අදහස් පළ කිරීමේ අයිතිය හා අන්තර්ජාලය හා පිලිප් ශාන්ත හා අප්පුහාමිගේ ඉඹලා පිළිගැනීම හා මගේ කතාව හා තවත් අරවා මේවා

මේක ඇඩ් එකක්. මේ පිලිප්ගේ පොත දොරට වැඩුම නො වේ. වෙනත් වැඩකි. මාත් එක්ක කතා කරන්නට කැමති නම් අගෝස්තු 4 සවස 4ට පදනම් ආයතනයට එන්න 

අද සවස පිලිප් ශාන්තගේ ‘අප්පුහාමිගේ ඉඹලා පිළිගැනීම' පොත ජනගත කරනවා නේ. එතැනදී කතා කරන්නට තිබෙන්නේ අදහස් පළ කිරීමේ අයිතිය හා අන්තර්ජාලය ගැනයි. මං මේ උත්සාහ කරන්නේ මගේ කතාව පොඩ්ඩක් පෙළ ගස්වා ගන්නයි. මං දක්ෂ කථිකයෙක් නෙමෙයි. මට බරපතල විදියට සබකෝලය තියෙනවා. ඒ වුණාට පොඩ්ඩක් හරි ඇඟිල්ල ඔබාගන්න පුළුවන් වුණොත් මං ද අතාරින්නෙ. හැබැයි මං ඉල්ලගෙන පස්සෙන් යන්නෙ නම් නැහැ දෙයියො. මෙන්න මේකයි  කරන්න හිතාගෙන ඉන්න කතාව:

අදහස් පළ කිරීමේ අයිතිය ගැන කියනකොට මට මතක් වන්නේ අර ඔබ අත ඇති සැරයටිය වනමින් යාමේ ඔබේ නිදහස අනෙකාගේ නහය තුඩ අද්දරින් අවසන් වේ යන්නයි. මං හිතන්නේ ලංකාවේ මිනිස්සුන්ට අදාළව නම් මේක බුරිය ළඟින් අවසන් වේ කියන එක සාධාරණයි. මොකද අපි ඉතින් බත් ම ගිලලා මැදි වියට එනකොට නහයට ඉදිරියෙන් යන බඩක් හදා ගන්නවනේ. අදහස් පළ කිරීමේ අයිතිය සම්බන්ධ නිදහසටත් සීමාවක් තියෙනවා. 

මේ සීමාවන් නිර්ණය වෙන්නේ නීති, සදාචාරය, බලය, ප්‍ර‍කාශනයේ නිදහසට තිබෙන තත්වය වැනි කාරණා මතයි. 

මගේ මාතෘකාවේ දෙවෙනි කොටසට අදාළ අන්තර්ජාලය කියන අතිශය පුළුල් ජංජාලය ගත්තා ම මේ අදහස් පළ කිරීමේ නිදහසට තිබෙන සීමාවන් එයට අදාළ නැහැ වගේ. නීති, සදාචාරය වැනි බාධා විතරක් නෙමෙයි, බලය වැනි වඩා බරපතල සාධක පවා අභිභවා යන්නට ක්‍ර‍ම සහ විධි එහි තිබෙනවා. හරි සිම්පල් නේ. එක්කෝ නිර්නාමිකව, නැතිනම් බොරු නමකින් කටයුතු කරන්නට පුළුවන්. අල්ලන්න බැරිකමක් නැති වුණත්, ලේසි නැහැ. පොඩි පොඩි කේස්වලදී, විමර්ශන වෙනුවෙන් ලොකු ආයෝජන කරන එක තේරුමක් නැහැ නේ. 

උදාහරණයක් විදියට අර බැංකු යුවලගේ පෞද්ගලික වීඩියෝ එක හැමෝම මහත් අභිරුචියෙන් බැලුවනේ. මං හිතන්නෙ නැහැ, එතනදී ඒවා ෂෙයා කරපු අයටවත්, බලපු අයටවත් සදාචාරයක් තිබුණයි කියලා. ඒ නිසා මේ අන්තර්ජාලය කියන්නේ අඩු ගානේ සදාචාරයක්වත් නැති අවකාශයක්.

