පිරිත් කියනවා මිනිත් මරනවා

 

March 9, 2021 admin Art Fiction Literature

අජිත් පැරකුම් ජයසිංහගේ කෙටිකතාවක්

මේ කතාවේ මාතෘකාවට දාලා තියෙන වදන් ටික මගෙ හිතට ආවෙ නෑබඩ සිල්වතා හින්දා. උන්දැ මගේ ලෝකෙ ඉතිරි වුණේ මං කලින් බැඳල හිටපු ඉන්දිකා හින්දා. 

මේ පද ටික දාලා කවියක් හරි සිංදුවක් හරි ලියන්න දැන් වුණත් පුළුවන්. ආගම් විරෝධීන්, ලිබරල්වාදීන්, වාමාංශිකයන්, දෙමළ ජාතිකවාදීන්, ඉස්ලාම් අන්තවාදීන් ඒකෙන් සතුටු වේවි. සිංහල කට්ටිය අතරෙ කොහොමත් අපට ජනප්‍රිය වෙන්න බැහැනෙ. අයිසීසීපීආර් එක යටතෙ පැමිණිලි කළොත් ලෙඩක් හැබැයි. ඇප ගන්න බැරුව ගොඩක් කල් රිමාන්ඩ් ඉන්න වෙනවා. ඒ නිසා තමයි මං ඉතුරු පද ටික සම්පූර්ණ කරලා ඒක ෆේස්බුක් දැම්මෙ නැත්තෙ.

“මට ඔය කවි ලියන වේසිගෙ පුතාලයි, කවියි දෙකම පෙන්නන්න බැහැ,” ඉන්දිකා ඉස්සර කියනවා. “කවි ලියන අනෙක් එවුනුත් තමුසෙ වගේ ඇති.”

ඉන්දිකා මාව බැන්දෙ කලාව නිසා. මං ඉන්දිකාව බැන්දෙ සල්ලි නිසා. ඒ කාලෙ මට යන එන මං නැතුව හිටියෙ. දැන්නම් දෙයියනේ කියලා මට ඉන්දිකාගෙ සල්ලි ඕනැම නැහැ. ඉන්දිකා ඕනැත් නැහැ. 

මට ඉන්දිකාගෙන් කිසිම සතුටක් නැහැ. එයා ලස්සනයි. ටිකක් මහතයි. පයෝධර එහෙම ගොඩක් ලොකුයි. එච්චර ලොකු ඒවට මං ආස නැහැ. එයා සුදුයි. මේකප් කරලා, ලස්සනට ඇඳලා පාරට බහිනකොට හතළිහ පැනල තියෙද්දිත් කොල්ලන් එයා දිහා බලනවා. ඒ වුණාට ඒ වෙනකොට මට එයා ගැන ආසාවක් තිබුණෙ නැහැ.

සුමුදු එහෙම නෙමෙයි. එයා බැලූ බැල්මට ගොඩක් ලස්සන නැහැ. ඒත් ආකර්ශනීයයි. ඒ ආකර්ශනය තියෙන්නෙ සුමුදුගේ සමස්තයේ. ඒකට රූපය, සුවඳ, ඉරියව්, හිනාව, බලන විදිය, ගමන බිමන, කතාබහ, ආදරය කරන විදිය, ලිංගික සැප ආදී ඔක්කොම අයිතියි. සුමුදු නලමුදු සුවඳක් වගේ කියලා කවියක් ලියන්න මං හිතාගෙන ඉන්නවා. ඒත් ලියවුණේ නැහැ. සුමුදු දැන් මගේ නිසා ඉතින් කවියෙන් වර්ණනා කරන්නත් දෙයක් නැහැ වගේ. අපි ෆේස්බුක් එකෙන් හමුවුණ මුල් දවස්වල ඔය වගේ කල්පනාවක් ආව නම්, මං ඉතින් රස්සාවටත් නොගිහින් තමයි කවි ලියන්නෙ. සුමුදුට ලියපු කවිය එහෙනම් මං බූස්ට් කරනවා. ලයික් ටෙන් කේයි, ෂෙයාස් වන් කේයි වෙන්න. 

