රුවන්දි සිල්වාගේ තාත්තා ඇතුළු වාමාංශිකයන් අතින් මිය ගිය වාමාංශිකයන් ගැන..........................

රුවන්දි සිල්වා සොයුරිය විසින් ලියා එවන ලද පහත පළ කරනු ලබන ලිපිය කියවන්නට ලැබුණේ මඳක් ප්‍රමාද වී ය.


1989 සමයේදී ජවිපෙ සෙසු වාමාංශිකයන් දෙස බැලුවේ තදබල වෛරී හැඟීමකිනි. ජවිපෙ කැරැල්ල පිළිබඳ සෙසු වාමාංශික කණ්ඩායම්වලින් මතු වූ විවේචන ‍ඉවසන්නට සූදානමක් එදා ජවිපෙට නො තිබිණි.


පැරණි වමේ සුළු පිරිසක් ආණ්ඩුව හා ආරක්ෂක හමුදා සමග එක්ව පිහිටුවා ගත් ප්‍රතිවිප්ලලවාදී අතුරු හමුදා කණ්ඩායම් හේතුවෙන් පැරණි වමේ සියල්ලන් ම එක ම සතුරු කුලකයක ලා ගිනීමට ජවිපෙ නායකත්වයට අවස්ථාව ලැබිණි.


එදා ද්‍රෝහී ප්‍රා කඳවුරක් ලෙස සලකා ජවිපෙ විසින් විනාශ කරන ලද රුවන්දි සොයුරියගේ ලිපියේ සඳහන් වන ගොවිපල පිළිබඳ සැබෑ තතු දත් සහෝදරයින් ඇසුරු කිරීමේ අවස්ථාව පසු කලෙක ලේඛකයාට ලැබිණි. ඒ වන විට ලේඛකයා ද සිටියේ මහ ජාතියේ වාර්ගික ස්වෝත්තමවාදය පිටුදකින දේශපාලන ස්ථාවරයක ය.


ඒ වනාහි A free society is one where it is safe to be unpopular හෙවත් නිදහස් සමාජයක් යනු ජනප්‍රිය නො වන ස්ථාවරයන් ගැනීමෙන් අනාරක්ෂිත තත්වයට පත් වීමට සිදු නො වන සමාජයක් ය යන අප වෙබ් අඩවියේ මේ දිනවල උද්ධෘත පාඨය ලෙස දක්වා තිබෙන ප්‍රකාශයේ අරුත ලේඛකයාට ‍හොඳින් වැටහෙමින් තිබුණු අවධියකි.   


ප්‍රා කඳවුරක් ලෙස වරදවා වටහා ගන්නා ලද අවතැන් වාමාංශිකයන්ගේ ගොවිපළේ ජීවත් වූ කුඩා දැරියක වූ රුවන්දි සිල්වා පසුකලෙක මුණගැසෙන විට ඇගේ ආදරණීය පියා වැනි වාමාංශික සහෝදරයින් මරා දැමීමේ වරදකාරිත්වය කලකට ඉහත ජවිපෙ ක්‍රියාකාරිකයන් වූ ලේඛකයා ඇතුළු පිරිස් ලජ්ජාවට පත් කළේ ය. 


අද ඇගේ ලිපිය කියවන විට ලේඛකයාට මතක් වන්නේ ඔහුගේ දියණියෝ ය. අනාරක්ෂිත සමාජයක ජීවත් වන ජනප්‍රිය නො වන මාධ්‍යකරුවකු වන ඔහු වෙනුවෙන් මෙවැනි ලිපියක් ලියන්නට ඔහුගේ දියණියන්ට ද සිදු වේ යයි ලේඛකයා ඇත්තට ම බියෙන් සන්ත්‍රාසයට පත් වෙයි. 


 සමාජවාදී විප්ලවය වෙනුවෙන් පරිත්‍යාග කිරීම් කළ මිනිසුන් අතින් තවත් එවැනි ම මිනිසුන් කී දෙනෙකුගේ ලේ සෙලවෙන්නට ඇද්ද? 


මනුස්සකම විප්ලවයට වඩා වැදගත් ය. විප්ලවය නම් සංකල්පය විප්ලවීය ලෙස උඩු යටිකුරු කළ හැක්කේ යළි මනුස්සකමට මුල් තැන දීමෙනි. 


රුවන්දි සිල්වා සොයුරිය ලියූ සම්පූර්ණ ලිපිය මෙතැනින් කියවන්න. පහත පළ වන්නේ එයින් උපුටා ගත් කොටසකි. 

It was the 8th of November, 1988. Both I and my sister were at the school boarding house, after spending our weekend with my father as we used to do frequently. It never occurred to us that our lives were about take the most terrible blow soon after that fateful weekend. Before leaving the house hoping to go back to the school, we never dreamed that it would be our final farewell to the man who taught us everything about life and love. 

 On that fateful night, my father was brutally murdered along with four other friends. An armed gang of the JVP, surrounded our house before dragging everyone out to be shot in cold blood. Their bodies were brutally mutilated and the house we grew up was burnt to the ground. 

 We never heard him crying in pain. We never saw him in a pool of blood. We never even saw his mutilated body lying in a coffin. Therefore I still remember him as he always wanted us to remember him: A father with a heart filled with love for us and with unending passion for justice - As a human being made out of love and courage.

Nothing less - nothing more!


Read the full article

මේ ලිපියට ඔබ කැමති නම් වෙන අයත් එක්කත් බෙදා ගන්න