අත් පොරව (කෙටිකතාවකි. අපරාධයකි. ළමයින්ට සුදුසු නැත. සත්‍ය සිද්ධියකි)

ඔහු ත්‍රිරෝද රිය පාරට නො පෙනෙන ලෙස පඳුරු ගොල්ලකට මුවා වන සේ නවතා, ගෙල හරවා පසුපස බලා දඟකාර ලෙස හිනැහුණේ ය.

තරුණ විය පියමං කරමින් සිටියත්, ඔහු තවමත් කඩවසම් ය. නවීන විලාසිතාවකට අනුව කොණ්ඩය පැත්තක් බොහෝ අඩු වන සේ කපා ඇත. එක් කණක කරාබුවකි. 

නගරයේ ත්‍රිරෝද නැවතුම්පළේදී ඔහු දෙස බැලූ මුල් බැල්මෙන් ම එය ඔහු ළඟ තවමත් ඇති බව ඇය දැන ගත්තා ය. උඩ බොත්තම් නො පියවූ කමිසයෙන් ඝන රන් මාලයත් එහි නැව් සුක්කානම් මාල පෙත්තත් පිටට පනින අයුරු ඇය ආසාවෙන් බැලුවා ය. ඔහුගේ අතට ද අලුත් රන් දම්වැලක් එක් වී තිබේ. ඒ අත තරුණ ය. කඩවසම් ය. තලෙලු දකුණු අත්ගොබයේ වැලමිටට උඩින් කමිස අතට වැසෙන සාවිය දක්වා කළු ලොකු පච්ච රටාවකි. 

ඔහු ඇගේ අත ගෙන දෑස් දෙස බලා සුන්දර හිනාවක් පෑවේ ය.

“යමු."

ඔවුහු අතිනත ගෙන අඳුරු තේක්ක කැලයේ ගැඹුරට ම ඇවිදගෙන ගිය හ. එය රාත්‍රී රෑසියන් හඬන, අජීවී, මූසල කැලෑවකි. තමන් ද ඇවිද යන්නේ යන්නේ අවතාරයක් ලෙස නොවේදැයි ඇයට සිතිණි. ඇය නිතැතින් ම ඔහුගේ අත දැඩිව අල්ලා ගත්තා ය.  

වැඩ කර ගොරෝසු වූ, නිය තුඩු කැඩී ගිය, නො මැකෙන කහට නිය කන්නාවල රැඳි ඇගේ අතට වඩා ඔහුගේ තරුණ දීප්තිය තවමත් රැඳුණ අත සිනිඳු ය.ඔහු වැනි කඩවසම් පිරිමින් පවා ආකර්ශනය කර ගන්නට ඇගේ මස් පිරුණු පපුවටත්, පස්සා පැත්තටත් තවමත් හැකි වීම ගැන ඇයට සියුම් ආඩම්බරයක් දැනිණි. 

“මට සල්ලි ටිකක් ඕනැ."

“මං පන්දාහක් දෙන්නම් කිව්වනේ."

“මට ඊට වඩා ලොකු ගාණක් ඕනැ. මං ඉල්ලන්නෙ ණයට."

“සල්ලි නැහැ සුදූ. මං ණයට නෙමෙයි දෙන්නෙ. ඒක මට ආපහු එපා."

ඔහු ඇය ඇද තදින් තුරුළු කරගෙන, කම්මුලට හාද්දක් දී නැවතත් දඟකාර ලෙස ඇගේ ඇස් දෙස බැලුවේ ඔහුට වඩා මිටි ඇගේ හිස එක් ඇඟිල්ලකින් නිකටින් අල්ලා ඔසවමිනි. ඔහුගේ දෙතොල ඇය වෙත පහත් වෙන්නට පොපියයි.

“මං ඇඳුම් ගලවනකල් අහක බලාගන්න." 

ඇය ඔහුගෙන් ඉවත් වෙමින් කීවා ය. ආපසු යන්නට ඇඳුම් පරිස්සම් කර ගත යුතු ය.

