විහාරමහාදේවි, සුගතදාස, විජේවීර හා තවත් අය

සුගතදාස

විහාරමහාදේවි

ජවිපෙ කණ්ඩායම් දෙක පසුගියදා ඉල් මහ විරුවන් සැමරුවේ හරියට එය ඉතිහාසයේ මුල් ම එවැනි සැමරුම සේ පෙනෙන අයුරිනි. ඒ වෙනුවෙන් දැවැන්ත ප්‍රචාරක යුද්ධයක් පැවතිණි. දෙපිලේ ම අරමුණ වූයේ සිය සැමරුම් ස්ථාන සෙනගින් පුරවා පෙන්වීමයි. සුගතදාස ගෘහස්ථ ක්‍රීඩාංගනය ප්‍රමාණයෙන් විශාල වුව ද ජවිපෙන් ඉවත් වූ සුළු පිරිසක් ලෙස සෝමවංශ අමරසිංහ පාර්ශ්වය විසින් හඳුන්වනු ලබන කණ්ඩායම එය සෙනගින් පිරවීමට සමත් විය. 


මෙතෙක් ජවිපෙ ප්‍රමුඛ පෙළේ නායකයන් ලෙස විවෘත වේදිකාවන්හි පෙනී සිටීමට අවස්ථාව නො ලද ඕපාත හෙවත් සේනාධීර ගුණතිලක, එස්. කේ. සුබසිංහ, චමීර කොස්වත්ත වැනි මුහුණු සුගතදාස පිටියේ දක්නට ලැබුණු අතර විහාරමහාදේවි පිටියේ දක්නට ලැබුණේ ජවිපෙ පැරණි මුහුණු ම ය. 


දෙපාර්ශ්වය ම ජවිපෙට ගෑවී සිටි සියලු බලවේග අතර ප්‍රචාරක කටයුතුවල යෙදී ගෙන්නා ගන්නට පුළුවන් හැම පුද්ගලයා ම ගෙන්වාගෙන තිබිණි. 


දෙපිල ම ශක්තිය පෙන්වූ නිසා තරගය ජය පරාජයෙන් තොර සේ පෙනුණත්, ජවිපෙන් වෙන් වුණ වාම ධාරාව පෙන්වූ ශක්තිය වැදගත් සාධකයකි. 


මේ අතර ප්‍රංශයේ පැරිස් නුවර පැවති විරු සමරු උත්සවයකදී බිමල් රත්නායක වැදගත් ප්‍රකාශයක් කර තිබේ. ඔහු කීවේ පක්ෂය සන්ධාන ගොහොරුවේ එරුණු තීරණ ගැනීමට දැන් ඒවා විවේචනය කරන අය ද දෑත් ඔසවා සහයෝගය දුන් බවයි. 


සන්ධාන දේශපාලන සමයේ ජවිපෙ සාමාජිකයෝ කෙතරම් අහංකාර පිරිසක් වී ද යන්න පිළිබඳ සජීවී උදාහරණයක් මෙම ලේඛකයා සතු ය. වාම කණ්ඩායමක සම්මන්ත්‍රණයක පෝස්ටර් අලවමින් සිටි ලේඛකයාත්, ජෝසප් ස්ටාලින් සහෝදරයාත් වෙත පැමිණි ජවිපෙ ක්‍රියාකාරික සමූහයක් ඔවුන්ගේ පෝස්ටරයක් මත පෝස්ටර් අැලවී යයි චෝදනා කරමින් පෝස්ටර් උදුරා ගනිමින්, පාප්ප බාල්දිය ඔලුවේ හලන බව හා පෝස්ටර් කවන බව කියමින් තර්ජනය කළේ අසූනමය සමයේ හමුදාකාරයින් සේ ය. නැතිනම් දැන් දුමින්ද සිල්වලා සේ ය. 


දැන් ජවිපෙ කණ්ඩායම් ඊයේ පෙරේදා දක්වා එකට සිටි සිය පැරණි සහෝදරයන් විෂයෙහි හැසිරෙන්නේ ද, ඉතිහාසයේ කවදාවත් හමු නො වුණු නන්නාඳුනන පිරිස් වෙත ප්‍රතිචාර දක්වන්නා සේ ය. රාජ්‍ය බලය නැති නිසා දැන් ඔවුන් අර මෙම ලේඛකයාට ඔවුන් පෝස්ටර් කවන්නට තැත් කළ සමයේ තරම් සැර නැත. 


ණයට ගත් පිරුවට ගැලවී හැලෙන විට ධනවාදී, සමාජවාදී කියා වෙනසක් නොමැතිව දේශපාලකයන් කාගේත් රැස්පොට් බහිනවා ය. 


ජවිපෙ ඇතුළු සියලු වාමාංශික කල්ලි කණ්ඩායම් අතර දක්නට ලැබෙන පොදු ලක්ෂණයක් වන්නේ ඔවුන්ට හැම විට ම ප්‍රමුඛ වන්නේ අභ්‍යන්තර සතුරන් වීමයි. අභ්‍යන්තර සතුරන්ට මුහුණ දීම සඳහා ඔවුන් බලමුළු ගැන්වෙන ආකාරය විස්මය ජනක ය. ජවිපෙට යන්තම් හෝ ගෑවී සිටි හැත්ත බුරුත්ත සියල්ලෝ ම ගම් නියම් ගම්වල සිට බිරියන් යන්න එපා කියද්දී, ළමයින්ට බත් වේලක් අරන් දෙන්නට තිබෙන තුට්ටු දෙක හෝ වියදම් කර ඉල් මහ විරු සමරුව නම් අභිචාරාත්මක උත්සවයට කොළඹ පැමිණියේ වෙන මොකකටවත් නොව අභ්‍යන්තර අනෙකාට කෙළවන්නට ය. 


ජීවන වියදම ඉහළ යාමට එරෙහිව හෝ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී හිමිකම් පැහැර ගැනීමට එරෙහිව හෝ ජන අරගලයක් ආරම්භ කරන්නට ජවිපෙ පිරිස් කොළඹට කැ‍ඳෙව්වොත් මේ වැඩි දෙනෙකුගේ අම්මලාට හෝ දරුවන්ට හෝ අසනීප වෙනවා ය. උණ ගන්නවා ය. බඩේ අමාරු හැදෙනවා ය. නිවාඩු ගන්නට බැරි වෙනවා ය. අරක වෙනවා ය. මේක වෙනවා ය. 


තවත් එකක් කිව යුතු ය. මහ ඉහළින් රෝහණ විජේවීරගේ උරුමය ගැන කතා කරන ජවිපෙ කෙරුමෝ අඩු ගණනේ ඒ මිනිසා මරා දැමූ ආකාරය ගැන ඇසින් දුටු සාක්ෂි තිබියදීත්, ඔහුට යුක්තිය ලබා දීමට කළේ කුමක් ද? රාජ්‍ය බලය සමග එකෙල මෙකෙල වෙමින් සිටි සමයේ හෝ අඩු තරමේ මෙම ඝාතනය පිළිබඳ සොයන්නට කොමිෂමක් හෝ පත් කරන්නට ජවිපෙට උවමනාවක් තිබුණේ නැත. 


විජේවීර සහෝදරයා අසූ නමයේදී හෝ පක්ෂය කළ දේවල වගකීම භාර ගත්තේ ය. 

මේ ලිපියට ඔබ කැමති නම් වෙන අයත් එක්කත් බෙදා ගන්න