ඒ නිසා මං බ්ලොග් ලියනවා

පාඨකයන් පිවිසුණු පිටු සංඛ්‍යාව විසිතුන් ලක්ෂය ඉක්මවීම ගැන සතුටු ය.

මේ බ්ලොගය ආරම්භ කර දැන් වසර පහකි. W3Lanka නමින් පවත්වාගෙන ගිය පුවත් වෙබ් අඩවියට අනුබද්ධවයි මුලින් ම මෙය 2009 ජුනි මාසයේ ආරම්භ වුණේ. අපි W3Lankaවෙබ් අඩවිය පටන් ගත්තේ 2009 පෙබරවාරියේයි. එහෙත්, ආර්ථික ගැටලු නිසා එය පවත්වාගෙන යාම දුෂ්කර වුණා. දේශපාලන සංවාදය පවත්වාගෙන යන්න බ්ලොග්කරණය යොදා ගැනීම ගැන අපව උනන්දු කළේ බූන්දියෙන්.

මෙහි පළ වූ මුල් ම ලිපිය ඩෙංගු මදුරුවාට බැක්ටීරියා ප්‍රහාරයක්

අවුුරුද්දක් ඇතුළත අපේ පිටු ලක්ෂයකට පාඨකයෝ පිවිසුණා.  ඒ වෙලාවේ මා තැබූ සටහන මෙහෙමයි:

පුවත්පතක් නැති පත්තරකාරයන්ගේ වසරක උදානය

“It often requires more courage to dare to do right than to fear to do wrong.”

– Abraham Lincoln

නිවැරදි දේ කිරීම සඳහා හැම විට ම වැරදි කිරීමට බිය වීමට වඩා ධෛර්යය අවශ්‍ය බව ඒබ්‍රහම් ලින්කන්ගේ ඉහත ප්‍රකාශයේ අදහසයි.

අපි දැන් මෙම මාධ්‍ය ව්‍යාපෘතියට වසරක් සපුරමින් සිටිමු. මෙය නිශ්චිත දිනෙක එළි දක්වන ලද්දක් නොවන හෙයින් අපට නිශ්චිත උපන් දිනයක් නැත.

මෙය ආරම්භ කළේ හා පවත්වාගෙන යන්නේ තනිකර ම ස්වේච්ඡා ශ්‍රමයෙනි.

අප මෙය ආරම්භ කරන විට මුද්‍රිත මාධ්‍යවල ඊනියා සංස්කාරකයන්ගේ ආධිපත්‍යයෙන් දැඩි ලෙස පීඩාවට පත්ව සිටි අතර, වසරක් ගත වන විට පුවත්පතක් නැති පුවත්පත් කලාවේදීන් වන අපට මුද්‍රිත මාධ්‍ය සංස්කාරකයන්ගේ දඬුඅඬුවට අසු නොවී අදහස් ප්‍රකාශනයේ සීමිත ඉඩක් ලැබී ඇත.

ප්‍රතිපත්ති සම්පාදකයන්ට හා ජනමත නායකයන්ට විකල්ප අදහස් වෙත කිසියම් දොරටුවක් විවෘත කර දීමට අපට හැකි වී ඇතැයි අපි විශ්වාස කරමු.

එහෙත්, අපගේ සන්නිවේදනය දිළිඳු ජන කොටස් වෙත ළඟා කර ගත නොහැකි වීම පිළිබඳව අපි අදටත් කණගාටු වෙමු.

එහෙත්, නව මාධ්‍යයන්ගේ අනාගතය පිළිබඳ අපි සුබවාදී වෙමු. වේලාසනින් අවදි වූ කුරුල්ලන් පහසුවෙන් ආහාර සොයා ගනු ඇත.


අජිත් පැරකුම් ජයසිංහ,
සංස්කාරක, W3Lanka, Lanka Polity

මං හිතන්නේ අපි දැන් එදාට වඩා ජනතාවට සමීපයි. සිත් කලකිරවන තත්වයන් මැද ප්‍රතිපත්ති පාවා නොදී අල්ලාගෙන සිටීමේ හොඳකමක් හෝ ගොන්කමක් තිබුණු නිසායි එහෙම කරන්න පුළුවන් වුණේ. 

ලැබෙන අවස්ථා එක්ක අද වුණත් හිතෙනවා ප්‍රතිපත්ති අතහැර දැමුවොත් මීට වඩා ඵලදායී දෙයක් කරන්න පුළුවන් වේවි නේ ද කියලා. 

ලියන්න කාලය ගන්නත්, නිදහස් ලේඛකයකු ලෙස කාටවත් යටත් නොවී පවතින්නත්, ජීවිතය නඩත්තු කරගෙන යන්න ලොකු ආර්ථික අරගලයක් කරන්න ඕනැ. 

ආර්ථික වශයෙන් ඉතාම දුර්වල වූ අවස්ථාවක අපි මෙය පවත්වාගෙන යාම වැදගත් දෙයක් ය කියා හිතෙනවා නම් අපට උදව් කරන්නැයි අපේ පාඨකයන්ගෙන් ඉල්ලා සිටියා. ඒ වෙලාවේ තමයි, මම ඇත්තෙන් ම දැන ගත්තේ මේක පවත්වාගෙන යන එක වැදගත් මට විතරයි කියලා. ඒ නිසා මමත් ඇරියෙ නැහැ. මම මට මාර විධියට උදව් කළා මේක පවත්වාගෙන යන්න. මං පරිවර්තකයෙක් වුණා. ඒක නිසානේ ඔබ වුණත් මෙහි ඇවිත් නිදහසේ බැනලා යන්නේ. 

