සමාජ ජාල සිංහල සාහිත්‍යයේ කැරැල්ල

සමාජ ජාල සිංහල සාහිත්‍යය කිව්වා ම ඒක නිකම් හොල්මන් ද පොල්කොළ කියලා කාට හරි හිතෙන එක අසාධාරණ නැහැ. හේතුව එහෙම එකක් තියෙනවා ය කියලා කවුරුවත් ලොකු පොරක් තාම කියලා නැහැ නේ.

හැබැයි, තමන්ගේ නිර්මාන අන්තර්ජාලයෙන් පළ කිරීම ඔස්සේ ඉදිරියට ගිය බොහෝ අය අපේ රටේ ඉන්නවා. උදාහරණයක් ලෙස ගත්තොත් ගප්පියා සිංහල ශ්‍රව්‍ය දෘෂ්‍ය කලාවට නෝ බජට් තාක්ෂණය ඔස්සේ නව මානයක් හඳුන්වා දුන් කෙනෙක්.

සමාජ ජාල සිංහල සාහිත්‍යය පවතින්නේ බ්ලොග්, ෆේස්බුක් වැනි අවකාශයන්ගේ සිදු වන නිර්මානකරණය ඔස්සේයි. එහි මූලිකත්වය ලැබෙන්නේ ප්‍රකාශනයට මිස ඊනියා සදාචාරයට, සම්මතයන්ට, පොත් ප්‍රකාශකයන්ට, පොත් වෙළෙන්දන්ට හෝ විචාරකයන්ට නෙමෙයි. ඒ නිසා තමන්ගේ ප්‍රකාශනය කළ පසු එය එතනින් අහවරයි. සම්මාන අරවා මේවා පසුපස හඬ හඬා දුවන විකාර අවමයි.

පුවත්පත් කලාවෙන් පුරවැසි මාධ්‍යකරණයට ආපු, ගෙවල්වල රූපවාහිනී තියා විදුලි බලයවත් නැති කාලෙ උපන් පනහ පැනපු ඩයල් එකක් වන මේ කියන මා ද මේ වන විට මගේ නිර්මානකරණ මාධ්‍යය කරගෙන තියෙන්නේ සමාජ මාධ්‍ය. අපේ පරම්පරාවේ විතරක් නෙමෙයි, අපට වඩා වැඩිමහළු අයත් දැන් මේ ක්ෂේත්‍රයට පිවිසෙමින් ඉන්නවා. තාක්ෂණික දැනුම නැතිකමේ තමන්ගේ අඩුව වහ ගන්නට අනුන්ට බැන බැන ඉන්නේ නැතිව, ඒ හැකියාවන් අත්පත් කර ගන්නා එකයි කරන්නට ඕනැ. 

හැබැයි, මේ අවකාශය තුළ බඩ පිනුම් ගහන්නේ අපි නෙමෙයි. ඔය පරණ තාලෙ පොත් පෙරළන සාහිත්‍යය ගැන වගේ වගක් නැති අලුත් පරපුරයි. (අලුත් පරපුර කියන අනන්‍යතාව පාවිච්චි කරන කට්ටිය නෙමෙයි. ඒගොල්ලනුත් දැන් පරණයි.)

ඒකට හොඳ උදාහරණයක් තමයි හිස් අහස ලියන සඳරු. මට දවසක් ඔහු හමු වුණ වෙලාවක මං කිව්වා නවකතාවක් ලියන්න ය කියලා. ඔහු අහිංසක විදියට හිනා වෙලා කිව්වෙ “අනේ අයියෙ මං ඕව දන්නෑනෙ," කියලයි.

පොත් පෙරළන සාහිත්‍යය හා සෙසු කලා කියන්නේ ඇත්තට ම මේ දන්නෝ බුදුන්ලා හෙවත් දන්නා අයගේ ශිල්ප ශාලිකායි. නො දන්නා අහිංසකකම ඇතුළෙ තියෙන අව්‍යාජත්වය තමයි මේ සමාජ ජාල සිංහල සාහිත්‍යය සුන්දර කරන්නේ. සීමා මායිම් නැතිකම හා අව්‍යාජත්වය තමයි සුන්දරත්වයේ උල්පත.

