අලි කතාව මෘදු කාම චිත්‍රපටයක් ද?

ව්ලදිමීර් නබකොව්ගේ ලොලිටා නවකතාවෙන් නිර්මානය කරන ලද චිත්‍රපටයක ජවනිකාවක්. 

මෙන්න මේ සීන් එක හිතින් මවා ගන්න.

ඉස්සර කාලෙක අවුරුදු 14ක, 15ක විතර කොල්ලෙකුයි, කෙල්ලෙකුයි කැලේ ගහක් උඩ පැලක එකට ජීවත් වෙනවා. සෙල්ලම් කරනවා. අලි පැටියකුගෙ පිටේ යනවා.

මේ දෙන්නා ගඟක බැහැලා, පීනලා, දියකෙළි කරමින් නානවා කියලා හිතන්නකෝ. දැන් ඔන්න කොල්ලා ගොඩට එනවා. දැන් ඌ ඉන්නෙ පර්වතයක් උඩ. කෙල්ල තාම වතුරෙ. කෙල්ලට හිතෙනවා තන පට ගලවන්න. ඒකි ඒක ගලවලා ගොඩ ඉන්න කොල්ලට විසි කරනවා. ඊට පස්සෙ ඉණෙන් පහළට ඇඳන් ඉන්න වස්තරේටත් ඒ වැඩේම කරනවා කියන්නකෝ. ඉන්නෙ වතුරෙ නිසා උරහිසෙන් යට හරිය පෙනෙන්නෙ නැහැ. ඒ වුණාට ජෙන්ට්ල්මන් ඔයාට මොනවද හිතුණෙ?

අපි මේ වගේ අවස්ථාවකදී නීත්‍යානුකූලව නම් හිතන්නට ඕනැ මෙහෙමයි. මේ වයස අවුරුදු 16ට අඩු ළමයින් ය. ඔවුන් සමග ඔවුන්ගේ කැමැත්තෙන් ලිංගිකව එක් වූවත්, එය නීතියෙන් දූෂණයක් වේ. ලිංගික ඇසකින් ඒ ළමයින් දෙස බැලීම හා එසේ සිතීම පවා වැරදි ක්‍රියා ය. මෙවැනි ජවනිකාවක් දෙස වගකිවයුතු පුරවැසියන් ලෙස අප බැලිය යුත්තේ උපේක්ෂාවෙනි. එසේ බැලීමට නො හැකි නම්, එතැනින් ඉවත් විය යුතු ය. නැතිනම්, දෑස් වසා ගත යුතු ය.

දැන් අර කොල්ලා මේ වගේ එකෙකි. ඌ කෙල්ලගේ වස්තර දෙක හෝදයි. හෙළුවෙන් ගල් පර්වතය අසලට එන කෙල්ලට කොල්ලා සෝදා වේලා ගත් වස්තර ටික දෙන්නේ කෙල්ල දෙස නො බලා, දිග කෝටුවක අමුණා පසුපසට දිගු කිරීමෙනි.

මුන්ගේ මගුල් විසේ දැක, මුන් ළඟ සිටින අලි පැටියාටත් මදන කුලප්පුව හැදෙනවා නම්, මේ සීන් කොන් දකින හෝ මේ විස්තරේ කියවන ඔබට ලිංගික හැඟීම් ඇති වී නම් පුදුම විය යුතු නැත.

අපේ සීයා එක්දාස් නමසිය විසි ගණන්වල අපේ ආච්චි කැන්දන් එන විට අැයට අවුරුදු 13ක් විතර ය. සිංහල රජ කාලේ නම් 14ක් 15ක් වෙනකොට කොල්ලන් කෙල්ලන් පහ දාන, දහය දාන සෙල්ලංවලට වඩා ලොකු සෙල්ලං දන්නවා ය. සෙල්ලං ද කොල්ලො?

දැන් කාලෙ නම් පුතාලාව කැම්පස් එකටත් එක්කගෙන යන අම්මලා ඉන්නවා ය. ඒ වගේ ම, කොල්ලන් හා කෙල්ලන් ද අම්මලාට හොරෙන් කඩුලු හතමත් පනිනවා ය. 

අනෙක රජ කාලේ කැලේ හිටිය කොල්ලන්, කෙල්ලන්ට මොන බ්‍රෙසියර් ද? උන්ට ඔය තන් එහෙම ඒ කාලේ ලිංගික සංඥා නිකුත් කළ අවයව නො වන්නට ඇත. හේතුව ඒවා කොහොමත් තිබුණේ එළියේ ය. ඒ කාලේ ලිංගික සංඥා නිකුත් කළ අළු ගෝමර, පෙති ගෝමර එහෙම දැන් නම් සමේ රෝග වේ.

දැන් අපි ඉතිහාසය ප්‍රතිනිර්මානය කරනවා නේ කලාත්මකව. එතකොට අප ඇත්තට ම ප්‍රතිනිර්මානය කරන්නේ ඒ ඉතිහාසය ම ද? එහෙම ප්‍රතිනිර්මානය කරන්නට අමාරුයි. හේතුව, අපට ඈත අතීතයට එබිලා බලලා කරුණු රැස් කරන්නට තිබෙන්නේ සීමිත මූලාශ්‍ර ප්‍රමාණයක්. ඉතිහාසය ප්‍රතිනිර්මානය කරනකොට අපේ වර්තමාන දැක්ම, අත්දැකීම් එහෙම ඒ මැදට රිංගන එක වළක්වන්නට හරි අමාරුයි. ඉහළ මට්ටමේ පරිකල්පනයක් නැති නිර්මානකරුවන් බොහෝ විට අතීතය කියලා ප්‍රතිනිර්මානය කරන්නේ අතීතයේ තිබුණා යයි සිතන සළු පිළි ඇඳ ගත් වර්තමානය ම තමයි.

