සරෝජා, මහින්ද (චන්ද්‍රසේකර), දීපිකා, රත්තරං, රෝහිත භාෂණ හා ජාතීන්ගේ ප්‍රශ්නය

මහින්ද චන්ද්‍රසේකර 'මාතොටින් එන උතුරු සුළ‍ඟේ - ගිනි සිඹින මඩු පල්ලියේ - දෑස් අග නෙතු කඳුළු රන්දන සරෝජා මගෙ දෝනියේ' ගීය රචනා කළ සමයේ ඔහු ජාතිවාදයට විරුද්ධ ස්ථාවරයක් දැරුවෙකි. කලක් හේ ජයතිලක බංඩාර සමග 'සාදුජනරාව' සංගීතමය සාම වැඩසටහන කරගෙන ගියේය. 

1994දී චන්ද්‍රිකාගේ බලයට පැමිණීම බොහෝ ශුද්ධ වූ දේ කෙළෙසීමේ ආරම්භය වූ අතර 2009දී මහින්ද රාජපක්ෂ දෙමළ අරගලය ලෙයින් යකඩින් මර්දනය කරනවිට මහින්ද චන්ද්‍රසේකර මෙන්ම රජරටින් බිහිවූ තවත් රැඩිකල් කලාකරුවන් වන කරුණාරත්න දිවුල්ගනේ වැනි අයද මහින්ද පසුපසින් වැටී සිටියහ. ඔවුන්ගේ හදවත්වල කෙසේ වෙතත් දෑත්වලනම් දෙමළ ලේ තැවරී ඇතැයි මට සිතේ. (මේ පරපුරේ අය අතරින් සුවිශේෂ මිනිසා ජයතිලක බංඩාර බව ගෞරවයෙන් යුතුව සටහන් කරමු.)

කෙසේවෙතත්, මහින්ද චන්ද්‍රසේකර සොඳුරු මිනිසෙකි. මහඟු මිතුරෙකි. වරක් මෙම සටහන තබන ලේඛකයා ස්ථානමාරුවක් නිසා අතිශය දුෂ්කර තත්වයක සිටියදී මහින්ද ඔහුගේ මිතුරකු මගින් ‍එම ගැටලුව විසඳා දුන්නේ උණුසුම් මිත්‍රශීලී හැඟීමකිනි. එදා ඔහු මා සමග අනුරාධපුරයේ රාජ්‍ය නිලධාරියකුගේ නිවසට යන්නට පැමිණියේ ඔහුට කිසියම් ගුවන්විදුලි වැඩසටහනකට සවන් දීමට තිබියදීය. එකී රාජ්‍ය නිලධාරියාගේ නිවසේදී අපි එම ගුවන්විදුලි වැඩසටහන ඇසීමු. සරෝජා චිත්‍රපටය ප්‍රදර්ශනය ඇරඹී තිබුණු ඒ දිනවල එම වැඩසටහනට සහභාගිවී සිටියේ චිත්‍රපට අධ්‍යක්ෂ සෝමරත්න දිසානායකයි. මහින්ද චන්ද්‍රසේකර උනන්දුවුණේ එම චිත්‍රපටයට නම තැබීමේදී ඔහු‍ගේ ගීතය බලපෑවාද යන්න දැනගැනීමටයි. එය එසේ වූ බව සෝමරත්න දිසානායක කීවේය. 

සරෝජා ගීතය මෙන් නොව නරක දෙමළ සටන්කරුවන් හා හොඳ සිංහල සොල්දාදුවන් ගැන කියැවුණු සරෝජා චිත්‍රපටය සිංහල ස්වෝත්තමවාදී කතිකාවේම කොටසක් විය.

සාදුජනරාව තුළින් යුද විරෝධී සංස්කෘතික ව්‍යාපාරයේ ප්‍රබල චරිතයක් වී සිටි මහින්ද චන්ද්‍රසේකර එතැනින් ඈත්වන්නට යුද විරෝධී සංස්කෘතික ව්‍යාපාරයේ ඇතැම් අඩුපාඩුද ඉවහල් විය. යුද විරෝධී සංස්කෘතික ව්‍යාපාරය අර්බුදයට ලක්වුණේ දෙමළ අරගලයේ සාධාරණත්වය පිළිගැනීමේ පදනමින් දෙමළ සටන්කාමීන් පිළිබඳ අවිවේචනාත්මක ස්ථාවරයක් වෙත තල්ලුවීමත් සමගයි. දෙමළ සටන්කාමිත්වය ප්‍රතිරෝධය ලෙස පමණක් සැලකිය හැකිද යන්න ප්‍රශ්නයකි. දෙමළ ඊලාම් විමුක්ති කොටි සංවිධානය පැහැදිලිවම දෙමළ ජාතිවාදී ව්‍යාපාරයක් වූ අතර ඔවුන්ගේ ක්‍රියාකාරිත්වයන්ගේ පදනම ප්‍රතිරෝධයට වඩා දෙමළ ස්වෝත්තමවාදය විය.

මහජාතිවාදයට එරෙහිව සුළුතර ජාතීන් විසින්ද ඔසවා තබනු ලබන්නේ ජාතිවාදයම නම්, මහජාතිවාදයට එරෙහිව පීඩිත ජාතීන්ගේ ප්‍රතිරෝධය සාධාරණ වන්නේ නැත. එවැනි සංදර්භයක් තුළ ප්‍රගතිශීලීන් විසින් කළයුතුව තිබුණේ සුළුතර ජාතිවාදය ප්‍රවර්ධනය කිරීම නොවේ. වඩා පුළුල් පොදු අනන්‍යතාවක් ප්‍රවර්ධනය කිරීමයි. විශේෂයෙන්ම මහ ජාතියට අයත් ප්‍රගතිශීලීන්ගේ වගකීම එය විය. 