ඔහු කැමැත්තෙන් ම පඳුරක් අද්දරට ගොස් කලිසමේ සිපරය පාත් කළේ ය. ඔහුගේ අලුත් කොණ්ඩා මෝස්තරය නිසා හිසේ පිටුපස සුළි දෙකක් තිබෙනවා යයි ඇයට සිතිණි. ඔහු සිපරය ඔසවයි.

“පස්ස බලන්න එපා. මං ලෑස්ති නැහැ."

ඔහු සිහින් හඬින් සිනාසුණේ ය.

“ගෑනු ඔහොමමයි."

ඇගේ කටහඬ සැලේ. හද ගැස්ම පපුව පුපුරන තරම් ය. ඇය වෙවුලන අතකින් අත් බෑගයේ සිපරය ඇරියා ය. 

හිසේ සුළි දෙකක් ඇති අයට වතුරෙන් අනතුරු ඇතැයි කියනු ඇය අසා ඇත. ඇගේ නෙතත්, සිතත්, ගතේ ජවයත් සියල්ල යොමු වුණේ ඒ සුළි දෙක මැද අඟල් දෙක තුනක අවකාශයටයි.

-------------

“ලස්සන අත් පොරව," ඇය කීවා ය.

ඔහු “හ්ම්" කීවා මිස වෙනත් කිසිවක් කීවේ නැත.

ඇත්තෙන් ම එය කුඩා, හුරුබුහුටි පොරවකි. කෙතරම් කුඩා ද යත්, ඉතා පහසුවෙන් ඉණෙහි ගසාගෙන ගසකට බඩ ගෑ හැකි ය. මිටත් සමග ම එය ඇගේ අත් බෑගයට වුව දමා ගත හැකි ය. එය අගනා ලෝහයෙන් කළ, කපා කොටා පදම් වූ, දිලිසෙන තලය රැවුල කැපිය හැකි තරම් හොඳින් මුව තැබූ අනගි කුඩා පොරවකි.   

“ඔය පොරවෙන් හොඳට ඔලු පලන්නත් පුළුවන්," ඔහු කීවේ ය. “පලු දෙකට පලන්න පුළුවන්. හරියට පොල් ගෙඩියක් දෙකට පලනවා වගේ."

ගමේදී කොස් ගෙඩි දෙකට පැලීම සඳහා දර පලන පොරව යොදා ගනු ඇය දැක තිබේ.

පොරවකින් පලන ලද ඔලුවක් කෙසේ වනු ඇද්දැයි ඇය කල්පනා කළා ය. කළු පැහැති උකු දියරයක් පිරි කටුව පැලූ අඳුරු පැහැ ලොකු ගෙඩියක් වැනි යමක් ඇගේ සිතේ ඇඳිණි. එය හිසක පිටුපසකැයි ඇය සිතුවා ය. හිසෙහි පිටුපසට පහරක් දුන් විට මිනිසකු පහසුවෙන් මරා දැමිය හැකි බව ඇය අසා තිබේ.

“ඕකෙන් එහෙම ඔලු පලලා තියෙනවා ද?"

“තවම ඕනැ වුණේ නැහැ."

ඇය ඔහු සමග ආවේ නොබෝදා ය. ඔවුන් විවාහක නැත. විවාහය තව දුරටත් ඇයට වැදගත් නීතිමය කටයුත්තක් නො වේ. ඇය නීතියෙන් විවාහ කර ගත් මිනිහා මෙන් ම සෙසු අය ද ඇය දමා ගිය හ. මේ මිනිහා ද යනු ඇත. එහෙත් තවම නැත. ඔවුහු තවම එකට සිටිති.

ඔහුට එය උවමනා ය. ඇයට ද එසේ ය. එය හැර අන් රසක් ජීවිතයේ තිබේදැයි ඇය දන්නේ නැත.

ඔහු ගස් නගියි. අතු කපයි. මහ රූස්ස ගස් පවා කපා බිම හෙළයි. ඇඟේ පතේ අමාරුවට හවසට සීල් අරක්කු හෝ අතමිට හිඟ නම් කසිප්පු හෝ බොයි.

ඇය ද මහ ගසක් වැනි ය. ඔහු අතු නො කපා ම ඇය බිම පෙරළා ගනියි.

“කෙල්ල නිදි නැහැ."

