ජවිපෙ ධෛර්යය හා විලි ලජ්ජා නැතිකම | Courage and the shamelessness of JVP

(2010 නොවැම්බර් 18, W3Lanka) සුනිල් හඳුන්නෙත්ති ඇතුළු ජවිපෙ සහෝදරවරුන් පිරිසකට යාපනයේදී ගුටි කන්නට සිදු විය. ගුටි කෑවේ යාපනයේ හිටපු මන්ත්‍රිනී පද්මිනී සිදම්බරනාදන්ගේ ගෙදරදී ය. 


මේ පද්මිනී එදා ජවිපෙට කොටි දෙනකි. මන්ද, ඇය කොටි සංවිධානයේ බහුජන අංශයක් වූ පොංගු තමිල් සංස්කෘතික කණ්ඩායමේ නායිකාවක වූ නිසා ය. කොටින්ට ද ඒ දිනවල ප්‍රධාන සතුරා වූයේ ජවිපෙ ය. 


මේ දෙගොල්ලන් එදාත් යැපුණේ එකිනෙකාගෙනි. ඒ එකිනෙකා සතුරා කරගෙන ය. දැන් දෙගොල්ලෝ ම හාන්සි ය. ඒ නිසා උතුරේත්, දකුණේත් (සුළු ධනේශ්වර) පංති සමගිය සඳහා පසුබිම දැන් හැදී ඇති බව පෙනේ. 


ජවිපෙ උද්ඝෝෂණය කරන්නේ යුද සමයේ අතුරුදහන් වූවන්ගේ නම් හෙළි කරන්නැයි කියා ය.  කාලයක් ජවිපෙ පෙනී සිටියේ කොටි සංවිධානය සමතලා කර දැමීම වෙනුවෙනි. ජවිපෙ තමන් විසින් ම ගොඩනඟන ලද ආණ්ඩුවට මුලින් විරුද්ධ වුණේ ආණ්ඩුව යුද්ධය හරියට නො කරන බව කියමිනි. අන්තිමේදී ආණ්ඩුව යුද්ධය ජවිපෙ බලාපොරොත්තු වූ අන්දමින් කළේ ය. අතුරුදහන් වීම් එහි අතුරු ඵල වේ. මේ අන්දමින් දෙමළ අරගලය මර්දනය කරන්නැයි ඉල්ලා සිටි අය අතුරුදහන් වූවන්ගේ නම් හෙළිදරව් කරන්නැයි කියා අතුරුදහන් කිරීම් කළ අයගෙන් ඉල්ලා සිටීම හොරාගේ අම්මාගෙන් පේන ඇසීම වැනි ය. 


කෙසේ වෙතත්, තවමත් නීති විරෝධී අන්දමින් රඳවාගෙන තිබෙන පුද්ගලයන්ට හා ඔවුන්ගේ පවුල්වල අයට ජවිපෙ උද්ඝෝෂණය හරහා යම් සහනයක් අපේක්ෂා කළ හැකි ය. එහෙයින් එය ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය දෙසට තැබූ සාධනීය පියවරක් ලෙස සැලකිය හැකි ය. යාපනයට ගොස් මේ දේ කරන්නට ධෛර්යයක් හා විලි ලජ්ජා නැතිකමක් තිබීම ජවිපෙ සතු සුවිශේෂ ලක්ෂණයකි. 


ජවිපෙ ලංකාව නම් ජාඩියට මූඩිය වේ. ලංකාවේ මිනිසුන්ගේ ප්‍රතිපත්ති විරහිතකමට ජාතිභේදයක් නැත. 


ජවිපෙට දෙමළ ජනයා ගැන හා කොටි සංවිධානය සමග එක්ව සටන් කර මිය ගිය මිනිසුන් ගැන සැබෑ කැක්කුමක් තිබුණා නම්, ජවිපෙ උත්සාහ කළ යුතුව තිබුණේ සාකච්ඡාමය විසඳුමක් වෙත කොටි සංවිධානය හා ආණ්ඩුව යොමු කිරීමට උත්සාහ කිරීමයි. එහෙත්, ජවිපෙ මෙන් ම කොටි සංවිධානය ද හැම විට ම කළේ සම්මුතියකට එළඹීමට ඇති ඉඩ වසා දැමීමයි. නිදසුනක් ලෙස සුනාමි සහන මණ්ඩලය ඔස්සේ ආණ්ඩුව හා කොටි සංවිධානය එක්ව වැඩ කිරීමේ ව්‍යූහයක් සැකසුණ විට ජවිපෙ කළේ එයට එරෙහිව අධිකරණයට ගොස් එය කඩාකප්පල් කිරීමයි. සම්මුතියට අකැමැති වුණත් ඒ වෙත තල්ලු වන්නට සිදු වී තිබුණු කොටි සංවිධානයට ජවිපෙ ක්‍රියාව ආශිර්වාදයක් විය. 


සටන්කාමී දෙමළ ජාතිකවාදී නායකත්වය සමූලඝාතනය කරන්නට සලස්වා දකුණෙන් ගොස් එහි නායකත්වයක් පැළ කිරීමට ජවිපෙ දරන උත්සාහය ම ජාතිවාදී වේ. 


දැන් තිබෙන අනෙක් ප්‍රශ්නය සුනිල් හඳුන්නෙත්තිට පහර දුන්නේ කවුරු ද යන්නයි. හඳුන්නෙත්තිගේ තුවාලයේ ලේ ගැලීම නතර වන්නත් පෙර ආණ්ඩුව පැත්තෙන් කියැවුණේ පහර දුන්නේ කුපිත වූ මහජනයා බවයි. කුපිත වූ මහජනයාට නීතිය අතට ගත හැකි නම් රටකට පාලනයක් අවශ්‍ය නැත. ඔය කොයි කවුරුත් අවසානයේ මහජනයාට අයත් වන බැවින් ඒ කතාවේ බොරුවක් ද නැත. එහෙත්, මෙච්චර හමුදාව ඉන්න යාපනයේ මේ කුපිත වූ මහජනයාගෙන් එකෙකු හෝ අත්අඩංගුවට ගන්නට බැරි වීමෙන් පෙනෙන්නේ කුමක් ද? ආරක්ෂක විධිවිධාන දුර්වල බව ද? ආරක්ෂක අංශවල ඇස වසා මෙවැනි නීති විරෝධී ජන රාශිවල යෙදෙන පිරිස් තවමත් සිටින බව ද? 


කවුරු පහර දුන්නත් එකක් පැහැදිලි ය. එනම්, උතුරේ ත්‍රස්තවාදය ද අවසන් නැති බව ය. 



Bookmark, remember easily and come again  www.w3lanka.com