රට ගැන මධ්‍යම පංතිය වග වීම වැදගත්

අජිත් පැරකුම් ජයසිංහ (2016-04-24 සිළුමිණ පුවත්පතට ලියන ලද ලිපියකි.)

මැයි මාසයේ සිට වැට් බද්ද හෙවත් වටිනාකම එකතු කිරීමේ බද්ද 15% දක්වා වැඩි කිරීමට රජය තීරණය කර තිබේ. එසේම, බදු පනවන ක්ෂේත්‍ර ද පුළුල් කර තිබේ. කලින් වැට් වැට් බද්දෙන් නිදහස් වූ අංශවලින් පවා වැට් බද්ද අය කරනු ලැබේ. එසේම, වැට් බදු අය කරන ආදායම් මට්ටම අඩු කර තිබේ. මාසයකට මිලියනයක පමණ පිරිවැටුමක් ඇති ව්‍යාපාරවලින් ද වැට් බදු අය කිරීමට තීරණය කර ඇත.

ඊට අමතරව, 2%ක් වන ජාතිය ගොඩනැගීමේ බද්ද ද මාසයකට රුපියල් මිලියනයක පිරිවැටුමක් ඇති ව්‍යාපාරවලින් පවා අය කරනු ඇත. භාණ්ඩ හා සේවා රැසක මිළ විශාල වශයෙන් ඉහළ යනු ඇති බව අමුතුවෙන් කිව යුතු නැත. එයින් වැඩි ම පීඩනයකට ලක් වන්නේ කම්කරු පංතියයි. රජයේ සේවකයන්ට ලැබුණු වැටුප් වැඩි වීමට වැඩි මුදලක් අලුත් වියදම් ලෙස එකතු වනු ඇත.

වැට් බද්ද වැඩි කිරීමේ තීරණය දැනුම් දුන් දිනවල ම කැබිනට් මණ්ඩලය විසින් තවත් තීරණයක් ගන්නා ලදී. ඒ වනාහි රජයේ සේවකයන්ට නව රජය විසින් වැඩි කළ රු. 10,000 දීමනාව කොටස් වශයෙන් වැටුපට එකතු කිරීමයි. රජය එසේ කරන්නට තීරණය කරන්නට ඇත්තේ ලංකාවේ ආණ්ඩුවල පැවැත්ම සඳහා මධ්‍යම පංතියේ ඇති වැදගත්කම නිසායි. නැතිනම්, ඇත්ත වශයෙන් ම ගතහොත් ලංකාවේ රජයට මෙසේ බදු ඉහළ නංවන්නට සිදු වී තිබෙන්නේ ද මෙම මධ්‍යම පංතිය නඩත්තු කරන්නට යන අධික වියදම නිසායි.

ලංකාවේ මධ්‍යම පංතිය තේරුම් ගැනීම වර්තමාන දේශපාලන මොහොත තේරුම් ගැනීමෙහිදී ඉතා වැදගත් වෙනවා. නිෂ්පාදනයට ඍජුව සම්බන්ධ වන ධනපති ආයෝජකයන් හා කම්කරුවන් අතර ස්ථර මධ්‍යම පංතිය ලෙස සැලකිය හැකියි. එහෙත්, එය වනාහි විග්‍රහ කිරීම අතිශය දුෂ්කර විවිධත්වයකින් යුත් සමාජ ස්ථරයකි. පංති අරගලය පිළිබඳ න්‍යාය පදනම් වන්නේ මාක්ස්වාදය මතයි. එහෙත්, 19වන සියවසේ යුරෝපයේ කම්කරු අරගල නිමිති කරගෙන කරන ලද පංති විග්‍රහය නූතන සංදර්භයන්ට ගැලපෙන අන්දමින් සැකසීමට ලොව පුරා ගතානුගතික මාක්ස්වාදීන් අසමත් වී තිබෙනවා. ලංකාව සම්බන්ධයෙන් නම් දැකිය හැක්කේ ආගමික ස්වරූපයකින් මාක්ස්වාදී ශුද්ධ වූ ග්‍රන්ථවල පාඨ දේශනා කිරීමෙන් ඔබ්බට නො ගිය තත්වයක්.

