ඔයාට සයිටම් යන්නට ලක්ෂ 120ක් තියෙනවා ද?

අප පෞද්ගලික අධ්‍යාපනය ද ඇතුළුව අධ්‍යාපනයේ නිදහසට පක්ෂව කතා කරනකොට ඇතැමෙකු අසන ප්‍රශ්නයක් තමයි, අපේ ළමයින්ට සයිටම් යන්නට රු. ලක්ෂ 120ක් තියෙනවා ද කියන එක.

කෙළින් ම ප්‍රශ්නෙට උත්තර දෙනවා නම් නැහැ.

හැබැයි ඉතින් එතැනදී අදාළ තවත් කරුණක් තියෙනවා. අපේ ළමයින් අසාමාන්‍ය ලෙස උසස් පෙළ ජීව විද්‍යාව ඉගෙනීමෙහි දක්ෂ නම්, පෞද්ගලික ටියුෂන් වෙළඳපොළෙන් ඉහළ මට්ටමේ තරගකාරී අධ්‍යාපනයක් ලබා ගත හැකි නම්, අපේ දරුවන්ට මහජන මුදලින් සීමිත පිරිසකට පමණක් දෙන අධ්‍යාපනයට තේරෙන්නටත් පුළුවන්. අප ඒ වෙනුවෙන් බදු ගෙවා තිබෙන නිසා, අපේ දරුවන්ටත් එය අයිතියි. අප පෞද්ගලික අධ්‍යාපනයට පක්ෂ ය කියන එක එතැනදී අදාළ නැහැ.

එහෙම බැරි වුණොත්, අපේ ළමයින්ට සයිටම් යන්නට බැරි වේවි. හැබැයි ඉතින් පුළුවන් අය යාවි. ඒකට අප ඉරිසියා කළ යුතු නැහැ. අප දන්නා බොහෝ දෙනෙකුට ඔය ලක්ෂ 120 ලොකු මුදලක් නෙමෙයි. ඔය දොස්තරලා, නීතිඥවරු, ටියුෂන් ගුරුවරු, කුඩා තේ වතු හිමියන්, සල්ලි පොළියට දෙන අය වගේ අප අවට ඉන්න අැතැමුන්ට ඔය මුදල ආයෝජනය කිරීම අමාරු දෙයක් නෙමෙයි. 

පෞද්ගලික අධ්‍යාපනය ද ඇතුළුව අධ්‍යාපනයේ නිදහසට පක්ෂ කිසි කෙනෙක් රජයේ පාසල්, රජයේ විශ්වවිද්‍යාල වසා දමන්න ය කියන්නේ නැහැ. දක්ෂ, දිළිඳු සිසුන් වෙනුවෙන් හැමදාමත් මාර්ග විවෘතව තිබිය යුතුයි. ඒක සමාජ වගකීමක්. අපේ ළමයින්ටත් විශ්වවිද්‍යාලෙ යන්නට බැරි වුණොත්, එන්.වී.කියු. හරි තිබිය යුතුයි. හැමෝම දොස්තරලා වෙන්නට ඕනැ නැහැ. හැබැයි හැමෝම පුහුණු ශ්‍රමිකයන් විය යුතුයි. 

ඒ වගේ ම, අනිවාර්ය පාසල් අධ්‍යාපනය රජය විසින් සියලු දෙනාට පූර්ණ ලෙස නොමිළේ ලබා දිය යුතුයි. මේ වන විට රජය අනිවාර්ය අධ්‍යාපනය පළමු ශ්‍රේණියේ සිට 13 ශ්‍රේණිය දක්වා ම ලබා දෙන්නට තීරණය කර ඇති බව ඔබ දන්නවා ද?

අනිවාර්ය අධ්‍යාපනයයි, උසස් අධ්‍යාපනයයි කියන්නේ දෙකක්. ඒ දෙකට අමාත්‍යාංශත් දෙකක් තිබෙනවා. උසස් අධ්‍යාපනය කියන්නේ අනාගතය වෙනුවෙන් කරන ආයෝජනයක් ලෙසත් සැලකිය හැකියි. එහිදී යමෙකුට තමන්ගේ අනාගතය තමන් කැමති විදියට සැලසුම් කර ගන්නටත්, ඒ වෙනුවෙන් ආයෝජනය කරන්නටත් නිදහස තිබිය යුතුයි. ඒක වරදක් නෙමෙයි. 

උසස් පෙළ සමත් වී රජයේ විශ්වවිද්‍යාලයක පශු වෛද්‍ය විද්‍යාව හදාරන්නට තේරෙන සිසුවෙකුට තමන්ගේ සිහිනය සාමාන්‍ය වෛද්‍යවරයකු වීම නම්, එම සිහිනය වෙනුවෙන් ආයෝජනය කරන්නට හැකියාව තිබේ නම්, ඒ සඳහා අවස්ථාව තිබීම වරදක් නෙමෙයි.

