විජය කුමාරතුංගට තරහකාරයන් සිටියදී විජය නන්දසිරිට එවැන්නන් නැත්තේ ඇයි?

විජය කුමාරතුංග මරා දැමූ වෙලාවේ බොහෝ අය දුක් වුණා. එහෙත්, සතුටු වූ අය ද සිටියා. එයට හේතුව දේශපාලනයයි. දේශපාලනිකයි. 

එහෙත්, විජය නන්දසිරි වෙනුවෙන් සෑම දෙනෙකු ම දුක් වන බව පෙනේ. හේතුව විජය නන්දසිරි ඍජුව දේශපාලනය නො කිරීමයි. එහෙයින් ඔහු සියලු දෙනාගේ ආදරයට ලක් වීමත් මා සිතන පරිදි දේශපාලනිකයි. 

හොඳ කලාකාරයෙක්, කලාකාරියක් යනු අනිවාර්යයෙන් ම දේශපාලනික පුද්ගලයෙක්. ඔහුට හෝ ඇයට දේශපාලනික ප්‍රකාශනයෙන් ගැලවී ඉන්නට බැහැ. එහෙත්, ඔහු ඍජුව දේශපාලනය කරනවා ද නැද්ද කියන එක ඔහුගේ පෞද්ගලික තේරීමක්. 

විජය කුමාරතුංග ඍජු දේශපාලනය තුළත් සක්‍රිය වුණා. ඔහුට ආදරය කළ මිනිසුන් වගේ ම වෛර කළ මිනිසුන් ද බිහි වුණේ එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙසයි. 

කලාකරුවා කටයුතු කළ යුත්තේ කාගෙත් ආදරය දිනා ගන්න ද? මේක කලාකරුවාට වගේ ම හැම මිනිහෙකුට ම අදාළයි. තමන්ගේ ජීවිතයේ තෝරා ගැනීම් කරද්දී ආදරය දිනා ගත හැකි දේ ම කරන්නට ඕනැ ද? 

හැබැයි සමාජයේ ආදරයට ලක් වන්නට කවුරුද අකැමැති? හැමෝගෙම ආදරයට ලක් වීමේ දුලබ වාසනා ගුණයක් විජය නන්දසිරිට හිමි වී තිබෙනවා. ඒත් ඉතින් ආදරය කොච්චර ලැබුණත් අපට ජීවිතය හැර දමා යන්නටත් වෙනවා. බොහෝ දෙනෙකුගේ වෛරයට ලක් වුණ ප්‍රභාකරන්ට වඩා ඉක්මණින් විජය නන්දසිරි අපට අමතක වී යන්නටත් ඉඩ තිබෙනවා. 

විජය නන්දසිරි ක්‍රියාකාරී දේශපාලනය තෝරා ගත්තේ නැහැ. ඒ වුණත්, ඔහුගේ ප්‍රකාශනය තුළ ඔහු දැවැන්ත දේශපාලනික ප්‍රකාශකයෙක් වුණා. නළුවා කියන්නේ මුළු කැන්වසය ම මෙහෙයවන කෙනෙක් නෙමෙයි නේ. ඔහු එහි තැවරෙන එක්තරා පාටක් විතරයි. සමස්ත චිත්‍රය තුළ ඔහුගේ භූමිකාව සීමා සහිතයි. විශිෂ්ටත්වය ගොඩනගා ගන්නට වෙන්නේ ඒ සීමාවන් ඇතුළේයි. විජය නන්දසිරි ඒ විශිෂ්ටත්වය නඩත්තු කළ කෙනෙක්. ඔහු රඟපෑ හැම නිර්මානයක් ම විශිෂ්ට වුණේ නැහැ. එතුමාගේ තිබුණු අව්‍යාජ, නැවුම්බව සුහද කොකාට එනකොට පිළුණු වෙලා ඉවරයි. ඒත්, ඒ සීමාව ඇතුළේ පවා විජය නන්දසිරි ජෝක් නො වී බැබලුණා. ජෝක් වුණේ බත් කාලා අතුරුපසටත් බත් කන අධ්‍යක්ෂ ගිරිරාජ් කෞශල්‍ය මිසක් විජය නන්දසිරි නෙමෙයි.  

