බුර්කාව: අනුන්ගේ රෙද්ද හා අපේ රෙද්ද

"ඉස්ලාම් ආගමින් මුස්ලිම් ජාතික කාන්තාවන්ට මුදාහැර තිබෙන (ලංකාවේ නව ප්‍රවනතාවක් ලෙස) පීඩනය ගැන යමක් කියන්නේ නැත්තේ ඇයි?"

මේ අප කලින් ලියූ ජාතිවාදය ග්‍රස්ථි වීම නම් සටහනේ පළ වූ කමෙන්ටුවකි. දැඩි ලෙස පුරුෂාධිපත්‍යවාදී මුස්ලිම් සමාජය තුළ කාන්තාවට සමතැන් අහිමි වීම පිළිබඳ මට ගැටලුවක් තිබේ. එහෙත් ඒ හා සම්බන්ධ ආගමික චින්තනය සමග මගේ සම්බන්ධයක් නැත. කොටින්ම කීවොත් එය මුස්ලිම් සමාජයේ ප්‍රශ්නයකි. මම මුස්ලිම් ජාතිකයෙක් නොවෙමි. මේ සීමාවන්ට එරෙහිව කිසියම් මුස්ලිම්වරයකු සටන් කරන්නේ නම් මට ඔහුට හෝ ඇයට සහාය දෙන්නට පුළුවන.මට මේ ඇඳුම් ගලවා දමා නිදහස ප්‍රකාශ කරන්නට පැරිය. මන්ද මම ඒ ඇඳුම් නොඅඳින බැවිනි. මා අකැමැති වූ පලියට අනුන්ගේ ඇඳුම් ගලවන්නට මට කිසිදු අයිතියක් නැත.

මුස්ලිම් ගැහැනුන්ගේ ඇඳුම් ගලවන්නට ඉදිරිපත් වී සිටින බොදු බල සේනා සංවිධානයට කීමට තිබෙන්නේ මෙයයි.

ඇඳුම් අඳිනා එකම සතා මිනිසාය. මිනිස් සමාජයේ ඇඳුම් නොඇඳ සිටීම අශිෂ්ට ක්‍රියාවක් ලෙස දැන් පිළිගැනේ. සාමාන්‍යයෙන් යෝනිය, ශිශ්නය හා කාන්තා පියයුරු වර්තමාන සමාජයේ බහුතරයක් දෙනා තුළ ලිංගික ආවේග ඇතිකරන ශරීරාංග බැවින් ඒවා ආවරණය වන පරිදි ඇඳුම් ඇඳිය යුතු යයි පොදු පිළිගැනීමක් සමාජයේ තිබේ.

එහෙත්, ලිංගික ආවේගයන් ඇති කරනු ලබන්නේ මිනිස් සිරුරේ මේ අංග විසින් පමණක් නොවේ. තොල්, පා, දෑත්, ඇස්, කම්මුල් සහ තවත් බොහෝ අංග ලිංගික ආවේග ඇති කරයි. එහෙමය කියා ඒ සියල්ල වසා ගත යුතු යයි සම්මතයක් නැත. එසේම ඒවා විවෘත කර තැබිය යුතු යයිද සම්මතයක් නැත.

සිංහල බෞද්ධ අවස්ථාවාදීන්ට කලින් කලට ජනප්‍රියත්වය පිණිස විවිධ සටන් පාඨ උවමනාය. මීට වසර කීපයකට ඉහතදී ගැහැනුන් ඉඟ‍ටිය පෙනෙන්නට ඇඳුම් ඇඳීම ගැන සිංහල බෞද්ධ අන්තවාදීහු උරණව සිටියහ. එසේ ඇඳුම් ඇඳි ගැහැනුන්ට හිංසා කිරීම්ද සිදු විය.

දැන් ඒ අන්තවාදීහුම මුස්ලිම් ගැහැනුන්ගේ‍ ඇඳුමින් සිදුවන ආවරණය වැඩි බවට තර්ක කරති.