මට සුමුදු නැතුව බැහැ. ඒ නිසා තමයි ඉන්දිකා ඇතුව බැරිවුණේ. කා එක්ක වුණත් එකට ඉන්න බැරි නම්, අපි වෙන්වෙන්න ඕනැ. මේ නඩු මෙච්චර කල් ඇදගන්නෙ නැතුව විසඳගන්න තිබුණා. ඒ දවස්වල කිව්වෙ නම් කොහොමද? ඔයාට මාව එපා නම් එක දවසක්වත් මා එක්ක ඉන්න ඕනැ නැහැ බබා. මට වැදගත් ආදරේ මිසක් කසාද සහතිකේ නෙමෙයි අරව මේවා. ඒ කාලෙ එයත් කවි ලියන්න උත්සාහ කරමින් හිටියෙ. මං ඒවා සෑහෙන්න අගය කළා. හැබැයි, පෞද්ගලිකව නම් මං හිතන්නෙ ඒව හරියට අර ත්‍රීවීල්වල පිටිපස්සෙ ලියල තියෙන පාඨ වගේ කියලායි. ආලය බීඩියකි; එය උරන්නා මෝඩයෙකි.

මට නෑබඩ සිල්වතාව මුණගැසුණෙ සුමල් රෝහිතගෙ ගෙදරදි. එදා එහෙ ගිහි පිරිතක්. නෑබඩ සිල්වතා තමයි පිරිත් කණ්ඩායමේ නායකයා. සුමල් රෝහිත පිරිතක් කිව්වෙ ඉඩං නඩුවක් අහවර කරගෙන ගෙයක් හදපු ප්‍රීතිය සමරන්න. සුමල්ගෙ තාත්තගෙ ඉඩමට බාප්පා එක්ක නඩුවක් තිබුණා. පස්සෙ බාප්පා ඇක්සිඩන්ට් එකක් වෙලා මළා. හිට් ඇන් රන්. හැන්දෑවෙ කඩේට ගිහින් සිගරැට් අරන් එනකොටයි හැපුණේ. හප්පපු කාරෙක පැනල යන සීසීටීවී දර්ශන දෙරණෙත් පෙන්නුවා. ඒ වුණාට අහුවුණේ නැහැ. 

සුමල්ගෙ දුකට, සැපට ඕනැ එකකට මං තමයි. මටත් සුමල් තමයි. අපි අද ආර්ථිකව මෙහෙම ඉන්නෙ සුමල්ව මට හඳුන්වාදුන්න චමල් නිසා. චමල් දැන් හිරේ. අපි දැනුත් ඌ ගැන බලනවා. විසිට් නම් යන්නෙ නැහැ. ඌ එනකල් උගෙ අම්මව නඩත්තු කරන්නෙ අපි. ඒව යුතුකම්. අපි දැන් බිස්නස්වලින් දියුණු වෙලා තිබෙන තරම අනුව චමල් ආපු කාලෙක මොනව හරි පිළිවෙලක් කරලා දෙනවා. ඌට කෙළවුණාට අපට එහෙම වුණේ නැහැනෙ. ඒක අවාසනාව. 

හැබැයි, චමල් වුණත් ගානට ඉන්න දැනගන්න ඕනැ. නැතිනම් ඇක්සිඩන්ට් වෙන්න වුණත් පුළුවන්. 

පිරිත් කණ්ඩායම ආටානාටිය කියනවා. කණ්ඩායමේ නායකයා හොඳට උච්චාරණය කරලා සද්දෙට සජ්ජායනා කරනවා. අපි දෙන්නා ආයෙමත් වෙනම සෙට්වුණා සුමල් රෝහිතගෙ කාමරේ. අපේ පවුල් ප්‍රශ්න කතාකරන අතරෙ තමයි මට හිතුනෙ ඉන්දිකා ඇක්සිඩන්ට් වුණා නම් මායි සුමුදුයි ගොඩ නේද කියලා. 

