ලංකාවේ ආගමික ශාස්තෘවරුන්ගේ යාවත්කාලීන කළ ලේඛනය

දිවයින ඉරිදා පුවත්පත ජනතා විමුක්ති පෙරමුණට අවලාද නගමින් පළ කර ඇති අසත්‍ය ප්‍රවෘත්තිය සම්බන්ධයෙන් නීතිමය ක්‍රියාමාර්ග ගැනීම සඳහා සොයාබැලීමට මේ වනවිටත් නීතිවේදීන් කණ්ඩායමකට භාරදී ඇති බවත් එම පුවත්පතට එරෙහිව 'පුවත්පත් මණ්ඩලයට' හා පුවත්පත් පැමිණිලි කොමිසමට පැමිණිලි කිරීමට බලා පොරොත්තුවන බවත් ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ ප්‍රධාන ලේකම් ටිල්වින් සිල්වා පසුගිය දිනෙක පැවසුවා.

ජවිපෙ නිල පුවත්පත වන නියමුවා පත්තරේ කට්ටිය පසුගිය දිනවල ආණ්ඩුවෙන් දෙන මෝටර්සයිකලුත් ඉල්ලුවානේ. ඒ ගැන මේ ලිපියේ විස්තර තිබෙනවා. ජවිපෙ මන්ත්‍රීවරු හැමදාමත් මහජන මුදලින් දෙන බදු සහන මත ආනයනය කර ගත හැකි වාහන බලපත්‍ර ලබාගෙන තිබෙනවා. එ් නිසා එයට එරෙහිව ඔවුන් කවදාවත් හඬ නගන්නේ නැහැ.

ජවිපෙට තියෙන මූලික ගැටලුව කිසිදු ක්ෂේත්‍රයක බැරෑරුම් සාකච්ඡා සමග ජවිපෙට සම්බන්ධයක් නැති එකයි. පුවත්පත් මණ්ඩලය අහෝසි කිරීම කියන්නේ පසුගිය කාලයේ මේ රටේ මාධ්‍ය ප්‍රතිසංස්කරණ සංවාදයේදී මතු වූ මූලික කාරණාවක්. ඒ වගේ ම පුවත්පත් පැමිණිලි කොමිෂම ශක්තිමත් කිරීමත්, විද්‍යුත් මාධ්‍ය සම්බන්ධයෙන් ද එවැනි ව්‍යූහයක් ගොඩනැගීම පිළිබඳවත් සංවාද කෙරුණා.

ජවිපෙ හදාගෙන තිබෙන පුංචි ස්වයං පෝෂිත ලෝකය වටේට තිබෙන හිස්කමේ ගැඹුරු සාගරය තරණය කරලා කිසිදු නව දැනුමකට ඇතුළු වෙන්නට බැහැ. ජවිපෙ මන්ත්‍රී දොස්තර නලින්ද ජයතිස්සගේ හෝමෝසෙක්ෂුවලිටි භීතිකාවත් මේ සඳහා තවත් උදාහරණයක්. 

ඔවුන් නව දැනුම සොයන්නේ තමන්ගේ මතය තහවුරු කර ගන්නටයි. සෙසු දැනුම ඔවුහු බැහැර කරනවා. ඒවාට ඔවුන්ගේ පුංචි ලෝකයට පිවිසෙන්නට වරම් නැහැ. 

මේ මානසික විනාශය කරන ප්‍රධාන බලවේගය ජවිපෙ වෙන්නට පුළුවන්. ඒත්, එය ජවිපෙට පමණක් සීමා වන කාරණයක් නෙමෙයි.

එහෙම වෙන්නෙ ඇයි?

මේ ලිපියේ අරමුණ වන්නේ එය ගවේශනය කරන එකයි. එහෙත්, ඒ කාරණය ජවිපෙට විතරක් සීමා කරන්න බැහැ. ඒ වගේ ම මෙය ලංකාවට විතරක් සීමා කරන්නත් බැහැ. 

මාක්ස්වාදය හා ගතානුගතික ආගම් අතර වෙනස මොකක්ද කියන එක කල්පනා කර බැලූ විට දැකිය හැකි ලක්ෂණයක් වන්නේ මේ දෙක ම එක සමාන ලක්ෂණවලින් යුක්ත බවයි. උදාහරණයක් ලෙස මාක්ස්වාදීන් නිතර භාවිතා කරන වචන කීපයක් ගන්න. ‘මාක්ස්වාදය හා විප්ලවය ගැන අචල විශ්වාසය.' මේකත් නිවන හෝ දෙවියන් ගැන ඇති භක්තියත් අතර හරයාත්මක වශයෙන් වෙනසක් නැහැ. 

