දීප්ති නිර්මාල් සංවාදය හෙවත් A Valediction: Forbidding Mourning

එක්ස් කණ්ඩායම නම් පශ්චාත් නූතන හා කලින් කලට එක එක වාදී දේශපාලන කණ්ඩායම දෙකට කැඩුණේ 2004 දෙසැම්බර් 26දා හෙවත් සුනාමිය දවසේ ය.

ඉන් පසු ද මේ කණ්ඩායම තව තව කෑලි කෑලිවලට කැඩී ගියේ ය.

දීප්ති කුමාර ගුණරත්න නම් එක්ස් ශාස්තෘවරයාට එරෙහි වෙමින් කැඩී ගිය කණ්ඩායමට විවිධ ආකාරයෙන් බැන වැදීම දීප්ති කුමාර ගුනරත්නගේ පසුගිය නව වසරකට ආසන්න දේශපාලනයේ ප්‍රධාන කාර්යය විය. අපට සිතෙන පරිදි නම්, දීප්තිගේ භාෂාවෙන් ම කියනවා නම්, දීප්ති අනුගාමිකයන් හෙවත් ‍ගෝල පිරිසක් සහිත මහදැනමුතු ශාස්තෲවරයකු ලෙස විඳි ප්‍රමෝදය නිර්මාල් ඇතුළු පිරිස විසින් බිඳ දමන ලද නිසා වන්නට පුළුවන. 

අප සමීපව ඇසුරු කළ නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරිගේ පාර්ශ්වයේ මිතුරන්ගේ දේශපාලනය ද බොහෝ දුරට දීප්ති කුමාර ගුනරත්නගේ 'දේශපාලනය' දෙස බලාගෙන කරන්නක් විය. මෙය හරියට ජෝන් ඩන්ගේ "A Valediction: Forbidding Mourning"නම් කවියේ රූපකයක් ලෙස යෙදෙන කවකටුව වැනි ය. කවකටුවේ පැන්සල සවි වන වටේ යන අත කොහි ගියත් යන්නේ මැද ඇති නිසල කටුව වෙත බැ‍ඳෙමිනි. මැද ඇති කටුව ද එක තැන සිටියත් සිටින්නේ ම අනෙක් අත යන ගමන දෙස බලාගෙන ඒ දෙසට නැවීගෙන ය. කවියේ සඳහන් වන පරිදි එය කෙළින් වන්නේ අනෙක් අත යළි ගෙදර ආ පසු ය. මේ කවිය පෙම් කවියකි. මෙතැන ඇති දෙය ද එක්තරා අන්දමක බිඳුණු පෙමක් වැනි ආදරය හා වෛරය මුසු වුණු සංකීර්ණ තත්වයකි.


If they be two, they are two so                                          25
    As stiff twin compasses are two ; 
Thy soul, the fix'd foot, makes no show 
    To move, but doth, if th' other do. 
And though it in the centre sit, 
    Yet, when the other far doth roam,                                30
It leans, and hearkens after it, 
    And grows erect, as that comes home.





දීප්ති කුමාර ගුනරත්න කණ්ඩායමත්, නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරි කණ්ඩායමත් මාරුවෙන් මාරුවට පැන්සල සවි කළ අත වෙති. වැඩේ තියෙන්නේ තමන් කරමින් සිටින්නේ එකම රවුම එක උඩ එක ඇඳීම බව ඔවුන්ට නො වැටහීමයි. කවකටුවේ අත් දෙක යළි එක් නො වන බැවින් මේ දෙගොල්ලන්ට ම කෙළින් වන්නට බැරි ය. නැතිනම් තෘප්තිමත් වන්නට බැරි ය. මෙය ඔවුන්ගේ පමණක් ගැටලුවක් නො ව සමස්ත වාමාංශික දේශපාලනයේ ම පොදු රෝග ලක්ෂණයකි. වම ලෙඩක් නොව නිරෝගී දේශපාලනයක් බවට පත් කිරීමේ උවමනාව මත මේ පිළිබඳ සංවාදයක් ඇති කිරීමට අදහස් කරමි. අප සිතන පරිදි නම් දීප්ති සමග නිර්මාල් කරන සංවාදයට වඩා වැදගත් වන්නේ එයයි.

