මානසික රෝගීන්ට නිසි ප්‍රතිකාර නො කිරීම හා ළමා ඝාතන රැල්ල

පනාගොඩ, කපුරුගොඩ කවිඳු දේවින්ද නමැති දස හැවිරිදි දරුවා කපා, කොටා මරා දැමූ ඝාතකයා ද මානසික රෝගියකු බව පෙනේ. ගල්වලක රැකියාව කරද්දී ඇති වූ අනතුරකින් ඔහුගේ ලිංගේන්ද්‍රය ඉවත් කර ඇති බව මාධ්‍ය වාර්තා කර තිබිණි. ඔහු මෙම ඝාතනය සිදු කර තිබෙන්නේ දරුවාගේ පියාට දරා ගත නො හැකි වේදනාවක් ඇති කිරීමට බව ඔහු පවසා තිබේ.

මේ අතර, ඝාතනය සම්බන්ධයෙන් අත්අඩංගුවට ගෙන සිටින සැකකරු ඝාතනයට යොදාගත් මන්නා පිහිය පොලිසියට පෙන්වීමට යැමේදී පය ලිස්‌සා පැරණි ගල් වළකට වැටී ඇති බවට හා එහිදී පෙරළී ආ ගලකට සැකකරුගේ දෙපා යටවී බරපතළ තුවාල ලබා ඇති බවට ද වාර්තාවක් පළ වී තිබේ.

හෝමාගම රෝහලට ඇතුළත් කිරීමෙන් පසුව සැකකරු කොළඹ ජාතික රෝහලට මාරු කර ඇත.

පොලිසියට නැවතත් සැකකරුවන් ආයුධ පෙන්නන්නට ගෙන යාමට අවසර ලැබී ඇති බවක් පෙනේ. බරපතළ තුවාල ලැබූ සැකකරු පොලිස්‌ ආරක්‌ෂාව යටතේ රෝහලේ ප්‍රතිකාර ලබයි.

මේ අතර, සේයා සදෙව්මි දැරිය ඝාතනය කිරීම සම්බන්ධයෙන් අත්අඩංගුවට ගත් සැකකරු බන්ධනාගාරයේ සිටින සෙසු ‘වීරයන්ගෙන්' රැක ගැනීමට අමතර ආරක්ෂාව යෙදවීමට සිදු වී ඇති බව ද වාර්තා වේ.

මෙම බරපතල අපරාධකරුවන් මරා දැමීමේ දැඩි ආශාවක් තිබෙන පිරිසක් ද මෙම සමාජයේ සිටිති. එවැනි අය මෙතැන ඇවිත් කමෙන්ට් ද දමති. එහෙත්, කවර හෝ මිනිසකු මැරීම නම් අතිශය සංවේදී කාර්යය පෞද්ගලිකව කිරීමට හා එහි වගකීම භාර ගැනීමට ඒ කීදෙනෙකුට පුළුවන් ද?

මේ ඝාතකයන් හා ඔවුන් ඝාතනය කිරීමේ උවමනාවෙන් පෙළෙන, තනිව හෝ පිරිසක් සමග එක්ව එසේ කිරීමට කැමති අයත්, එම ඝාතන අනුමත කරන අයත් යන මේ සියල්ලෝ ම මානසික ගැටලුවලට මැදි වී සිටින අය වෙති. අනතුරක් හේතුවෙන් ලිංගය ඉවත් කරන්නට සිදු වීම අතිශය බරපතල මානසික ගැටලු ඇති කරන තත්වයකි. 

මෙම අපරාධ මාධ්‍ය විසින් වාර්තා කරනු ලැබීමත් සමග ම ඒවා සිදු වීම තව තවත් වැඩි වීමෙන් පෙනෙන්නේ වාර්තාකරණය විසින් මෙවැනි මානසික රෝගීන් තුළ අපරාධ සඳහා පෙළඹවීමක් ඇති කරන බව නොවේ ද?

ලංකාව මානසික වශයෙන් රෝගී සමාජයකි. අනුන්ට වධ දෙමින් ලවුඩ්ස්පීකර්වලින් තරගෙට කෑගසන ආගමිකයෝ ද මේ රෝගීන්ගෙන් ම කොටසක් මිස සුවපත් කරන්නෝ නොවති. භයානක අන්දමින් මානසිකව ගිලන් වී සිටින ලාංකික සමාජය සුවපත් කිරීමේ මෙහෙයුමක් කඩිනමින් අවශ්‍ය ය.