තමන්ගේ ශක්තිය ගැන විශ්වාසය නැති අසරණ මිනිස්සු ආගම්වලින් විමුක්තිය සොයනවා වගේ ම තමයි නිර්මානශීලිත්වයක් නැති වාමාංශිකයන් පක්ෂයෙන් හා න්‍යායෙන් විමුක්තිය හොයන්නේත්. තමන්ව ගලවා ගන්න දෙවියන් දූතයෙක් එවයි කියා බලාගෙන ඉන්නවා වගේ මේගොල්ලනුත් පක්ෂයෙන් විප්ලවයට නායකයෙක් බිහි වෙයි කියලා දෑස් දල්වාගෙන බලා ඉන්නවා. කලින් බිහි වී මැරුණු ජීසස්ලාව සමරනවා. වැඩිපුර ඉච්ඡා භංගත්වයට පත් වුණ භක්තිකයන් ජේසු ජීවමානයි වගේ ප්‍රාතිහාර්ය පසුපස යනවා වගේ වාමාංශිකයෝත් තමන්ට නො තේරෙන දේවල් දොඩවන අලුත් පොත්කාරයන් පසුපස යනවා.

මාක්ස්වාදය වනාහි දෙවියන්ගේ තැනට සොබාදහම ආදේශ කර ගත් දේවවාදී ආගමක් ලෙස විග්‍රහ කර තිබෙනවා. 

මාක්ස්වාදය පදනම් කර ගත් හා එයින් කැඩී ගිය ලංකාවේ සියලු දේශපාලන ව්‍යාපාර ද මේ වගේ ආගමික ව්‍යූහයන් බව පෙනෙනවා. ප්‍රධාන ධාරාවේ ආගම් හා අතුරු ඉවැන්ජලික ආගමික කල්ලි අතර සම්බන්ධය හා ගැටුම වැනි දෙයකුත් වාමාංශිකයන් අතරත් දක්නට ලැබෙනවා. 

ක්‍රිස්තියානි ආගමේ නම් ගතානුගතික රෝමානු කතෝලික, එංගලන්ත සභා, රෙපරමාදු වැනි ව්‍යූහයන් හා ඇසෙම්බ්ලි ඔෆ් ගෝඩ් වැනි ඉවැන්ජලික ව්‍යූහයන් අතර සම්බන්ධය හා ගැටුම බලන්න. ඉවැන්ජලික නිකායන් සාපේක්ෂව කුඩායි. හැබැයි දැඩි මධ්‍යගතවාදීයි. ඒවා පදනම් වන්නේ ප්‍රාතිහාර්ය, දැඩි භක්තිය හා දණ්ඩනය මත. 

මේ වගේ ගැටුමක් බුද්ධාගමේත් තිබෙනවා. ගතානුගතික සියම්, රාමඤ්ඤ, අමරපුර නිකායික බෞද්ධ සංස්ථාවට පිටින් ඉවැන්ජලික බුද්ධාගමකුත් මතු වෙනවා. සිරිධම්ම, ඥානානන්ද, සිරිවර්ධන වගේ කට්ටිය ඒ අතර ඉන්න ප්‍රමුඛයෝයි. (මේ කලකට ඉහත ඒ ගැන ලියූ ලිපියක්) 

ඉස්ලාම් ආගමේත් මේක තිබෙනවා. ලංකාවේ කාතන්කුඩියේ මතු වූ නූතන ශාස්තෘවරයකු වූ ෆයිල්වාන් නිදසුනක්. 

ලංකාවේ මාක්ස්වාදී ආගමේත් මෙවැනි විභේදනයක් දකින්නට ලැබෙනවා. ජවිපෙ තමයි ලංකාවේ ඩිෆෝල්ට් මාක්ස්වාදී ආගමික සංස්ථාව. ඒකෙ වර්තමාන මහනායක අනුර කුමාර දිසානායක. ඒකෙන් කැඩිලා ගිය පෙසප අලුත් නිකායක්. ඒක හරියට අර විනයවර්ධන ව්‍යාපාරය වගේ රැඩිකල් එකක්. 

ඒ වගේ ම ලංකාවේ ඉවැන්ජලික මාක්ස්වාදී ආගමික කල්ලි ගණනාවක් ම තිබෙනවා. මේ ඉවැන්ජලිකයන් පදනම් වන්නේ ප්‍රාතිහාර්ය මත. මාක්ස්වාදී ආගමික කල්ලිවල ප්‍රාතිහාර්ය තිබෙන්නේ බර පොත්වල. ඔවුන් ලෝකයෙන් සොයාගෙන අමාරුවෙන් කියවන බව කියන දාර්ශනිකයන් මත. හැබැයි, ඔවුන්ට ඒ දර්ශනයන් ලංකාව සමග ගලප්පා ගන්නට අවශ්‍ය ප්‍රායෝගික දැනුම නැහැ. ඒ නිසා තමන්ගේ අනුගාමිකයන් තුළ වැඩි වැඩියෙන් ප්‍රවර්ධනය කරන්නේ භක්තිය හා පක්ෂපාතිත්වයේ අවශ්‍යතාවයි. ඒ වෙනුවෙන් ඔවුන් ම එක්තරා ආකාරයක ආගමික ශාස්තෘවරයෙක් ලෙස පෙනී සිටිනවා. 

