විමුක්තිය සොයා පළා යන ලංකාවේ ම්‍ධ්‍යම පංතිය

මොහොතකට කලින් එක්තරා පුවත්පත් කතුවරයකුගේ ෆේස්බුක් ගිනුමක දුටුවා, ඔහු ස්ථිරවම ලංකාවෙන් පිට වී වෙනත් රටකට සංක්‍රමණය වන්නට යන බව. 

මේ කතුවරයා සිංහල ජාතිකවාදී අදහස් ඇති තරමක් ලිබරල් නැඹුරුවකිනුත් යුත් කෙනෙක්. සිංහල ජාතිකවාදීන් පවා අවසානයේදී කරන්නේ මේ දේ. අඩු තරමේ ඔවුන්ගේ දරුවන් වෙනුවෙන් හෝ ඔවුන් තෝරා ගන්නේ බටහිර, සංවර්ධිත රටකට සංක්‍රමණය වීමේ විසඳුමයි. මා නිරීක්ෂණය කර ඇති ආකාරයට ලංකාවේ වඩාත් ම උන්නතිකාමී මධ්‍යම පංතික බලවේගයේ ස‍ිහිනය සංක්‍රමණයයි. මෙහි තිබෙන පරස්පරය වන්නේ වැඩියෙන් ම දේශප්‍රේමී, ජාතිකවාදී, ආගම්වාදී අදහස් දරන්නේ ද මෙම බලවේගය ම වීමයි. දකුණේ ‍මහින්ද රාජපක්ෂ හා උතු‍රේ ප්‍රභාකරන් මෙම බලවේගයන්ගේ නිර්මාණ වෙති.

එහෙත් ඔවුන් යන්නේ ලෝකෙන් උතුම් ම රට, ලෝකෙ හොඳ ම වතුර, සිංහල ගම, සරම හා බැනියම, බුලත් විට, සිංහල හාලේ බත් විතරක් නෙමෙයි සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතිය, සිංහල බුදු දහම, ජාතිකවාදී දේශපාලනය හා සිංහලයන්ගේ අහවල් එක වන මහින්ද චින්තනය ද මෙහි තබා ය. දෙමළ අය නම් අපට ඉතිරි කර යන්නේ මරාගෙන මැරෙන බෝම්බ ය.

අප මේ කියන කාරණය සිංහල මෙන් ම දෙමළ ඩයස්පෝරාවට ද පොදු ය. රුද්‍රකුමාර්ට මෙන් ම ගෝඨාභය රාජපක්ෂට හා ප්‍රේමකුමාර් ගුනරත්නම්ට ද පොදු ය.

පුරවැසිභාවය වෙනස් කර ගත්තත්, බොහෝ දෙනෙකුට තමන්ට මේ ගොරක දේශයේ තිබුණු පිළිගැනීමෙන් අංශු මාත්‍රයක් හෝ තමන් යන රටෙන් නො ලැබෙන නිසා එතැන් සිට ඔවුහු සිය අනන්‍යතා අර්බුදය ‍ප්‍රකාශ කිරීම සඳහා ඩයස්පෝරා හදා ගනිති.


හැත්තෑව දශකයේදී සේපාල ඒකනායක ඉතාලි අලිටාලියා ගුවන් යානයක් පැහැර ගත්තේත්, දැන් ලංකාවේ මිනිස්සු බෝට්ටුවල නැගී ඕස්ට්‍රේලියා යන්නේත් එක ම අරමුණක් වෙනුවෙනි. ඒ සංවර්ධිත, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී රටක අලුත් ජීවිතයක් ආරම්භ කිරීම සඳහා ය. දුප්පතුන් එසේ කරද්දී මධ්‍යම පංතිකයන් කරන්නේ සල්ලි විසි කර දරුවන් අධ්‍යාපනයට එතෙර යවා, වෘත්තිකයන් බවට පත් කර, ඔවුන්ට සංවර්ධිත රටවල ජීවිත ගොඩනංවා දී ජීවිතයේ අවසන් කාලය ගෙවන්නට එහි යාමයි. තවත් කොටසක් ලංකාවේ තමන්ට ජීවිත තර්ජන ඇති බව කියා පිටරටවල දේශපාලන රැකවරණ ලබා ගනිති.