“එච්චරම තිත්තද?” සුමල් රෝහිත ඇහුවා. මං ඌට එක නමක් වෙනුවට නම් දෙකම කියන්න යොමුවුණේ ඇයි? ඌට අනෙක් අයත් එහෙම තමයි කියන්නෙ. මෙච්චර සමීප මං වුනත් සුමලා හරි සුම්මා හරි කියන්නෙ නැතුව සුමල් රෝහිත කියලාම කියනවා. ජීවිතේ හරි පුදුමයි නේද? 

“මචං, මං උඹ වෙනුවෙන් ඕනැ දෙයක් කරනවා. හැබැයි, මට දැනගන්න ඕනැ උඹ එක හිතින්ද කියන්නෙ කියලා. එකට බුදියගත්ත ගෑනිනෙ.”

එකට බුදියගත්ත හැටි අපිනෙ දන්නෙ. මට නම්, ඒ සරීර කූඩුව කුණපයක් වගේ ඒ වෙනකොට. මස් පර්වතේ දැකල තිබුණෙත් නැහැ ගොඩක් කාලෙකින්. ඉස්සර වුණත් එයාට දවස් කීයද මොකක් හරි ලෙඩක් නොතිබුණෙ? හාවා හඳ දැකපු ඒ වගේ රෑවල වුණත් එයා වහලේ උළු ගැන්නා. උළු නොපෙනෙන අලුත් ගෙදර සුදු සීලිම වගේ එයා හිස්ම හිස්. හැබැයි ඉතින් කට අවුස්සගත්තොත් නම් ඉතින් සීලිමත් ගලවගෙන උළුත් උඩ යයි. 

“මං තමුසෙට දික්කසාදෙ ගන්න ඉඩ තියන්නෙ නැහැ.”

“ඒකෙන් තමුසෙට වැඩකුත් නැහැ. මට වැඩකුත් නැහැ.”

“මට කොහොමත් වැඩක් නැහැ.”

“මට වැඩකුත් නැහැ. අඩුගානෙ දරුවෙක්වත් දෙන්න තමුසෙට පුළුවන් වුණාද?” මං ඒක කියලා හිතෙන් ‘වඳ වේසි’ කිව්වා. 

ටික වෙලාවක් නිහැඬියාව. ඉන්පසු ඇඬියාව. මළ අඳෝනාව.

“තමුසෙ හිතන් ඇති මාව අතෑරලා අර සක්කරවට්ටම බැඳගෙන තරාදි පඩි සෙට්ටෙක වගේ ළමයි හදන්න.”

“මට බැරි නැහැ ඕයි.”

“ඒ වුණාට තමුසෙට ඒක කරන්න ලැබෙන්නෙ නැහැ. තමුසෙට වන්දි ගෙවන්න සල්ලි තිබුණට මගෙ ජීවිතෙන් අරගත්ත දේවල් කාටවත් මිල කරන්න බැහැ.”

පාන්දර දෙකට විතර නෑබඩ සිල්වතා සන්සුන් ගමනින් කාමරේට ආවා. එයාගෙ ගෝලයන් පිරිත් කිව්වා. සුමල් රෝහිතගෙ ඇඳේ හාන්සි වෙලා හිටපු මං  ගෞරවේට නැගිට්ටා. 

නෑබඩ සිල්වතා කතා නැතුව කට කපලා බ්‍රැන්ඩි වීදුරු දෙකක් ෂැන්ඩි නැතුවම දාගත්තා. එක නිමේෂයකටවත් මුහුණෙ මාංශ පේශි තිත්ත නිසා ඇඹරුණේ නැහැ. බයිට් එකට තිබුණ ගෝනමස් දිහා නෑබඩ සිල්වතා ඇස් ඇරලාවත් බැලුවෙ නැහැ.

“මං මස්, මාළු කන්නෙ නැහැ. එළවළු විතරයි දැන් අවුරුදු දහයක විතර ඉඳන්.”

“චිප්ස් ටිකක් දෙන්නද?” සුමල් රෝහිත ඇහුවා. 

“එපා. සිගරැට්ටෙකක් බොමු.”

