ආසියානු ක්‍රීඩා උළෙලට කොරියා ගොස් ගල් වීම, මචං හා මඩපාත අක්කා

ආසියානු ක්‍රීඩා උළෙලට සහභාගි වන්නට කොරියාවට ගිය  ක්‍රීඩකයන් හා නිලධාරීන් 80කගෙන් සමන්විත කණ්ඩායමේ සිටි හොකී හා බීච් වොලිබෝල් ක්‍රීඩකයන් දෙදෙනෙක් රැකියා සොයා පළා ගොස් හෙවත් කොරියාවේ ගල් වී ඇති බව වාර්තා වේ. 

ලංකාවේ කණ්ඩායම ආපසු පැමිණියේ එක් රන් පදක්කමක් හා එක් ලෝකඩ පදක්කමක් පමණක් රැගෙන ය. ඒවා ද පිරිමි හා කාන්තා ක්‍රිකට් කණ්ඩායම් විසින් දිනා ගන්නා ලද ඒවා ය.මලල ක්‍රීඩා හෝ වෙනත් දැඩි තරගකාරිත්වයක් ඇති ක්‍රීඩා සඳහා ලංකාව කිසිදු පදක්කමක් දිනා ගන්නට අසමත් විය.

ක්‍රීඩාව රටක සමාජ සංවර්ධනයේ කැඩපතක් ලෙස සැලකිය හැකි ය. අප්‍රිකානු හා බටහිර ඉන්දීය රටවල මෙන් නොව ආසියානු කලාපයේදී එය එසේ ම වේ.

මේ වන විට ලංකාවේ ක්‍රීඩාව පත් වී ඇති තත්වය සමස්ත සමාජ පරිහාණියේ කැඩපතකි. මීට කලකට පෙර ලංකාවේ ක්‍රීඩක ක්‍රීඩිකාවන්ගේ දස්කම් ආසියානු ක්‍රීඩා උළෙලවලදී ප්‍රදර්ශනය විය. දැන් ඉන්නා ඇතැම් ක්‍රීඩකයන් පවා උත්සාහ කරන්නේ තහනම් උත්තේජකවලින් ඉක්මණින් තැනකට එන්නට ය. ඇවිත් සල්ලි හොයන්නට ය. ආණ්ඩුවෙන් ගෙවල් තෑගි ලබන්නට ය. මුළු රට ම ගිල ගත් පාරිභෝජනවාදී කෑදරකම ක්‍රීඩාව ද ගිල දමා හමාර ය. 

එහෙව් රටක ක්‍රීඩා කර ගොඩ යන්නට බැරි බව දන්නා ක්‍රීඩකයෝ දෙදෙනෙක් මෙසේ ගල් වී තිබේ. මේ එසේ ක්‍රීඩකයන් ගල් වූ පළමු අවස්ථාව නො වේ. කොරියාවේ රැකියා කරන තරුණයන් වැඩ කරන්නේ පහසු තත්වයන් තුළ නො වේ. ඔවුන් කරන්නේ අතිශය දුෂ්කර රැකියා ය. එහෙත්, ඒ වෙනුවෙන් ඔවුන්ට හොඳ වැටුප් ලැබේ. ඒ වැටුප් ලංකාවේ ගෙවන වැටුප්වලට සාපේක්ෂව ඉතා ඉහළ ය.

අනෙක් පැත්තෙන් පාලකයන් විසින් කොමිස් ගැසීම සඳහා ගන්නා සංවර්ධන ණය ගෙවීම සඳහා වැඩිම දායකත්වය සපයන්නේ මිලියන එකහමාරකට අධික වන විදේශගත ශ්‍රී ලාංකික කම්කරුවෝ ය. මේ වසර මුල අඩ තුළදී ඔවුන් ඩොලර් බිලියන හතරක් පමණ සිය රට එවා තිබේ. 

1999 වසරේ ශරත් ඍතුවේදී මම යුනෙස්කෝ ආයතනයේ ලේඛක වැඩමුළුවක් සඳහා ජපානයට ගියෙමි. අප ගිය හැටියේ අප  අතට හෝටල් හා කෑම බිල ගෙවීමට ජපන්නු කාරුණික වූ හ. එතකොට අතේ සල්ලි ද තිබිණි. සල්ලි තිබුණාට ඒ මුදලින් හෝටලයෙන් කන්නට බැරි ය. පිටින් කෑවත් එහෙම ම ය. මා සිටි හෝටලයේ ම නැවතී සිටි ලංකාවේ මුදල් අමාත්‍යාංශයේ පරිපාලන නිලධාරියෙක් සිය කිලෝ විස්සේම ගෙනැවිත් තිබුණේ මැගී නූඩ්ල්ස් ය. ඔහු ඉස්තිරික්කයක් ද ගෙනැවිත් තිබිණි. ඒ රෙදි මදින්නට හා රොටි පුච්චන්නට ය. විදෙස් චාරිකා ගැන නො දැන සිටි අපට එවැනි මොළයක් තිබුණේ නැත. 