කම්කරු පංතිය හා මධ්‍යම පංතිය වෙන් කර ගන්නට ගියාම මේ අර්බුදය තවත් තීව්‍ර වෙනවා. රජයේ සේවයේ කම්කරුවන් ලෙස හැඳින්වෙන කොටස කොයි තරම් කම්කරු පංතික ද කියන ප්‍රශ්නය උදාහරණයක්. ඒ නිසා අප විසින් කරනු ලබන මේ සංක්ෂිප්ත අදහස් දැක්වීම මේ පිළිබඳ සංවාදයේ පුංචි කොටසක් පමණක් වෙන්න පුළුවන්.

අපේ මූලික අදහස මේකයි. ලංකාවේ මධ්‍යම පංතිය අති විශාල හා ඉතා බලවත් එකක්. විශේෂයෙන් ම දේශපාලනයේදී එය ඉතා වැදගත්. ආණ්ඩු හදන්නේ, පෙරළන්නේ මධ්‍යම පංතියයි. ලංකාවේ පවතින්නේ ධනේශ්වර ක්‍ර‍මයක් ය කියා කීවාට එහි ධනේශ්වර පංතියට වඩා බලයක් මධ්‍යම පංතියට ඇති බවයි අපේ ප්‍ර‍වාදය වන්නේ. ලංකාවේ දේශපාලන පක්ෂ සියල්ල ම පාහේ අඩු වැඩි වශයෙන් මධ්‍යම පංතිකයි. එක්සත් ජාතික පක්ෂය යම් දුරකට ධනපති පංතිය නියෝජනය කරන්නට උත්සාහ කළත්, මේ වන විට එම පක්ෂය ද දැඩි ලෙස මධ්‍යම පංතියේ බලපෑමට නතු වී හමාර බව මෑත කාලීන තීරණ, තීන්දුවලින් පෙනෙනවා. ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය කියන්නේ පැහැදිලිව ම මධ්‍යම පංතික පක්ෂයක්. ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ, කොමියුනිස්ට් පක්ෂය, සමසමාජ පක්ෂය, පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂය කියන්නේ ඇත්තෙන් ම කම්කරු හෝ නිර්ධන හෝ පංතික පක්ෂ නෙමෙයි. මේවා පදනම් වන්නේ මධ්‍යම පංතියේ පහළ ස්ථරය මතයි.

ගොවි ජනතාව අයත් වන්නේ කුමන පංතියකට ද කියන ප්‍රශ්නයත් මෙහිදී වැදගත්. ඇත්තෙන් ම අද වන විට ගොවි ජනතාව කියා හැඳින්වෙන සමාජ තීරය තුළ ප්‍රධාන තල කීපයක් දකින්නට ලැබෙනවා. එයින් විශාල කොටසක් ඇත්තෙන් ම ග්‍රාමීය දිළින්දෝයි. ඔවුන් කිසියම් යැපුම් ගොවිතැනක යෙදෙනවා. ඒ වගේ ම, වෙනත් රැකියා කරන මධ්‍යම පංතිකයන් විශාල පිරිසක් ද ගොවිතැනෙහි යෙදී සිටිනවා. වෘත්තීය මට්ටමෙන් ගොවිතැනෙහි යෙදී සිටින ප්‍රතිශතය අප සිතන තරම් සුවිසල් එකක් නෙමෙයි. ඒ වගේ ම ඉඩම් හිමිකම නැති හෝ තමන්ගේ යැපීම සඳහා ප්‍රමාණවත් නො වන කුඩා ඉඩමක් හිමි කෘෂි කම්කරුවන් විශාල පිරිසක් ද ගොවීන් ලෙස හැඳින්වෙනවා. ගොවියා කීවා ම මූලිකව ම අපේ සිතට නැගෙන්නේ වී ගොවියා වුණත්, තේ, රබර්, කුරුඳු, එළවළු හා වෙනත් භෝග රැසක් වවන ගොවියෝ ඉන්නවා.

මේ සියලු දෙනා අතරින් ඉතා වැදගත් මධ්‍යම පංතික සමාජ තීරයක් ඉන්නවා. ඒ තමයි ලක්ෂ 14ක් වන රජයේ සේවකයන් / නිලධාරීන්, පාර්ලිමේන්තුවේ සිට ප්‍රාදේශීය සභාව දක්වා දේශපාලකයන් හා අනාගතයේ ඔවුන් සමග එක් වීම අරමුණු කර ගත් විශ්වවිද්‍යාල සිසුන්, රජයේ කොන්ත්‍රාත්කරුවන්, සැපයුම්කරුවන් ආදීන්ගෙන් සමන්විත සමාජ තීරය. මෙය තමයි ලංකාවේ දේශපාලන වශයෙන් බලසම්පන්න ම පිරිස. සියලු දේශපාලන පක්ෂවල ක්‍රියාකාරී තලය නිර්මානය වන්නේ මෙම බලවේගයෙන්. ඒ නිසා ලංකාවේ දේශපාලන තීරණ, තීන්දු ගැනීමේදී මෙම බලවේගය ඉතා වැදගත්.

