මේ සිංහල අපගෙ රටයි

මේ සිංහල අපගෙ රටයි - අප ඉපදෙන මැරෙන රටයි
අප හද පණ ගැහෙන රටයි - මුළු ලොව ඒ රටට යටයි

අහස සිඹින ගිරි කඳුරු - පොළොව තෙමන වැව් සයුරු
මුහුද අවට බැඳි පවුරු - එරට අසිරි සිරි එයුරු

මව්බිම වෙනුවෙන් පොරණේ - දිවි දුන් විරු දරුවන්නේ
ලේවලිනුයි ඒ දෙරණේ - මිණි කැට මුතු කැට මැවුනේ

සමනොළ ගිරි වළළු හිමේ - බුදු සිරිපා පිපෙන බිමේ
සම කරුණා ගුණ මහිමේ - අප උපතින් ලද උරුමේ

1965දී මා ඉපදෙන්නත් පෙර තිරගත වූ සාරවිට චිත්‍රපටයේ එන මහගම සේකරයන් රචනා කළ, අමරදේවයන් සංගීතවත් කළ, නන්දා මාලිනී ගයන මේ ගීය මා කුඩා කාලයේ සිට ඇලුම් කළ එකකි. පසුකලෙක ජාතිවාදයට විරුද්ධ ව්‍යාපාරවල වැඩකරද්දී බොහෝදෙනෙක් මේ ගීය හෙළා දකින තැනක සිටියත් මම නම් එදා තරමටම ඒකාලයේත් මේ ගීයට ආදරය කළෙමි.

බොහෝ වාමාංශිකයන්ට සිංහල යන වදනම පිළිකුළ දනවන දෙයක් විය. ඇතැම් අන්තවාදීන් එහි කෙතරම් කෙළවරට ගියේද යත් තමන් සිංහලයන් නොවන බව පෙන්නුම් කරන්නටද උත්සාහ කළහ. විශේෂයෙන්ම සාම රාජ්‍ය නොවන සංවිධානවලට ගොඩක් මුදල් ලැබුණු සමයේ ඇතැම් සිංහල ඒන්.ජී.ඕ. නෝනලා අතර නහයේ කරාබු දැමීම වැනි දෙමළ විලාසිතා ජනප්‍රිය විය.

වම ආරම්භ විය යුත්තේ තමන් පයගසා සිටින පොළවෙන් බව අපි එදාත් තර්ක කළෙමු. ඒ හේතුවෙන් එකල ඇතැමෙක් දෙමළ සමාජයට අප හඳුන්වා දුන්නේ සිංහල ජාතිවාදීන් ලෙසයි. ජාතික අනන්‍යතාවන් මූලික වූ සංදර්භයක සිංහලයකුට සිය සිංහලකම පිළිනොගෙන සමාජවාදී ජාත්‍යන්තරවාදියකු වන්නට බැරි බව අපේ තර්කය විය. සිංහල වාමාංශිකයන් සිංහලකම ගැන ඇති කරගත් හීනමානය අවසන සිදුවූයේ ඔවුන් තිරශ්චීන දෙමළ ජාතිවාදයකට බැලමෙහෙ කළ, එහෙත් දෙමළ සමාජයටද වැද්ද නොගත් ගන්ධබ්බයන් පිරිසක් බවට පත් වී දේශපාලන වශයෙන් දිය වී යාමයි.

තවත් ඇතැමුන්ගේ තර්කය වූයේ වාමාංශිකයන්ට අදාළ කාරණය වන්නේ පංති අරගලය බවයි. ජාතීන්ගේ ප්‍රශ්නය පංති ප්‍රශ්නයට ද්විතීයක විය යුතු බව මෙහි තිබුණු තර්කයයි. එහෙත්, පවත්න යථාර්ථය එය නොවේ. ජාතීන්ගේ ප්‍රශ්නය ඉතා පැහැදිලිවම පංති ප්‍රශ්නයට වඩා මුල් තැනක් ගෙන තිබේ. වාමාංශිකයන් පංති අරගලයට මුල් තැන දිය යුතු යයි තර්ක කිරීම බත් ගැන කතා නොකර හොදි ගැන පමණත් කතා කිරීම වැනි දෙයකි.

