විජේවීරගේ පරමාදර්ශය හා අද දවසේ ජීවනාදර්ශ

රෝහණ විජේවීර මරා දමා අදට 24 වසරකි. ක්‍රමයෙන් අඩු වී යන උනන්දුවකින් යුතුව ජවිපෙ විසින් 'ආදරණීය රෝහණ විජේවීර සහෝදරයා' සමරමින් සිටියි. අප කිසියම් පුද්ගලයකු සැමරිය යුත්තේ වර්තමානයට ඔහු අදාළ කර ගනිමිනි. මාක්ස්, එංගල්ස්, ලෙනින්, චේ, ගාන්ධි වැනි අය අදටත් අදාළ දාර්ශනික හා ජීවන භාවිතාවන් හඳුන්වා දුන් අයයි. රෝහණ විජේවීර වර්තමානයට අදාළ වන්නේ කෙසේ ද?

ඔහු ලංකාවේ කළ මැදිහත්වීම දෙස මැදහත් සිතින් බලන්නට අපි ඔබට ආරාධනා කරමු. ඔහු විසින් නායකත්වය දෙන ලද කැරැලි දෙක ම අතිශය ප්‍රචණ්ඩ ඒවා වූ බව ඇත්ත ය. එහෙත්, ලොව සියලු යුගවල විප්ලවීය අරගල හැමෙකක් ම පාහේ ප්‍රචණ්ඩ ‍ඒවා විය.

සමාජ වෙනස්කම් සඳහා මහජනයා අවදි කිරීමේ සංවාදයක්ඇති කිරීමේ අයිතියක් නායකයන්ට තිබේ. එම සංවාදයට එරෙහිව ප්‍රචණ්ඩත්වය භාවිතා කිරීමේ අයිතියක් පවත්නා තත්වය වෙනුවෙන් පෙනී සිටින්නන්ට නැත. ප්‍රචණ්ඩත්වයට මෙම දෙපාර්ශ්වය ම වගකිව යුතු ය. කැරැලිවල මූලය ඇත්තේ මර්දනය තුළයි. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අන්දමින් සිදු වූ සමාජ විපර්යාස අවම ය. ඒවා හැම විට ම ප්‍රචණ්ඩත්වය සමග බැඳී තිබිණි. ජේ.ආර්. ජයවර්ධන ලංකාවේ ආර්ථිකය විවෘත කළේ ද ප්‍රචණ්ඩත්වය භාවිතා කරමිනි.

එහෙයින් විජේවීර නායකත්වය දුන් කැරැලිවල ප්‍රචණ්ඩත්වය යනු එහි ඇති මූලික ම දෙය නො වේ. එය එහි එක් ලක්ෂණයක් පමණි.

විජේවීර විසින් ප්‍රචණ්ඩත්වය භාවිතා කරමින් ලංකාවේ ඇති කරන්නට ගිය වෙනස කුමක් ද? ඔහු භාවිතා කළේ සමාජවාදය ද? නැතිනම් කුමන සමාජ දේශපාලන දර්ශනයක් ද?

විජේවීරවාදයේ මූලික ම ලක්ෂණය ජාතිවාදයයි. එය අඩු තරමේ ප්‍රජාතාන්ත්‍රික ලාංකික දේශපාලන ප්‍රජාවක් වෙනුවෙන් හෝ පෙනී නො සිටියේ ය. සිංහල මූලික ඊනියා ශ්‍රී ලාංකික ජාතිකවාදය කර පින්නා ගත් විජේවීර එය යුක්ති යුක්ත කිරීම පිණිස මාක්ස්වාදය විකෘති කරමින් පොත් පත් පවා පළ කළේ ය.

විජේවීර දෙමළ ජනයාගේ ජාතික ගැටලුව ආර්ථික ගැටලුවට ඌනනය කළේ ය. ඒ ඔස්සේ ඔහු දෙමළ ජනයාගේ ජාතික හිමිකම් සඳහා අරගළය ප්‍රතික්ෂේප කරමින් එය ශ්‍රී ලංකාව බෙදීමේ අධිරාජ්‍යවාදී වැඩපිළිවෙලක කොටසක් බව ප්‍රකාශ කළේ ය. එය මර්දනය කරන ලෙස ඉල්ලා සිටියේ ය. ඔහු සිංහල ජාතියේ ආධිපත්‍යයෙන් යුත් ඊනියා ශ්‍රී ලාංකික ජාතිය එහෙමම පිළි ගත්තේ සුළු ජාතීන්‍ ශ්‍රී ලංකා රාජ්‍යයේ යුක්ති යුක්තභාවය ගැන කළ ප්‍රශ්න කිරීම නො තකා හරමිනි.

ඔහුගේ සමාජවාදී වැඩසටහන ශ්‍රී ලංකාව පදනම් කර ගත් ජාතික සමාජවාදයක් විය.එහි ජාත්‍යන්තරවාදී දෑත රුසියාව, කියුබාව වැනි දුර බැහැර ෆැන්ටසික සමාජවාදී ලෝකවලට දිගු වුණ මුත් ලංකාවේ සහෝදර දෙමළ, මුස්ලිම් ජනයා වෙත දිගු වුණේ නැත.