දැනට වුණත්, එහෙම කරන හැම දෙනෙකු ම අනිවාර්යයෙන් ම ධන කුවේරයන් නෙමෙයි. එහෙම කරන එක අඩු සුදුසුකමක් ලෙස අර්ථකථනය කිරීමත් අතිශය බොළඳයි. 

ඒ වගේ ම විමුක්තිය අත්පත් කර ගන්නට නම් සියලු දෙනා දොස්තරලා විය යුතු නැහැ ය කියන එකත් මා කිව්වා. දොස්තරලා පංතියක් වී තිබෙන්නේ ලංකාවේ ඔවුන් විසින් නඩත්තු කරනු ලබන සුවිශේෂ තත්වය තුළයි. ඒකත් සෙසු වෘත්තීන් වගේ ම වැදගත් වෘත්තියක්. විමුක්තිය කියන්නේ දොස්තර කෙනෙකු වීම නෙමෙයි. කම්කරුවකුට කම්කරුවකු ලෙස ම උසස් හා සුරක්ෂිත තත්වයකට පත් විය හැකි නම් ඒක තමයි කම්කරුවාගේ විමුක්තිය. 

දැන් ලංකාවේ ජාත්‍යන්තර යයි කියන පෞද්ගලික පාසල්වල අධ්‍යාපනය ලබන විශාල පිරිසක් ඉන්නවා. ඔවුන් ගැන අධ්‍යාපන දෙපාර්තමේන්තුවට සංඛ්‍යා දත්තවත් නැහැ. මේ හැම සිසුවෙකු ම ධන කුවේරයන්ගේ ළමයින් නෙමෙයි. සාමාන්‍ය පංතිවල, උසස් පාසල්වලට ඇතුළු වීමට අවස්ථාව අහිමි වන දරුවන් විශාල පිරිසක් මෙම පාසල්වලට යනවා. ඔවුන්ට වඩා ධනවතුන් විශාල පිරිසක්, ආදි ශිෂ්‍ය පදනමින්, පදිංචි පදනමින්, ක්‍රියාන්විත සේවා පදනමින්, රජයේ සේවකයන් වීමේ පදනමින් විතරක් නෙමෙයි, පගා දීමෙනුත් මහජන මුදලින් නොමිළේ උගන්වන උසස් පාසල්වල ඉඩකඩ අත්පත් කර ගන්නවා.

මේ තත්වය වෛද්‍ය විද්‍යාලවලත් එහෙමයි. පසුගිය දිනවල වෛද්‍ය විද්‍යාලවල දෙමව්පියන්ගේ සංගම් රැස්වීමකදී ආඩම්බරෙන් කියපු කරුණක් වන්නේ ඒ ප්‍රධාන දෙමව්පියන් සියලු දෙනා විශේෂඥ වෛද්‍යවරුන් බවයි. මේ වෛද්‍යවරු සාමාන්‍යයෙන් දවසකට රු. ලක්ෂයක් විතර හම්බ කරන අය. සමහරු නිසි පරිදි බදු ගෙවන්නේත් නැහැ. රජයේ වෛද්‍ය විද්‍යාලවල ඉගෙන ගන්නා සියලු දෙනා දුප්පතුන් නෙමෙයි. දුප්පත් ළමයින් බහුතරය ඉගෙන ගන්නා සාමාන්‍ය පාසල්වලින් වෛද්‍ය විද්‍යාලවලට තේරෙන්නේ කීදෙනා ද කියා සොයා බලන්න.

ලංකාවේ තිබෙන ගතානුගතික මෝඩ සමාජවාදී ආකල්ප අනුව, ජාත්‍යන්තර පාසල් යන්නෙ, සයිටම් යන්නෙ, වෙනත් පෞද්ගලික විශ්වවිද්‍යාලවල ඉගෙන ගන්නෙ, විදේශ විශ්වවිද්‍යාලවලට යන්නෙ ධනපති පංතියේ ළමයි. 

ඒ නිසා ඒ දරුවන්ට රජයේ පාසල්වල, විශ්වවිද්‍යාලවල ඉගෙන ගන්නා ළමයින් ලවා වෛර කරවනවා. ජාත්‍යන්තර පාසල්වල ළමයින්ට හොඳින් ඉංග්‍රීසි කතා කරන්නට පුළුවන් වීමත් ඔවුන් වෛරයට ලක් වීමට හේතුවක් වෙනවා. මෙතන හීනමානය දැඩි ලෙස ක්‍රියාත්මකයි.

සමාජවාදය කියන්නෙ සල්ලි නැති එකා සල්ලි තියෙන එකාට වෛර කරන එක ද? සල්ලි තියෙන එකාව විනාශ කරලා උගේ ධනය පැහැර ගන්නා එක ද? මේක ඉතාම පටු ආකල්පයක්. ඒ වගේ ම මේක සමාජවාදය නෙමෙයි. හීනමානය.

