කම්කරුවා, නිර්ධන පන්තිකයා කියන්නේ කාට ද?

ජීවිතේ අවසාන කාලය මේ වගේ නො වෙන්න - අද ම වම ගැන අලුතෙන් හිතන්න 

ලංකාවේ කම්කරුවන් කවදාවත් රාජ්‍ය බලය අපේක්ෂා කරලා නැහැ. වැඩ කරන ජනතාව වෙහෙස මහන්සි වී වැඩ කරමින් ලංකාවේ දැවැන්ත රජයේ බර අදිනවා විතරයි. ඔවුන් නියෝජනය කරන දේශපාලනයක් ලංකාවේ මෑත අඩ සියවසකදී තිබුණේ නැහැ.

හැබැයි, ශිෂ්‍යයන්, රැකියා විරහිත තරුණයන්, ගැමියන්, ගොවියන්, රජයේ සේවකයන් යන පහළ මධ්‍යම පංතිය මත පදනම් වූ ජවිපෙ හා දෙමළ ඊලාම් කොටි සංවිධානය තීරණාත්මක ලෙස බලය ඉල්ලා සටන් කර තිබෙනවා.

වාමාංශිකයන්ගේ ම භාෂාව අනුව සුළු ධනේශ්වර කොටස් ලෙස සැලකෙන මෙම බලවේගයට රාජ්‍ය බලය සඳහා අවස්ථාවක් ලබා දීම පිළිබඳ මට නම් ගැටලුවක් නැහැ. ඒ වගේ කාලයක් තිස්සේ බලය ඉල්ලපු රනිල්ට බලය අරන් දෙන්නට අප වැඩ කළා. ඔහු ලංකාව වෙනස් කරන්නට යම් උත්සාහයක් දරමින් ඉන්නවා. වසර 2020 වෙනකල් ඒකට අවස්ථාව දෙන්නට පුළුවන් නම් හොඳයි. ලංකාව කියන්නෙ එහෙම අවුරුද්දෙන්, දෙකෙන් ප්‍රශ්න විසඳන්නට පුළුවන් රටක් නෙමෙයි

පහළ මධ්‍යම පන්තිය බලය ගන්න නම් ජවිපෙ, පෙසප, ලසසප, කොප, නසසප (බාහුට විරුද්ධ කණ්ඩායම), එක්සත් සමාජවාදී පක්ෂය, අක්ෂය කණ්ඩායම, ඒ කණ්ඩායම්වලින් හා පක්ෂවලින් කැඩී ගිය කණ්ඩායම්, ඒ කණ්ඩායම්වලිනුත් කැඩී ගිය කණ්ඩායම් හා විදර්ශන කන්නන්ගර, සුමනසිරි ලියනගේ වගේ කට්ටිය එකතු වෙලා සාකච්ඡා කරලා තමන් කරන්නට යන්නෙ මොකක්ද කියලා කියන්නට ඕනැ.

හැබැයි, ඒක මේ කම්කරු පන්තිය, නිර්ධන පන්තිය ආදිය සමග පටලවා ගන්න ඕනැ නැහැ. ඇත්ත කතා කරන්න.

ඔය මාක්ස්ගේ පන්ති විග්‍රහය ම අද වන විට පට්ට අවුලක් සහ ජෝක් එකක් වෙලා. වරද මාක්ස්ගේ නෙමෙයි. ඒකට හේතුව මාක්ස්ගෙන් පස්සෙ පහළ වුණ විශිෂ්ට ම දාර්ශනිකයන් වගේ පේන ලංකාවේ වාමාංශික පොරවලට තමන්ගේ භාෂා ප්‍රයෝගවලින් වර්තමානයට ගැලපෙන පන්ති විග්‍රහයක් කරන්නට බැරි වෙලා තිබෙන එකයි.