“පාසක මහත්තයව මට හම්බුණේ හිරේදි,” සුමල් රෝහිතත් සිගරැට්ටෙකක් පත්තු කරගෙන පෙට්ටිය මා දිහාවට විසි කළා. මට පොඩි ඔලුවෙ කැක්කුමක් වගේ එකක් තිබුණා. මං සිගරැට් පෙට්ටිය එහෙමම ඇඳ උඩට වැටෙන්නට ඇරියා. කමිසෙ ගලවන්න තිබුණ නම් හොඳයි කියලා හිතුණත් සිල්වත් තැන ඉදිරියෙ එහෙම කරන එක හොඳ නැතිය කියල හිතුණ නිසා ඒසී එකේ රිමෝට් එක අරගෙන සෙල්සියස් 16ට උෂ්ණත්වය අඩු කළා. 

“මට පීනසේ තියෙනවා,” නෑබඩ සිල්වතා කිව්වා. “මහත්තයලා ඉන්න. මං ඉක්මණින් යන්නං.”

නිහැඬියාවක්. නෑබඩ සිල්වතා පුටුවෙ සන්සුන් ඉරියව්වෙන් වාඩිවෙලා බිම බලාගෙන දුම් උරමින් පිරිත් ඇහුවා. මූණෙ තිබුණෙ පුදුම ශාන්තකමක්. ස්ථාවර හිනාවක් දෙතොලෙ රැඳිලා තිබුණා. ඒක හරිම සන්සුන් හිනාවක්. කළුයි සුදුයි කෙස් සමෝසමේට පැතිරුණු කොණ්ඩෙ හොඳටම කොටට කපලා. රැවුලත් අද හවස පිරිතට එන්න කලින් වගේ සම්පූර්ණයෙන්ම බාලා. තොල උඩ හීනියට දාඩිය වගේ තෙතක් දිලිසුණා. ඒක අතීත දුක් කම්කටොලුවල සීරුම් කැළැල් මැකී යමින්, එළිය වැටෙමින් තිබෙන මුහුණක්. බිම බලාගෙන ඉන්නකොට හරියට යූටියුබර් ඩිනෝ කොරයා නාකි වෙලා වගේ. වැදගත්කම බේරෙනවා.

“වැඩක් තියෙනවා,” සුමල් රෝහිත කිව්වා. “මේ මහත්තයා මගේ බොක්කක්.” 

නෑබඩ සිල්වතා බිම බලාගෙන හිස දෙපසට වැනුවා. සිගරැට්ටුව ෆිල්ටරේ ළඟටම උරා අවසන් කරලා ඈෂ් ට්‍රේ එකට එබුවා. 

“මං නෝට් කරගත්තා හිතේ. වෙන දවසක කතාකරමු. මේ හොඳ දවසෙ මහත්තයලාත් එන්න පිරිත් අහන්න. දැන් එළිවෙන්න කිට්ටුයි,” කියූ නෑබඩ සිල්වතා නැගිටලා එළියට ගියා.

“ඔයා මොනවද පොතකුත් පපුව උඩ තියොගෙන කල්පනා කරන්නෙ?” සුමුදු ලයිට් නිවලා ඇවිත් ඇඳේ වාඩිවෙලා පනාවකින් හිස පීරුවා. සුදුපාට තිර රෙදිවලින් පෙරිලා ගාඩන් එකේ ඉඳන් ආපු එළියෙන් ඇගේ සිරුරේ හැඩතල ලස්සනට මතුවෙලා පෙනුණා. මට ඒ තැන් දෙතොලින් ස්පර්ශ කරන්න හිතුණා. තව ටිකකින් පුළුවන් වෙයි. 

මං හේත්තු වෙලා හිටපු ඇඳ විට්ටම දිගේ කොට්ටෙත් රූටාගෙන පහළට ඇදී ඇවිත් හාන්සි වුණා. වහල දිහා බලනකොට මට ආයෙමත් ඉන්දිකා මතක් වුණා. එයා හිස් බැල්මෙන් අඩ අඳුරේ මේ සුදු සීලිමේ හැම විස්තරයක්ම කියවන්න ඇති, හරියට චිත්‍රයක් නරඹනවා වගේ. මට සුසුමක් පිටවුණා.

“ඇයි වස්තුවේ මේ?” සුමුදු මා ළඟින් වැතිරිලා මූණ දිහා බලාගෙන ඇහුවා. 

