කෙවිටේ බලෙන් එනවා නම් නුවණ ඇදී - මෙරටේ ගොනුන් පඬිඳුන් වනු ඇත ළඟදී

නවගත්තේගම පාසලේ ගුරුවරිය දන ගැස්සූ බව කියන වයඹ පළාත් සභාවේ 'හිටපු' මන්ත්‍රීවරයාට ඊයේ ඇප ලැබුණා. මේ වන විට ඔහුට එරෙහිව අධිකරණයේ ක්‍රියාමාර්ග ගෙන තිබෙනවා. ගුරුවරියක් දන ගැහුවත්, වෙනත් අයෙකුට හිංසා කළත් මිනිහෙකුට දඬුවම් කළ යුත්තේ නීති මාර්ගයෙන්. 

මම ගුරුවරයෙක්. මම දැන් වසර 20ක් තිස්සේ මේ රස්සාව කරනවා. මම නම් හිතන්නේ නැහැ, ගුරුවරු කියන්නේ පූජනීය පිරිසක් කියලා. මට නම් වත්මන් ලෝකේ ඉන්න කවුරුවත් පූජනීය නැහැ. 

ගුරුවරු උත්සාහ කරන්න ඕනැ පූජනීය වෙන්න නොවෙයි. වෘත්තික වෙන්න. ඒ සඳහා ගුරුවරු තමන් උගන්වන විෂය හා ශික්ෂණ විද්‍යාව අඛන්ඩව හදාරන්න ඕනැ. නව ඉගැන්වීම් ක්‍රම අත්හදා බලන්න ඕනැ. නිර්මානශීලී වෙන්න ඕනැ. 

ගුරුවරු උත්සාහ කරන්න ඕනැ ළමයින්ගෙන් වැඳුම් ගන්න නො වෙයි. ළමයින්ගේ ආදරය ලබන්න. මට නම් ඒකත් අදාළ නැහැ. මොකද, මට නම් මං කරන වැඩේට පඩියක් ගෙවනවා. පඩිය මදි නිසා මම වෘත්තීය සමිතියක් එක්ක එකතු වෙලා ඒක වැඩි කර ගන්න සටන් කරනවා. පඩි වැඩි කරනකල් ජීවත් වෙන්න ඕනැ නිසා හවසට හවසට ඔය පරිවර්තන වැඩක් වගේ අතානාත්තුවක් කරගන්නවා. ඉර හඳ අල්ලන්න උත්සාහයක් නැති නිසා ලැබෙන ප්‍රමාණයට වියදම් කරලා, ලොකු අතෘප්තියක් නැතිව, පොඩිවුන් එක්ක සතුටින් ජීවත් වෙනවා.

ආදරේ බලාගෙන වැඩ කරන්න ගියාමත් ප්‍රශ්න.මොකද මේ සමාජයේ ඉන්න ළමයින් කියන්නේත් මල් වගේ නිර්මල පිරිසක් නොවෙයි. මව් කුසේ ඉන්න කාලේ සිට ම මේ ළමයි දූෂණය වෙලායි ඉන්නේ. ඒක සමාජයේ වරදක් මිස ළමයින්ගේ වරදක් නොවෙයි. ඒ නිසා තමන්ගේ වැඩේ කරලා, සියල්ල අමතක කරලා, ගේට්ටුව ගාවදී ඉස්කෝලේ ඔලුවෙන් බිම තියලා ගෙදර ගියාම ඉවරයි කියලා තමයි මම නම් හිතන්නේ. 

අපේ පැත්තේ දොඩංගොඩ ඉස්කෝලෙක විදුහල්පතිනිය දරුවකුට අමානුෂික ලෙස පහර දී තිබෙන ආකාරය පිළිබඳ වාර්තාවක් අද දිවයින පත්තරේ පළ වෙනවා. හේතුව ඒ ළමයා විසින් හදන ලද පොසොන් පහන් කූඩුවකට ලැබුණු ත්‍යාගය ගන්න වේදිකාවට ගොඩ වීම ය කියලායි කියන්නේ. ඒ තෑග්ග ඇමති කුමාර වෙල්ගම අතින් ගන්න විදුහල්පතිනියට ආසා තිබිලා. 

