දීප්ති කුමාර ගුනරත්න යනු මොකක්ද?

ඉහත මාතෘකාව ලියද්දී මොකක්ද වෙනුවට මොකෙක්ද කියා ලියන්නට සිතුණත් නො ලියා සිටියේ ඇත්තෙන්ම පවු නිසා ය.මන්ද, දීප්ති කුමාර ගුනරත්න විසින් කර තිබෙන සමාජ මැදිහත්වීම ගැන තවමත් යම් සුබවාදී අදහසක් අප තුළ තිබෙන නිසා ය. රෝහිත භාෂණ අබේවර්ධන වැනි ඔහු මහා පොරකැයි සැලකූ ඔහු හා සමාන සෙසු නරුමවාදීන් ගැන ද අප තුළ තිබෙන ආකල්පය එයයි.

මාතෘකාවේ ඇති ප්‍රශ්නයට පිළිතුර තුනමාන වෙබ් අඩවියේ පළ වූ, ලිපිය අවසානයේ සඳහන් කර ඇති ඡේද තුනේ සටහන විශ්ලේෂණය කිරීමෙන් වටහා ගත හැකි ය.

දීප්ති යනු ඇත්තෙන් ම ප්‍රශ්නයක් සම්බන්ධයෙන් සංයුක්ත අදහසක් නැති කෙනෙකි. දැන් මේ ලිපියේ ඔහු බාහු ගැන කියන්නේ කුමක් ද? අවසන් ඡේදය කියවා බලන්න. ඔහු පෙන්වා දෙන දෙය වන්නේ තමන්ගේ මනසේ තිබෙන අවුල්සහගතකමයි. මේවාට සිංහල ජනවහරේ නම් කියන්නේ හතර බීරි කතා කියා ය.

භාෂා ඥානයක් නැතිකම දීප්තිගේ මූලික ගැටලුවකි. ලියන්නට (හෝ සමහර විට නිසි තේරුම ලැබෙන පරිදි කියවන්නට ද) දන්නා එකම භාෂාව වන සිංහලය හැසිරවීමේ බරපතල ගැටලුවක් ඔහුට තිබේ. දෙවන ඡේදය කියවන්න. ඔහු මූලික ව්‍යාකරණය ‍පවා නො දනියි. ඔහු උක්ත ආඛ්‍යාත ගලපන්නට දන්නේ නැත. 'අනුන්ගේ අසරණකම් ලියන මහණුන් බවට පත්වී ඇති තමන්ට කුටුම්භය තුළ හිමි වී ඇති ඉරණම අන්ත අසරණභාවය හැර වෙන කුමක්ද?' වැනි වාක්‍යවල ඇත්තෙන් ම තේරුමක් නැත.

මේ තේරුමක් නැති වාක්‍යවල තේරුමක් ඇතැයි සිතූ සමහරු කලක් ඔහු පසුපස යමින් තේරුම් සෙවූ හ. තමන්ට නො තේරෙන දෙයක් අනුන්ට තේරුම් කරන්නට බැරි ය. දීප්ති නිතර ම 'මං කියන දේ තේරුණා ද දන්නෙ නැහැ,' යි කියන්නේ ඇත්තෙන් ම ඔහු කියන දේ ගැන ඔහුට ද තේරුමක් නැති නිසා ය. සමහරු මේවා තේරුන බව පෙන්නන්නට ‍ගොස් විහින් ගොන්නු වූ හ.