මේ ගීය ජාතිවාදී ගීයක් නොවේ. මේ සිංහල අපගෙ රට බව ඇත්තය. මේ ගීයේ කොතැනක හෝ මේ රට සිංහලයන්ගේ පමණක්ය යන අදහස කිසි සේත්ම මතු කෙරෙන්නේ නැත. ලංකාව සිංහලයන්ගේ මෙන්ම වෙනත් ජන කණ්ඩායම්වලද රටයි. සිංහලයන්ට මෙන්ම සෙසු ජනවර්ගවලටද සිය උරුමය ගැන ආඩම්බරවීමේ හිමිකම තිබේ. 

වත්මන් ශ්‍රී ලංකාව වනාහි ජාතික සමානාත්මතාව තහවුරු නොකළ සිංහල මූලික රාජ්‍යයක් බව ඇත්තය. එහෙත් සිංහලයන්ගේ අතීත උරුමය එසේ වෙනත් ජාතීන් බැහැර කළ නාසි දේශයක් නොවේ. එය වනාහි පුළුල් ජනවිවිධත්වයක උරුමයකි. ඒ උරුමය නොවේ නම් අද මහා සිංහල ජාතිවාදීන් බිහි කර තිබෙන කරාව, සලාගම වැනි කුලවලට අයත් මිනිසුන්ගේ ආදි මුතුන් මිත්තන්ට ඉන්දියාවේ සිට මෙරටට පැමිණ මේ රටේ වැසියන් බවට පත්වන්නට ලැබෙන්නේ නැත. එදා සිංහල උරුමය ලෝකයට විවෘත එකකි. 

අද සිංහල ජාතිවාදීහු ලංකාව ලෝකයෙන් වසා තබන්නටත්, ජන විවිධත්වය හෙළා දකිමින් සමජාතීය නාසි දේශයක් බවට පත් කරන්නටත් උත්සාහ කරමින් සිටිති.  සිංහල බෞද්ධ අන්තවාදීන් විසින් බැහැර කරනු ලබන ජන කණ්ඩායම් අතරට දෙමළ, මුස්ලිම් ජාතීන් පමණක් නොව සිංහල ක්‍රිස්තියානින් හා ගොවිගම නොවන කුලවල අයද ඇතුළත් වන දමස වැඩි ඈතක නොවේ. දෙමළ අරගලයේදී සිංහලයන්ට පක්ෂව කටයුතු කළ මුස්ලිම් ජාතිකයන් විෂයෙහි සිංහල බෞද්ධ අන්තවාදීන් කටයුතු කරන ආකාරය හැදෑරීමෙන් සිංහල ක්‍රිස්තියානි, කරාව හා සලාගම වැනි ජන කණ්ඩායම්වලට තත්වය පසක් කරගත හැකි වනු ඇත. මේ වනාහි ඉතා පැහැදිලිවම උමතුවකි. එය සිංහල උරුමයක් නොවේ.

අද නිදහස් දිනයේ මම සිංහ කොඩිය ඔසවන්නේ නැත. මන්ද, එය ජාතික පීඩනයේ සංකේතයක් වී ඇති බැවිනි. මම ශ්‍රී ලංකා මාතා ගීය ගයන්නේ නැත. මන්ද ශ්‍රී ලංකා යනු ජාතික සමනාත්මතාව තහවුරු නොකළ, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී නොවන රටක් බැවිනි. එහෙත් මම ආනන්ද සමරකෝන් නිර්මානය කළ 'නමෝ නමෝ මාතා' ගීය වෙනුවෙන් සීරුවෙන් සිටිමි. නමෝ නමෝ මාතා, ශ්‍රී ලංකා මාතා වීම තුළ ඇති ආධිපත්‍යවාදී දේශපාලනය මම හෙළා දකිමි. මම සිංහලයෙක්මි. ජාතිවාදය නොවන මගේ සැබෑ උරුමය ගැන මම ආඩම්බර වෙමි. අපි එය සොයා යා යුතු වෙමු.

මේ ලිපිය වෙන අයත් එක්කත් බෙදා ගන්න. උපුටා ගන්නවා නම් ‍මෙතැනින් ගත් බව කියන්න