහු පෙන්වා දුන්නේ යාපනයේ, මඩකලපුවේ, වන්නියේ, මන්නාරමේ වෙනස් අනන්‍යතා සහිතව ජීවත් වූ දෙමළ බස කතා කරන ජනයා දෙමළ අරගලය විසින් ඒකාබද්ධ කළ ආකාරයයි. ‍නූතන දෙමළ ජාතිය ගොඩනැගෙන්නේ එහෙමයි. වෛශ්නව හා ශෛව හින්දූන් ද, විවිධ ක්‍රිස්තියානි ආගමිකයන් ද, විවිධ කුල ප්‍රජාවන් ද එකතු වී නවීන දෙමළ ජාතියක් ගොඩනැගෙද්දී දෙමළ බස කතා කරන මුස්ලිම් ජනතාවත්, කඳුරට දෙමළ ජනයාත් එයින් මගහැරුණා. කෙසේ වෙතත්, මේ සිදු වුණේ දේශපාලන ප්‍රජාවන්ගේ පුළුල් වීමක්.

මෙය සිංහල ජාතියටත් අදාළයි. උඩරට, පහතරට, ගොවිගම, කරාව, සලාගම, බෞද්ධ, ක්‍රිස්තියානි ආදී අනන්‍යතා සහිත ප්‍රජාවන් ස්වීකරණය වෙමින් තමයි සිංහල නම් පුළුල් දේශපාලන ප්‍රජාව ගොඩනැගුණේ.

ඇමරිකානු රාජ්‍ය රැසක් එක් වී පුළුල් ඇමරිකා එක්සත් ජනපදයක් හා ඇමරිකානු දේශපාලන ප්‍රජාවක් ගොඩනැගුවා. ඉන්දියාවේ ජනතාව ඉන්දීය නම් වූ පුළුල් දේශපාලන අනන්‍යතාව පිළි ගනිමින් එය තුළ ප්‍රතිසංවිධානයවෙමින් සිටිනවා. යුරෝපයේ ජනතාව යුරෝපා දේශපාලන ප්‍රජාවක් ගොඩනගමින් ඉන්නවා. එහෙම සංදර්භයක ඇයි අපට බැරි හිතන්න සිංහල, දෙමළ, මුස්ලිම් ආදී ජාතික සීමාවන් ඉක්මවා ගිය පුළුල් දේශපාලන ප්‍රජාවක් ගැන?

අපි ඒ ගැන හිතුවත්, නැතත්, රටේ දේශපාලන සංවර්ධනයන් සිදු වී තිබෙන්නේ එවැන්නක් යුක්තියුක්ත කරගන්නටයි. ඉංග්‍රීසීන් විසින් මධ්‍යගත රාජ්‍යයක් කරන ලද ලංකාව ඊලාම් යුද්ධයේ අවසානයත් සමග නැවතත් මධ්‍යගත වී තිබෙනවා. කුමන ජාතිවාදයකින්වත් නැවත වෙන් කළ නො හැකි ලෙස ආර්ථික, සාමාජික බැඳීම් ඇති වෙමින් තිබෙනවා. රාජ්‍ය ප්‍රතිසංස්කරණයක් ඔස්සේ අපට දේශපාලනිකව ඉදිරියට යා හැකියි.

පසුගිය සතියේ රත්නජීවන් හූල් විසින් ලියන ලද ලිපියක මෙසේ සඳහන් වුණා.  "නිදහස් දින සමරු උළෙලට සහභාගී වීම යුක්ති සහගත කරමින් සම්පන්දන් කී ආකාරයට ඔහුගේ එකී සහභාගීත්වය මේ රටේ සකල වාසීන්ට යහපත් පණිවිඩයක් ගෙන යනු ඇත. එසේම වේවා !" දෙමළ ජාතික සන්ධානය කැබිනට් ඇමති තනතුරු භාර ගනිමින් රාජ්‍ය පාලනයට සම්බන්ධ විය යුතු බව දෙමළ මධ්‍යස්ථ මතධාරියකු වන රත්නජීවන් යෝජනා කරනවා. පසුගිය සතියේ යාපනයේ පැවති ජාතිවාදී උද්ඝෝෂණවලදී දෙමළ මධ්‍යස්ථ මතධාරී නායකයන් දෙදෙනෙකු වන සම්පන්දන්ගේත්, සුමන්දිරන්ගේත් පඹයන් පුළුස්සා දමනු ලැබුවා. 