අන්තර්ජාලයෙන් කරපු ලොකුම පරිවර්තනය තමයි වෘත්තීය මාධ්‍යකරුවා හා පුරවැසියා අතර සීමාව බිද දාපු එක. සරළව කිව්වොත් දැන් ඕනැ කෙනෙකුට මාධ්‍යකරුවෙකු වෙන්නට පුළුවන් ය කියලා කියන්න පුළුවන්. ඇත්තෙන් ම එහෙම පුළුවන් වගෙත් පෙනෙනවා.

මේකෙ එඩිටර්ලා නැහැ. මේකෙ වැඩ කරන්න ලොකු ප්‍රාග්ධනයකුත් අවශ්‍ය නැහැ. නොමිළේ ලබා ගත හැකි බොහෝ දේ තිබෙනවා. සාපේක්ෂ වශයෙන් වියදම් ගත්තත් ලොකු ඒවා නෙමෙයි.

ඉතින් අපටත් මේ අවකාශය භාවිතා කරලා අපට කැමති ඕනැ කුණුහරුපයක් කරන්න පුළුවන්. ප්‍ර‍ශ්නෙ ඒක නෙමෙයි. අපි ඕවා කිව්වා ය කියලා කවුරුද කියවන්නෙ, අහන්නෙ, බලන්නෙ? මං හිතන්නෙ ශික්ෂණයක් හැදෙනවා නම් හැදෙන්නෙ එතැනදී. බ්ලොග් එකක් ලිව්ව පළියට, ෆේස්බුක් ප්‍රොෆයිල් එකේ මිතුරු ලැයිස්තුව දහස් ගණනක් වූ පළියට පුරවැසි මාධ්‍යකාරයෙක් බිහි වෙන්නේ නැහැ. පුරවැසි මාධ්‍යකරුවෙක් වෙන්න ඒ ශික්ෂණය හා වගකීම ඉතා වැදගත්.

ඔය සමහරු කියනවානේ ලංකාවේ මිනිස්සු ය ගූගල් සෙවුම් යන්ත්‍රයෙන් වැඩිපුර ම සෙක්ස් කියන වචනය සෙවුම් කළේ කියලා. ඒකෙන් අදහස් වෙන්නෙ ලෝකෙ ඉන්න වැඩියෙන් ම ලිංගිකව බඩජාරි ජාතිය ලාංකිකයෝ කියලා ද? අපොයි නැහැ. මෙතන තියෙන්නෙ යතුරුපද හෙවත් කී වර්ඩ්ස් නො දන්නාකම පිළිබඳ ප්‍ර‍ශ්නයක්. දැන් අර බැංකු ජෝඩුවගෙ සෙක්ස් වීඩියෝ බලන්න ඕනැ අයට සෙක්ස් කියලා හොයලා ඒක හොයාගන්න ලැබෙන්නෙ නැහැ. අපි ලියන දේවල්වලට යම් පාඨකයෝ ප්‍ර‍මාණයක් අහම්බෙන් සෙවුම් යන්ත්‍ර‍ හරහා එන්න පුළුවන්. ඒත්, එතරම් පිරිසක් කියවලා නැති, මැනැවින් යතුරුපද යොදා නැති වෙබ් අඩවියකට එහෙම අහඹු ලෙස පාඨකයෝ එන්නෙ නැහැ. මිනිස්සු සාමාන්‍යයෙන් ලේඛනවලට වඩා වීඩියෝවලට කැමතියි. එහෙම වුණත්, වීඩියෝ එකක් දාපු ගමන් ඒක වයිරල් වෙන්නෙ නැහැ. 

අපට වෙබ් අන්තර්ගතයන් හදන්න පුළුවන්. ඒත්, ඒවා ග්‍රාහකයන් වෙත යොමු කරන එක ඉතා අමාරුයි. ඉලක්ක ග්‍රාහකයන් වෙත යොමු කරන එක ඊටත් වඩා අමාරුයි. ඕනැ නම් ප්‍රොෆයිල් ගණනාවක් හදාගෙන තමන්ගෙ බ්ලොග් එකේ තමන්ට ම කමෙන්ට් දාගන්න පුළුවන්. සමහරු එහෙම කරනවා. ඒ වගේ ම මිතුරු සමාජයක් හදා ගන්න පුළුවන්. ඔයාගේ එකේ මං කමෙන්ට් කරනවා. මට උඹ කරපන්. ඉතින් මොකක් හරි ලිව්වා ම දානවා නියමයි, එළ, පට්ට, මාරයි අරක මේක. ඕව කරලා වැඩිම වුණොත් සම්මානයක් අරගන්න පුළුවන් වෙයි. ඒත් සමාජයට බලපෑම අවමයි. අනෙක, සංවේදී හදවත් තියෙන සුනිල් අයියා වගේ මාධ්‍යකාරයන්ට වුණත් පුරවැසි මාධ්‍යකරණය කරන්න පුළුවන් ය කියලා මං හිතන්නෙ නැහැ. විශේෂයෙන් ම දේශපාලන පුරවැසි මාධ්‍ය. 