ඒකේ අනන්‍යතාව වෙනුවෙන් කැරැල්ලක් ගැසිය යුතුයි කියලා මම කියන්නේ සාහිත්‍ය මාෆියාවේ ආධිපත්‍යයට නතු වුණ සාහිත්‍ය කතිකාව තුළ මේ අලුත් ප්‍රවණතාවේ සුන්දරත්වය මතු කර ගත යුතු නිසායි.

උදාහරණයක් ලෙස කාර් පිස්සුව බ්ලොගයේ පළ වූ වීරතන්ත්‍රි වලව්වේ EN එක කියන කෙටිකතාවෙන් උපුටා ගත් පහත සඳහන් කොටස්වල උපමා රූපකවල තිබෙන සුන්දරත්වය බලන්න. මේ නැවුම් සුන්දරත්වයට හේතුව අව්‍යාජත්වය හා නිදහස හැර වෙන කුමක් ද?

“තාප්පය සහ වලව්ව අතර තියෙන්නේ අලුත් අවුරුදු දවසට හිස්වෙච්චි බස් ස්ටෑන්ඩ් එක පුරා රතිඤ්ඤා කෑලි විසිරිලා තියනවා වගේ හැමතැනම වේලිච්ච කොළ විසිරිච්ච වත්තක්."

“වීරතන්ත්‍රී මහත්තයා හෙමින් සීරුවේ ආපහු යතුර කරකවලා වාහනේ ස්ටාට් කරගෙන අගෝස්තුවේ හුළඟක පාවෙන වරාමලක් වගේ පාවෙලා යන්න ගියා."

“මනෝජ් ඇතුළු ගමේ කොල්ලො ටික ඔය සම්මාදම් සංචාරේ යන අතරේ අර හොල්මනක් එනකල් බලං ඉන්න අනාගත හොල්මං බංගලාවක් වගේ තියන වීරතන්ත්‍රී වලවුවටත් කොහොමෙන් කොහොම හරි ආවා."

“සාමාන්‍යයෙන් ගමේදී තමන් මාර පොරවල් කියලා හිතාගෙන ඉන්න මේ කොල්ලෝ රැල වීරතන්ත්‍රී නෝනා ඉන්න තැනට ඇවිදගෙන ගියේ අඩි විස්සේ පාරක රිවස් කරන ලේලන්ඩ් බස් එකක් වගේ ස්ලෝ එකේ."

"කට්ටිය හිටියේ අවුරුදු දා රෑ පළවෙනි රතිඤ්ඤාව ඇහිච්ච බලු පැටවු වගේ තිගැස්සිලා."

"දකුණු පැත්තේ බිත්තියට හේත්තු වෙලා ටයර් එකක් බලාගත්තු අතේ බලාගෙන ඉන්නවා. දිරපු රිම් දෙකක් විතර සංසාරේ හැටි කියාගෙන වේයන්ට හෝ කූඹින්ට වාසස්ථාන වෙලා. ඒ මදිවට ඒවට උඩින් වීල්බැරෝ එකක් මුනින් අතට බුදිකොරෝලා තිබ්බා."

"කොල්ලෝ මනෝජ්ට බැන්නේ තාම සිංහල ව්‍යවහාරේට බිහිවෙලාවත් නොතිබුණු ටෞකණ්ඩ හරුප වලින්..."

"අම්මා බැණුම් සංගීතේ අවසන් කළේ අන්න ඒ ඩ්‍රම් පාර ගහලා."

"අල්ලපු ගමේ ඉඳලා පළාත් සභාවට ගිය මන්ත්‍රී තුමෙකුත් ඇවිල්ලා වැලක එල්ලපු බනිස් ගෙඩියක් කාලා කතාවක් පවත්තලා රට ජාතිය බේරගන්න පොරොන්දු වෙලා යන්න ගියා."

"කඹේ යාන්තං හෙල්ලීගෙන එනකොටම තමයි ඉර කපපු බයික් කාරයෙක් දැක්ක ට්‍රැෆික් පොලිස් රාලහාමි කෙනෙක් පාරට පනින තරම් වේගෙන් මනෝජ් ඔළුවට මතකයක් කඩාපැන්නේ."