ඔවුන් යැපෙන්නේ රජයෙන්. රජය කියන්නේත් එක්තරා ආකාරයක සමාගමක්. රජය සමාගමක් ලෙස වර්ධනය වීම ආරම්භ වන්නේ 1956දී බලයට පත් වූ රජය විසින් පෞද්ගලික ව්‍යවසාය රජයට පවරා ගැනීමත් සමගයි. වරාය, බස්, ඉන්ධන බෙදාහැරීම, පාසල් ආදිය ක්‍රමානුකූලව රජයට පවරා ගැනුණා. රජය අලුතෙන් ව්‍යාපාරත් ආරම්භ කළා. රජය නම් සමාගමේ උච්චත ම අවධිය වන 1976 වන විට රජය සපත්තු මැහීම, උළු ගඩොල් නිෂ්පාදනය වැනි ව්‍යාපාර පවා කළා.

1977න් පසු රජය නම් සමාගම වෙනුවට පෞද්ගලික අංශය ශක්තිමත් කරන ප්‍ර‍තිපත්තියක් ක්‍රියාත්මක කළා. එහෙත් 2005 සිට 2015 දක්වා රාජපක්ෂ දශකය තුළ රජය නැවතත් ශක්තිමත් වුණා. එහෙම වුණේ ඉතාම විනාශකාරී සංදර්භයක් තුළයි. රජය ණය ගත්තා. බදු අය කළා. රජයේ සේවය පුළුල් කළා. රජයෙන් යැපෙන පිරිස වැඩි කළා. එමගින් දැවැන්ත මධ්‍යම පංතියක් නිර්මානය කළා. රජයේ සේවකයන්ට විශ්‍රාම වැටුපක් හිමි වෙනවා. රජයේ සේවයට පුද්ගලයන් ආකර්ශනය වෙන්න ප්‍ර‍ධාන හේතුවත් එයයි. විශ්‍රාමිකයන් ලක්ෂ පහමාරකට වැඩි පිරිසකට විශ්‍රාම වැටුප් ගෙවීම සඳහා රජය වසරකට වැය කරන මුදල රු. බිලියන 196ක් බව හා එය රටේ දළ ජාතික ආදායමෙන් 3%ක් බව විශ්‍රාම වැටුප් දෙපාර්තමේන්තුවේ සංඛ්‍යාලේඛන පෙන්වා දෙනවා.

රජයේ වියදම්වලින් අතිවිශාල පංගුවක් වැය වන්නේ රාජ්‍ය සේවක වැටුප් විශ්‍රාම වැටුප් ආදිය වෙනුවෙන්. නව රජය විසින් කරන ලද වැටුප් වැඩි කිරීම නිසා රජයේ වියදම් 25%කින් ඉහළ ගියා. ඇමති මණ්ඩලය ඉහළ යාම නිසා මැති ඇමතිවරුන් නඩත්තු කරන්නත් මාසයකට රුපියල් බිලියනයක් විතර යන බව වාර්තා වෙනවා. නමුත් ප්‍ර‍ශ්නය ඇත්තේ රජයේ කාර්යක්ෂමතාව කෙතරම් ඉහළ ගියා ද යන කාරණය තුළයි. දැන් මේ වෙනුවෙන් බරපැණ දරන්නට වන්නේ කාට ද? ලංකාවට විදේශ විනිමය ගෙන එන ප්‍රධාන බලවේගය වන්නේ මැද පෙරදිග ශ්‍ර‍මිකයෝයි. ඒ අතරිනුත් බහුතරය ඉතා දිළිඳු පවුල්වලට අයත් කාන්තාවන්. ඔවුන් 2014 වසරේ ලංකාවට රුපියල් බිලියන 800ක් විතර එව්වා. විදේශ විනිමය නිපදවන සෙසු ප්‍ර‍ධාන බලවේග වන්නේ ඇගලුම් කම්කරුවන්, වතු කම්කරුවන් වැනි පිරිස්. ඔවුන්ට රජයෙන් ලැබෙන කිසිදු විශේෂ වරප්‍ර‍සාදයක් නැහැ.