අප නම් ලංකාව විග්‍රහ කරන්නේ මධ්‍යම පන්තික රාජ්‍ය ධනවාදයක් ලෙසයි. ඒක දුවවන බලවේගය තමයි දේශපාලකයන් 500කින්, රජයේ විධායක ශ්‍රේණියේ නිලධාරීන් 40,000කින්, රජයේ සේවකයන් ලක්ෂ 14කින් (විශ්‍රාමිකයන් ලක්ෂ පහමාරකින්) සැදුම් ලත් මධ්‍යම පන්තිය. රජය සමග කොන්ත්‍රාත් කරන අය, රජයේ සහනාධාර මත පවතින ගොවියන් ආදීනුත් මෙයට ඈඳෙනවා. මේ අය එක්ක ඍජුවම ලක්ෂ 20ක් හා සමස්ත ජනගහණයෙන් පහෙන් එකක් පමණ යැපෙන්නේ රජයෙන්. ඒ යැපීම සාධාරණීකරණය කර ගන්නට යම් සුබසාධනයකුත් රජයෙන් සිදු වෙනවා. අපි ඒක නැහැ කියන්නේ නැහැ. හැබැයි, මේ දැවැන්ත රජය නඩත්තු කරන්නට ගෙවන බදු හා ණය තමයි අපේ ජීවිතය කාලකණ්ණි කරන ප්‍රධාන සාධක. මෙන්න මේ පන්තිය තමයි ලංකාවේ පාලක පන්තිය. ඔවුන් තමයි ආණ්ඩු හදන්නේ. එපමණක් නොවෙයි, ඔවුන් තමයි මහජන මුදල් සොරා කා උපයා ගත් ප්‍රාග්ධනයෙන් ගුණදාස අමරසේකර කියූ ආකාරයේ වසල වෙළඳ කුලයක් හදන්නේ. 

මා නම් පෙනී සිටින්නේ ඵලදායී වැඩ කරන කම්කරුවන් වෙනුවෙන් විතරයි. ලංකාවට විදේශ විනිමය ගෙන එන, ලංකාවේ ඵලදායී කර්මාන්ත හා සේවා පවත්වාගෙන යන, වැටුප් ශ්‍රමිකයන් තමයි මම කම්කරුවන් ලෙස සලකන්නේ. එතැනදීත්, වැඩ මූලිකයන්ගෙන් එහාට කළමනාකරුවන් ය කියන්නේ මට අනුව නම් කම්කරුවන් නොවෙයි. මේ අර්ථකථනය වුණත් ඇත්තෙන් ම අසම්පූර්ණයි. හැබැයි, මේ ප්‍රජාවන් කියන්නේ මේ රටේ දේශපාලන බලයෙන් පලවා හැර තිබෙන පිරිසක්. ඇත්තම කිව්වොත් ඔවුන්ට දේශපාලනයෙන් හෝ රජයෙන් හෝ ඇති ලොකු ප්‍රයෝජනයකුත් නැහැ. ඒ මිනිසුන් වැඩ කරලා, හම්බ කරලා, වෙළඳපොළෙන් භාණ්ඩ හා සේවා මිළ දී අරගෙන ජීවත් වෙනවා. ඔවුන්ගේ දරුවන්ට හොඳ රජයේ පාසල් නැහැ. රජයේ විශ්වවිද්‍යාල ගැන එතනින් එහාට කතා කරන්නට බැහැනේ. ඔවුන්ට විශ්‍රාම වැටුප් වගේ රජයේ සේවකයන්ට තිබෙන අනාගත සුරක්ෂිතභාවයකුත් නැහැ. ඒවා තමයි ඔවුන්ට තිබෙන ප්‍රශ්න.

නිර්ධනයා කියන සංකල්පය මට අනුව නම් මහා යල් පැන ගිය කතන්දරයක්. කම්කරුවා නිර්ධනයකු වෙන්නට උවමනාත් නැහැ. එහෙම වෙලාත් නැහැ. අද වන විට කම්කරුවන්ට හැකියාව ලැබිලා තිබෙනවා ඉතුරුම්වලින් දේපල විතරක් නෙමෙයි සමාගම් කොටස් පවා මිළට ගන්නට. නවීන කම්කරුවා කියන්නේ බුද්ධිමත්, පුහුණු ශ්‍රමිකයෙක් මිස වහලෙක් නෙමෙයි. වර්තමාන කම්කරුවා කියන්නේ ශ්‍රම වෙළඳපොළේ කේවෙල් කිරීමේ හැකියාව ද සහිත කෙනෙක්. ඔහුගේ අවශ්‍යතාවන් වෙනස්. 

