උසස් පෙළ සුපර් ස්ටාර්ලාට ටියුෂන් සුපර් ස්ටාර්ලාගෙන් කාර්

Photo courtesy: Gossip Lanka News

ගිය අවුරුද්දේ උසස් පෙළ විභාගයෙන් වානිජ අංශයෙන් විශිෂ්ට ම ප්‍රතිඵල ලබා ගත් ශිෂ්‍යාවට ඇ‍ගේ ගිනුම්කරණය ටියුෂන් පංතියේ ගුරුවරයා වන කුමුදු ලියනගේ ලක්ෂ 40ක් වටිනා අලුත් ම අලුත් මෝටර් රථයක් තෑගි කළා.

මේ තෑගි කිරීම තුළින් එක පැත්තකින් ඒ සිසුවිය ගිනුම්කරණය විභාගය සමත් වීමේ මුළු අයිතිය ගන්න මේ ගුරුවරයා උත්සාහ කරනවා. එතකොට දේවි බාලිකා විද්‍යාලයේ ශිෂ්‍යාවක වූ ඇයට ඉගැන්වීම සඳහා ඒ පාසලේ ගුරුවරුන් කළ මෙහෙය යටපත් වී මේ ටියුෂන් ගුරුවරයා ඉස්මතු වෙනවා.

අනෙක් පැත්තෙන්, මේ ටියුෂන් ගුරුවරයා මේ කරන්නේ ඉතා නිර්මානාත්මක ප්‍රචාරණයක්. ඔහුට මෙයින් ලැ‍බෙන ප්‍රසිද්ධිය ලක්ෂ 40ක් වැය කර ලබා ගන්න අමාරුයි. ගුරුවරයෙක් මෙවැනි දෙයක් කළ පළමු අවස්ථාව මෙය නිසා ඔහුට ලැබෙන ප්‍රචාරය හා සමාන ප්‍රචාරයක් අනාගතයේදී ‍කොයි තරම් වටිනා කාරයක් තෑගි දුන්නත් වෙන ගුරුවරයකුට ලබා ගන්න බැහැ. හරියට සිරස සුපර් ස්ටාර් සීසන් වන් එකේදී සිරසට ලැබුණු තැන වගේ එකක් ඉන් පසු වෙන කිසිම චැනලයකට තබා සිරසටවත් නො ලැබුණා වගෙයි.

මෙම සිද්ධිය සොය සොයා කරුණු විමසන පුවතක් වෙනවා විතරක් නොවෙයි, ඊළඟට ‍උසස් පෙළ ඉගෙනුම ලබන ශිෂ්‍ය ශිෂ්‍යා‍වෝ මේ ගුරුවරයාගේ පංතිවලට සොය සොයා යන්නත් පටන් ගන්නවා. උසස් පෙළ ශිෂ්‍යයන් 5000ක් ඉන්න ගුරුවරයකුගේ මාසික ආදායම ඉතා පහසුවෙන් ලක්ෂ 40 ඉක්මවනවා.

ඇත්තට ම ළමයි විභාග පාස් වෙන්නේ මේ පංති නිසා ද? මා නම් කියන්නේ එසේ වන්නේ නැති බවයි. මේ සිසුන් විභාග සමත් වන්නේ ඔවුන්ගේ දක්ෂතාව නිසායි. ඔවුන් වෙනත් ඕනෑම හොඳ ගුරුවරයකුගෙන් ඉගෙන ගත්තත් ඔවුහු මේ ප්‍රතිඵලය ම ලබා ගන්නවා. ඒත්, ඔවුන් රටේ නම ගිය ගුරුවරුන් ළඟ පංති යනවා. ඔවුන්ගෙන් දැනුමත් ලබා ගන්නවා. ඔවුන් වෙත නො ගියොත් තමන් විභාගය අසමත් වෙයි කියා බියක් ඔවුන් ළඟ තිබෙනවා. ඒ බිය ඇති කරන්න මේ අධ්‍යාපන ක්‍රමයේ තිබෙන තරගකාරිත්වයත්, පාසල් අධ්‍යාපනයේ ගැටලුත්, ටියුෂන් ව්‍යාපාරිකයන්ගේ ප්‍රචාරත් හේතු වෙනවා. භීතිය රජ කරන වෙළඳපොළට තමයි, ටියුෂන් ගුරුවරුන් සේවා සපයන්නේ. මේක හරියට කළු කැතයි කියලා සමාජයේ කළු පාටට බියක් ඇති කරලා ඉන් පසු සුදු වෙන්න ෆෙයාර්නස් ක්‍රීම් හඳුන්වා දෙනවා වගේ වැඩක්.

