නාගොල්ලාගම මේජර් ජනරාල් විදර්ශන????????

පොත් 

කොළඹ පොත් පොළ අවසන් විය.

ඒ ආසන්නයේ නිතර ගැවසුණත්, මම නම් ඒ පැත්ත පළාතේ ගියේ නැත. එවැනි තදබද ස්ථානවල ගැවසෙන්නට මා තුළ කැමැත්තක් නැත. අනෙක, ඔය තරම් පොත් කියවන්නට ද මට හැකියාවක් නැත. මන්ද, මා ජීවත් විය යුතු බැවිනි. පොත් කියවීම ජීවත් වීමෙහි එක් කොටසක් පමණි.

දවසකට එක ගණනේ ලොකු පොත් කියවිය හැකි විස්මිත චරිතවලට පවා අවුරුදු පනහක් පොත් කියැවූවත් කියවන්නට පුළුවන් පොත් 18,250ක් පමණි. එහෙයින්, ඔය කියවූ බව කියවන වැඩි දෙනෙක් කියවූ ප්‍රමාණයට වඩා නො කියවූ ප්‍රමාණය සුවිසල් බව අමුතුවෙන් කියන්නට ඕනෑ නැත. මම නම් මගේ ජීවිතය තුළ බරසාර පොත් 2000ක්වත් කියවා ඇත් ද යන්න මට නම් සැක සහිත ය. අච්චර කියෙව්වා මෙච්චර කියෙව්වා යයි කියවීම ගැන පම්පෝරි ගැසීම පට්ට බොරුවකි. ඔය පම්පෝරිකාරයන් වැඩි දෙනෙක් පොත් 5000ක්වත් නො කියවූ අයයි. ඒ වුණාට පෙනී සිටින්නේ ලක්ෂ ගණන් කියවූ අය ලෙස ය. 

රටක සාහිත්‍යයේ, කලාවේ ප්‍රබෝධයක් ඇති වන්නේ දේශපාලනයේ ස්ථාවරත්වය හා නිදහස් වටපිටාව හේතුවෙන් බව කී විට, එම ප්‍රකාශයට අකැමැති අය ඒ බරපතල ප්‍රකාශය කරන්නේ කුමන අනුභූතික සාක්ෂි මත පදනම්ව ද යන්න අසන්නට ද පුළුවන. එහෙත්, ඒ ප්‍රකාශයට කැමැත්තක් දක්වන අයට එය පිළි ගන්නට පුළුවන. ලංකා ඉතිහාසයේ සාහිත්‍ය ප්‍රබෝධයක් දක්නට ලැබුණු කෝට්ටේ යුගය මෙවැනි ප්‍රබෝධයක් දක්නට ලැබුණු, සාපේක්ෂ වශයෙන් දේශපාලනික ස්ථාවරත්වයක් ද පැවති යුගයක් ලෙස සැලකිය හැකි ය.

එහෙත්, මේ ප්‍රමාණාත්මක වර්ධනය  තුළ ගුණාත්මක විපර්යාසයක් තිබේ ද යන්න සැක සහිත ය. මෙය මම නවකතාව ආශ්‍රයෙන් තරමක් දුරට අධ්‍යයනය කළෙමි. කෙතරම් විශාල නවකතා ප්‍රමාණයක් බිහි වුවත්, 2015 වසරේ නවකතාව තිබෙන තැන එතරම් ඉහළ ස්ථානයකැයි කිව නො හැකි ය. සිංහල නවකතාව තවමත් සැලකිය හැක්කේ මෙම කොදෙව්වේ සීමාවන් තුළ පමණ ය. ඒ ද වික්‍රමසිංහ, කේ. ජයතිලක වැනි ලේඛකයන්ගේ නවකතාවට බොහෝ පසුපසිනි.

විශාල වශයෙන් කවි පොත් නිකුත් වීම ද දැකිය හැකි ය. කවි පොත් පළ කිරීම මා නම් දකින්නේ ලෙහෙසියෙන් ලේඛකයකු වීමේ හා සමාජ ප්‍රාග්ධනය උපයා ගැනීමේ මාර්ගයක් බවට පත් වී ඇති බවයි. 

නාගොල්ලාගම ධර්මසිරි බෙනඩික්ට්ගේ කවි පොත නිකුත් වූ උත්සවයෙහිදී විදර්ශන කන්නන්ගර පැවැත්වූ කතාව පිළිබඳ ඇති වූ මත ගැටුම මෙම අර්බුදයේ ප්‍රකාශනයක් ලෙස සැලකිය හැකි ය. ධර්මසිරි බෙනඩික්ට් යනු විදග්ධ කවියෙක් නො වේ. ඔහු ජන කවියෙකි. විදර්ශන කන්නන්ගර කීවා සේ ම ඔහු ළං වන්නේ (රත්න ශ්‍රී විජේසිංහට වඩා) විල්බට් අඹතලාවට විය හැකි ය. එහි කිසිදු වරදක් ඇතැයි මම නො සිතමි. මේ සමාජයේ රත්න ශ්‍රී විජේසිංහට මෙන් ම විල්බට් අඹතලාවට ද තිබෙන ස්ථානය පිළිබඳ අප ගෞරවනීය විය යුතු ය. 