"බලාඉන්න කියපිය."

ඔහු වහා ඇතුළු වෙයි. එහි වෙන සුරතල් නැත. එය දැවැන්ත ය. අත් පොරවේ මිට සේ සවිමත් ය. ඇය තුළ එය ඉදිරියටත්, පසුපසටත් වේගයෙන් යන්නේ ඔහු ගස් කපන විට පොරවට යොදන ජවයෙනි. මුලදී මඳ වේදනාවක් දැනුණ ද, ඉක්මණින් ම තරල ගලාවිත් තෙත් වූ කල ඒ ඉහළ පහළ යාම තරම් සුවයක් තවත් නැත. ඇය නෙතු පියාගෙන හූල්ලන්නී ය.

“පස්ස හැරිය."

ඔහු හිටි හැටියේ දිනෙක කියයි.

“රිදෙනවා."

"පල වේසි යන්න."

එය වේදනාවක් ද සුවයක් ද යන්න ඇය නො දනී.

ගස් කැපූ මිනිසා ටිකකින් කැපූ ගසක් සේ ඇද වැටී තෘප්තියෙන් සුසුම් හෙළා ගොරවන්නට පටන් ගනියි.

ඇය ඇඳුම හරිගස්සාගෙන ළමයා දෙස බලයි. ඇය නිදි ය. නැතිනම් නිදි වාගේ විය හැකි ය. ඇය කොයි මොහොතක හෝ වැඩිවිය පැමිණෙනු ඇත. දියණියගේ ආරක්ෂාව සැපයීම ඇගේ වගකීමයි. මේ ඇගේ කසාද මිනිහාගේ දුවනියක නො වේ. කසාද මිනිහාගේ ළමයින් දෙන්නා ඔහුගේ මව ළඟ ය. ඔහු වස බිව්වේ ය. ඔහු ඇයට හිතින් බොහෝ සේ ආදරය කළේ ය. එහෙත්, සමාජ ජීවිතයේදී මෙන් ම අර වැඩේදී ද ඔහු නෝංජල් ය. ඔහු දැන සිටියේ ඉරිසියා කරන්නට හා කටගොන්නක් බී ආඩාපාලි කියමින් හඬන්නට ය.

“මගෙ එකාව මරං කාපු වේසි!" ළමයින් දෙදෙනාගේ වියදමට කලකින් මුදල් නො දුන් විට කොහෙන් හෝ අංකය සොයාගෙන ඇගේ ජංගම දුරකථනයට කතා කරන ඇය කතාව අවසන් කර මුව ඉවත ගත් විගස කියයි. දුරකථනය විසන්ධි කරන්නේ ඉන් අනතුරුව ය.

නැන්දම්මාට දැන් ඇයට කතා කළ නො හැකි ය. ප්‍ර‍ධාන පාරෙන් ඈත දුරබැහැර හේනක පිහිටි මේ පැල් කොටය අහලක සිග්නල් නැත. සිග්නල් ඇතත්, ජංගම දුරකථනය ආරෝපණය කර ගැනීම සඳහා මේ අහල පහළක විදුලි බලය නැත. ඒ දෙක ම තිබුණත්, ඇය අතේ මුදල් නැත.

හේන් පාළුව හා කුප්පි ලාම්පු කළුවර හොඳ අර වැඩේට විතර ය. කන්නට, බොන්නට මිනිහා ගෙනත් දෙයි. යන්නට අතක් නැත. කරන්නට දෙයක් නැත. ළමයා පාසල් යන්නේ ද නැත. ගියත් ඒකිට ඉගෙන ගන්නට සමර්ථකමකුත් නැත. ඒකිගේ අනාගතය කෙසේ වනු ඇද්ද? ලස්සන නැතත්, ඇඟපත මවගේ ආරෙට ගොස් මෝරා වැඩුණොත් ඇයට කොල්ලකු සොයා ගැනීම එතරම් දුෂ්කර නො වනු ඇත. දැනට නම් ඇය ඇගේ පියා මෙන් කෙට්ටු නසරානි පෙනුමෙන් යුක්ත ය.

“ලොකු වුණාම අළු ගසා දාලා ඒවි," යි ඇය සිතුවා ය.