බොහෝ ටියුෂන් පංතිවල වාඩි වෙන්න තිබෙන්නේ බංකු. සිසුන්ට තමන්ගේ කොන්ද කෙළින් තබා ගන්නටවත් බැහැ. ඒ බංකුවලත් වාඩි වෙන්නේ තදබද වෙලා. වාතාශ්‍රය දුර්වලයි. අධ්‍යාපනය තනිකර ම ගුරු කේන්ද්‍රීයයි. ගුරුවරයා කියනවා, ළමයි අහන් ඉන්නවා. වෙන වෙන ම සිසුන්ට අවධානය යොමු කිරීමක් ඇත්තේ ම නැහැ. එහෙම කරන්න ප්‍රායෝගිකව බැහැ. සිසුන් දහස් ගණනක් ශාලාවක් තුළ පීඩාකාරී පරිසරයක සිර කරගෙන සාර්ථක අධ්‍යාපනයක් ලබා දිය හැකි නම්, ඉතිහාසයක් මුළුල්ලේ අධ්‍යාපනඥයන් විසින් කරන ලද ඉදිරිපත් කිරීම් හා අධ්‍යාපන මනෝ විද්‍යාව පට්ට පල් බොරුවක් විය යුතුයි. ශිෂ්‍ය ගුරු අනුපාතිකය එකට දෙතුන් දාහ වෙන ගුරු කේන්ද්‍රීය අධ්‍යාපනය සාර්ථකයි කියා කියන්න බැහැ. ඒ නිසා ‍මේ ගුරුවරු එක්තරා අන්දමක මැජික්කාරයන්, අද්භූත බල ඇත්තන් ලෙස පෙනී සිටිනවා. ඒ ප්‍රතිරූපය ගොඩනගා ගන්න ඔවුන් දැවැන්ත ධනස්කන්ධයක් වැය කරනවා. මේ පංතිත් හරියට අර ජේසු ජීවමානයි හරි එහෙම නැතිනම් සමන්තභද්‍ර හාමුදුරුවන්ගේ බණ වගේ. ඒත්, ළමයි මේවාට සතිපතා සහභාගි වෙන්නත් ඕනෑ.

මේ බොරුව යටපත් කරන්නේ යම් යම් ප්‍රයෝගවලින්. එක් ප්‍රයෝගයක් තමයි, සර්ට මාර මතකයක් තිබෙන්නේ. අපි හැමෝගෙම නම් මතකයි ආදී වශයෙන් කියන්න ළමයි පෙළඹෙන තත්වයක් ඇති කිරීම. ඇත්තට ම මේ ළමයි කියන්නේත් බොරුවක්. ඔවුන් මේ බොරුවට දායක වෙන්නේ අවිඥානකව වගේ. ඔවුන් කැමතියි සර් ඔවුන්ව දන්න බව පෙන්නන්න. අැත්ත කිව්වොත්, සර් අඳුනන්නේ පංතියේ ලස්සන, දක්ෂ ගෑනු, පිරිමි ළමයි ටික දෙනෙකුව විතරයි. 

අනෙක් පැත්තෙන් මේ පංතිවල ළමයින් ඉදිරියේ මවන්නේ පාට, පාට හීනයක්. සරුව පිත්තල ටියුට් අධ්‍යාපනයක්.

දැන් බලන්න මේ ලිපියට කමෙන්ට් දාන අය මෙහෙම කියන්න ඉඩ තිබෙනවා. අපි නම් විභාගේ පාස් වුණේ අහවල් සර් නිසායි කියලා. එතැනදී තමන් අහවලාගේ ගෝලයකු ය කීමෙන් තමන්ට අනන්‍යතාවක් ගොඩනගා ගන්න තිබෙන කැමැත්තත් තියවෙනවා. හැමෝම කැමතියි තමන් ප්‍රසිද්ධ ගුරුවරයකුගේ ගෝලයකු බව කියන්න.