උදාහරණයක් විදියට, මගේ ආදරණීය පාඨකයන් අතර මා ඉපදුණේ මගේ මවට බල්ලකු සංසර්ගයේ යෙදීම නිසා ය කියා කියපු අයත්, මගේ බිරිඳට එවැනි දේ කරන්න ඕනෑ ය කියපු අයත්, මගේ දරුවන් සම්බන්ධයෙන් පවා එවැනි දේ කියපු අයත් හිටියා. 

මම මුලින් ම මසැසින් පිලිප්ව දැක්කෙ අදයි. ඒ වුණාට අපි දැන් සෑහෙන කාලයක සිට සමීප යාළුවෝ. මට මුලින් ම හමු වුණේ පිලිප් නෙමෙයි. ශාන් කියලා කෙනෙක්. අපි චැට් කළා. සෑහෙන දේවල් කතා කළා. කාලෙකට පස්සෙ පිලිප් කියලා කෙනෙක් චැට් කරලා කියනවා “අයියෙ, මං තමයි අර බුමුතුරුණු බ්ලොග් එක කරපු ශාන්, හී හී කියලා."

මං හිතන්නෙ පිලිප් පොඩි ගරිල්ලා ආතල් එකක් ගත්තා ඒකෙන්. හුඟක් අය එහෙමයි. අන්තර්ජාලය එක්තරා විදියකට අතථ්‍යයි නේ. නැතිනම්, වර්චුවල් නේ. එතන ෆැන්ටසිය තුළ ජීවත් වෙන්න යම් අවස්ථාවක් තිබෙනවා. පිරිමින්ට ගැහැනු වෙන්න පුළුවන්. අපි වගේ අංකල්ලාට කොල්ලො වෙන්න පුළුවන්. 

මං ඔය ගරිල්ලා වැඩ ඇති වෙන්න කරලා පරිප්පු කාපු මිනිහෙක් නිසා මං මුල ඉඳලා ම අන්තර්ජාලයේ වගකීම් සහගත මාධ්‍ය භාවිතාව වෙනුවෙන් පෙනී හිටියා. ඒක හරියට හෙලු කඳවුරකට ඇඳුම් ඇඳගෙන යනවා වගේ වැඩක්. හෙලුවෙන් යන්න නිදහස තියෙද්දි මොකටද ඇඳුම් ඇඳගෙන යන්නෙ?

එක තැනකදි පිලිප් ද තීරණය කරනවා වර්චුවල් ලෝකෙයි රියල් ලෝකෙයි අතර සීමාව පනින්න. ඒක හරියට අර යථාර්ථයයි, ප්‍ර‍බන්ධයයි අතර සීමාව වගේ. හරි සියුම්. යථාර්ථය ප්‍ර‍බන්ධයක් වෙන වෙලාවකුත් තියෙනවා. මේක මං හිතන්නේ සමන් වික්‍ර‍මආරච්චිගේ අසන්ධිමිත්තා නවකතාවෙ තියෙනවා. මට මේක වැඩිපුර ම ස්පර්ශ වුණේ ඩැනියල් වොලස්ගේ නවකතාවක් පාදක කරගෙන ටිම් බර්ටන් නිර්මානය කරපු බිග් ෆිෂ් චිත්‍ර‍පටයේයි.

