කොළඹ පොත් සල්පිල ආයුධ වෙළඳපොලකි

මුන්ට පිස්සු නැද්ද?

'ගියාද පොත් ප්‍රදර්ශනේ බලන්න?' සමහරු අසති.

'අපි පොත් ප්‍රදර්ශනේ බලන්න ගියා.' තවත් සමහරු කියති.

පොත් ප්‍රදර්ශනේ බලන්න ගිය අය අනෙක් අයට වඩා උජාරුවෙන් හැසිරෙති. 'අපි නම් හැම අවුරුද්දෙම බලන්න යනවා'යි කියති. 'නොගියොත් අවුරුද්දම ඩල්' යි කියති. 'අපේ පඩියෙන් වැඩිගානක් යන්නෙ පොත්වලට' යි කියති. 

පොත් ප්‍රදර්ශනය පවත්වන දින නමයේදී ලැබෙන වට්ටමටම ඒ පොත් අවුරුද්දේ සෙසු කාලවලදීද ඒ පොත් ප්‍රකාශනය කරන අයගේ සාප්පුවලින් නිදහසේ තෝරා මිළදී ගත හැකිය. ඒ පොත් සාප්පු වැඩිහරියක් ඇත්තේද පිටකොටුවේ සිට බොරැල්ල දක්වා මරදාන පාරේය. පොත් ප්‍රදර්ශනයේදී සෙනග පොදිකන්නේද මේ පොත් කඩවලමය. බොහෝදෙනෙක් කැමති හැත්තෑව දශකයේ පාන් පෝලිම්වල සේ දාඩිය පෙරාගෙන, පොරකකා පොත් ගන්නටය.

පොත් කියන්නේද මාර පොතකි. ඒවායේ හොඳ හොඳ දේ ඇත. පොත් ලියන නිර්මානකරුවෝ හා උගත්තු අප සමග ඔවුන්ගේ ජීවිතය බෙදාගනිති.

පොත් කියවීම හොඳ දෙයකැයි සමාජය පිළිගනියි. රූපවාහිනී බැලීම නරක යයිද සමාජය කියයි. මම වැඩිපුර කියවන්නේ අන්තර්ජාලයයි. මම එතරම් පොත් කියවන අයෙක් නොවෙමි. ඒත් මම කියවමි. පොත් කියවන අය මා කියවන අයෙක් ලෙස නොසලකති. මට ප්‍රශ්නයක් නැත. මා කියවන්නේ මට උවමනා දේ මිස උන්ට ඕනෑ දේ නොවේ. 

'අර පොත කියෙව්වද?' කියා යමෙකු ඇසූවිට එය කියවා නැතැයි කීම ඉස්සරනම් මටද ලජ්ජාවට කරුණකි. ඒ නිසා සමහරවිට 'ටිකක් කියෙව්වා', 'ගත්තා කියවන්න - තාම බැරිවුණා - කොහෙද වෙලාවක් නැහැනේ' වැනි වල්පල් කියා ඇත. බොහෝවිට 'අර පොත කියෙව්වද?'යි ඒ පොත කියවූ අය නොකියවූ අයගෙන් අසන්නේ ආධිපත්‍යය පතුරුවන්නටය. 

පොත් කියවන සමහරු කියවනවාට වඩා තමන් පොත් කියවන බව කියවති. කියවූ අය ලෙස හැසිරෙන්නට වෙහෙසෙති. පොත් අතින් ගෙන සිටිති. පොත් රාක්ක පසුබිමේ සිට පොත් කියවන්නා සේ ඡායාරූප ගනිති. දැන්නම් ඩිජිටල් තාක්ෂණයෙන් පසුබිමින් පොත් රාක්ක දම්මවා ගනිති. පොත් ඇඳගෙන සිටිති. 

මධ්‍යම පංතික අම්මලා තමන්ගේ දරුවන් පොත් කියවන බව අනෙක් අයට කියන්නට මහත් සේ කැමතිය. 'පොතක් අතට ගත්තාම කියවලා මිසත් නවත්වන්නේ නැහැ,'යි කියති. 'කන ගමනුත් පොත් කියවනවා,'යි කියති. 

මේ ලියන මටනම් ‍ලෝකයේ රසම පොතටත් වඩා බඩගිනි වෙලාවට කන දෙය රසය. ඒ ඉතින් අපි පොත්කාරයන් නොවන නිසා වන්නට පුළුවන. 