මේක කියවගෙන යනකොට පහත සටහන් කරන කෑල්ල දැකලා මට ෆුල් ම ආතල්. මතුගම ආතල් දන්න තව එවුන් ඉන්නවා නේ කියලා සන්තෝසෙට. ඔය අපේ කමෙන්ට් කරන ඇතැම් කොළඹ කේන්ද්‍රීය මනෝභාවයෙන් පෙළෙන කට්ටිය හිනා වෙනවනේ මටයි මතුගමටයි. මං ඉතින් අනුකම්පා කරනවා. මතුගම ඉඳන් මං මේ කරපු හරිය කෝ ඉතින් උඹල අගනගරවල හරි පිටරටවල හරි ඉඳලා කළා ද?

“කොළඹ ඔෆිස් ඇරෙන වෙලාවට මතුගම යන බස් එකක් තරමට මනෝජ්ගේ හිත මාරු කාසියක් ගහන්න ඉඩක් නැති තරමට එක එක සිතිවිලි වලින් පිරිලා." 

ඔන්න ඔහොමයි මතුගම උපමාවට ආවෙ.

මේ වගේ උපමා ලියවෙන අව්‍යාජත්වය තියෙන්නේ ලංකාවේ සමාජ ජාල සිංහල සාහිත්‍යයේ විතරයි. ඒක ඔය පොත් පෙරළන සාහිත්‍යය පහු කරගෙන වේගයෙන් ඉදිරියට යමින් තිබෙනවා.

කෙටිකතා පොතක් ගහලා පිටපත් 500ක් විකුණා ගන්න අවුරුද්දක් විතර යනවා. මං ලියපු මේ කෙටිකතාව පැය 24න් ඒ වගේ කීප ගුණයක් කියෙව්වා. මං හිතන්නෙ කෙටිකතා, කවි වගේ ඒවා පොත් විදියට අච්චු ගහන එක තේරුමක් නැහැ. විකුණන්න බැහැ. වෙන ක්‍රම හොයන්න ඕනැ.

අවුල තියෙන්නෙ ලංකාවෙ සාහිත්‍ය මාෆියාව කෙටිකතා හෝ කවි විදියට සලකන්නේ පොත්වල අච්චු ගහපුවා විතරක් වීමයි. හැබැයි සමාජ ජාල සිංහල සාහිත්‍යය ඔය සීමාවනුත් පසු කරලා ඉවරයි.

සමාජ ජාල සිංහල සාහිත්‍යයට අපි අනන්‍යතාවක් හදාගන්නට ඕනැ.

සමාජ ජාල සිංහල සාහිත්‍යය පෝෂණය කරන්නට දායක වුණ තවත් අයගේ නම් හා බ්ලොග් ආදිය මෙතැනට සම්බන්ධ කරන්න. මම කිසිවකුගේ නම් නො ලිව්වේ ඇතැමෙකු මගහැරෙන එක වළක්වා ගන්නටයි. 

ඔබගේ අදහස් අපි මහත් සේ අගයමු. නිර්නාමිකව හෝ අදහස් පළ කිරීමට අවස්ථාව ලබා දී තිබෙන්නේ එම නිසා ය. එහෙත්, එය අපහරණය නො කිරීම ඔබ‍ගේ වගකීමකි. අසභ්‍ය යයි සාමාන්‍ය ව්‍යවහාරයේ පිළි ගැනෙන වචන සම්බන්ධයෙන් සදාචාරවාදී නො වන මුත්, අනුන්ට අපහාස කිරීම සඳහා එවැනි වදන් භාවිතා කර තිබෙන අවස්ථාවලදී ඒවා ඉවත් කිරීමට සිදු වන බව කරුණාවෙන් සලකන්න. එසේම, නීතිමය ගැටලු මතු කරන අදහස් පළ කිරීම් ද ඉවත් කරනු ලැබේ. අදහස් පළ කිරීම සම්බන්ධ කාරණාවලදී සංස්කාරක වගකීම් සමග සහයෝගයෙන් කටයුතු කිරීම බලාපොරොත්තු වෙමු.