මෙතැනදී කෙනෙක් මෙසේ අසන්නට ද පුළුවන. එසේ නම් අප ඉරාජ් වීරරත්න විවේචනය කිරීමේදී නිර්දය වන්නේ ඇයි ද යන්නයි. 

විල්බට් අඹතලාව කවියෙන් යමක් උපයා ගන්නා අහිංසක කලාකරුවෙකි. ඉරාජ් වීරරත්න මුදල් ඉපැයීම ම අරමුණු කර ගත් සංගීත ව්‍යාපාරිකයෙකි. යැපුම් වෘත්තිකයකු වන හස්ත කර්මාන්ත ශිල්පියකුගේ ගුණාත්මකභාවයට වැඩි දෙයක් ධනේශ්වර කර්මාන්තකරුවකුගෙන් බලාපොරොත්තු වීමට පාරිභෝගිකයකුට අයිතියක් තිබේ. 

ධර්මසිරි බෙනඩික්ට් කවි නො ලියූ ප්‍රකාශනයක් නැති තරම් ය. ඔහු විසින් ස්පර්ශ නො කරන ලද සමාජ ප්‍රශ්නයක් ද නැති තරම් ය. ඔහු ලියූ කවි ඒ ඒ සංදර්භයන් තුළ දේශපාලනමය හා සමාජ වටිනාකමක් අත්පත් කර ගත් මුත්, ඒවායේ සර්වකාලීන වටිනාකම් අඩු ය. ඔහු ඒ කවි එක් කර පොතක් පළ කිරීම වැදගත් වන්නේ ඉතිහාසයක් ලේඛනගත කිරීම සඳහා ය. එහිදී එම අවස්ථාව සිද්ධියක් ලෙස ද ගත යුත්තේ එම අර්ථයෙනි. විදර්ශන කන්නන්ගරගේ කතාව එතැනට නො ගැලපෙන්නේ එහෙයිනැයි මම සිතමි. එහෙත්, එතැනට විදර්ශනට ආරාධනා කළ අය ඔහු කාලෝ ෆොන්සේකා වැනි යාලුකමට ඕනැ මගුලක් මාරයි කියන පුද්ගලයකු නො වන බව තේරුම් ගත යුතුව තිබිණි. ඔහුගේ නිදහස් අදහස් ඉදිරිපත් කළ පසු එය ධර්මසිරි බෙනඩික්ට්ට කළ අවමානයක් ලෙස සැලකීම බොළඳ වැඩකි. 

ඔය සර්වකාලීන වටිනාකම් ගැන කතා කරන විට මෙය ද කිව යුතු ය. ලංකාවේ වර්තමාන යුගයේ බිහි වන කලා කෘති කීයක එවැනි වටිනාකම් තිබේ ද? විශේෂයෙන් ම, සම්මාන හා දහසින් බැඳි පියලි ඉලක්ක කරමින් ලියැවෙන පොල් කුඩු බඳු සම්මානලාභී නවකතා බොහොමයක තිබෙන සර්ව කාලීන වටිනාකම කුමක් ද?

මෙම සාහිත්‍ය ප්‍රබෝධය තුළ ඇති තවත් වැදගත් ලක්ෂණයක් කෙරෙහි ද අවධානය යොමු කළ යුතු ය. ඒ වනාහි කමල් ගුනරත්නගේ පොත කෙරෙහි ඇති වූ උන්මාදයයි. එය මිළ දී ගත් කී දෙනෙක් එය කියවනු ඇද්ද? වාර්තාවක සඳහන් වූ එක් කාන්තාවක පැවසූ වදනක් මෙහිදී ඉතා වැදගත් ය. ඇය කියන්නේ මෙම පොත නො කියවූවත්, එය ගෙදර තබා ගත යුතු එකක් බවයි. හරියට පිරුවානා පොත් වහන්සේ වගේ ය. ඒ ඇයි? ඒ වනාහි දෙමළ ලේ සුවඳ විහිදුවන හඳුන්කූරක් වැනි එකකි. සිංහල බෞද්ධ ජාතිවාදියෝ එයට කැමති ය. සිංහල බෞද්ධ ජාතිවාදය පවතින්නේ ම ඒ ලේ සුවඳ මත ය. 