ඒ නිසා ආසියා පැසිපික් කලාපයේ රටවල් 26කින් පැමිණි සිටි අප වැඩි දෙනෙක් එකිනෙකා සමග නිහඬ අවබෝධයකින් යුතුව කළේ වැඩමුළුව අතරතුර දෙන දවල් දහයේ තේ මේසයෙන් උදේ, දවල් වේල් දෙකට ම සප්පායම් වීමයි. සවස තේ වේල ගත් විට රෑට ලයිට් ඩයට් එකකින් ෂේප් විය හැකි විය. ජපන්නුත් මේ සිංදුව දැනගෙන සද්ද නැතිව අපට බඩ කට පුරා කන්නට දුන් හ.

ඉතින් දිවා ආහාර වේලාවට අපි වැඩි දෙනෙක් කළේ තෝකියෝ යුනෙස්කෝ කාර්යාලය අවට වීදි දෙපස කඩවල වීදුරු කවුළුවලින් ෂොපිං යාමයි. 

දිනක් මෙසේ වින්ඩෝ ෂොපිං කරමින් සිටි පැපුවා නිව්ගිනි ගැහැනියකට ලංකාවේ කාන්තාවක් හමු වී විස්තර කතා කරන විට යුනෙස්කෝ වැඩමුළුවෙහි ලංකාවෙන් පැමිණි අයෙකු ද සිටින බව දැන ගන්නට ලැබිණි. පැපුවන් ගැහැනිය මට මේ විස්තරය කියා මොහොතක් යන්නටත් පෙර පාපැදියෙන් කන්ද නැගගෙන, කලිසම් - කමිස ඇඳි වයස 40ක පමණ ලාංකික ගැහැනියක් යුනෙස්කෝ කාර්යාලය වෙත පැමිණියා ය. දුර තියාම කළු සිංහලයා හඳුනා ගත් ඇය මගේ අතේ ඇය ගෙනා ටොෆි පාර්සලය තබන ගමන් ඇසුවේ මා පැමිණියේ ආපසු යන්නට ද කියා ය. 

මා තීරණයක නැති බව ඇසූ විට ඇය මට බැණ වැදුණා ය. 

“ඔයා එහෙ මොනවද කරන්නෙ?"

“ගුරු වෘත්තිය."

“අයියෝ ඔය රස්සාව කරලා ඔයා කවදා ගොඩ යන්න ද? පිස්සු කෙළින්න එපා. ඔයා දන්නවද කොල්ලෝ කොච්චර අමාරුවෙන් ද නැව් අස්සෙ හැංගිලා එහෙම මෙහේ එන්නේ කියලා. ඔයාලා ලේසියෙන් ඇවිල්ලා කොන්ෆරන්ස්වලට ඉඳලා ආපහු යනවා. කැත වැඩ නම් කරන්න එපා."

ඇය මා කැටුව දුරකතන කුටියක් වෙත ගොස් ඇගේම වියදමින් ඇමතුම් කීපයක් ගත්තා ය.

“මේ ලංකාවේ කොල්ලෙක් ඇවිත් ඉන්නවා. ඌට රස්සාවක් හොයා දෙන්න බැරි ද? රස්සාවක් හොයා ගන්නකල් ඉන්න තැනක් හොයා දෙන්න බැරි ද?"

ඇය කෙසේ හෝ රැකියාවක් ඇති තැනක දුරකථන අංකයක් සොයාගෙන ජපන් දන්නා කෙනෙකුට කියා එතැන අමතන්නැයි මට කීවා ය. 

“එතන රස්සාවක් තියෙනවා. සොරි. මට ඉන්න තැනක් හොයා දෙන්න විධියක් නැහැ. රස්සාවක් කරලා කීයක් හරි අතට ගන්නකල් ෂිංජුකු ගිහින් පාලම යට කාඩ්බෝඩ් එකක් දාගෙන ඉන්න පුළුවන්. හීතල තමයි. ඒත්, ඔය වගේ කොල්ලෝ තවත් එතන ඉන්නවා."

ඇය පිටත්ව ගියේ මා ආපසු නො යන බවට දිවුරුම් කරවාගෙන ය. 

මා දන්නේ ඇය පිළියන්දල, මඩපාත පැත්තේ ගැහැනියක් බව පමණි. ඊට පෙර හෝ පසු මට කිසි කලෙක ඇය හමු වූයේ නැත. මෙවැනි කාන්තාවන් සැබෑ වීරවරියන් නො වේ ද? 