මෙහෙම ඉඳලා වැඩක් නැත. ඇයට එහෙම ඉඳීම පුරුදුත් නැත. කුලියක් මලියක්, වෙළඳාමක් නැතිනම්, කසිප්පු ටිකක්, ගංජා ටිකක් වුණත් විකුණා ගන්නා හැටි ඇය දනියි. මේ වියළි කලාපයේ ගංජා ඇත. ටිකක් එහෙට මෙහෙට ඇද්දා නම් ගානක් කපා ගත හැකි ය. එහෙත් ඇගේ ත්‍රිරෝද රිය සොච්චම් ගණනකට උගස් තබලා ය. එය බේරා ගත යුතු ය. ඇය දර කොටයක් සේ නිදන ඔහු වැරෙන් සෙලෙව්වා ය.

“මොකද හුත්තියෙ? නිදාගන්න දෙන්නෙ නැද්ද? තොට මොකද? මෙතන කකා ඉන්නවා මිසක් වැඩක් තියෙන එකක් යැ."

"මට සල්ලි ටිකක් ඕනැ."

“සල්ලි?"

"මගෙ ත්‍රීවීල් එක බේර ගන්න ඕනැ."

“හෙට කපන ගහේ තිබිලා වැටුණොත් බොට ගෙනත් දෙන්නම්."

ඔහු අනෙක් පැත්ත හැරී ගොරවන්නට වූයේ ය. ඇත්ත ය. ඔහු ළඟ සල්ලි නැත. ඔහු උපයන්නේ එදිනෙදා කන්නට හා බොන්නට ය. ඊට අමතරව ඔහුට අවශ්‍ය අරක පමණ ය. මීට කලින් ගෑනි ද ඔහු දමා යන්නට ඇත්තේ මේ මෙලෝ රහක් නැති ජීවිතය එපා වෙලා විය හැකි ය. එහෙත්, ඔහු ඒ වැඩේට නම් ඇස්වහක්, කටවහක් නැතුව අති දක්ෂ ය.

“උඹ මාරයි නේ අයියෙ."

ගංජා මිටියක ගනුදෙනුවකදී අහම්බෙන් ටවුමේදී හමු වී තේක්ක කැලේට ගොස් ගල් පොත්තක් උඩ තබාගෙන ඇය සුරලොව ඇරිය පසු ඇය ඔහුට කීවා ය.

“උඹ වරෙන් මා එක්ක යන්න. මට අපේ ගමේ හේනක පැලක් තියෙනවා. මං ගස් කපලා උඹට කන්න දෙන්නම්. අපි හැමදාම කරමු."

ගංජා සමග අසු වී දඩ ගෙවා නිදහස් වී පැමිණීමෙන් පසු ඇය බෙහෙවින් ණය වූවා ය. පොලිසියට, උසාවියට පගා දෙන්නට, ඇප තියන්නට, දඩ ගෙවන්නට වූ ණය ගෙවන්නට ඇය ත්‍රිරෝද රිය සීයට දහයේ පොළියට උගසට තිබ්බේ රුපියල් ලක්ෂයකට ය. දැන් එහි පොළිය ම රුපියල් තිස්දාහක් වෙලා ය. අමාරුවෙන් උපයා ගත් දේ නාස්ති වී යයි. ඇය සිඟන්නියක වේ ද? මේ මිනිහා ඇය පන්නා දැමුවහොත් ඇය දියණියත් සමග කොහි යන්න ද?

මුදල් ඇති තැනක් ඇය දනියි. එය කඹයක් වැනි රන් දම්වැලකි. එය ඇගේ තන මත බරට බරේ වැදී තිබේ. ඒ ඔහු ඇගේ ගෙල සිප ගන්නා විට ය. ඔහු ගෙල දිගේ පහළට, පහළට එන විට නාභියේ, කලවාවල මෙන් ම අන්තිමේදී දණහිසේ ද ඒ ඝන රන් දම වැදී තිබේ. ඔහු කැමති වෙනස් විධියකට ය.

“ගඳ ඇති."

“මගෙ මැනික ළඟ මට මල් සුවඳයි."

