ඉස්පිරිතාලෙ ලොකු මහත්තයා සහ දෙවෙනි මහත්තයා

වසර 1995 විතර කාලෙ මා හිටියෙ පදවි පරාක්‍රමපුර බුද්ධංගල මධ්‍ය මහා විද්‍යාලයේ වැඩ කරමිනුයි. අප සිටි ගුරු නිවාසය පිටුපස තිබුණේ පරාක්‍රමපුර ආරෝග්‍ය ශාලාව හෙවත් ගමේ ගොඩේ මිනිසුන් කියූ ආකාරයට ඩිස්පැන්සරියයි. එහි ප්‍රතිකාර කළේ ඇපොතිකරි, AMP (Assistant Medical Practitioner), සහකාර වෛද්‍ය නිලධාරි ආදී නම්වලින් කලින් කලට හැඳින්වුණ වෛද්‍යවරයෙකි. ඔහු අප මෙන් උසස් පෙළ සමත්, කලුතර ස්වස්ථතායතනය වැනි ආයතනයක වසර කීපයක පුහුණුව ලද වෘත්තිකයෙකු වන අතර මෙවැනි දුෂ්කර ග්‍රාමීය පෙදෙස්වල සෞඛ්‍යය ආරක්ෂා වුණේ මෙවැනි වෛදවරුන් නිසා ය. ඔවුන් කැපවීමෙන් වැඩ කළ හ. ප්‍රයිවෙට් ප්‍රැක්ටිස් පාරක් ද කර ගත් හ. කලින් විද්‍යා ගුරුවරයකු වී සිට පසුව AMP ලෙස ඒ ඩිස්පැන්සරියේ වැඩ කළ දොස්තර මහත්තයා එක් මැලේරියා සීසන් එකකට පසු කිරි ටොයියා වගේ කාර් එකකින් ආවා මතක ය.

එකල මුළු පදවිය ජනපදයට ම MBBS වෛද්‍යවරයකු සිටියේ පදවිය රෝහලේ දිස්ත්‍රික් වෛද්‍ය නිලධාරිවරයා පමණි. මා එම ප්‍රදේශයේ වැඩ කළ මුල් කාලයේ එහි සිටි දිස්ත්‍රික් වෛද්‍ය නිලධාරිවරයා මට මතක හැටියට ප්‍රසන්න අධිකාරි නම් විය. ඔහු සත්තකින් ම වෛද්‍යවරයකු පමණක් නොව ප්‍රදේශයේ නියම සමාජ නායකයෙක් වූයේ ය. යුද සමයේ ඔහු දිස්ත්‍රික් වෛද්‍ය නිලධාරි, සෞඛ්‍ය වෛද්‍ය නිලධාරි, අධිකරණ වෛද්‍ය නිලධාරි වැනි වගකීම්වලට අමතරව තවත් සමාජ වගකීම් රැසකට උර දුන්නේ ය. ඔහු ද පීපී පාරක් කර ගත් මුත්, එය එතරම් සරු එකක් යයි මම නො සිතමි. හේතුව, ඔහුට එයට අවශ්‍ය තරම් වෙලාවක් තිබුණේ නැත.

ඒ කාලයේ හබරලා නමින් ප්‍රදේශයේ හැඳින්වුණ සර්පයා විසින් දෂ්ට කරනු ලැබීමෙන් විශාල මරණ ගණනක් සිදු විය. බොහෝ විට, රෝගියා ගිලන් රථයෙන් කිලෝමීටර් සීයක් දුරින් පිහිටි රෝහලට රැගෙන යන අතරමගදී සෙම හිර වීමෙන් මිය ගියේ ය. ඇතැම් රෝගීන් බේරා ගත්තේ මේ වෛද්‍යවරයා සෙම ඉවත් කරමින් ගිලන් රථයේ යමිනි. ඔහු ගැන හොඳ විස්තරයක් ඒ කාලයේත්, ඉන් පෙරත්, පසුත් පදවියේ රෝහල් කමිටුවේ ලේකම් වී සිටි, ප්‍රබල සමාජ ක්‍රියාකාරිකයකුව සිට දැන් ඉතා නිහඬ දිවියක් ගත කරන, එහෙම නො සිටිය යුතු එච්.ඩී. පෙරේරාට නම් කළ හැකිව ඇති.

එච්.ඩී. පෙරේරා ගැන වෙනම ලිවිය යුතු ය. කෙටියෙන් කීවොත් කැරැල්ලේ පරාජයෙන් වසර හතරකට පමණ පසු ගුරු පත්වීමක් ගෙන පදවියට ගිය මා නැවත දේශපාලන සත්වයකු කිරීම සම්බන්ධයෙන් මා එච්.ඩී. පෙරේරාට සෑහෙන්න ණය ය. 

මේ කවිය මා ලිව්වේ 1995දී ය. ඒ දවස්වල AMP දොස්තරලා හා MBBS දොස්තරලා අතර ගිනි වලියක් ඇවිලිණි. අන්තිමේදී MBBS දොස්තරලා AMP දොස්තරලාව වෘත්තීය වශයෙන් නැති භංග ම කර දැම්ම හ. 

අවුරුදු 12කට පසුවත් අපි තවම එතන ම ය. (මේ මාතෘකාව තරංග වීරසිංහ ඒ කාලයේ ලියූ කවි පොතක ද මාතෘකාව විය. තරංග ද දැන් කවි ලියන්නේ නැත.) 

මේ කවිය මට එවූ නයනසේන වන්නිනායක මිතුරාට ස්තුතියි. ඒ කාලයේ හිරු පත්තරේ නිම්තෙර කවි පිටුව සංස්කරණය කළ, පසු කාලයේ අපගේ සමීප මිතුරකු ව සිටි, පසුව වාමාංශික කණ්ඩායම්වල ඇති වන සාමාන්‍ය මෝඩ ඝට්ඨන නිසා සතුරන් බවට පත් වූ, දැන් පවතින සම්බන්ධය ප්‍රශ්නාර්ථයක් වන රෝහිත භාෂණ අබේවර්ධන සහෝදරයා ද දේශපාලන විවේචනය එහෙමම තියාගෙන අතීත මිත්‍රත්වයේ සොඳුරු මතක තමග සිහිපත් කරමි. 

 

ඔබගේ අදහස් අපි මහත් සේ අගයමු. නිර්නාමිකව හෝ අදහස් පළ කිරීමට අවස්ථාව ලබා දී තිබෙන්නේ එම නිසා ය. එහෙත්, එය අපහරණය නො කිරීම ඔබ‍ගේ වගකීමකි. අසභ්‍ය යයි සාමාන්‍ය ව්‍යවහාරයේ පිළි ගැනෙන වචන සම්බන්ධයෙන් සදාචාරවාදී නො වන මුත්, අනුන්ට අපහාස කිරීම සඳහා එවැනි වදන් භාවිතා කර තිබෙන අවස්ථාවලදී ඒවා ඉවත් කිරීමට සිදු වන බව කරුණාවෙන් සලකන්න. එසේම, නීතිමය ගැටලු මතු කරන අදහස් පළ කිරීම් ද ඉවත් කරනු ලැබේ. අදහස් පළ කිරීම සම්බන්ධ කාරණාවලදී සංස්කාරක වගකීම් සමග සහයෝගයෙන් කටයුතු කිරීම බලාපොරොත්තු වෙමු.