වර්ග සංහාර යෝජනාව හා යුද අපරාධ චෝදනා ගැන අප මේ කාරණයත් මතු කර දක්වන්නට කැමතියි. හරි, මේ පරීක්ෂණය වෙනුවෙන් අපි අන් සියලු දේ කැප කළා ය කියමුකෝ. පරීක්ෂණය සාධාරණ නම්, මහින්ද, ප්‍රභාකරන්,‍ ගෝඨාභය, සරත් ෆොන්සේකා, බැසිල්, පාලිත කොහොන, කේපී, කරුණා අම්මාන් හා හමුදා නිලධාරීන් රැසක් ආදී වශයෙන් විශාල පිරිසක් යුද අපරාධකරුවන් ලෙස නම් විය යුතුයි. ඔවුන්ට එරෙහිව නීතිය ක්‍රියාත්මක කරන්න ගියාම ලංකාවේ සිංහල ජාතිවාදය නැවත අවදි වෙනවා සිකුරුයි. එය වළක්වන්නට ‍දැන් මේ යුද අපරාධ, සංහාර චෝදනා ගෙනෙන කිසිවෙක් ඉදිරිපත් වෙනවා ද? . යාන්තමින් සංහිඳියාවක් ගොඩනැගෙමින් එන, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ස්පර්ශ කරමින් සිටින මේ රට නැවත දරුණු ජාතිවාදී බෙදීමකට යනවා. මෙහිදී නැවතත් දැවැන්ත ලේ වැගිරීමක් සිදු වෙන්න පුළුවන්. ඔබට අවශ්‍යව තිබෙන්නේ එය ද? 

මට තිබෙන ගැටලුව වන්නේ අගතියට පත් පාර්ශ්වවලට සාධාරණය ඉටු කිරීමට තිබෙන එක ම ක්‍රමය මෙය ද යන්නයි. යුද්ධයෙන් විනාශ වූ ජන ජීවිතය හා ආර්ථිකය යළි ගොඩනැගීම, මිලිටරිහරණය, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ශක්තිමත් කිරීම වැනි පියවර ද යුද්ධයෙන් අගතියට පත් පාර්ශ්වයන්ට සාධාරණයට ඉටු කිරී‍මේදී ඉතා වැදගත්. දණ්ඩනය අනවශ්‍ය යයි මම කියන්නේ නැහැ. එහෙත් එය සපුරා ගැනීම සංකීර්ණ ක්‍රියාවලියක්. ඒ වෙනුවෙන් ඉවසිලිවන්තව ඉදිරියට යා යුතුයි. ඕනෑම සැකකරුවකුට සාධාරණ නඩු විභාගයකට මුහුණ දෙන්නට අයිතියක් තිබෙන බවත් අපි අමතක නො කළ යුතුයි. සදාම් හුසේන්ට හෝ ගඩාෆිට හෝ මේ අවස්ථාව ලබා දෙන්න ලෝකයට බැරි වුණා නේ ද?

දණ්ඩනය නො වැදගත් දෙයක් නොවෙයි. මෙවැනි දේ නැවත සිදු නො වන්නට නම් දණ්ඩනය අවශ්‍යයි. එහෙත්, එය ම එක ම සාධකය බවට පත් කර ගෙන අන් සියලු සාධනීය අරගල යටපත් කර දැමීමට ඉඩ නො දිය යුතුයි. මෙවැනි තත්වයන් තේරුම් ගන්නට හොඳම ක්‍රමය වන්නේ ඉතිහාසය අධ්‍යයනය කර බැලීමයි. අප ජීවත් විය යුත්තේ හුදෙක් ම අතීතය නිවැරදි කිරීම වෙනුවෙන් පමණක්ද ? නැතිනම් අනාගතය වෙනුවෙන් ද? 

අපේ වාමාංශික සහෝදරයින්ට සිදු වී තිබෙන අලකලංචිය ඉතා සරළව තේරුම් ගත හැකියි. ඔවුන් ජීවත් වන්නේ ඉතිහාසය සමග නො ව අතීතය සමගයි. තම න්‍යායික හාම්පුතුන් විසින් සදා නිම කර දෙන ලද වන්දනීය වූ පූජනීය වූ රාමුවෙන් පිටතට ඔලුව දමා බලන්නට ඔවුන්ට සොබාදහමේ හෙවත් ඔවුන්ගේ දෙවියන්ගේ ආශිර්වාදය ලැබේවා. 

 මේ ලිපිය වෙන අයත් එක්කත් බෙදා ගන්න. උපුටා ගන්නවා නම් ‍මෙතැනින් ගත් බව කියන්න

ඔබගේ අදහස් අපි මහත් සේ අගයමු. නිර්නාමිකව හෝ අදහස් පළ කිරීමට අවස්ථාව ලබා දී තිබෙන්නේ එම නිසා ය. එහෙත්, එය අපහරණය නො කිරීම ඔබ‍ගේ වගකීමකි. අසභ්‍ය යයි සාමාන්‍ය ව්‍යවහාරයේ පිළි ගැනෙන වචන සම්බන්ධයෙන් සදාචාරවාදී නො වන මුත්, අනුන්ට අපහාස කිරීම සඳහා එවැනි වදන් භාවිතා කර තිබෙන අවස්ථාවලදී ඒවා ඉවත් කිරීමට සිදු වන බව කරුණාවෙන් සලකන්න. එසේම, නීතිමය ගැටලු මතු කරන අදහස් පළ කිරීම් ද ඉවත් කරනු ලැබේ. අදහස් පළ කිරීම සම්බන්ධ කාරණාවලදී සංස්කාරක වගකීම් සමග සහයෝගයෙන් කටයුතු කිරීම බලාපොරොත්තු වෙමු.