දැන් පිලිප් වැඩිපුර ක්‍රියාත්මක වෙන්නෙ ෆේස්බුක් සමාජ ජාලයේයි. පුරවැසි මාධ්‍යකරණය කොතැන කළත්, අපි ගැටලු ගොඩකට මුහුණ දෙනවා. සන්නිවේදනය කියන්නේ යුද්ධයක්. මේවත් හරියට අර චූං පාන් ත්‍රීවීලර් වගේ. ත්‍රී වීල් එකක් අරගෙන, අවන් එකක් අරගෙන, පාන් හදන හැටි දැනගෙන ඕනැ කෙනෙකුට පුළුවන් බීතෝවන්ගෙ ෆර් එලීස මියුසික් එකත් දාගෙන පාරෙ යන්න. හැබැයි ඉතින් පාන් විකිණුනේ නැතිනම් ව්‍යාපාරෙට ආයුෂ කෙටයි. හරියට සුදර්මන් රදලියගොඩගේ ඉරිදා පත්තරේ වගේ. බ්ලොග් සහ පුරවැසි මාධ්‍යකරුවෝ බොහොමයකට ඔය සන්තෑසිය වුණා. 

සමාජයට බලපෑමක් කළ හැකි විදියට අන්තර්ජාලය භාවිතා කරන එක දැවැන්ත අභියෝගයක්. ඉතා දුෂ්කර වැඩක්. ඒකට සාමාන්‍ය වචනවලින් කිව්වොත් සෑහෙන්න බොන්න ඕනැ. 

සමහරු හිතනව සල්ලිවලින් පුරවැසි මාධ්‍යකරුවො හදන්න පුළුවන් කියලා. මං මොකවත් කියන්නෙ නැහැ. පුළුවන් නම් හදල පෙන්නන්න. 

මම මේ දොරට වැඩුමෙ කතාවක් පවත්වනවා ය කිව්වා ම මගේ ආදරණීය පාඨකයෝ මට සෑහෙන්න අවවාද අනුශාසනා  කළා. එක්කෙනෙක් මෙහෙම කිව්වා: 

Para, wish you all the best for your lecture. You should be there at the place well before 4 pm. Please do not forget to collect your envelope before you leave the place at the end. Good Luck bloke!

මං දන්න තරමින් පිලිප් නම් ඉන්නෙ මට ලියුම් කවරයක් දෙන්න පුළුවන් තත්වයක නෙමෙයි. ඒ නිසා මගේ ආදරණීය රසිකයාට මං මෙහෙම පිළිතුරක් ලිව්වා. සමහර විට එයා මෙතන ඉන්නවා ඇති. 

Thanks dear. Please remember to fill the envelop with US dollars because I don't like Sri Lankan Rupees. You know that I am a Deshadrohiya.  

ඉතින් ඔය ටික තමයි මං කියන්න ඉන්නෙ. ඒ වුණාට මට ඔය මෙලෝ සංසාරයක් මතක නැහැ දැන්. මං ලියන්නෙක් මිසක් කථිකයෙක් නෙමෙයි නේ. ඒ නිසා මම මේ මොනවත් නො කියා වෙන මොනවා හරි බයිලා ගහලා තිබුණොත් මම ඔබට සමාව දෙනවා. 

මේ ලිපිය වෙන අයත් එක්කත් බෙදා ගන්න. උපුටා ගන්නවා නම් ‍මෙතැනින් ගත් බව කියන්න

ඔබගේ අදහස් අපි මහත් සේ අගයමු. නිර්නාමිකව හෝ අදහස් පළ කිරීමට අවස්ථාව ලබා දී තිබෙන්නේ එම නිසා ය. එහෙත්, එය අපහරණය නො කිරීම ඔබ‍ගේ වගකීමකි. අසභ්‍ය යයි සාමාන්‍ය ව්‍යවහාරයේ පිළි ගැනෙන වචන සම්බන්ධයෙන් සදාචාරවාදී නො වන මුත්, අනුන්ට අපහාස කිරීම සඳහා එවැනි වදන් භාවිතා කර තිබෙන අවස්ථාවලදී ඒවා ඉවත් කිරීමට සිදු වන බව කරුණාවෙන් සලකන්න. එසේම, නීතිමය ගැටලු මතු කරන අදහස් පළ කිරීම් ද ඉවත් කරනු ලැබේ. අදහස් පළ කිරීම සම්බන්ධ කාරණාවලදී සංස්කාරක වගකීම් සමග සහයෝගයෙන් කටයුතු කිරීම බලාපොරොත්තු වෙමු.