පසුගිය කාලයේ රජය ලබා ගත් ණයවලින් වැඩි ප්‍ර‍මාණයක් ද වැය කර තිබෙන්නේ මේ මධ්‍යම පංතිය නඩත්තු කරන්නටයි. රජයේ සංවර්ධන ව්‍යාපෘති කොන්ත්‍රාත්වලින් ද සැලකිය යුතු ප්‍ර‍මාණයක් මෙම පංතිය විසින් කොන්ත්‍රාත්, දූෂණ ආදිය හරහා ගරා ගත්තා. 2016 වසරේදී ගෙවීමට තිබෙන දේශීය හා විදේශීය ණය ප්‍රමාණය රුපියල් බිලියන 300කට ආසන්න මුදලකි. ණය වෙනුවෙන් පොළී හා වාරික ගෙවන්නවත් රජයේ ආදායම ප්‍ර‍මාණවත් නැති තත්වයකට ඇවිල්ලා.

ලංකාව සිර වී සිටින්නේ එසේ මෙසේ ණය උගුලක නො වේ. ආර්ථිකය බේරා ගැනීම සඳහා ණය ගන්නට ජාත්‍යන්තර මුල්‍ය අරමුදල වෙත යන්නට සිදු වී තිබෙන්නේ එහෙමයි. මේ අන්දමින් වියදම් කරන්නට ණය දෙන්නට ඉදිරිපත් වන්නේ කවුරුද? ණය සමග රාජ්‍ය මුල්‍ය ප්‍ර‍තිසංස්කරණ පැමිණෙන්නේ ඒ අනුවයි. රජය බදු ආදායම් ඉහළ නංවා ගන්නට උත්සාහ කරන්නේ අය වැය පරතරය වැඩි වීම පාලනය කර ගන්නටයි. එසේ පාලනය කර ගන්නට නො හැකි වුණොත්, රජයට ණයක්වත් ගන්නට බැරි තත්වයක් උදා වනු ඇති. විදේශ ආයෝජකයන් ගෙන්වා ගැනීමටත් ආර්ථික ස්ථාවරත්වය ඉතා වැදගත් වෙනවා.

මෙම ලිපියෙන් අප මතු කර දක්වන්නට උත්සාහ කරන්නේ ලංකාවේ මධ්‍යම පංතිය මේ මොහොතේ සිය සමාජ වගකීම් ගැන බැරෑරුම්ව කල්පනා කළ යුතු බවයි. මේ මොහොතේ රට ඉදිරියේ තිබෙන්නේ පක්ෂ අතර බල අරගලවලට වඩා ආර්ථිකය බේරා ගැනීමේ අභියෝගය ප්‍ර‍ධාන විය යුතු සංදර්භයක්. විවේචන කරන්නට හරි ලේසියි. ඒ වගේ ම එක එක මනෝරාජික අදහස් දේශනා කරන්නටත් පුළුවන්. එහෙත්, මේ මොහොත විසින් ඉල්ලා සිටින්නේ ප්‍රායෝගික විසඳුම්. අප සංවාද කළ යුත්තේ ඒ ගැනයි.

මේ ලිපිය වෙන අයත් එක්කත් බෙදා ගන්න. උපුටා ගන්නවා නම් ‍මෙතැනින් ගත් බව කියන්න

ඔබගේ අදහස් අපි මහත් සේ අගයමු. නිර්නාමිකව හෝ අදහස් පළ කිරීමට අවස්ථාව ලබා දී තිබෙන්නේ එම නිසා ය. එහෙත්, එය අපහරණය නො කිරීම ඔබ‍ගේ වගකීමකි. අසභ්‍ය යයි සාමාන්‍ය ව්‍යවහාරයේ පිළි ගැනෙන වචන සම්බන්ධයෙන් සදාචාරවාදී නො වන මුත්, අනුන්ට අපහාස කිරීම සඳහා එවැනි වදන් භාවිතා කර තිබෙන අවස්ථාවලදී ඒවා ඉවත් කිරීමට සිදු වන බව කරුණාවෙන් සලකන්න. එසේම, නීතිමය ගැටලු මතු කරන අදහස් පළ කිරීම් ද ඉවත් කරනු ලැබේ. අදහස් පළ කිරීම සම්බන්ධ කාරණාවලදී සංස්කාරක වගකීම් සමග සහයෝගයෙන් කටයුතු කිරීම බලාපොරොත්තු වෙමු.