මහින්ද චන්ද්‍රසේකර යුදවිරෝධී සංස්කෘතික ව්‍යාපාරයෙන් ඈත්වීමට හේතු වූ දේශපාලන සංදර්භය මෙයයි. ඔහු වැනි ආධිපත්‍යවාදී නොවන සිංහල අනන්‍යතාවක් අගය කළ මිනිසුන්ට‍ සාදුජනරාවට බලපෑ හිරු කණ්ඩායමේ මතවාදය විසින් බලපෑම් කළේ දෙමළ ජාතිවාදය වැළඳගැනීමටයි. සිංහල මිනිසුන් දෙමළ ජාතිවාදය වැළඳගතයුත්තේ කුමකටද? 

ලංකාවේ ජාතීන්ගේ ප්‍රශ්නය හා සම්බන්ධ කතිකාවට හිරු කණ්ඩායම හෙවත් රෝහිත භාෂණ කළ මැදිහත්වීම සම්බන්ධයෙන් මතු කරගත යුතු සංවාදය එයයි. සිංහල සමාජය තුළ ජාතික ප්‍රශ්නය විෂයෙහි වූ ඔහුගේ සාධනීය මැදිහත්වීම නිශේධනීය එකක් බවට පත් වන්නේ මේ සීමාසහිතකම නිසාය. (ඇමති රත්තරං ලියූ පොත් දොරට වැඩීමේ උත්සවයට රෝහිත භාෂණ කියා නම දැමීමෙන් පෙනෙන්නේ සැබෑ රෝහිත භාෂණව ලංකාවේ සමාජයට අමතකවී ඇති තරමයි. මේ නම රත්තරංට යෝජනා කළේ භාෂණගේ පැරණි මිතුරකු වූ විමල් වීරවංශ වන්නට පුළුවන)

හිරු කණ්ඩායමේ දේශපාලන මතවාදය කැටිකරගත්විට ඉන් කියැවුණේ පීඩිත දෙමළ ජාතියේ විමුක්ති අරගල මාදිලියද ස්වයංනිර්ණ හිමිකමේම කොටසක් බැවින් ප්‍රගතිශීලීන් විසින් කළයුතුව තිබෙන්නේ දෙමළ අරගලය ඒහැටියෙන්ම භාරගෙන එයට මැදිහත්වීම බවයි.  

හිරු කණ්ඩායමේ ගැටලුව වන්නේ ඔවුන් දෙමළ ජාතිවාදය ඉදිරියේ යටත්වීමයි. දෙමළ අරගලයට බලපෑමක් සහිතව සාධනීය මැදිහත්වීමක් කරනවා වෙනුවට දෙමළ ජාතිවාදය කරේ තබාගෙන නටන  තත්වයට පත්වීමයි. දෙමළ දේශපාලන ප්‍රජාවේ විශ්වාසය දිනාගත් සිංහල සිවිල් සමාජ කණ්ඩායමක් ලෙස දෙමළ අරගලයට තමන්ට කළ හැකිව තිබුණු සාධනීය මැදිහත්වීම නොකළ හිරු කණ්ඩායමද දෙමළ අරගලයේ පරාජයට හා එයින් සමස්ත ලාංකීය දේශපාලන ප්‍රජාවටම අත්වූ විනාශයට වගකිවයුතුය. 

කලක් හිරු කණ්ඩායමේ ක්‍රියාකාරිකයකුව සිටි මෙම ලේඛකයා විසින් ජාතීන්ගේ ප්‍රශ්නය විෂයෙහි මෙම කාරණා දිගින් දිගටම මතු කර තිබේ. ඔහු සිතන අන්දමින් ජාතීන්ගේ ප්‍රශ්නය විෂයෙහි සංවාදය ඉදිරියට යා යුතුව තිබෙන්නේ ප්‍රායෝගික මැදිහත්වීම් පිළිබඳ සංවාද ඔස්සේය. 

ආරක්ෂිත බටහිර හරිත තණබිම්වල සිටිමින් 'මල්වැවීම, මුද්දර එකතුකිරීම හා අවංක මිතුරු ඇසුර' වැනි විනෝදාංශද ෆේස්බුක්වල බොළඳ කෙළිකවටකම්ද කරන පැරණි සහෝදරයින්ට අප කියන්නේ දේවාලවලින් බිමට බසින්නට කියාය. 

මේ සටහන තබන්නට හේතුවුණේ දිවුල්ගනේගේ බලපෑම නිසා සරෝජා ගීතය අකැමැත්තෙන් ගැයූ, පසුව එයට හිලව් වන්නට යුද්ධය වෙනුවෙන් ඇතිතරම් ගීත ගැයූ දීපිකා ප්‍රියදර්ශනීට ගුසී නම්වූ ජාත්‍යන්තර සාම සම්මානයක් ලැබීමයි. එහි අපට තිබෙන එකම වැදගත්කම එම ගීයේ සංකල්පමය නිර්මාතෘවරයා වන මහින්ද චන්ද්‍රසේකර ඔස්සේ ජාතික ප්‍රශ්නය ගැන කතාකරන්නට අවස්ථාවක් ලැබීමයි.

මේ ලිපිය වෙන අයත් එක්කත් බෙදා ගන්න. උපුටා ගන්නවා නම් ‍මෙතැනින් ගත් බව කියන්න