සමහරු කියනවා මේ විකාර කමෙන්ට්කාරයන්ගේ ක්‍රියා නවත්වන්න කියලා. ඒත්, මම තාම ඒ ගැන ඉන්නේ දෙගිඩියාවෙන්. ඔවුන් හරවත් සංවාදයකට බාධාවක් වෙන්න පුළුවන්. ඒත් ඉතින් හැටි එහෙම නම් මොකද කරන්නේ? ඒ අය තමන් නිරුවත් කර ගන්නා හැටි වුණත් බලන එක රසවත්. 

අපි තවමත් කාටවත් විකිණුනේ නැහැ. හරි ආඩම්බරයි. ඒත් ඉතින් ඇති වැඩකුත් නැහැ. විකිණුනා නම් මීට වඩා දෙයක් කරන්නත් තිබුණා. අනේ මන්දා. 

කමක් නැහැ. අපි ප්‍රවර්ධනය කරන්නේ ජීවන විලාසයක්නේ. හැබැයි ඉතින් තනියෙම කරන්න පුළුවන් කොච්චර පොඩි දෙයක් ද? අර දුක දිනා ජය ගත් හපන්නු පස්සෙ කාලෙක කියනවනේ ඔහොම ඉන්නකොට හිටි ගමන් අලුත් පාරවල් පෑදුණු හැටි ගැන. ඉතින් මාත් හිතන් ඉන්නවා ඔහොම ඉන්නකොට කවුරුහරි මෙහෙම කියයි කියලා. “ඒයි පැරා, තමුසෙට පුළුවන් නේ ඔයිට වඩා වැඩක් කරන්න. අපි තමුසෙ ගැන බලා ගන්නම්. ලියනවා හොඳ කතාවක්."

එහෙම නැතිනම් එන්ජියෝ එකකින් ඇවිත් හොරෙන්ම මගේ ගිනුමට ඩොලර් කුට්ටියක් දාලා ගියොත් කොහොමද?

එහෙනම් මං ගහනවා පත්තරයක්. ලියනවා නවකතාවක්. කරනවා නාට්ටියක්. ගහනවා චිත්‍රපටියක්. අඳිනවා චිත්‍රත්. 

අද අපව පොළඹවා තිබෙන්නේ අන්න ඒ වගේ හීන දකින්න. ලොතරැයි ඇදෙනකල්, සුපර් ස්ටාර්ලා වෙනකල්, මහේලලා වෙනකල් අපි බලන් ඉන්නවා. අපට බැරි වුණාම අපි අපේ දරුවන්ව එහෙම කරන්න හදනවා. ඒත්, අපි වැඩි දෙනෙකුට ඒවා ලැබෙන්නේ නැහැ. 

අපි කාටත් යහපතක් වෙන්න නම්, අපි එකතු වෙලා යහපත් සමාජයක් ගොඩනගා ගන්න ඕනැ. ඒකට තමයි සමාජවාදය සඳහා අරගලය කියා කියන්නේ. 

මං කැමතියි අපි එකතු වෙලා යමක් කරමු ය කියා යෝජනා කරන සහෝදරයින්ට. ඒත්, අපට හමු වෙන්නේ “මල්ලි, ඔයා අපිත් එක්ක එකතු වෙන්න," ය කියන අයියලාවයි. 

මං එක්තරා අරාජිකවාදියෙක්. මට ඉස්සරහින් යන අයත් නැහැ. මම කාටවත් මගේ පස්සෙන් එන්න කියන්නෙත් නැහැ. ඒ කියන්නේ මට නායකයෝත් නැහැ. අනුගාමිකයෝත් නැහැ. වැඩේ කියන්නේ කවුරුවත් මාව සහෝදරයෙක් ලෙස පිළිගන්නෙත් නැහැ. 

හැමෝ ළඟම තිබෙනවා සාක්කු. සාක්කු නැති අය කාගේ හරි සාක්කුවකට බහිනවා. මට වෙලා තිබෙන්නේ සාක්කු මහගන්න උවමනාවකුත් නැහැ. කවුරුහරි සාක්කුවට රිංගන්න හදනකොට මට කිචි වගෙයි. මට කාගෙවත් සාක්කුවල ඉන්නත් බැහැ. මාර ලෙඩක්. 

ඒ නිසා මං බ්ලොග් ලියනවා.

මේ ලිපිය වෙන අයත් එක්කත් බෙදා ගන්න. උපුටා ගන්නවා නම් ‍මෙතැනින් ගත් බව කියන්න

ඔබගේ අදහස් අපි මහත් සේ අගයමු. නිර්නාමිකව හෝ අදහස් පළ කිරීමට අවස්ථාව ලබා දී තිබෙන්නේ එම නිසා ය. එහෙත්, එය අපහරණය නො කිරීම ඔබ‍ගේ වගකීමකි. අසභ්‍ය යයි සාමාන්‍ය ව්‍යවහාරයේ පිළි ගැනෙන වචන සම්බන්ධයෙන් සදාචාරවාදී නො වන මුත්, අනුන්ට අපහාස කිරීම සඳහා එවැනි වදන් භාවිතා කර තිබෙන අවස්ථාවලදී ඒවා ඉවත් කිරීමට සිදු වන බව කරුණාවෙන් සලකන්න. එසේම, නීතිමය ගැටලු මතු කරන අදහස් පළ කිරීම් ද ඉවත් කරනු ලැබේ. අදහස් පළ කිරීම සම්බන්ධ කාරණාවලදී සංස්කාරක වගකීම් සමග සහයෝගයෙන් කටයුතු කිරීම බලාපොරොත්තු වෙමු. Read in English blog.parakum.com