දොඩංගොඩ සිද්ධියේදී වුණත්, නවගත්තේගම සිද්ධියේදී වුණත්, ජනමාධ්‍යවල පළ වන්නේ 100%ක් ඇත්ත ය කියා මම නම් හිතන්නේ නැහැ. මේ සිද්ධි වාර්තා කරන්නේ ම භාවාතිශය අන්දමින් නිසා විත්තිකාර පාර්ශ්වයට අගතියක් වෙනවා. හැබැයි මගේ අත්දැකීම් අනුව නම් විදුහල්පතිවරයකු මේ අන්දමින් හැසිරීම ගැන මට කිසිම පුදුමයක් නැහැ.

ලංකාවේ පාසල් කියන්නේ ළමා වියේ සුන්දරත්වය කෙළෙසන, නිදහස අවුරන, නිර්මානශීලිත්වය මොට කරන වධකාගාර විශේෂයක්. ඉතින් විදුහල්පතිවරයා කරන්නේ කුමන කාර්යයක්ද කියලා අමුතුවෙන් කියන්න ඕනැ නැ‍හැනේ. ඒක එහෙම වෙන්න ප්‍රධාන හේතුවක් තමයි, ගුරුවරයාගේ භූමිකාවේ තිබෙන ගැටලුව. ගුරුවරයා කියන්නේ ඉතා අඩු වැටුපක් ලබන පුද්ගලයෙක්. ඒ මදිවාට නිලධාරීන්ගේ හා දේශපාලකයන්ගේ පීඩනය නිසා පෙළෙන පුද්ගලයෙක්. මධ්‍යම පංතික උන්නතිකාමී ජීවිතය ගැට ගසා ගන්න ඔහු අමතර වැඩ කළ යුතුයි. ඒ නිසා ඔහුට විවේකය නැහැ. අවිවේකය නිසා ශාස්ත්‍රීය අධ්‍යයනවලට වෙලාව නැහැ. ණය බර අධිකයි. පවුල් ජීවිත අවුල්. අසහනය උතුරනවා.

බොහෝ ගුරුවරුන්ට හිතෙන්නේ ලැබිය යුතු ගෞරවය තමන්ට සිසුන්ගෙන් ලැබෙන්නේ නැහැ කියායි. ඒ නිසා ඔවුන් පාසල් ගේට්ටුවෙන් ඇතුළු වන්නේ ම යක්ෂයාට ඇඳගෙන. අර තමන්ට ලැබිය යුතු යයි හිතන ගෞරවය ගන්න මාරාවේෂයෙන් හැසිරෙන අය දකින්න පුළුවන්. 

බොහෝ විට විදුහල්පතිවරයෙක් කියන්නේ රෝග ලක්ෂණ එකතුවක් හෙවත් සින්ඩ්‍රෝමයක් ය කියා කිව්වාට වැරදි නැහැ. එහෙම විදුහල්පතිවරු ළමයින්ටත්, ගුරුවරුන්ටත්, දෙමව්පියන්ටත් වධයක්. දිවයින පුවත්පතේ වාර්තා වන සිද්ධිය කියවන විට මට නම් හිතුනේ මෙවැනි කුහකකම් පාසල්වල කොයි තරම් සුලබ ද, වාර්තා වන්නේ කීයෙන් කීය ද කියලායි.

ගුරුවරයාගේ රැකියාව කියන්නේ ඉතා දුෂ්කර එකක්. මන්ද, දේශපාලකයන්ගේ, නිලධාරීන්ගේ අමනෝඥ ඇඟිලි ගැසීම් මැද, ප්‍රායෝගික භාවිතාවේ නැති පරමාදර්ශී සාරධර්ම මත පදනම් වෙලා සිසුන් ශික්ෂණය කරන්න යනකොට කරදර ගොඩයි. සිසුවා කියන්නේ විශේෂයෙන් ම ජනමාධ්‍ය විසින් හා පොදුවේ සමස්ත සමාජය විසින් ම ප්‍රවර්ධනය කරනු ලබන දුර්ගුණ සිය නො මේරූ මනසින් වැළඳගෙන පාසලට එන අසර‍ණයෙක්. උදාහරණයක් ලෙස, ආණ්ඩුවෙන් නොමිළේ දෙන රෙද්දෙන් ගවුම කොටට මහගෙන එන, කලිසම ස්ටොකිං එකක් වගේ මහගෙන, සාරි හැට්ට මගේ කමිස ඇඳගෙන එන ළමයින්ට මොනවද කරන්න ඕනැ කියන එක හරි සංකීර්ණ ප්‍රශ්නයක්. මේ ළමයි මේ ඇඳුම් මහගෙන ඇඳගෙන එනකල් දෙමව්පියෝ මොනවද කළේ? ඉඩ දුන්නොත්, ළමයි රෙදි නැතුව පාසල් එන්න පවා ඉඩ තිබෙනවා. වත්මන් සමාජ අර්බුදය මැද සාමාන්‍යයෙන් ළමයි අනුගමනය කරන්න පෙළඹෙන්නේත් යමක් හරියට කරන මිනිසුන්ව නොවෙයි. අමුතුවෙන් කියන්න ඕනැ නැහැනේ, පේනවනේ අපේ නායකයන් වෙලා ඉන්නේ කවුරුද කියලා. දියුණු වෙන්න නම් කටයුතු කළ යුත්තේ ඒ අය වගේ ය කියා ළමයින් හිතන එක සාමාන්‍යයි. 

