වැඩිපුර ළමයි හැදුවොත් ජාතිය ගොඩ යයි ද?

ඉහත රූපයේ දැක්වෙන්නේ සිංහල බෞද්ධ වීරයන්ගේ අලුත් ම වැඩසටහනයි. ජාතිය (සිංහල) දියුණු කරන්න ළමයින් හතරක් හැදීම.

මගේ පවුලේ මාත් සමග සොයුරු සොයුරියන් හතරක් සිටිති. අප සිව්දෙනා හදා වඩා ගන්නට රජයේ රැකියා කළ අපේ මව්පියන් කෙතරම් වෙහෙස වුණා ද කියා තේරෙන්නේ දැන් ය. මට හා මගේ බිරිඳට ඉන්නේ දරුවන් දෙදෙනෙක් පමණි. අපට ඊට වඩා දරුවන් හදා වඩා ගැනීමේ ආර්ථික ශක්තිය නැත. මේ දරු දෙදෙනාටවත් සුරක්ෂිත පරිසරයක් හෝ අනාගතයක් ලබා දිය හැකි වනු ඇතැයි අපට වග කිව නො හැක.

අද කාලයේ දරුවන් සිව්දෙනෙක් සහිත පවුලකට සාමාන්‍ය ජීවිතයක් ‍ගෙවීමට මසකට රු. 60,000කවත් ආදායමක් අවශ්‍ය ය. එවැනි ආදායමක් තනිව ඉපැයීම දුෂ්කර නිසා පවුලේ මවටත්, පියාටත් දෙදෙනාට ම රැකියා කරන්නට සිදු වේ. 

ළමයින් වැදීම තරම් හැදීම පහසු නැත. කෑම බීම දීමටත් වඩා අමාරු රැකවරණය දීමයි.

රැකියා කරන මව්පියන්ට ගෘහ සේවිකාවකගේ සේවය හරි හැටි ලබා ගැනීම අතිශය දුෂ්කර ය. ගෘහ සේවිකා වෘත්තියේ ඇති පහත් සේවා මට්ටම නිසා  කොපමණ මුදල් ගෙව්වත් ගුණාත්මක සේවාවක් ලබා ගත නො හැකි ය. ‍ඇත්තෙන් ම වැඩි දෙනෙකුට ගෘහ සේවිකාවකගේ සේවය ලබා ගැනීමට කොහෙත්ම හැකිය‍ාවක් නැත.

මේ රටේ රැකියා කරන මව්පියන්ට දරුවන් තබා යන්නට සුරක්ෂිත, ගුණාත්මක හා මිළ පහසු  දිවා සුරැකුම් මධ්‍යස්ථාන ඉතා හිඟ ය. හතු පිපෙන්නා සේ ළදරු පාසල් බිහි වේ. එහෙත්, සාධාරණ ගාස්තුවකට දරුවා ඇතුළත් කළ හැකි ගුණාත්මක අතින් ඉහළ ළදරු පාසලක් සොයා ගැනීම ද දුෂ්කර ය. ළදරු පාසල් වැඩි හරියක් කරන්නේ ළමයින්ට අනවශ්‍ය පීඩනයක් දෙමින් අකුරු ඉගැන්වීමයි. පුදපු ගමන් කාපි යකා වගේ ළමයින්ගේ ඔලුව කුරුවල් කිරීම ඇරඹෙන්නේ ‍ළදරු පාසලෙනි.

ජනප්‍රිය පාසලක පළමු ශ්‍රේණියට දරුවකු ඇතුළත් කිරීමේ යුද්ධය ගැන වැඩිදුර විස්තර කළ යුතු නැත. එය අතිශය දුෂ්කර ව්‍යායාමයකි.

පාසලෙන් දරුවන්ට දෙන අධ්‍යාපනය ගැන කතා කිරීම වැඩක් නැත. පළමු ශ්‍රේණියේ සිට ම දරුවා හුරු කරන්නේ මිනිස්කම්, නිර්මානශීලිත්වය හා කුසලතා වර්ධනය කර ගන්නට වඩා අනෙකා අභිබවා යන්නට තරග කරන්නටයි. අධ්‍යාපන තරගය මැදට පනින ටියුෂන් ව්‍යාපාරය විසින් ළමයින්ගේ ජීවිතය අඳුරු කර දමා තිබේ. 