චින්තකයකු වන්නට තිබෙන උන්නතිකාමී ආශාව හා ගැඹුරින් යමක් සිතන්නට තරම් පුළුල් මනසක් නොමැතිකම හා එවැනි පුළුල් මනසක් ගොඩනගා ගත හැකි මිනිස් ගුණ ධර්මවලින් තොර වීම අතර ඇති පරස්පරයන් පියවා ගන්නට දීප්ති කරන්නේ කොහෙන් හෝ චින්තකයකු සොයාගෙන බාගෙට කියවා තමන්‍ට ත‍ේරුන තැන් කීපයක් අල්ලාගෙන නන් දෙඩවීමයි. එක් චින්තකයකු ගැන දෙසා බාමින් සිටින විට,  ඇත්තට ම ඒ චින්තකයා ගැන කියවූ විද්‍යාර්ථියකු පැමිණ ඔහුගේ පරස්පරයන් පෙන්වා දෙන විට දීප්ති තවත් චින්තකයකුගේ ඇඟේ එල්ලෙයි. ඇත්තෙන් ම මේ ඉම්පෝටඩ් චින්තකයන්ගේ දැක්ම ඔස්සේ යමින් මේ අය සංයුක්තව විග්‍රහ කර තිබෙන ලංකාවේ ප්‍රශ්න මොනවා ද?

ජීවිතය චිත්‍රපටවලින් සොයන්නට යාම මේ ඊනියා කල්ලිවල තවත් සුලබ රෝග ලක්ෂණයකි. චිත්‍රපට බැලීම හා ඒ ච්ත්‍රපට ගැන සාකච්ඡා කිරීම නම් වූ දේශපාලන වැඩක් මොවුන් විසින් හඳුන්වා දෙන ලදී. ඔවුන් කාමර තුළට වැදී චිත්‍රපට බලමින් සිටින සඳ මීයෝ ඇවිත් ඔවුන්ගේ පා ඇඟිලි කති. ජීවිතය ඇත්තේ ඒ මීයන් එන පොළවේ බව නො දන්නා ඔවුහු කැමරාවෙන් ඒ පොළවේ ප්‍රබන්ධ චිත්‍රයක් නරඹා එ් ඔස්සේ ජීවිතය ගැන කතා කරති.

වැලිකතර වැනි දැන් බලන්නට නැති චිත්‍රපටවල නම් ද, වැඩිය ලංකාවේ මිනිසුන් නො කියවන වෙනත් පොත්වල නම් ද මොහු උදාහරණ ලෙස ගෙන දක්වන්නේ තමන් ඒවා ඇතැඹුලක් සේ දන්නා බව අන් අය‍ට පෙනෙන්නට ය. මොවුන් පොතක් කියවන්නේ ම ඒ පොතෙන් ලබා ගත් දැනුමෙන් තමන්ගේ සතුරන් හෙවත් තමන්ට ගරු නො කරන මිනිසුන්ට පහර දෙන්නේ කෙසේ ද යන ප්‍රතිගාමී චින්තනය හිසෙහි පුරවාගෙන ය. එබැවින් කොච්චර පොත් කියෙව්වත් මෙවැන්නන්ගේ මිනිස්කම් වර්ධනය වන්නේ නැත. මෙය බුද්ධිමතුන් බොහෝ පිරිසකට අදාළ ය. දැනුම ගබඩා කර ගත් ඔවුන්ගේ හිස් කුහර දත්ත රැස් කරන කොම්පියුටර් දෘඪාංග වැනි ය. ඒවායේ කිසිදු මෘදුබවක් නැත. ඒවායින් කිසිදු නිර්මානශීලිත්වයක් මතු වන්නේ ද නැත. මූලික ප්‍රශ්නය තිබෙන්නේ නොමිනිස්කම තුළ ය. නොමිනිසුන් ‍මොන දැනුම රැස් කළත් මිනිසුන් වන්නේ නැත. මිනිසුන් දැනුම ලබා ගන්නේ මිනිස්කම වර්ධනය කර ගන්නට මිසක් අනුන් පාගා නැගී සිටින්නට නො වේ. අහවල් පොත කියවලා නැද්දැයි වෙනෙකුගෙන් අවඥාවෙන් අසන පණ්ඩිතයා තරම් දුෂ්ට මිනිසෙක් ලෝකයේ තවත් නැත. එවැන්නෝ බුද්ධිමය ත්‍රස්තවාදීහු වෙති.

මෙවැනි බුද්ධිමය ත්‍රස්තවාදීන්ට බිය නො වීම සැබෑ සමාජවාදය සඳහා අරගලයේ කොටසකි. පොත් පෙන්නා සමාජය බිය වද්දන්නට හදන තක්කඩින්ට අප කිව යුත්තේ මෙසේ ය: අපට ඕවා වැඩක් නැහැ. අපි කරන්නේ හිතන එක.