ගුරුවරයාට මුහුණ දෙන්න වෙන ප්‍රශ්න හරිම සංකීර්ණයි. මේ ප්‍රශ්නවලදී මම නම් හිතන්නේ මේවා රටේ සමස්ත අර්බුදයේ ම කොටස් ය කියායි. ඒ නිසා ගුරුවරයකු ලෙස මට ඒ තත්වයන් වෙනස් කරන්න කරන්න පුළුවන් මැදිහත් වීමේ සීමාවන් තිබෙනවා. ඒ නිසා මම නම් ඉන්න තැන තමයි, ඕවා ඕනෑවට වඩා ඇඟට ගත යුතු නැති බව. මොකද, ළමයින්ට විෂය උගන්වන හා පංති භාරව ඉන්න ගුරුවරු විතරක් නොවෙයි මේ තත්වයන්ට වගකිව යුත්තේ. දෙමව්පියන්, වැඩිහිටියන්, නිලධාරීන්, දේශපාලකයන්, ආගමික හා සමාජ නායකයන් ආදී අටෝරාශියක් තවත් අයත් ඉන්නවානේ. ගුරුවරයාට උඩින් නිලධාරීන් තට්ටු පිට තට්ටු ඉන්නවා. අපි මොකටද මේ ප්‍රශ්නවලට තනියම කර ගහන්නේ?අපට කරන්න තියෙන්නේ මෙන්න ප්‍රශ්නය, මෙන්න මං කළ දේ කියලා පෙන්නලා, ඉන් ඉදිරියට කරන දේ සෙසු බලධාරීන්ට පවරන එකයි. මේ කියවන ඔබත් එක් බලධාරියෙක්.

මං ඉස්කෝලෙ පංතියක් භාරව ඉන්නවා. ඉංග්‍රීසි, ඉංග්‍රීසි සාහිත්‍යය හා සන්නිවේදනය හා මාධ්‍ය අධයයනය කියන විෂයන් උගන්වනවා. පාසලේ ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාව භාරවත් කටයුතු කරනවා. මං දන්නේ නැහැ, මට නම් වේවැල්, කෝටු, නාරං, සියඹලා අතු නැතිව මේ ටික කළමනාකරණය කරගන්න පුළුවන් වෙලා තිබෙනවා. ප්‍රශ්න නැත්තේ නැහැ. ඒ වුණාට ඉතින් ඒවා මගේ විතරක් ප්‍රශ්න නෙමෙයිනේ.

අපේ ගුරු සහෝදර සහෝදරියන්ට ආදර්ශ පාඨයක් කර ගත හැකි කවියක් රැපියල් තෙන්නකෝන් කවියා ලියලා තිබෙනවා.

නිසි ‍දේ ඉගෙන ගන්නට මට කියා නො දී
බැට දේ එහෙත් කළ කළ දේ යයි වැරදී
කෙවිටේ බලෙන් එනවා නම් නුවණ ඇදී
මෙරටේ ගොනුන් පඬිඳුන් වනු ඇත ළඟදී

මේ ලිපිය වෙන අයත් එක්කත් බෙදා ගන්න. උපුටා ගන්නවා නම් ‍මෙතැනින් ගත් බව කියන්න
Read in English blog.parakum.com