පොත් පොළට සෙනග එන තරමට පොත් නො විකිණෙන බව ද, පොත් විකිණෙන තරමට හොඳ පොත් නො විකිණෙන බව ද, මිළ දී ගන්නා තරමට මිනිසුන් පොත් නො කියවන බව ද, පොත් කියවන තරමට හොඳ පොත් නො කියවන බව ද, හොඳ පොත් කියවන තරමට මිනිසුන් හොඳ නො වන බව ද මගේ අවබෝධයයි.

පොත් පොළ සම්බන්ධ තවත් නිරීක්ෂණයක් වන්නේ ධනවාදයට එරෙහිව ජීවිත පරිත්‍යාගයෙන් කටයුතු කරන දාර්ශනිකයන් බොහෝ දෙනෙකුගේ ද ජීවිතය පොත් පොළ කේන්ද්‍ර කරගෙන ගොඩනැගීමයි. වෙළඳපොළට එරෙහි දැනුම පවා අලෙවි වන්නේ වෙළඳපොළෙහි ය. වෙළඳපොළ නොමැති සංදර්භයක් ගැන සිතා ගන්නට බැරි තරමට වෙළඳපොළ මිනිස් සමාජ ජීවිතය සමග බැඳී තිබේ. 

පොත් පොළ යනු නියාමනයක් නැති වෙළඳපොළක් පිළිබඳ කදිම නිදසුනකි. නියාමනය යයි කී විට බොහෝ විට අපගේ සිහියට එන්නේ රජයයි. එහෙත්, සමාජ සංවිධානවලට ද නියාමනයට මැදිහත් විය හැකි ය. සාහිත්‍යය හා කලාව යනු කිසි සේත් ම රජය විසින් නියාමනය කළ යුත්තක් නො වේ. එය යටත් විය යුත්තේ සමාජ නියාමනයකට ය. 

සාහිත්‍යය සම්බන්ධයෙන් එවැනි සමාජ නියාමනයක් තිබේ ද? 

සරළ නිදසුනකින් මෙය විමසා බලමු. නවකතාව සම්බන්ධයෙන් මතු වී තිබෙන තත්වය විමසා බලන්න. අද වන විට බොහෝ ලේඛකයන් නවකතා ලියන්නේ ස්වර්ණ පුස්තක, ගොඩගේ, ෆෙයාවේ, රාජ්‍ය සාහිත්‍ය වැනි සම්මාන බලාගෙන ම ද යන ප්‍රශ්නය මතු වේ. අවුරුද්දකට දෙකකට වතාවක් කෙසේ හෝ නවකතාවක් පඩ්ඩා ගැනීමේ රුදාව තුළ බොහෝ නවකතාකරුවන් පෙන්වන්නේ පසුගමනයකි. මෙවැනි තත්වයන් පාලනය කළ හැකි සමාජ නියාමනයක් සිදු වෙනවා ද? විචාරකයන් ලෙස සිය අනන්‍යතාව සලකුණු කර ගන්නා හා සෙසු අය එම අනන්‍යතාව භාවිතා කිරීමට එරෙහි වන්නන් මෙහිදී සිය කාර්යභාරය ඉටු කර තිබේ ද?

මා සිතන්නේ අප යන ගමන වේගවත් වැඩි ය කියා ය. සම්භාව්‍ය කලාව දඩ බඩ ගා පොත් පැඩ්ඩීම නවත්වා ගුණාත්මකභාවය ගැන සිතිය යුතුව තිබේ. දිවීම නවත්වා නැවතී වටපිට බැලිය යුතු ය. 

ඔබගේ අදහස් අපි මහත් සේ අගයමු. නිර්නාමිකව හෝ අදහස් පළ කිරීමට අවස්ථාව ලබා දී තිබෙන්නේ එම නිසා ය. එහෙත්, එය අපහරණය නො කිරීම ඔබ‍ගේ වගකීමකි. අසභ්‍ය යයි සාමාන්‍ය ව්‍යවහාරයේ පිළි ගැනෙන වචන සම්බන්ධයෙන් සදාචාරවාදී නො වන මුත්, අනුන්ට අපහාස කිරීම සඳහා එවැනි වදන් භාවිතා කර තිබෙන අවස්ථාවලදී ඒවා ඉවත් කිරීමට සිදු වන බව කරුණාවෙන් සලකන්න. එසේම, නීතිමය ගැටලු මතු කරන අදහස් පළ කිරීම් ද ඉවත් කරනු ලැබේ. අදහස් පළ කිරීම සම්බන්ධ කාරණාවලදී සංස්කාරක වගකීම් සමග සහයෝගයෙන් කටයුතු කිරීම බලාපොරොත්තු වෙමු.