“මොකුත් නැහැ.” මං කිව්වා. 

“එහෙම වෙන්නෙ කොහොමද? මොනවහරි තියෙනවා.”

“මට මං කියවපු පොතක කෙටි කතාවක් මතක් වුණා.” 

“මට ඒකෙ කතාව කියන්න.” සුමුදු කවදාවත් පොත් කියවන්නෙ නැහැ. අපි හමුවුණේ පොත් දොරට වැඩුමකදි නෙමෙයි. 

“මට කතාව හරියට මතක නැහැ. නම නම් මතකයි.”

“මොකක්ද?”

“හඳ සාක්කි කීම. මං හිතන්නෙ මාටින් වික්‍රමසිංහද කොහෙද ලිව්වෙ.”

“පොත් ගුල්ලා.” සුමුදු මගෙ පපුව උඩ තිබුණු මං අලුතෙන් ලියා පළ කළ කවිපොත බෙඩ්සයිඩ් ටේබල් එක උඩින් තියලා මගේ පපුවේ රෝම අතරින් ඇගේ සිහින් දිගු ඇඟිලිතුඩු යැව්වා. ඒ සිනිඳුකම මගේ පපුව තුළටම කිඳාබැස්සා. 

මට නෑබඩ සිල්වතාව අවසන් වරට හමුවුණේ එයාගෙ උපදේශන කාර්යාලයේදියි. ඒ දවස්වල නෑබඩ සිල්වතා පදනම් ආයතනයේ උපදේශන ඩිප්ලෝමාවකුත් හදාරමිනුයි හිටියෙ. 

ඒක ඔහුගේ නිවසේ ඉදිරිපස කාමරය. ඒක ඉඩකඩ තිබෙන කුටියක්. ඔහුගේ ලියන මේසයත්, නිල්පාට සුවපහසු කැරකෙන පුටුවත්, අමුත්තන් වාඩිවෙන පුටු දෙකත්, තවත් සෝපාවකුත් හැර මුළු කාමරයටම තිබුණෙ බිත්තියේ එල්ලා තිබුණු කඳුකර පසුබිමක ලස්සන විලක දියසායම් චිත්‍රයක් විතරයි. සම්පූර්ණයෙන්ම වගේ හිස් මේසෙ උඩ පරණ තාලෙ කාර්යාල සීනුව ළඟ පීරිසියක අලුත් ඇට්ටේරියා මල් අහුරක් සුවඳ හමමින් තිබුණා. සුදුපාට තිර රෙදි අතරින් උදෑසන හිරු එළිය ගලා ආවා. කුරුල්ලන්වත් කෑගැහුවෙ නැහැ. ඒක පුදුම නිස්කලංක තැනක්. 

“පවුල් ආරාවුල් විසඳාගන්නට එක එක ක්‍රම තියෙනවා. සමහර ඒවා අඩු වියදම්. සමහර ඒවාට මිල ගොඩක් ඉහළයි. මං උපදේශනය කරන්නෙ නොමිලෙ. ඒක මගේ සමාජ සේවය. මහත්තයා මට හිතේ තියෙන ඔක්කොම කරදර කියන්න. අපි සරල විසඳුමක් හොයමු. ඒව හරියන්නෙ නැතිනම්, මහත්තයට ගොඩක් වියදම් කරන්න වේවි. මං ප්‍රාර්ථනා කරනවා අපට එච්චර දුර යන්න ඕනැ වෙන එකක් නැහැ කියලා. ඒත්, යන්නම වෙනවා කියලා මහත්තයා මට ඒත්තුගැන්නුවොත්, අපට වැඩි වියදම් විසඳුමකට යන්න වේවි. තීරණය මහත්තයා අතේ. මං කතාකරන්නෙ එච්චරයි. දැන් මහත්තයා කතාකරන්න. මං අහගෙන ඉන්නම්”

“මට වතුර වීදුරුවක් දෙන්න පුළුවන්ද?” මං ඇහුවා.

“සුළු දෙයක්.” ඔහු මේසය මත තිබුණු සීනුව නාද කළා.

Adapted from praja.lk