වාමාංශික ආගමික කල්ලි හා ඒවායේ චූල ශාස්තෘවරුන් හඳුනාගන්න පුළුවන් ලක්ෂණ කීපයක් මෙහෙමයි. 

• නායකයා කරන්නේ ෆුල්ටයිම් පොත් කියවන එක හා කලාතුරකින් යමක් ලියන එක. ලිව්වොත් ලියන්නේ කුරාණය වගේ කාටවත් සංස්කරණය කරන්නට බැරි දෙයක්. 
• අනෙක් අයට තියෙන්නේ එයාට පොත් හොයා දෙන එක. එයා පොත් කියවන අතරේ එයාට බත් උයා දෙන එක. එයා පොත්වලින් මොකක් හරි තේරුම් ගත්තා ම ආකිමිඩීස් වගේ එළියට ඇවිත් යුරේකා කියනකොට ඇස්වල කඳුළු පුරෝගෙන ඒක අහන් ඉන්න එක වගේ පොඩි පොඩි අතානාත්තු. තව ඉතින් ඉඳ හිට සම්මන්ත්‍රණ තියෙනකොට පෝස්ටර් ගහන එක, බුක් මාක් විකුණන එක ව‍ගේ ශ්‍රේෂ්ඨ, අවදානම් සහගත වගකීමුත් පැවරෙනවා. 
• අනුගාමිකයා නායකයාව ක්වෝට් කළ යුතුයි. නැතිනම් නායකයාගේ ශාස්තෘවරයාව ක්වෝට් කළ යුතුයි. වෙන අය බැහැ. ඒ අය විතරයි. 
• නායකයා තමයි පක්ෂය. ඉතින් අචල විශ්වාසය ඉතා වැදගත්. නායකයා සියල්ල දන්නවා. ඔහු කළ යුතු දේ වෙලාවට කියාවි. එතකල් වේට් ඇන් සී! 
• නායකයාගේ භක්තිමත් අනුගාමිකයන්ට නායකයාගෙන් විශේෂ වරදාන ලැබේ. එයාගේ කවි තමයි කවි. හරියට ප්‍රභාකරන්ට පුදුවෙයි රත්නදුරෙයි වගේ. ඒ අය ලියන, හදන නිර්මාන විතරයි විචාරයට ලක් වන්නේ. ඒවා තමයි කෘති. අනෙක් ඒවා ගණන් ගන්නේ ඒ අය තමන්ගේ සාක්කුවේ ඉන්න විදිය අනුවයි. (කවි ගැන විශේෂයෙන් කිව්වේ, අනුගාමිකයන්ට ඔය කවියක් හෙවත් නිසඳැසක් ලියාගෙන ඉන්න එක තමයි තියෙන්නේ.)
• නායකයාට හෙවත් පක්ෂයට ද්‍රෝහී වෙනවා කියන අපරාධයට අවම දඬුවම මරණ දඬුවමයි. 

මේවා ගැන තවත් තොරතුරු දන්නා අයට අඩුපාඩු සම්පූර්ණ කරන්නට පුළුවන්. 

මේ ඉන්නේ ලංකාවේ බිහි වූ ප්‍රධාන වාමාංශික ශාස්තෘවරු (මේ ඇතැමෙක් ජාතිවාදීන් වන්නට පුළුවන. එහෙත් සම්භවය හා ක්‍රමවේදය එක ම ය):

• නැසීගිය රෝහණ විජේවීර
• නැසීගිය  වේලුපිල්ලේ ප්‍රභාකරන්
• මහින්ද රාජපක්ෂ (ඔහුගේ නම මෙතැනට ඇතුළත් කිරීම ගැන යමෙකු ප්‍රශ්න කළ හැකි ය. එහෙත්, ප්‍රායෝගික මධ්‍යම පංතික විප්ලවයක් කරමින් ලංකාවේ වාමාංශිකයන්ගේ පංතිය වන මධ්‍යම පංතිය ශක්තිමත් කළ මධ්‍යම පංතියේ නායකයා ය. ඔහු උතුරු කොරියාවේ කිම් ජොන් ඉල් වැනි විප්ලවවාදියෙකි. විස්තර ඕනෑ නම් පසුවට) 
• ප්‍රේමකුමාර් ගුනරත්නම්
• නැසීගිය කමල් දේශප්‍රිය මන්නවත්ත 
• රොහාන් පෙරේරා
• දීප්ති කුමාර ගුණරත්න
• රෝහිත භාෂණ අබේවර්ධන
• නලින් ද සිල්වා
• විජේ ඩයස්