විජය නන්දසිරි සුවිශේෂ නළුවෙක් වුණේ ප්‍රහසන රංගනය නිසා ය කියලායි මම හිතන්නේ. ඔහුගේ සෙසු රංගනයන් සුවිශේෂ නැහැ. ඒත්, ප්‍රහසනය තුළදී ඔහු මිනිස් ජීවිතය පරාවර්තනය කළ ආකාරය තුළ ඔහු සුවිශේෂ අනන්‍යතාවක් ගොඩනැගුවා. ඔහුගේ රංගනය කරන්නට පුළුවන් නළුවකු ලංකාවේ හිටියා නම් ඒ ඔහු විතරයි. ඒ නිසා ඔහු ඉතිරි කර යන්නේ පහසුවෙන් පිරවිය නො හැකි රික්තයක්. 

ලංකාව අමුතු රටක්. ලංකාවේ සාර්ථක නළුවන් වැඩි දෙනෙක් විහිළු කරපු අය. කෙනෙකුව අඬවන්න හරි ලේසියි. ඒක ඔය හාමුදුරුවරු පවා ලෙහෙසියෙන් කරනවා. ඒත්, මිනිසුන් තමන්ට හිනා නො වී තමන්ගේ විහිළුවලට හිනා වෙන රංගනයක් කරන එක අමාරුයි. ඒක කරන්නට පුළුවන් පුළුල් ජීවිත දැක්මක් හා භාවිතාවක් තියෙන අයට විතරයි. බන්දු, ටෙනිසන්, පිංපොං වැනි අය අයිති වෙන විහිළුකාර ප්‍රවර්ගයත්, විජය නන්දසිරි, රොඩ්නි වර්ණකුල, කුමාර තිරිමාදුර, සරත් කොතලාවල, මහේන්ද්‍ර පෙරේරා, ජෝ අබේවික්‍රම වැනි අය සිය පුළුල් රංග පරාසය තුළ දක්වන රංගධරභාවයත් ඉතා පැහැදිලි දෙකක් ලෙස සලකුණු කළ වන්නේ මේ ජීවිත පරිචය නිසායි. 

මේ අතර තවත් කාරණාවක් ගැන අවධානය යොමු කරන්නට හිතෙනවා. මර්සි එදිරිසිංහගෙන් පසුව ලංකාවේ විකට රංගන ඉදිරිපත් කරන නිළියන් නැත්තේ ඇයි? ලෝකය පුරා ම විකට රංගනය පිරිමින්ගේ වැඩක් වෙන්නේ ඇයි? 

සුබ ගමන් විජය!

ඔහු වෙනුවෙන් සටහනක් තබා යන්න. 

මේ ලිපිය වෙන අයත් එක්කත් බෙදා ගන්න. උපුටා ගන්නවා නම් ‍මෙතැනින් ගත් බව කියන්න

ඔබගේ අදහස් අපි මහත් සේ අගයමු. නිර්නාමිකව හෝ අදහස් පළ කිරීමට අවස්ථාව ලබා දී තිබෙන්නේ එම නිසා ය. එහෙත්, එය අපහරණය නො කිරීම ඔබ‍ගේ වගකීමකි. අසභ්‍ය යයි සාමාන්‍ය ව්‍යවහාරයේ පිළි ගැනෙන වචන සම්බන්ධයෙන් සදාචාරවාදී නො වන මුත්, අනුන්ට අපහාස කිරීම සඳහා එවැනි වදන් භාවිතා කර තිබෙන අවස්ථාවලදී ඒවා ඉවත් කිරීමට සිදු වන බව කරුණාවෙන් සලකන්න. එසේම, නීතිමය ගැටලු මතු කරන අදහස් පළ කිරීම් ද ඉවත් කරනු ලැබේ. අදහස් පළ කිරීම සම්බන්ධ කාරණාවලදී සංස්කාරක වගකීම් සමග සහයෝගයෙන් කටයුතු කිරීම බලාපොරොත්තු වෙමු.