ඒවා ඔය වෙලාවට නිකමට වගේ කියන කතා ය. ඒ වුණාට කාට වුණත් සල්ලි සුවඳ ය. ඔහු වැඩේ කර ගන්නට හදන්නේ ආදරේට ය. ආදරේත් හොඳ ය. ඒ වුණාට උගේ වැඩේ කර ගත් පසු ඌට ඉක්මණින් තේක්ක කැළෙන් පිට වී පළා යන්නට ඕනෑ ය. ඇයට මදි ය.

“තව පාරක්." ඇය යදියි.

“අද බෑ."

“හෙට?"

“හැමදාම බෑ. පවුලට ආරංචි වේවි."

“ඉතින් පවුල එක්කම කරගන්න බැරි ද?"

"ඔයා ඒ වගේ නෙමෙයි චූටි. ඔයා වගේ ඒගොල්ලන් දන්නෙ නැහැ."

ඔව් උන් මැනිකෙලා නේ යි ඇය සිතයි.

“අනෙක මං කැමති ඔයා වගේ පිරිච්ච සරීරවලට."

“මට සල්ලි ටිකක් ඕනැ," ඇය ඔහුගේ ඝන රන් මාලය අතගාමින් ඔහුට තුරුල් වෙමින් කියයි.

“කීයක් ද?"

“ටිකක් ලොකු ගාණක්. ණයට. මං බේරනවා."

ගණන කියූ විට ඔහු විකාරදැයි ඇසුවේ ය. එය විකාරයක් නො වේ. ඔය ඝන රන් මාලය දෙයියන් දුන්නේ නැත. ත්‍රිරෝද රියක් හයර් කර කඹ වැනි මාල ද ඇඟිලි පහට මුදු ද දැමිය නො හැකි ය.

සල්ලි තිබෙන්නේ එතැන ය. අන්න ඒ රන් මාලයේ ය. පසුවදා ඇය දුවණිය ද සමග ළඟ ටවුමට ගොස් බැටරි බැස තිබූ දුරකථනය ද ආරෝපණය කරගෙන රීලෝඩයක් ද දමා ගත්තා ය. කෙල්ලට නො තේරෙන්නට ඇය ඔහුට දුරකථන ඇමතුමක් ගත්තා ය.

“දැන් කොහෙද ඉන්නෙ? මාව අමතක නො වුණු එක ලොකු දෙයක්. අමතක වෙන්නෙ කොහොම ද ඉතින්? නේ ද?" ඔහු කියයි. 

“මං ආයෙ බැන්දා. හම්බ වුණාම විස්තර කියන්නම්. මට සල්ලි ටිකක් ඕනැ."

“සල්ලි නැහැ. පොඩි ගානක් නම් දෙන්න පුළුවන්."

“කීයක් ද?"

“පන්දාහක්."

“කමක් නැහැ."

“කවදද හම්බ වෙන්නෙ?"

“අරයට නඩුවක් තියෙනවා ය කිව්වා හෙට. මං ගමේ ගිහින් එන්න එනවා."

“හා. මටත් ආසයි. කාමරේකට යමු. කාලෙකින් නේ."

“ඕනැ නැහැ. අපි තේක්ක කැළේට යමු."

ඇය ගමේ ගොස් එන බව ඔහුට කීවේ රාත්‍රී කර්මය හමාර කර අනෙක් පැත්ත හැරෙන විට ය.

“රෑ නො වී වරෙන්. මං නඩුවට යනවා."

එය මිනීමැරුම් නඩුවක් බව ඇය අසා ඇත. එහෙත් ඇය ඔහුගෙන් ඇසුවේවත්, ඔහු ඇයට කීවේවත් නැත.

“මං හවස් වෙන්න කලියෙන් එනවා. කෙලී ගෙදර."

“ඒකිවත් අරන් පලයන්."

“නෑ. ඒකි තනියෙන් ඉඳියි."

ඔහු හොඳම කමිසය හා සුදු සරම ඇඳ උදෙන් ම උසාවිය බලා පිටත් වූයේ ය. 

ඇය අත් පොරව අත් බෑගයේ දමා ගත්තා ය.