මේ අය මැරෙන තුරාමත් ඔවුන්ට සිය අනන්‍යතා අර්බුදයෙන් ගොඩ ඒමට බැරි වන හෙයින්, ඔවුහු ජීවිතාන්තය දක්වා ම ලංකාවට මළ කරද‍ර වෙති. ඒ ඔවුන්ගේ අලුතින් සොයා ගත් දේශප්‍රේමය නිසා ය. මේ දේශප්‍රේමය වෙනුවෙන් ඔවුන්ට කරන්නට තිබෙන්නේ ඩොලර් හෝ යුරෝ සොච්චමක් වැය කිරීම හා අවුරුද්දකට විතර වතාවක් සිංහ හෝ කොටි කොඩි රැගෙන උද්ඝෝෂණයකට සහභාගි වීම පමණි. සීත කාලයේ අඩු වියදමින් නිවාඩුවක් ගත කිරීමට සිය මාතෘ භූමියට එන මේ දේශප්‍රේමියෝ සිය දරු මුණුබුරන්ට සිය මුල් පෙන්වමින් මාර සතුටක් ලබති. තමන් ජීවත් වන රටේදී කීයටවත් නො ලැබෙන මාර පිළිගැනීමක් ලැබ, ඒකත් ආපසු මෙහේට ම විකුණා ආපසු සිය සැබෑ රටට යන්නේ තමන්‍ට වී තිබෙන අලකලංචිය තවත් පටලවාගෙන ය.

බොහෝ සිංහල සංක්‍රමණිකයන්ගේ දෙවන පරම්පරා සිය තාත්තලාගේ මනස්ගාත අමතක කර දමා තමන් දැන් ජීවත් වන තමන්ගේ රටේ ජීවිතය සතුටින් භාර ගනිති. තුන්වන පරම්පරාවට යන විට ලංකාව ඔවුන්ට තවත් ලාභදායී ටුවරිස්ට් ඩෙස්ටිනේෂන් එකක් පමණි. 

‍එහෙත්, දෙමළ සමාජයේ මෙය වෙනස් ය. යුද්ධයට ස්තුති වන්නට පවුල් පිටින් ම විදෙස්ගත වී සිටින ඔවුහු ඒ රටවල්වලත් පුංචි පුංචි පොකට් ඇතුළේ ම ජීවත් වෙති. ඔවුන්ගේ ඊළඟ පරම්පරා ද ඒ රටවල ජීවිතයට එකතු වන්නේ සෙමින් ය. එහෙයින් ඔවුන්ගෙන් මෙහි ජීවිතයට ඇති කරදරය වැඩි ය.

මේ බොහෝ දෙනෙකුට සිය අනන්‍යතා ප්‍රශ්නය නිසා ලංකාව හැරමිටියකි. අනතුරට පත් මාධ්‍යවේදියකු, රටින් පළා යන්නට සිදු වූ දේශපාලන ක්‍රියාකාරිකයෙකු, පීඩිත ජාතිකවාදියෙකු වැනි අනන්‍යතා අවන්හල් ‍සේවකයකු වැනි සාමාන්‍ය අනන්‍යතාවකට අමතර දෙයක් එකතු කරයි. මං මෙහේ මෙහෙම හිටියට එ‍හේ පොරක් යන මානසිකත්වය කාට නැතත් තමන්ට හෝ වැදගත් විය හැකි ය. 

ඔවුන්ගේ භෞතික යථාර්ථය තුළ ඇත්තෙන් ම ඔවුන්ට ලංකාවේ සාමය ඇති වීම බරපතල ගැටලුවකි. ලංකාව සාමකාමී, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය හා සංවර්ධනය දෙසට යොමු වූ රටක් වුවහොත් ඔවුන්ට සිය අනන්‍යතා හැරමිටිය හා ඇතැම් විට ආර්ථික ප්‍රාණ නාලිය ද අහිමි වී යයි.

ලංකාවේ සිංහල හා දෙමළ දෙජාතියට වැඩියෙන් ම ආදරය කරන මිනිසුන් සිටින තැන ඩයස්පෝ‍රාව වන්නේ මෙම සංදර්භය තුළ ය. ඔවුන්ගේ ආදරයේ අභිලාෂය ලංකාව වලේ ම තබා ගැනීමයි. වෙන මොනවා නැතත්, මෙහි සිටින අසරණයන්ගේ ඉරිසියාවෙන් හෝ ඔවුන්ට සැනසෙන්නට ලැබෙන්නේ එවිට ය.