එහෙත්, මම ඇය මට දුන් දුරකථන අංක ගුලි කර විසි කර දමා මාසයකට පසු ආපසු ආවෙමි. නොකා නොබී ඉතිරි කර ගත් මුදලින් ගත් නිකොන් වෘත්තීය කැමරාව දැන් යල් පැන ගොසිනි.

ඇය කී කරුණ ඇත්ත ය. මම තවමත් ගුරු වෘත්තිය කරමි. එහෙත් ආර්ථික වශයෙන් නම් ගොඩ ගොස් නැත. එදා ගල් වුණා නම් වසර පහක් පමණ එහි සිට ප්‍රාග්ධනයක් අතැතිව ලංකාවට පැමිණ දැන් අවුරුදු දහයකි.

එක් දිනක් රෑ මම ෆෙයාමන්ට් හෝටලයෙන් දුරකතන ඇමතුමක් ගෙන මගේ බිරිඳගෙන් මා නවතින්නදැයි ඇසීමි. 

“ජීවිතේ කියන්නේ සල්ලි විතරක් නෙමෙයි. ඔයා ආපහු එන්න. අපි තියෙන විධියට ජීවත් වෙමු," යි කීවේ මගේ බිරිඳ ය. මම මඩපාත අක්කාට වඩා ඇයට ගරු කරමි. එහෙත් මඩපාත අක්කා වීරවරියකි. නියම දේශ හිතෛෂී කාන්තාවකි. 

'මචං' චිත්‍රපටය ගොඩනැඟී ඇත්තේ වීසා ලබා ගැනීම සඳහා ජාතික අත් පන්දු කණ්ඩායමක් ව්‍යාජව නිර්මානය කිරීම, ඔවුන් ජර්මනියට ගොස් මුහුණ දුන් අත්දැකීම් හා පළා යාම යන සිද්ධි පසුබිම් කරගෙනයි.

මචං කතාව ගොඩනගනු ලබන්නේ 2006 වසරේදී සිදු වූ සත්‍ය සිදුවීමක් ඇසුරු කරගෙන ය. 

දැන් ලංකාව දකුණු ආසියාතික ක්‍රීඩාවලදී ඇත්තට ම අත් පන්දු ක්‍රීඩා කරයි.

එහෙත් 2006 වන විට ලංකාවේ අත් පන්දු ක්‍රීඩාවක් හෝ එවැනි ක්‍රීඩා සංගමයක් තිබුණේ නැත. යුරෝපයට යන්නට සිහින මැවූ තරුණ පිරිසක් ව්‍යාජ අත්පන්දු සංගමයක් හා කණ්ඩායමක් සකසාගෙන ඒ ඔස්සේ ජර්මනිය ද රවටා ගුවනින් ජර්මන් ගොස් ගල් වූ හ.

මචං චිත්‍රපටය මෙම සිද්ධිය ප්‍රබන්ධාත්මකව ප්‍රතිනිර්මානය කරයි.

පහත සඳහන් සබඳතා පුරුක් ඔස්සේ ගොස් ඔබට එම සත්‍ය සිද්ධියට අදාළ තරග දර්ශන හා වෙනත් සිදුවීම් දැක ගත හැකි ය. ඒවා මචංටත් වඩා රසවත් යයි අපට සිතේ. ජීවිතය කොහොමත් සිනමාවට වඩා යථාර්ථවාදී ය. 
1 කොටස
2 කොටස
3 කොටස

මේ ලිපිය වෙන අයත් එක්කත් බෙදා ගන්න. උපුටා ගන්නවා නම් ‍මෙතැනින් ගත් බව කියන්න

ඔබගේ අදහස් අපි මහත් සේ අගයමු. නිර්නාමිකව හෝ අදහස් පළ කිරීමට අවස්ථාව ලබා දී තිබෙන්නේ එම නිසා ය. එහෙත්, එය අපහරණය නො කිරීම ඔබ‍ගේ වගකීමකි. අසභ්‍ය යයි සාමාන්‍ය ව්‍යවහාරයේ පිළි ගැනෙන වචන සම්බන්ධයෙන් සදාචාරවාදී නො වන මුත්, අනුන්ට අපහාස කිරීම සඳහා එවැනි වදන් භාවිතා කර තිබෙන අවස්ථාවලදී ඒවා ඉවත් කිරීමට සිදු වන බව කරුණාවෙන් සලකන්න. එසේම, නීතිමය ගැටලු මතු කරන අදහස් පළ කිරීම් ද ඉවත් කරනු ලැබේ. අදහස් පළ කිරීම සම්බන්ධ කාරණාවලදී සංස්කාරක වගකීම් සමග සහයෝගයෙන් කටයුතු කිරීම බලාපොරොත්තු වෙමු.