දීප්තිගේ හෝ දීප්තිවාදීන්ගේ නිරුවත පෙන්වන කැඩපත බඳු වූ තුනමාන ලිපිය කියවන්න.

දශක හතක් පමණ ජීවත් වෙමින් අරගලය අත් නොහැර තවම සටන් කරන බාහු සහෝදරයා ගැන යමක් ලිවිය යුතුය. ඔහු ගැන විවේචනය කරන බොහෝ දෙනා ගාමිණී ෆොන්සේකා වැනිය. ගාමිණී යනු තමන්ට රගපෑමට ලැබෙන තිර කතා වල තම විරුද්ධවාදියා ගේ ඉරණම ස්වකැමැත්ත මත වෙනස් කළ පුද්ගලයෙකි. උදාහරණයක් වශයෙන් ‘වැලිකතර’ චිත්‍රපටියේ මුල් තිරනාටකයට අනුව ගෝරිං ගේ චරිතය වෙඩි කා මැරී වැටෙන්නේ ප්‍රතිවීරයෙකු ලෙසය. නමුත් ගාමිණී විසින් තිර නාටකය තමන්ට අවශ්‍ය අයුරින් වෙනස් කරනු ලැබූ පසු ගෝරිං මිය යන්නේ ගාමිණිගේ කකුල් ඉදිරිපිට බිම දගලා වැද නමස්කාර කිරීමෙනි.

පසුගිය දශක දෙකක පමණ කාලයක සිට බාහු ගැන ලියන හොර තක්කඩියන් ද අයිති වන්නේ ගාමිණි ගේ කුලකයටය. ඔවුන් තම රචනා මගින් බාහුව එක්කෝ විකටයෙකු කරවයි. නැතහොත් අසරණයෙකු කරවයි. ධනේෂ්වර ක්‍රමය ගෝලීයව විහිදෙන යුගයක,එම යුගයට වෙනත් විකල්ප නැතැයි සිතන මිනිසුන් සිටින යුගයක, බාහු නොව තමන්නට සිදුවී ඇත්තේ කුමක් ද කියා ‘ලියන’ අය කෙතරම් විරලද? අනුන්ගේ අසරණකම් ලියන මහණුන් බවට පත්වී ඇති තමන්ට කුටුම්භය තුළ හිමි වී ඇති ඉරණම අන්ත අසරණභාවය හැර වෙන කුමක්ද? තම තමන් ගේ ගෙවල් වල තල දර්පන නැති නිසා තමන් ගේ තක්කඩි මුහුණ නොදකින නරුමයන් ගාමිණි මෙන් ප්‍රබන්ධයන් තුළ වීරයන් වීමට දතකට මදියි.

බාහුගේ දෝෂය කුමක් ද? ප්‍රභාකරන්ට සහ විජේවීරට තිබූ දෝෂය ඔහුටත් ආවේණිකය. යමෙකුට තම අරමුණ කරා ලගා වීමට අවශ්‍ය නම් ඒ සදහා යථාර්ථය විසින් ඉල්ලා සිටින කෘෘරත්වය සමග අප සමපාත විය යුතුය. යථාර්ථය ගූ බාල්දියක් ඉල්ලා සිටින තැනක අප පිරිත් පැන් ඉස වැඩක් නැත. බාහු වාමාංශික වීරයෙකි. ඔහු සතුරාට ගූ ගහන්නේ නැත. සටන ඉදිරියට ගෙන යාමට ගියැප් මෙන් ‘ගූ බාල්දි’ ගණන් ගසා, අසරණයන් කියන තක්කඩියන්ට කණ්නාඩි සැපයිය යුතුය.

මේ ලිපිය වෙන අයත් එක්කත් බෙදා ගන්න. උපුටා ගන්නවා නම් ‍මෙතැනින් ගත් බව කියන්න
Read in English blog.parakum.com