වාම දේශපාලන කණ්ඩායම් ‍බිඳී යාමට ප්‍රධාන හේතුව මතවාදී වෙනස්කම් දරා ගැනීමට බැරිකම හා බලය බෙදා ගැනීමට ඇති අකැමැත්තයි. මතවාදී වෙනස්කම් දරා ගන්නට බැරි වන්නට ප්‍රධාන හේතුව අන් යමක් නොව තමන් දරන මතය පමණක් එක ම සත්‍යය යයි විශ්වාස කරන මුග්ධකමයි. බලය බෙදා ගැනීමට ඇති අකැමැත්ත වනාහි මා ශාස්තෲ නවකතාවෙන් ද සාකච්ඡා කළ තමන් ඉතිහාසය විසින් බිහි කරන ලද අති ශ්‍රේෂ්ඨ පුද්ගලයකු හෝ පුද්ගල කණ්ඩායමකැයි යයි විශ්වාස කරන භින්නෝන්මාද (ස්කිසෆ්‍රීනියා) මානසිකත්වයයි. 

මේ පිළිබඳ වාම දේශපාල‍නයේ නිදසුන් එමට ය. ඒ අතරින් මට නම් සමීප ම අත්දැකීම වන්නේ හිරු කණ්ඩායමෙන් ඉවත් වීමට සිදු වුණ තත්වයයි. රෝහිත භාෂණ හා අප අතර ඇති වූ ගැටුම දේශපාලනිකව විග්‍රහ කළහොත් එහි තිබූ දේශපාලන ප්‍රවාදය වන්නේ අපගේ දේශපාලනය දකුණේ දේශපාලන ව්‍යාපාරයක් ගොඩනැගීම සඳහා වූ එකක් මිස උතුරට ආවතේවකම් කරන්නක් නො විය යුතු බවට අප විසින් දිගින් දිගට  ම ඉදිරිපත් කළ කරුණයි. බලය සම්බන්ධයෙන් ගැ‍ටුම ඇති වුණේ ද සංවිධානමය කාරණාවලට උක්ත කරුණ පොළා පැනීම නිසා ය. පුද්ගලයකු වටා කේන්ද්‍ර වූ ඇදහිලි කල්ලි ස්වරූපී කණ්ඩායමක් දේශපාලන සංවිධානයක් වීමට දරන උත්සාහය දරා ගැනීමට රෝහිත භාෂණට හැකියාව නො තිබිණි.

බිඳී ගිය පසු පළමු ප්‍රහාරය එල්ල වුණේ මා ජාතිවාදියකු ය කියා ය. ජාතිවාදියකු කියන එකෙන් අදහස් කළේ මා සිංහල ජාතිවාදයකු බව ය. ඔවුන්ට ඕනෑ වුණේ සියලු දෙනා දෙමළ ජාතිවාදීන් වන්නට ය. දෙවන වටයේදී කියැවුණේ හිරු කණ්ඩායම නම් දකුණු ආසියාවේ 'මාර' දේශපාලනය විනාශ කර දැමීමේ කුමන්ත්‍රණයක මා කොටස්කරුවකු බව ය. ඒ වෙලාවේ ඔවුන් බලාපොරොත්තු වන්නට ඇත්තේ මා ආණ්ඩුව සමග ගැට ගසා ආණ්ඩුවට ම තල්ලු කරන්නට ය. තුන්වන වටයේදී මර්දනය නිසා මම ඔවුන්ට රැවටුණෙමි. ඒ ගැන කතා කිරීමට මට ම ලජ්ජා ය. සිව්වන වටයේදී ඔවුන් බලාපොරොත්තු වුණේ ආණ්ඩුවේ මර්දන යන්ත්‍රයට මා හසු කරන්නට ය. 