එසේ ම, විජේවීරගේ සමාජවාදය පුරුෂෝත්තමවාදී දැක්මක් ද විය. ඔහු විසින් ගොඩනඟන ලද පක්ෂයේ කාන්තාවන්ට සම තැන තිබුණේ නැත. ඔහු ජීවත් වූ සමයේ එහි දේශපාලන මණ්ඩලයේ කාන්තාවක් නියෝජනය වී නැත. පවත්නා පසුගාමී ධනේශ්වර සමාජයේ පවුල තුළ කාන්තාවට අත් පත් කර දී තිබෙන  තැනට වෙනස් තැනක් ජවිපෙ තුළ කාන්තාවට තිබුණේ නැත. ඇයට තිබුණේ සහෝදරයන්ගේ විප්ලවයට අත්වැඩ සැපයීමටයි. ඔහුගේ පෞද්ගලික ජීවිතයේදී ද ඔහු බිරිඳ ලෙස තෝරා ගත්තේ ළාමක, ළාබාල කාන්තාවකි. පක්ෂ සහෝදරියෝ ඔහුගේ නිවසේ පූර්ණකාලීනව ගෘහ සේවිකාවන් ලෙස වැඩ කළ හ.

විජේවීරවාදය තුළ සමස්තයක් ලෙස ම ජීවිතය පිළිබඳ විකල්ප දැක්මක් ගැබ් වුණේ නැත. ජවිපෙ විසින් හඳුන්වා දෙන ලද විප්ලවීය ජීවිතය යනු පක්ෂය වෙනුවෙන් කැප වූ වහල් ජීවිතයක් පමණි. පක්ෂ සාමාජිකයාට තිබුණේ පක්ෂ නායකත්වය විසින් කියනු ලබන දෙය ඒ අන්දමින් පිළි ගෙන, සිය ශ්‍රමයෙන් පක්ෂය නඩත්තු කිරීම පමණි. මෙකී වහල් ස්වරූපී පක්ෂ සම්බන්ධතාව ඔස්සේ කිසිදු සුවිශේෂ නිර්මානශීලිත්වයකට ඉඩක් නො තිබුණු බව දශක පහක  ජවිපෙ ඉතිහාසයෙන් පෙනේ.

කලා, ශාස්ත්‍රීය හා වෙනත් සමාජ කතිකාවන්ට ජවිපෙන් ලැබුණේ අවම දායකත්වයකි. ජවිපෙ ලාංකීය සමාජයේ නිර්මානය කළ පක්ෂ උප සංස්කෘතිය හැර ජවිපෙ විසින් කරන ලද කැපී පෙනෙන සංස්කෘතික මැදිහත් වීමක් ද නැත.

අවසානයේදී ජවිපෙට තොරොම්බල් කරන්නට ඉතිරි වී තිබෙන්නේ ද පක්ෂ නිර්මාතෘ විජේවීරගේ සුරුවම පමණි. විජේවීර දේශපාලන නායකයකු ලෙස අසාර්ථක ය. ඔහුගේ අසාර්ථකත්වය තීරණය වන්නේ ඔහු විසින් නායකත්වය දෙන ලද කැරැලි දෙක පරාජය වූ නිසා ම නො වේ. එකී කැරැලි විසින් ලංකාවේ තබන ලද සාධනීය සලකුණු අවම නිසා ය.

ජවිපෙ විසින් අවශෝෂණය කර ගන්නා ලද තරුණ ජවය ඇත්තෙන් ම නාස්ති වී ගිය එකකි. 

අද වන විට ජවිපෙ විසින් ශ්‍රී ලාංකීකරණය කරන ලද පෙරටුගාමී පක්ෂ දේශපාලනය සම්පූර්ණයෙන් ම යල් පැන ගොස් හමාර ය. එහෙයින් එම ‍දේශපාලනය නැවත පණ ගැන්වීමට ගන්නා කිසිදු ප්‍රයත්නයක් සාර්ථක වන්නේ නැත.

මේ මොහොතේ විජේවීර දෙස බලාගෙන අපට කළ හැකි එක දෙයක් තිබේ. එනම්, ඔහු විසින් හඳුන්වා දෙන ලද විප්ලවවාදී ය කියන පරමාදර්ශ වෙනුවට වෙනස් ජීවනාදර්ශ ඔසවා තැබීමයි. සරළව කිවහොත්, අප දන්නා ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ සහෝදරයා ය කියන රළු, කර්කශ, අප්‍රායෝගික, දැඩි සිතැති, පටු කල්පනාකාරී, මාන්නාධික, තමන් ඉතිහාසය විසින් නිර්මාණය කර තිබෙන සුවිශේෂ සත්වයකු ය යන භින්නෝන්මාදවාදී අදහස් දරණ මිනිසා වෙනුවට සොඳුරු විප්ලවවාදී ජීවිත නිර්මානය කළ යුතු ව තිබේ.

මා මෙහිදී භාවිතා කළ වචනය වන්නේ ජීවනාදර්ශ යන්නයි. පරමාදර්ශ යන වචනය මම හිතා මතා ම මග හැරියෙමි. අපට පරමාදර්ශ අවශ්‍ය ම නැත. පරමාදර්ශී ජීවිත නැත. එහෙත් යම් ජීවනාදර්ශ තිබේ. අප කළ යුතුව තිබෙන්නේ ඒ ජීවනාදර්ශ මතු කර ගැනීමයි.

අද දවසේ අප විසින් කළ යුතුව තිබෙන කාර්යය වන්නේඅප ම ජීවනාදර්ශ බවට පත් වීමට අරගල කිරීමයි.සෙසු ජීවනාදර්ශ දෙස කුහක වතින් තොරව බලන්නට පුළුවන් වීම ම ලොකු ම ජීවනාදර්ශයකි.

අප මෙම රාමුවෙන් පිටතට පැමිණිය යුතු ය. ජීවිතය හා විප්ලවය දෙස අලුත් ඇසකින් බැලීමේ හැකියාව වර්ධනය කර ගත යුතු ය.