වාමාංශික ශාස්තෘවරුන් වෙන්නට ට්‍රයි කර අතහැර දැමූ අඩු වැඩි වශයෙන් ආගමික ශාස්තෘවරුන් කීපදෙනෙක් මෙසේ ය. වානිජ හෝ වෙනත් කවර හෝ හේතු නිසා ඇතැමෙක් මොවුන් ශාස්තෘ මට්ටමේ සලකති. නැතිනම් ශාස්තෘ මට්ටමෙන් ගෙන විරුද්ධ වෙති

• ආචාර්ය වික්‍රමබාහු කරුණාරත්න
• නැසීගිය සරත් ප්‍රනාන්දු 
• නැසීගිය සුනිලා අබේසේකර
• කුමාර් රූපසිංහ
• නැසීගිය බාලා තම්පෝ
• පාඨලී චම්පික රණවක
• නැසීගිය මහාචාර්ය සුචරිත ගම්ලත්

පහත දැක්වෙන්නේ තවම ශාස්තෘභාවය අත්පත් කර නො ගත්, ඒකට පෙරේතකම ඇති වෙන්ඩ ශාස්තෘලා ය. 

• සිරිතුංග ජයසූරිය
• සුමිත් චාමින්ද
• විදර්ශන කන්නන්ගර
• කේ.කේ. සමන් කුමාර
• ගෙවිඳු කුමාරතුංග

ඉහත ලැයිස්තුවෙන් නම් ඉවත් කළ යුතු බවට හෝ වෙනත් අය එයට ඇතුළත් කළ යුතු බව සිතන්නේ නම් ඉදිරිපත් කරන්න. 

මේ ආගමික කල්ලි හා ඒවායේ ශාස්තෘවරුන් හඳුනා ගැනීම හා ඔවුන් කළමනාකරණය කර ගැනීම යහපත් සමාජයක් අපේක්ෂා කරන අය විසින් කළ යුතුව ඇති දෙයකි. 

ඇඩ් එක: 
අප ශාස්තෘ නවකතාව ලියුවේ ඔවුන් හඳුනාගැනීම සඳහා සංවාදයකට ඉවහල් කර ගැනීම ය. මේ සංවාදය මේ සම්ම ජාතියේ නො කෙරෙන්නට හේතුව ඉතා පැහැදිලි ය. අඩු ගානේ මෙහෙම පොතක් තිබේ ද කියා ඉහත නම් සඳහන් අයගෙන් අසා බලන්න. ඔවුන් එය දැක නැත. නිදාගෙන සිටිනවුන් අවදි කරන්නට බැරි ය. එහෙත්, අපි ඒ අරගලය අතහැර දමන්නේ නැත. පොත කියවන්නට අවශ්‍ය නම් එය ලබා ගත හැකි ආකාරය පිළිබඳ විස්තර බ්ලොගයේ වම් පැත්තේ කොලමේ තිබේ. 

ඇදහිලි කල්ලි පිළිබඳ නිශාන්ත කුලරත්න පරිවර්තනය කළ පොත ගැන විස්තර මෙතැනින්. 

මේ ලිපිය වෙන අයත් එක්කත් බෙදා ගන්න. උපුටා ගන්නවා නම් ‍මෙතැනින් ගත් බව කියන්න

ඔබගේ අදහස් අපි මහත් සේ අගයමු. නිර්නාමිකව හෝ අදහස් පළ කිරීමට අවස්ථාව ලබා දී තිබෙන්නේ එම නිසා ය. එහෙත්, එය අපහරණය නො කිරීම ඔබ‍ගේ වගකීමකි. අසභ්‍ය යයි සාමාන්‍ය ව්‍යවහාරයේ පිළි ගැනෙන වචන සම්බන්ධයෙන් සදාචාරවාදී නො වන මුත්, අනුන්ට අපහාස කිරීම සඳහා එවැනි වදන් භාවිතා කර තිබෙන අවස්ථාවලදී ඒවා ඉවත් කිරීමට සිදු වන බව කරුණාවෙන් සලකන්න. එසේම, නීතිමය ගැටලු මතු කරන අදහස් පළ කිරීම් ද ඉවත් කරනු ලැබේ. අදහස් පළ කිරීම සම්බන්ධ කාරණාවලදී සංස්කාරක වගකීම් සමග සහයෝගයෙන් කටයුතු කිරීම බලාපොරොත්තු වෙමු.