හැබැයි ඒ සියලු අභියෝග මැද මම තවමත් දෙපයින් නැගී සිටිමි. මා මේ වන විට ඔවුන්ට දේපාලනික වශයෙන් පිළිතුරු දී හමාර ය. එහෙත්, තවමත් මම අතෘප්තිමත් ය. ඒ ඇයි ද යන්න තේරුම් ගත හැක්කේ මිනිස් දුර්වලකම් ඔස්සේ ය. වාමාංශික සහෝදරත්වය පසෙක තිබියදී සාමාන්‍ය මිනිස්කම්වලටත් නි‍ගා දෙන අන්දමින් හැසිරී, මර්දනය නිසා රටින් පළා යන්නට සිදු වූ වීරයන් පිරසක් සේ  සංදර්ශන පවත්වන විට ඉවසා දරා ගැනීම අපහසු මිනිස් දුර්වලකමකින් මම පෙළෙමි. 

මෙම කරුණ සඳහන් කළේ දීප්ති කුමාර ගුනරත්නගේ කෙසේ වෙතත් නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරිගේ හා ඔහු සමග සිටින සෙසු සහෝදරයන්ගේ මානසිකත්වය තේරුම් ගන්නට ආ‍‍ලෝක ධාරාවක් වශයෙනි. මා සිතන පරිදි නම්, නිර්මාල් ඇතුළු පිරිස මේ වන විට දේපාලනික වශයෙන් දීප්තිට පිළිතුරු දී හමාර ය. ඒ ඔවුන් විසින් ගොඩනඟන ලද දේශපාලන භාවිතාව තුළිනි. එදා ඔවුන් විසින් විරෝධය පළ කරන ලද ඇදහිලි කල්ලි ස්වරූපී දේශපාලනය වෙනුවට ඔවුහු විකල්පයක් ගොඩනැඟූ හ. පළි ගැනීම සඳහා කරන ලද මඩ ගැසීම්වලට මඩ ගැසීම්වලින් පවා පිළිතුරු දී තිබෙන මුත්, ඔවුහු තවමත් තෘප්තිමත් නැත. මේ මිනිස් දුර්වලකම දේශපාලනයට බලපාන ආකාරයට නිදසුනක් වන්නේ මේ සංවාදය නම් නිරර්ථක දෙය ගැන නිර්මාල් ඇතුළු පිරිස තුළ ඇති වී තිබෙන අධික උනන්දුවයි.

දීප්ති කුමාර ගුණරත්නට මේ සංවාදයට සහභාගි වන්නට තරම් ආත්ම ශක්තියක් ඇතැයි මම නො සිතමි. රෝහිත භාෂණට සිදු වී ඇත්තේ ද එය ම ය. ජවිපෙට පෙරටුගාමී පක්ෂය සමග සංවාදයකට එන්නට ආත්ම ශක්තියක් නැත්තේ ද ඒ නිසා ම ය. හැබැයි ජවිපෙට විමල් වීරවංශ සමග නම් සංවාද කළ හැකි වන්නට පුළුවන. මන්ද, විමල් වඩාත් පසුගාමිත්වය දෙසට චලනය වූ කෙනෙකු වන හෙයිනි. 

අවසානයේදී මෙයත් සඳහන් කරන්නට සිදු වේ. මෙය කියවන බොහෝ දෙනෙකුට දැන් ඇති වී තිබෙන ප්‍රශ්නය දීප්ති කියන්නේ කවුරු ද යන්නයි. ඉහළ ඡායාරූපයේ ඉන්නේ ඔහු ය. ඔහුගේ දේශපාලනය පිළිබඳ දැන ගැනීමට ත්‍රිමාන වෙබ් අඩවිය කියවන්න. (නොමිළේ පළ කරන ලද දැන්වීමකි)

මේ ලිපිය වෙන අයත් එක්කත් බෙදා ගන්න. උපුටා ගන්නවා නම් ‍මෙතැනින් ගත් බව කියන්න
Read in English blog.parakum.com