කොටදෙනියාවේ ළමා ඝාතනය සම්බන්ධයෙන් සැක පිට අත්අඩංගුවට ගත් සැකකරු මීට පෙර එවැනි වරදක් සම්බන්ධයෙන් දඬුවම් ලද අයෙකි. එහෙත්, ඔහුගේ රෝගී තත්වය පිළිබඳ අවධානය යොමු කරන්නට අධිකරණය අසමත් වී තිබේ.

අධිකරණ විනිසුරුවරුන් ගැන ද යමක් කිව යුතු ය. විනිසුරුවරුන්ගේ ක්‍රියාකලාපයන් ද ගැටලු සහගත ය. 1980 දශකයේ අගභාගයේදී දැන් මනෝ විශ්ලේෂණය සඳහා ප්‍රසිද්ධ ලේඛකයකු වන විනිසුරුවරයකු පිළිබඳ කතාවක් මගේ මිතුරෙක් මට කීවේ ය. කිසියම් නඩු විභාගයක් පිණිස උසාවියේ සිර කූඩුවට දමා සිටි සැකකරුවෙකුට බන්ධනාගාර නිලධාරීහු සිර කුටිය තුළට ඇතුළු වී පහර දුන් හ. එසේ පහර දුන්නේ අදාළ විනිසුරුවරයා ඉදිරියෙන් පිහිටි බංකුවේ නඩු අසමින් සිටියදී ය. පහර කෑමට ලක් වූ පුද්ගලයා කෑ ගසා තමන්ට සිදු වූ අසාධාරණය විනිසුරුවරයාට කීවේ ය. විනිසුරුවරයා කළේ පහර කෑමට ලක් වූ පුද්ගලයා අධිකරණයට අපහාස කිරීමේ චෝදනාවට ලක් කිරීමයි. මේ කතාව ඇත්තක් වුණත්, බොරු වුණත්, ලංකාවේ යුක්තිය පසිඳලීමේ ක්‍රියාවලිය තුළ පවතින ගැටලුකාරී තත්වය එම කතාවෙන් නිරූපණය වේ. ලංකාවේ බොහෝ විනිසුරුවරුන්ගේ හැසිරීම් ගැලපෙන්නේ පසුගාමී වැඩවසම් සමාජවලටයි.

ලංකාවේ විනිසුරුවරුන්ට අපරාධ මනෝ විද්‍යාව පිළිබඳ ගැඹුරු අවබෝධයක් ලබා දිය යුතු ය. එසේ ම, සමාජයට බරපතල ගැටලු බවට පත් වන මානසික රෝගී අපරාධකරුවන් පුනරුත්ථාපනය කිරීම සඳහා වෙන ම බන්ධනාගාර අංශයක් ආරම්භ කළ යුතු ය.

මේ ලිපිය වෙන අයත් එක්කත් බෙදා ගන්න. උපුටා ගන්නවා නම් ‍මෙතැනින් ගත් බව කියන්න

ඔබගේ අදහස් අපි මහත් සේ අගයමු. නිර්නාමිකව හෝ අදහස් පළ කිරීමට අවස්ථාව ලබා දී තිබෙන්නේ එම නිසා ය. එහෙත්, එය අපහරණය නො කිරීම ඔබ‍ගේ වගකීමකි. අසභ්‍ය යයි සාමාන්‍ය ව්‍යවහාරයේ පිළි ගැනෙන වචන සම්බන්ධයෙන් සදාචාරවාදී නො වන මුත්, අනුන්ට අපහාස කිරීම සඳහා එවැනි වදන් භාවිතා කර තිබෙන අවස්ථාවලදී ඒවා ඉවත් කිරීමට සිදු වන බව කරුණාවෙන් සලකන්න. එසේම, නීතිමය ගැටලු මතු කරන අදහස් පළ කිරීම් ද ඉවත් කරනු ලැබේ. අදහස් පළ කිරීම සම්බන්ධ කාරණාවලදී සංස්කාරක වගකීම් සමග සහයෝගයෙන් කටයුතු කිරීම බලාපොරොත්තු වෙමු.