ඊනියා ජාතිකවාදීන්ගේ රටට ආදරය කිරීමේ මූලික කොන්දේසියක් විය යුත්තේ හැකි අවසාන මොහොත දක්වා ‍මේ රටේ ම හිඳිමින් මේ රට හරි මග වෙත ගැනීමට උත්සාහ කිරීමයි. 

දෙමළ ජාතිකවාදීන් නම් කළ යුතුව තිබෙන්නේ ආපසු පැමිණ සිය ඊලාම් අරගලය මෙහි ආරම්භ කිරීමයි. ‍එහෙම නැතිව මසකට ඩොලර් 25ක් 50ක් එවා මෙහි දුප්පත් තරුණ තරුණියන් මරාගෙන මැරෙන තෙක් බලා සිටීම අම්බානක කුහකකමකි. 

සාමාන්‍යයෙන් ජාතිද්‍රෝහියකු, දේශද්‍රෝහියකු වන මා වැන අය නම් මොන තූත්තුකුඩියක ගියත් කමක් නැත. මම නම් සිංහල හෝ දෙමළ හෝ ජාතිකවාදියෙක් නො වෙමි. මේ ජාතීන් දිය වී ගොස් ලාංකීය දේශපාලන ප්‍රජාවක් වෙත අනුකලනය වීම මගේ සමාජ දේශපාලන අභිලාෂයයි. එසේම, භූගෝලීය වශයෙන් ද ලෝකයේ රටවල් එකට බැඳෙනවාට මම කැමති ය.

මා මේ රටෙන් පළා ‍නො ගොස් ඉන්නේ එක ම එක හේතුවක් නිසා ය. උපතින් මා අයත් වන සමාජයේ ජීවත් වීමට මා කැමති නිසා ය. ඒ සමාජය සමස්තයක් ලෙස ගොඩ ගන්නට මම මට හැකි අන්දමින් අරගල කරමි. මට සිතෙන අන්දමට එය දේශපාලනික ය. අප සමාජයක් ලෙස අගාධයට යමින් තිබෙන තත්වය තුළ මා වැඩියෙන් ම ආදරය කරන මගේ දරුවන් වෙනුවෙන් කුමක් කළ හැකිදැයි මට සිතා ගන්නට බැරි ය. 

විමුක්තිය සොයා පළා ගිය මිනිසුන් ජාතිවාදයේ, ආගම්වාදයේ හා ඒකාධිපතිවාදයේ පසුගාමිත්වය තුළ ගිල්වා  ලංකාව අනාථ කිරීමට යත්න දරන එක ඇත්තට ම බරපතල තත්වයකි.

මේ ලිපිය වෙන අයත් එක්කත් බෙදා ගන්න. උපුටා ගන්නවා නම් ‍මෙතැනින් ගත් බව කියන්න

ඔබගේ අදහස් අපි මහත් සේ අගයමු. නිර්නාමිකව හෝ අදහස් පළ කිරීමට අවස්ථාව ලබා දී තිබෙන්නේ එම නිසා ය. එහෙත්, එය අපහරණය නො කිරීම ඔබ‍ගේ වගකීමකි. අසභ්‍ය යයි සාමාන්‍ය ව්‍යවහාරයේ පිළි ගැනෙන වචන සම්බන්ධයෙන් සදාචාරවාදී නො වන මුත්, අනුන්ට අපහාස කිරීම සඳහා එවැනි වදන් භාවිතා කර තිබෙන අවස්ථාවලදී ඒවා ඉවත් කිරීමට සිදු වන බව කරුණාවෙන් සලකන්න. එසේම, නීතිමය ගැටලු මතු කරන අදහස් පළ කිරීම් ද ඉවත් කරනු ලැබේ. අදහස් පළ කිරීම සම්බන්ධ කාරණාවලදී සංස්කාරක වගකීම් සමග සහයෝගයෙන් කටයුතු කිරීම බලාපොරොත්තු වෙමු. Read in English blog.parakum.com