වාම දේශපාලන, කලා, බුද්ධිමය ආදී ආකාශයන්හි හැසිරෙන අය තමන් අනෙක් අය නොකියවූ පොත් කියවා ඇති බව පෙන්වන්නට මහත් ඇල්මක් දක්වති. එක් කාලයක් එක්ස් කණ්ඩායමේ අය කීවේ දේශපාලනය කරනවානම් අරක කියවා එන්න, මේක කියවා එන්න කියාය. ඒ වුණාට ඔවුහුද ඒ කියූ පොත් කියවා ඇද්ද යන්න සැකසහිතය. ඒ පාර අනෙක් වාමාංශික බුවාලාද දඩබඩ ගා ඒ පොත් කියවන්නට පටන් ගත්හ. ලොකුම වැඩේ කියවීම බවට පත්විය. කොච්චර කියවීම ගැන හිතුවාද යත් ඔවුන්ට නිර්මානාත්මක සිතීම අමතක විය. 

උන්ට වෙච්ච දේ ගැන තවම පොතක් ලියා නැති නිසා උන් තාම එය දන්නේ නැත. මන්ද ඔවුහු සිතන්න දන්නේ නැත. තමන්ට හිතන්න බැරි නිසා ලෝකයේ කොහේ හෝ කවුරු හෝ ඔහු ජීවත්වන සංදර්භය ගැන ලියූ මොකක් හෝ පොතක් හොයාගෙන මෙහේට පූට්ටු කරන්නට වලිකති. 

පොත් කියවීම හොඳ දෙයකි. එහෙත්, ඒ පොත පතින් ලැබෙන අත්දැකීම් ඔස්සේ අපි අපේ ජීවිත 'හොඳ' අතට වෙනස් කරගන්නවානම් පමණි. 

පසුගිය දිනෙක මගේ මිතුරෙක් මට ගාන්ධි ගැන රසවත් පොතක් කියවන්නට දුන්නේය. ගාන්ධි ගැන මහත් ඇගයීමෙන් කතා කරන ඔහු උග්‍ර ජාතිවාදියෙත් පමණක්‍ ‍නොව කුලවාදියෙක්ද දැඩි පුරුෂෝත්තමවාදියෙක්ද වේ. ඔහු බොහෝ පොතපත කියවයි. එහෙත්, ඒවායේ කරුණු දැනුමක් ලෙස ඔහුගේ මොළයේ තැන්පත් වනවා මිස ඔහුගේ ආකල්පවලට බලපාන බවත් මට නොපෙනේ. 

පොත් කියවන සෙසු බොහෝ අයද, බොහෝ පොත් ලියන මහත්වරුද මෙවැනිය. 

පොත් ඇසුරු කරන අය අතර 'හොඳ' මිනිස්සු සුලබ නැත්තේ ඇයි? 

පොත් ඔය කියනතරම් 'හොඳ' දෙයක්දැයි මට සැකයක් ඇත. මට හිතෙන්නේ පොත් යනු තුවක්කු වැනි බලය නිර්මානය වන අවි විශේෂයක්ය කියාය. 

කොළඹ පොත් සල්පිල ආයුධ වෙළඳපොලකි. 

'කියවීම මිනිසා සම්පූර්ණ කරයි' කියා කියූ ෆ්‍රැන්සිස් බේකන් ධනවාදය තුළ සොබාදහම වධයට පමුණුවා සූරා කෑ යුත්තේ මධ්‍යතන යුගයේ පල්ලිය ස්ත්‍රිය වධයට පත් කර මෙල්ල කළ අයුරින් යයි කීවේය. 

කියවීම මිනිසා සම්පූර්ණ කරන්නේ නැත. මිනිසා සම්පූර්ණ වන්නේ ජීවිතය විඳීමෙන්, ජීවිතය බෙදාගැනීමෙන් හා නිදහස් හා නිර්මානශිලී ලෙස සිතීමෙනි.

මේ ලිපියට ඔබ කැමති වුණත්, අකැමැති වුණත් වෙන අයත් එක්කත් බෙදා ගන්න. උපුටා ගන්නවා නම් ‍මෙතැනින් ගත් බව කියන්න -->