මෙතරම් තරගයක් අවශ්‍ය වි තිබෙන්නේ හොඳ පාසලකට යන්නට, විශ්ව විද්‍යාල අධ්‍යාපනය ලබන්නට හා හොඳ ආදායමක් ලැබෙන රැකියාවක් කරන්නට තිබෙන සීමිත අවස්ථා ටික ඩැහැ ගැනීමට ය. ඒ අවස්ථා අහිමි වුණොත් ඔවුන්ගේ අනාගතය අඳුරේ ය.

මේ අතරතුර තුඩා දරුවකුටවත් නිදහසේ ජීවත් වන්නට හැකි වාතාවරණයක් රටේ නැත. ළමා අපචාර, හදිසි අනතුරු, ඝාතන, පැහැර ගැනීම්, අතුරුදහන් කිරීම් හා ලෙඩ රෝග ආදී කරුණු නිසා ළමයින්ගේ ජීවිත අතිශය අනාරක්ෂිත ය.

සිංහල ජාතිය දියුණු වූවා නම් මෙවැනි තත්වයක් ඇති වන්නේ නැත. සිංහල ජාතිය දියුණු නො වුණේ ජන ගහණය තුළ සිංහල අනුපාතය හෙවත් ප්‍රතිශතය වැඩි නො වූ නිසා නො වේ. ඇත්ත ම කියනවා නම්, ලංකාවේ ජීවත් වන කිසිදු ජාතියක ප්‍රතිශතයන් පසුගිය සියවස තුළ සැලකිය යුතු අන්දමින් අඩු හෝ වැඩි හෝ වී නැත. එසේ වී තිබේ යයි කියන අය පුළුවන් නම් ජන සංගණන ප්‍රතිඵලවලින් එය ඔප්පු කර පෙන්වන්න. 

සිංහල ජාතියට දියුණු වීමට බැරිව තිබෙන්නේ අන් කිසිදු හේතුවක් නිසා නො ව සෙසු ජාතීන් පාගාගෙන සිටීම නිසා ය. සෙසු ජාතීන් පාගන්නට යාමේ ප්‍රතිඵල ලෙස අපි අඩ සියවසකට වඩා පැරණි වූ ජාතින්ගේ ප්‍රශ්නයක් තවම කර ගසා ගෙන සිටිමු. තිස් අවුරුදු යුද්ධයකින් විනාශ වුණෙමු. ජාතිය බේරා ගන්නට යයි කියමින් දේශපාලනයට පැමිණි අන්තිම නරක, කපටි, මජර, දුෂ්ට මිනිසුන් ටික තෝරා අපේ පාලකයන් කරගෙන සිටිමු. 

උන් රට කාබාසිනියා කරන නිසා අපට යහපත් ජීවිතයක් නැත. අනාගතය ගැන බිය ය. 

‍අප වනසන එවුන් දැන් අපේ දුකට ‍හේතුව ලෙස දෙමළ හා මුස්ලිම් ජාතීන් පෙන්වමින් සිටිති. එසේ කරන්නේ අප ඇත්ත අවබෝධ කර ගැනීම වළක්වන්නට ය. අපේ දුකට හේතුව අපේ ම ගොන්කම් බව අපට තේරුණොත් ඔවුන්ට පැවැත්මක් නැත. 

තව තව ළමයි හැදුවොත් අපේ දුක නැති වනු ඇති බව දැන් ඔවුහු කියති. එහෙත්, ආර්ථික ශක්තිය තිබියදී පවා ඔවුහු එසේ නො කරති. ජාතියේ මුර දේවතාවුන් ලෙස පෙනී සිටින්නට උත්සාහ කරන මර සේනාවන්ට නායකත්වය දෙන සල්ලාල ගනින්නාන්සේලා නම් පඳුරු ගානේ ළමයි හදන්නට කැමැති වනවා ඇත. මන්ද, උන්ට ළමයි හදා වඩා ගැනීමේ බරක් නැති බැවිනි.

මේ ලිපිය වෙන අයත් එක්කත් බෙදා ගන්න. උපුටා ගන්නවා නම් ‍මෙතැනින් ගත් බව කියන්න
Read in English blog.parakum.com