කොහොමින් කොහොම හරි මේ ටියුෂන් ගුරුවරුන් විසින් යම් පිරිසක් විභාග සමත් කරන බව ඇත්ත. ඒත්, ඇත්තෙන් ම ඔවුන් ළඟ පංති යන පිරිසෙන් අති බහුතරය විශ්ව විද්‍යාලයට ඇතුළත් වීමට අසමත් වෙනවා. සමත් වන අ‍යටත් ඔවුන් පුහුණු කරන්නේ නිර්මානාත්මක චින්තනයක් නොවෙයි. තමන් දෙන සටහන් හා ක්‍රම අනුගමනය කිරීම විතරයි. ලංකාවේ පවතින අධ්‍යාපන රටාව විසිනුත් නිර්මානශීලිත්වයකට අවස්ථාව ලබා දෙන්නේ නැහැ.

අවසානයේදී ලංකාවේ බිහි වන උගත්තු බහුතරයක් අසීමිත ධන තෘෂ්ණාවකින් යුතුව මුදල් පසුපස හඹා යන හිස් මිනිස්සු.

මම සරළ ප්‍රශ්න කීපයක් අහන්නම්. උපුල් ශාන්ත සන්නස්ගල වගේ සිංහල ඔස්තාද්ලාගෙන් බිහි වුණ සාහිත්‍යකරුවන්ගේ පරම්පරාව කෝ? ඔවුන්ගෙන් ලබා ගත් දැනුමින් සමාජයේ භාෂා ඥානය වර්ධනය නොවුණේ ඇයි? මෙච්චර ඉංග්‍රීසි ඔස්තාද්ලා සිටිද්දීත් ලංකාවේ මිනිසුන්ගේ ඉංග්‍රීසි දැනුම වර්ධනය නො වන්නේ ඇයි? අනෙක් ක්ෂේත්‍රවලත් තත්වය මෙයම තමයි. අනුකාරක උගතුන් පිරිසක් මිසක් නිර්මානාත්මක බුද්ධිමතුන් මේ රටින් එතරම් බිහි නො වන්න හේතුව මේ ටියුෂන් පාදක අධ්‍යාපනය ම තමයි. අඩු තරමේ දක්ෂ කුසලතා පූර්ණ ශ්‍රමිකයන් පිරිසක් හෝ මෙම අධ්‍යාපන ක්‍රමය හරහා බිහි වන්නේ නැහැ. උදාහරණයක් ලෙස මේ ටියුෂන් ගුරුවරුන්ගේ භෞතික විද්‍යා පංතිවලට යන සිසුවෝ පිළිස්සුණු බල්බයක් වෙනුවට අලුත් බල්බයක් මාරු කරන්නට තරම් හෝ ප්‍රායෝගික දැනුමක් ලබන්නේ නැහැ. 

මේ වානිජකරණය වූ බාල අධ්‍යාපනය දැන් අපේ රටම වසා ගනිමින් තිබෙනවා. මේ වර්ගයේ අධ්‍යාපනය බෙදා හරින, සල්ලිවලට කෑදර හිස් මිනිසුන් විසින් අනාගත පරපුරට තිලිණ කරන්නේත් ඒ කෑදරකම හා හිස්කම විතරයි. 

අධ්‍යාපනය නගා සිටුවන්න උත්සාහ නො කළොත් අප‍ේ අනාගත පරපුර වන්නේ මුග්ධයන් පිරිසක්. රටේ විප්ලව කරනවා ය කියන මිනිස්සුත් තමන්ගේ ළමයින් මේ පාරේ ම යවනවා මිසක් විකල්ප ගොඩ නගන්න දැරූ උත්සාහයන් නැහැ. විකල්ප අධ්‍යාපනයක් ගොඩනගන්න අපි මහන්සි විය යුතුයි. අඩු තරමේ සිසුන්ට ‍මේ අධ්‍යාපන තරගකාරිත්වය මැදින් සැබෑ අධ්‍යාපනය විය යුත්තේ කුමක් ද යන්න අ‍වබෝධ කර දෙන්නට හෝ අප උත්සාහ කළ යුතුයි. 

සැබෑ අධ්‍යාපනය යම් දුරකට හෝ තවමත් තිබෙන්නේ පාසලේ මිස ටියුෂන් පංතිවල නොවෙයි. එහෙත්, පාසල් ගුරුවරුන්ට අධ්‍යාපනය පිළිබඳ තිබෙන අවබෝධයේ අඩුකම නිසා ඔවුන් කරන්නේ ටියුෂන් ම ප්‍රවර්ධනය කරන එකයි. 

මේ ලිපිය වෙන අයත් එක්කත් බෙදා ගන්න. උපුටා ගන්නවා නම් ‍මෙතැනින් ගත් බව කියන්න
Read in English blog.parakum.com