ඒ වගේම, අප හැමෝටම බල්ලන්ට ගහන්නට තරම් සල්ලි තියෙන්නට ඕනැ ද? කම්කරුවන් වන අප අපේක්ෂා කළ යුත්තේ ධනපතියන් තරමට ම අපටත් සල්ලි තිබීම ද?

අනෙක ව්‍යවසායකයන් කියන්නේ ධනපතීන් ලෙස සලකා වෛර කළ යුතු පිරිසක් ද? 

දැන් සයිටම් විරෝධීන් බලාපොරොත්තු වෙනවා අපත් නෙවිල් ප්‍රනාන්දුට වෛර කළ යුතුයි කියලා. ඔවුන් වෛර කරනවා. ඒ වෛරය වෙනුවෙන් ඔවුන් සයිටම් යනු සක්විති පන්නයේ හොරකමක් ය කියාත් කියනවා. ඒත්, එවැනි ඕනෑම අභියෝගාත්මක ව්‍යවසායක් මුහුණ දෙන ගැටලු හැර සයිටම්හි අප නම් සෙසු රාජ්‍ය හෝ පෞද්ගලික ව්‍යවසායවලට වඩා අමුත්තක් දකින්නේ නැහැ. 

කිසියම් වෛද්‍යවරයෙකු විශාල කඩ කුලියක් ගෙවා, නගරයක් මැද, තරගකාරී පරිසරයක ඩිස්පෙන්සරියක් දැම්මත් ආරම්භයේදී අභියෝගවලට මුහුණ දෙන්නට සිදු වෙනවා. 

ව්‍යවසායකයින් ය කියන්නේ ධනේශ්වර සමාජයක අත්‍යවශ්‍ය වැඩ කොටසක් කරන පිරිසක්. ඔවුන් නිසා තමයි, රජයේ රැකියා අහිමි වන, අව වරප්‍රසාදිත පීඩිතයන්ට රැකියා ලැබෙන්නේ. ලාභය කියන එක විසින් තමයි ධනේශ්වර ක්‍රමය ධාවනය වන්නේ. ඒ නිසා ඔවුන් ලාභ ලබනවා. ඒ වෙනුවෙන් ඔවුන් දරන අවදානම් ආදියත් සමග ඔවුන් අපට වඩා සැප විඳිනවා ඇති. ඒත්, අප ඔවුන්ට වෛර කළ යුතු ද?

සතුට කියන්නෙ ලෝකෙ වටේ ඇවිදින එක, හොඳ හෝටල්වලින් කන එක, වටිනා ඇඳුම් අඳින එක, අධි සුඛෝපභෝගී වාහනවලින් ගමන් යන එක, පුළුවන් තරම් ගෑනු සංඛ්‍යාවක් එක්ක හැමනෙන එක වගේ දේවල් ම නෙමෙයි. මිනිසුන්ට මූලික සමාජාරක්ෂාවක් තිබිය යුතුයි. ඒ වගේ ම වැඩ කරන්නට, තමන්ට උවමනා නම් සමාජ හිනිපෙතේ ඉදිරියට යන්නට අවස්ථාවත් තිබිය යුතුයි. 

කම්කරු පංතිය සමාජවාදය අර්ථකථනය කර ගැනීම ඇතුළෙ ජීවිත අපේක්ෂා හා සන්තුෂ්ටියත් අර්ථ නිරූපණය කර ගත යුතුයි. කම්කරුවාගේ ජීවන අපේක්ෂා ධනපතියාගේ පාරිභෝජනවාදී අපේක්ෂා විය යුතු නැහැ. 

ඔබගේ අදහස් අපි මහත් සේ අගයමු. නිර්නාමිකව හෝ අදහස් පළ කිරීමට අවස්ථාව ලබා දී තිබෙන්නේ එම නිසා ය. එහෙත්, එය අපහරණය නො කිරීම ඔබ‍ගේ වගකීමකි. අසභ්‍ය යයි සාමාන්‍ය ව්‍යවහාරයේ පිළි ගැනෙන වචන සම්බන්ධයෙන් සදාචාරවාදී නො වන මුත්, අනුන්ට අපහාස කිරීම සඳහා එවැනි වදන් භාවිතා කර තිබෙන අවස්ථාවලදී ඒවා ඉවත් කිරීමට සිදු වන බව කරුණාවෙන් සලකන්න. එසේම, නීතිමය ගැටලු මතු කරන අදහස් පළ කිරීම් ද ඉවත් කරනු ලැබේ. අදහස් පළ කිරීම සම්බන්ධ කාරණාවලදී සංස්කාරක වගකීම් සමග සහයෝගයෙන් කටයුතු කිරීම බලාපොරොත්තු වෙමු.