ඉහත මා විස්තර කරපු මෘදු කාමුක දර්ශනය ඇතුළත් වන්නේ සුනිල් ආරියරත්න නම් සාමාන්‍ය චිත්‍රපට අධ්‍යක්ෂවරයා (මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්න නම් විද්වතාත් ඔහු ම තමයි) විසින් අධ්‍යක්ෂණය කරනු ලැබ ළමා චිත්‍රපටයක් යයි අලෙවි කෙරෙන අලි කතාව චිත්‍රපටයේයි.

ළමයින්ට තනියෙන් ඇවිත් චිත්‍රපටයක් බලන්නට හැකියාවක් ලංකාවෙ නැහැ. ඒ නිසා චිත්‍රපට බලන්නට ළමයින් එන්නෙ වැඩිහිටියන් එක්ක. එහෙම ඇවිත් චාටර් වෙන වැඩිහිටියන්ටත් යමක් දීම චිත්‍රපට නිෂ්පාදකයන්ගේ යුතුකම. හැබැයි ඉතින් මෘදු කාමුක දර්ශන ඇතුළත් කිරීම කොයි තරම් ආචාර ධාර්මික ද කියන එක ගැන අපි කතා කරන්නට ඕනැ.

මේ ජවනිකාවේ අර ගැහැණු ළමයාගේ නිරුවත් සිරුර ප්‍රදර්ශනය නො කරන නිසා එය අසභ්‍ය ජවනිකාවක් නො වේ ය කියලා කෙනෙකුට තර්ක කරන්නට පුළුවන්. හැබැයි, මෙතන අවුස්සන්නේ සාමාන්‍ය කාමුක හැඟීමක් නොවෙයි, පීඩෆිලියා හෙවත් ළමාකාමුකත්වය නම් වන වර්තමාන සමාජය විසින් අපරාධයක් ලෙස සලකන ලිංගික හැඟීම ය කියලාත් තර්ක කරන්නට පුළුවන්.

කොහොමත්, ළමා චිත්‍රපටයක් විසින් ළමයින් තුළ ඇති කරනු ලබන ආකල්ප පද්ධතිය මොකක් ද කියන එක වැදගත්. වර්තමාන ලංකාවේ අලියා පිළිබඳ සංවාදයක් තිබෙනවා. ඒකෙදි මේ චිත්‍රපටයේ පණිවුඩය මගින් ළමයින් තුළ සොබාදහමේ වස්තු ගෙදර ගෙනැවිත් පෞද්ගලිකව සන්තක කර ගැනීම නිවැරදි ය කියන ආකල්පයයි ඇති කරන්නේ.

චිත්‍රපටකරුවා කැලෑ ළමයාව රජ මාළිගාවට ගන්නවා. ඒක අවුලක් නැහැ. සුරංගනා කතාවල එහෙම දේවල් වෙනවා. හැබැයි, කැලේ ඉන්න අලියාවත් රජ මාළිගාවෙ ඇත් ගාලට බඳවා ගන්නවා. 

සාමාන්‍ය සිංහල බෞද්ධ මතවාදයත්, බුදුන්ගේ මුල් බුදු දහමත් අතර තිබෙන ගැටුම සංකේතවත් වන එක් තැනක් මෙතන. පා සතර ම විලංගු ලා, මුළු ජීවිත කාලය ම සිරගතව හෝ දළදා කරඬුව පිටේ තියාගෙන යන්නට ලැබෙන එක ලොකු පිනක් කියලායි සිංහල බෞද්ධ විඥානයේ තියෙන්නේ.

රජ්ජුරුවන්ගෙ මඟුල් ඇතා මංගල කාරණාවක් වන්නේ රජ්ජුරුවන්ට මිසක් ඇතාට නෙමෙයි කියන යථාවබෝධය හරහා සොබාදහම සමග සහජීවනය මිස සොබා දහම කෑදර ලෙස අත්පත් කර ගැනීම ජීවිතාපේක්ෂාවක් නො විය යුතු බව ළමයින්ට කියා දීම අත්‍යවශ්‍ය යුගයක සුනිල් ආරියරත්න ඒකට විරුද්ධ පැත්තෙ හිට ගන්නවා.

සුනිල් ආරියරත්නලා, නන්දා මාලිනීලා කියන්නේ පරම්පරාවක් ගඟේ යවපු අය. ඒගොල්ලන් ඒක තවම නවත්තලා නැහැ. විකුණන්න පුළුවන් නම් ඕනැ පුකක්.



ඔබගේ අදහස් අපි මහත් සේ අගයමු. නිර්නාමිකව හෝ අදහස් පළ කිරීමට අවස්ථාව ලබා දී තිබෙන්නේ එම නිසා ය. එහෙත්, එය අපහරණය නො කිරීම ඔබ‍ගේ වගකීමකි. අසභ්‍ය යයි සාමාන්‍ය ව්‍යවහාරයේ පිළි ගැනෙන වචන සම්බන්ධයෙන් සදාචාරවාදී නො වන මුත්, අනුන්ට අපහාස කිරීම සඳහා එවැනි වදන් භාවිතා කර තිබෙන අවස්ථාවලදී ඒවා ඉවත් කිරීමට සිදු වන බව කරුණාවෙන් සලකන්න. එසේම, නීතිමය ගැටලු මතු කරන අදහස් පළ කිරීම් ද ඉවත් කරනු ලැබේ. අදහස් පළ කිරීම සම්බන්ධ කාරණාවලදී සංස්කාරක වගකීම් සමග සහයෝගයෙන් කටයුතු කිරීම බලාපොරොත්තු වෙමු.