වාමාංශික දේශපාලනය විසින් ලංකාවේ ප්‍රවර්ධනය කරලා තිබෙන මධ්‍යම පන්තික අපේක්ෂා හරි ප්‍රබලයි. වාමාංශිකයන්ට බලය නැති වුණාට ඔවුන්ගේ මධ්‍යම පන්ති දේශපාලනය තමයි ලංකාවේ දේශපාලන ක්‍රමයේ පදනම. කම්කරු පන්තිය මතත් පටවලා තිබෙන්නේ මේ මධ්‍යම පන්තික විඥානය ම තමයි. ඒක පරාජය කරන්නට නම්, අපි නිකම් ඉඳ මහජන මුදලින් වැටුප් ගැනීම වෙනුවට වැඩ කිරීම අගයන සමාජයක් හදන්නට ඕනැ. ඒ වගේ ම කම්කරුවන් මධ්‍යම පන්තිකයන් බවට පත් නො වී කම්කරුවන් ලෙස ම දියුණු වීම තහවුරු කරන්නට ඕනැ.   

මේ තත්වයන් තේරුම් නො ගෙන, විග්‍රහ කර නො ගෙන, කොහේ හරි පොත්වල තියෙන යල් පැන ගිය රාමුවකට ලංකාව හා ලෝකය රිංගවන්නට හදමින් කරන දේශපාලනය කොයි තරම් බොරුවක් ද?

ලංකාවේත්, ලෝකයේත් අලුත් දේශපාලනයක් මතු වෙන්නට ඕනැ ඵලදායී වැඩ කරන කම්කරුවන් වෙනුවෙන්. ඒක වම ද, නැද්ද කියන එක තියා සම්ප්‍රදායික පන්ති විග්‍රහයවත් මම නම් හිතන්නෙ ඒකට වැඩක් නැහැ. ඒක අලුතින් හිතන අලුත් ව්‍යාපාරයක් විය යුතුයි. එච්චරයි. 

හැබැයි ඉතින් අලුත් ව්‍යාපාරයක් ගැන හිතන අතරේ ම සම්ප්‍රදායික වමට අවස්ථාවක් දෙන එක වුණත් නරක නැහැ. ඔවුන් ෆැන්ටසිවලින් ගැලවිලා යථාර්ථය ස්පර්ශ කරන්නට ඕනැ. වම බලය අල්ලපු සමහර තැන්වල ඒක වුණා. ඒ තැන්වල වම තවමත් බලයේ ඉන්නවා. හැබැයි උතුරු කොරියාවේ, කියුබාවේ වගේ නෙමෙයි. ශක්තිමත් රාජ්‍ය ධනවාදයන් එක්ක. 

අපි ඉල්ලන්නෙ එක දෙයයි. කම්කරුවා අලංකාරිකයක් ලෙස පාවිච්චි කරන එක අතහැරලා තමන්ගෙ පන්තිය වන පහළ මධ්‍යම පන්තිය වෙනුවෙන් කෙළින් ම පෙනී ඉන්න. එතකොට ලේසියි.

(මැයි දිනේට කොළඹ යන්න ඉන්න අය ඊට කලින් මේ ලිපියට පිළිතුරු ලියලා යන්න.)

ඔබගේ අදහස් අපි මහත් සේ අගයමු. නිර්නාමිකව හෝ අදහස් පළ කිරීමට අවස්ථාව ලබා දී තිබෙන්නේ එම නිසා ය. එහෙත්, එය අපහරණය නො කිරීම ඔබ‍ගේ වගකීමකි. අසභ්‍ය යයි සාමාන්‍ය ව්‍යවහාරයේ පිළි ගැනෙන වචන සම්බන්ධයෙන් සදාචාරවාදී නො වන මුත්, අනුන්ට අපහාස කිරීම සඳහා එවැනි වදන් භාවිතා කර තිබෙන අවස්ථාවලදී ඒවා ඉවත් කිරීමට සිදු වන බව කරුණාවෙන් සලකන්න. එසේම, නීතිමය ගැටලු මතු කරන අදහස් පළ කිරීම් ද ඉවත් කරනු ලැබේ. අදහස් පළ කිරීම සම්බන්ධ කාරණාවලදී සංස්කාරක වගකීම් සමග සහයෝගයෙන් කටයුතු කිරීම බලාපොරොත්තු වෙමු.