ඇඳුමින් කෙතරම් විලි වසා ගත යුතුද යන්න මගේ අදහස අනුව නම් තනිකරම පෞද්ගලික තීරණයකි. ඒ තීරණයට සංස්කෘතික හේතූන් තිබිය හැකිය. පොදු ආරක්ෂාව වෙනුවෙන් යම් යෝග්‍ය විධිවිධාන පැනවිය හැකිමුත් කිසිවකු ඇඳුම් ඇඳිය යුතු ප්‍රමාණය තීරණය කිරීමට කාටවත් අයිතියක් නැත. බැංකු, කාර්යාල ආදියට ඇතුල් වනවිට වැහි කබා, හෙල්මට් ආදිය ගලවන්නැයි ඉල්ලීම වෙනම දෙයකි. සංස්කෘතික ඇඳුමක් වන බුර්කාව ගලවන්නැයි කීම ඊට වඩා වෙනස්ය.

මෙතැනදී හොඳම දේ වන්නේ අනුන්ගේ රෙද්ද ගැන නොසොයා සිටීමයි. මුස්ලිම් ගැහැනුන්ගේ රෙද්ද ඒ ගැහැනුන්ගේ හා ඒ සමාජයේ ප්‍රශ්නයක් මිස සිංහල බෞද්ධ හාමුදුරුවන්ගේ ප්‍රශ්නයක් නොවේ.

ලෝකයේ පොදුබවට පත්වෙමින් තිබුණු බටහිර ඇඳුම් විලාසිතා වෙනුවට ස්වදේශික ඇඳුම් ඇගයීම මෑත කාලීනව බොහෝ ජන සමාජයන් තුළ නව ප්‍රවණතාවක් විය. සාමාන්‍යයෙන් ශරීරය හොඳින් වැසෙන පහසු, සරළ ඇඳුමක් වන කලිසම හා කමිසයට වඩා ස්ත්‍රී ශරීර ලාලිත්‍යය උද්දීපනය කරන සාරිය අගය කිරීම සිංහල සමාජයේද දක්නට ලැබේ. සිංහල පිරිමි අතරද රෙද්ද, බැනියම විලාසිතාවක් වී තිබේ.

මුස්ලිම් සමාජයේද සිදු වී තිබෙන්නේ විලාසිතා වෙනස්වීමකි. ඒ ඇඳුම් පීඩාකාරීනම් ඒ සමාජය විසින්ම කලකදී ඒවා බැහැර කරනු ඇත. වෙනත් සමාජයන් ඒ ගැන උරණ වීමෙන් සිදුවන්නේ මුස්ලිම් සමාජය තුළ තවතවත් දැඩි අදහස් ඇති වීම පමණි. 

එහෙමය කියා එවැනි දැඩි අදහස්වල එල්බගැනීම අනුමත කළ නොහැකිය. මුස්ලිම් සමාජය තමන් පොදු ලාංකීය සමාජයක කොටසක් බව සිතිය යුතුය. ඔවුන්ට මේ පොදු සමාජයෙන් වෙන් වී ජීවත් විය නොහැකිය. නෝලිමිට් සාප්පුව රැකියාවලට බඳවාගැනීම වැනි කාරණාවලදී ජාතිවාදී වන්නට ගොස් අවසානයේදී වෙළඳාමෙන් පාඩු වන තත්වයක් නිර්මානය කරගනිමින් සිටියි. මුස්ලිම් වෙළඳුන් ඉතිහාසය පුරාම වැඩිපුර බඩු විකුණුවේ සිංහල මිනිසුන්ටය. වෙළෙන්දා අනිවාර්යයෙන්ම පාරිභෝගිකයා ගැන සිතිය යුතුය.  

රැකියාවලට බඳවාගැනීමේදී සිංහල සමාජය සෙසු සමාජයන්ට පූර්ණ සමානාත්මතාව දී තිබෙනවාද යන්නද සිතා බැලිය යුතුව තිබේ. ජාතික වශයෙන් පීඩාවට පත් වී තිබෙන සමාජයන් විසින් ගනු ලබන ප්‍රතිරෝධී ක්‍රියාමාර්ග ගැන වෛරී වීම වැඩිදුරටත් ජාතිවාදී වීමකි. සිංහල මූලික ශ්‍රී ලංකා රාජ්‍යය විසින් විසඳා ගතයුතු ප්‍රශ්න රාශියක් තිබෙන බව අප අමතක නොකළ යුතුය. 

වත්මන් ලෝකයේ ජන සමාජයන්ට හුදකලා පැවැත්මක් නැත. ඒවා අනිවාර්යයෙන්ම සෙසු සමාජයන් ගැන සංවේදී විය යුතුය. 

මේ ලිපිය වෙන අයත් එක්කත් බෙදා ගන්න. උපුටා ගන්නවා නම් ‍මෙතැනින් ගත් බව කියන්න